Nagising si Belinda na walang tao sa tabi niya. Tinignan niya ang sarili at napansing nakasuot na siya ng t-shirt at may underwear na rin. Iniisip pa lang niya na pinalitan siya ni Van pagkatapos siyang mapagod at makatulog sa ginawa nila ay talagang nagpapamula na sa mukha ni Belinda.
Hindi niya lubos akalain na naibigay niya ang sarili ng ganoong kadali. Ilang beses nang sinubukan ni Danilo na may mangyari sa kanila, pero kahit kailan ay hindi niya ito pinagbigyan. Pero ngayon, dahil lang sa haplos at paglapit sa kanya ni Van, naibigay niya ang sarili ng walang pag-aalinlangan.
Dahil mag-isa na lang siya, hindi niya mapigilang ilibot ang paningin sa buong kwarto. Ngayon lang niya napansin na sobrang laki ng kwarto. May malaki ring kurtina sa gilid kaya kuryuso siyang tumayo at lumapit roon.
Isang wall glass ang tinatakpan ng malaking kurtina. Pagkamangha ang namayani sa mukha niya nang makita ang napakalaking lupain sa harap niya na puno ng mga bulaklak.
“Ma'am, gising na po kayo?” Napasulyap siya sa pinto nang marinig ang pagkatok at pagsasalita mula sa labas.
Tinignan muna niya ulit ang sarili kung maayos ba itong tignan bago lumapit at buksan ang pinto.
“Ma'am, ready na po ang almusal niyo,” sambit ng isang kasambahay.
Ngumiti si Belinda sa kasambahay bago tumango.
“Maliligo lang ako saglit,” sambit ni Belinda.
“Sige po at ipapaalam ko sa mayordoma.”
“Ah, Miss, teka.” Bago pa makaalis ang kasambahay ay agad niya itong tinawag.
“May kailangan pa po ba kayo?” Tanong nito. Sa una ay nagdalawang-isip si Belinda sa pagtatanong dahil baka akalain nitong masyado siyang mapaghanap ng asawa, pero sa huli ay tinanggal niya ang pagkapahiya at nagpatuloy sa pagtanong.
“Ang sir niyo ba, nandiyan? Kasabay ko ba siya sa pagkain?” Nag-iingat na tanong ni Belinda.
“Meron po. Nasa pool siya at nagtatrabaho, pero kumain na po kasi siya kanina kaya kayo na lang kakain ngayon.”
Biglang nakahinga ng maluwag si Belinda sa narinig. Hindi naman sa ayaw niyang kasabay ang kanyang asawa, medyo nahihiya lang talaga siya dahil sa nangyari sa unang gabi nilang mag-asawa gayong alam naman nila pareho na walang halong pagmamahal sa pagitan nila.
Pagkatapos maligo at mag-ayos, agad nang bumaba si Belinda kahit na medyo hindi siya kumportable sa suot. Ngayon lang kasi niya napansin na puro bistida pala ang laman ng closet at ang iba ay masisilipan siya sa bandang dibdib.
Ang mga damit na iyon ay malayong-malayo sa mga nakasanayan ni Belinda na maluluwag na pang-itaas at pang-ibaba.
“Ma'am, kung may gusto pa po kayong ipaluto ay pwede niyong sabihin sa amin,” sambit ng mayordoma.
Ang pangalan ng mayordoma ay Celma, habang ang dalawa pa nilang kasambahay ay sina Rose at Minda. Si Minda ang kaninang kumatok sa kwarto niya.
“Okay na po ‘to, Manang Celma. Saka pwede po kayang huwag niyo na akong tawaging Ma'am? Hindi naman po ako guro at hindi ako sanay na tinatawag akong ganyan,” hindi maiwasang sambitin ni Belinda habang kumakain.
“Saka sabayan niyo na po ako rito. Marami-rami po kasi itong pagkain at ang lungkot naman kung ako lang ang kakain,” dugtong pa nito habang nakangiti.
“Hindi po pwede, Ma'am. Mapapagalitan po kami ni Sir. Sige po, kung may kailangan pa po kayo ay tawagin niyo lang po ang isa sa amin.” Nalaglag ang balikat ni Belinda sa narinig.
“Pagkatapos niyo pong kumain ay puntahan niyo na lang si Sir sa pool.” Pagkatapos nitong sabihin iyon ay agad na sinabi ang direksyon dahil baka maligaw pa siya.
Habang kumakain ay hindi maiwasang isipin ni Belinda kung ano ang pag-uusapan nila, gayong kailangan niyang pumunta roon pagkatapos niyang kumain.
Hindi pa rin nito maiwasang kabahan at napapatanong na lang siya sa isip niya kung tungkol ba iyon sa nangyari kagabi.
Napatitig na lang si Belinda sa pagkain niya at hindi maiwasang pamulahan ng mukha. Naging mabagal ang pagnguya niya dahil parang nararamdaman niya pa rin ang haplos ni Van sa bawat parte ng katawan niya. Hindi talaga niya lubos akalain na nangyari ang mga bagay na iyon sa unang gabi nilang mag-asawa.
Napatitig si Belinda kay Van nang madatnan niya itong naliligo sa pool. Ang sabi kasi sa kanya ni Minda ay nagtatrabaho raw ito, pero nandito naman siya at naliligo.
Nang makita ni Van si Belinda ay agad na itong umahon. Sinubukan naman ni Belinda ang tumingin sa iba nang makita niya ang magandang katawan ni Van na bumalandra sa harap niya.
“Bakit hindi mo ako matignan?" Rinig ni Belinda kay Van kaya nakagat na lang ni Belinda ang labi bago iangat ang tingin kay Van.
“You look beautiful.” Hindi maiwasang purihin ni Van si Belinda nang iangat ni Belinda ang kanyang mukha.
Mas lalong namula si Belinda. Tumalikod si Van at nagtungo sa lamesa. Doon lang napansin ni Belinda ang mga papeles at laptop na nakalapag roon. Mukhang nagtatrabaho nga ito at naisipan lang maligo.
“How's your sleep?” Van asked while smirking.
“A-Ayos lang,” utal na sambit ni Belinda.
“Good. Come here, sit beside me.” Hindi alam ni Belinda kung bakit lahat ng sinasabi ng kanyang asawa ay sinusunod niya. Naupo siya sa tabi nito at mula sa kinauupuan ay nakita niya ang ginagawa nito.
“Architect ka?” Gulat na tanong ni Belinda at hindi maiwasang makuryuso.
“Architect and Engineer,” he simply said na talaga namang mas lalong nagpamangha kay Belinda. Nagsimula si Van sa ginagawa sa laptop niya at talagang pinanood iyon ni Belinda.
Biglang naisip ni Belinda kung bakit nagawang lokohin ng babae si Van gayong sobrang perfect na niya.
Ilang sandali ay kinagat ni Belinda ang labi at tinignan si Van na seryoso sa ginagawa.
“Do you need anything?” Van asked without even looking at Belinda. Tumagal tuloy ang titig ni Belinda kay Van dahil sa hindi nito pagsulyap.
“Pwede ba naman akong pumasok sa trabaho, hindi ba?” Mahinahong tanong ni Belinda habang nakatitig pa rin sa kanyang asawa.
Natigilan naman si Van at tinignan ang kanyang asawa. Dahil sa pagtingin ni Van, agad namang nag-iwas ng tingin si Belinda.
“Do you want to work?” Van asked Belinda.
Muling tinignan ni Belinda ang laptop at tumango.
“Gustong-gusto kong magtrabaho,” sabi ni Belinda at hindi maiwasang ngumiti.
Napaayos naman sa pagkakaupo si Van at kinuha ang baso na nasa gilid.
“Do whatever you want. Hindi naman kita pinakasalan para pagbawalan ka sa gusto mo.”
Napanguso si Belinda nang maalala ang naging usapan nila ni Danilo noon. Ang usapan kasi nila ay kapag kasal na sila, hindi na siya pwedeng magtrabaho.
“What's with that look?” Rinig ni Belinda ang kuryusong tanong ni Van kaya nginitian niya ito.
“Akala ko kasi pagbabawalan mo ako kasi minsan kapag kasal na, pinagbabawalan ng lalake ang asawang magtrabaho pa." Tinaasan ni Van ng kilay si Belinda dahil kahit kailan ay hindi niya naisip na pagbawalan ito.
"Salamat. Huwag kang mag-alala, wala akong pagsasabihan na kasal tayong dalawa. Hindi ba nagtatrabaho ka sa kompanya? Pangako, hindi ko ipagkakalat na kasal ka sa akin,” masaya at nakangiting sambit pa ni Belinda, pero nawala iyon nang makita niya ang pagkunot ng noo ni Van at parang hindi nito nagustuhan ang huling sinabi.
“So you want me to be your secret?” Van asked seriously at kitang kita ang pagdidilim ng mata niya.
“L-Lorenzo, I want to know,” nanginginig na ang boses ni Thali, tila pinipigilan ang sariling umiyak. Pakiramdam niya’y siya na lang ang wala sa sirkulo ng isang mahalagang bagay.“I just told him how much I love you and that I will do everything for you,” bulong nito, mababa ngunit mariin. Napasinghap si Thali, hindi alam kung paano tutugon—inaasahan niyang mabigat ang sasabihin nito, ngunit biglang iyon ang maririnig niya mula dito.“P-Pinaglololoko mo ba akong gago ka?” Tanong na lang niya, halos nanginginig ang boses, dahil hindi na niya alam kung ano pa ang sunod na sasabihin.“Why? Hindi ka naniniwala na mahal kita at kaya kong gawin ang lahat para sa’yo?” He suddenly asked, his tone both serious and daring, making Thali freeze on the spot. Hindi na siya nakapagsalita pa—parang may humigop ng lahat ng lakas niya, kaba at pagkagulat ang tanging nararamdaman.“I’ll stay here tonight until tomorrow kaya huwag ka munang pumasok sa trabaho,” he murmured, his voice mababa pero puno ng
Chapter 116“Ma—” Natigilan si Thali nang hindi man lang siya pinansin ng ina at nauna na sa paglalakad palabas ng condo. Kumirot ang puso niya sa biglang pag-iwas nito, parang may malamig na pader na itinayo sa pagitan nila.Parang sinampal siya ng malamig na hangin sa tindi ng pag-iwas nito, ramdam niya ang bigat at sakit sa bawat hakbang ng ina palayo. Ang bawat yapak ay parang tunog ng pintong unti-unting nagsasara sa kanya.“Just let your Mama, her feelings was valid, sa inyong magkakapatid, ikaw ang hindi niya iisipin na gumawa ng lahat ng ito, pero hindi ka naman niya matitiis, ikaw ang unang prinsesa namin ng mama mo, hindi magtatagal ang tampo niya sayo,” mahinahong ani ng kanyang ama.Ang tono nito’y parang pilit na pinapakalma ang sitwasyon, pero naroon din ang lungkot na hindi maitago sa mga mata. Bahagyang lumapit ito, tila gusto ring yakapin siya ngunit piniling magbigay ng espasyo.Nag-init ang mata ni Thali at saka tinignan ang saradong pinto ng condo, pinipigilan ang
Napasinghab naman si Thali at hindi maiwasang panliitan at mas lalong mainis sa kapatid niya.“Ang luwang doon sa gilid, baliw ka ba?” sarkastikong sagot ni Thali, sabay taas ng isang kilay at matalim na tingin na parang matutulis na patalim.Ngunit hindi man lang siya sinulyapan ni River, bagkus ay dumiretso lamang ang matalim nitong tingin kay Lorenzo—tila may tahimik ngunit mabigat na laban na nag-uumpisa pa lang, ngunit ramdam na ramdam na ang tensyon sa pagitan nilang dalawa.“Itutuloy natin mamaya ang inuman pagkatapos nating kumain, iyong usapan natin huwag mong kakalimutan,” seryosong paalala nito, para bang wala silang audience.“Okay,” tipid na tugon ni Lorenzo, pero hindi nakaligtas sa mata ni Thali ang sagot na iyon. She frowned instantly.“Ano iyon?” mabilis niyang tanong, curious at may halong pagdududa.“Don’t mind it,” mahinahong sagot ni Lorenzo, isang mapayapang tono na parang gustong putulin ang usapan bago pa humaba. Muli niyang tinangka na hawakan ang kamay ni Tha
“Hey, baby, relax, I’m fine,” mahinahong ani ni Lorenzo habang bahagyang nakayuko, sinasalo ang mata ni Thali na halatang susugod na sa direksyon ni River. Dahan-dahan niyang iniabot ang kamay niya at ipinatong iyon sa bewang ng dalaga, marahang hinila palapit sa kanya, para pigilan ang balak nitong umabante.Kitang-kita ni Lorenzo kung paano nanlilisik ang mga mata ni Thali habang nakatitig kay River. Ang kilay niya ay mahigpit na magkadikit, ang panga ay nakakuyom, at bawat hinga niya ay mabigat, na para bang pinipigilan lang ang sarili na sumabog. Hindi na nga nakapagtataka kung bakit siya biglang umastang parang leon na handang mangain ng buhay.Lorenzo, however, knew exactly why, pero hindi niya maiwasan na haplusin ang dibdib dahil talagang kitang kita ang pag-aalala ni Thali sa kanya. Ang suntok ni River kay Lorenzo ay naglikha ng malaking putok sa labi ni Lorenzo, sinuntok pa naman ito kanina ng mama ni Cheska, she knew her mother. Hindi basta-basta sumusuntok si Cheska. Kapa
Napalunok si Lorenzo. Para bang bawat salita ng matandang lalaki ay hindi lang dumidikit sa balat niya—dumudurog ito sa laman at tumatama diretso sa puso. Alam niyang hindi iyon pananakot; iyon ay babala na puno ng katotohanan at malasakit.At sa ilalim ng malamig na anyo ni Azrael, nakita ni Lorenzo ang isang ama na handang maging halimaw sa mata ng iba… kung iyon ang kailangan para mailigtas ang anak niya.Umigting ang panga ni Lorenzo, mahigpit ang kapit niya sa gilid ng mesa habang nakatitig sa baso ng wine na nasa harap niya.“Leave my daughter from now on and I promise you one thing—I’ll help you get your freedom, at lalo na ang inaasam mong higanti sa mga taong pumatay sa pamilya mo,” dugtong pa ni Azrael. Para bang tumigil ang oras sa pagitan nila. Kita ni Azrael ang bahagyang pag-angat ng kilay ni Lorenzo, ang bahagyang pagkislot ng labi, at ang mabilis na pagbabago ng ekspresyon mula gulat, galit, hanggang sa hindi maipaliwanag na sakit—isang sakit na pilit nitong ikinukubl
Chapter 112“Do you know that I want to punch you right now?”Pagkatapos ng sobrang katahimikan sa pagitan nila, sa wakas ay nagsalita na si Azrael. Mabigat ang boses nito, parang bawat salita ay may dalang bigat ng galit at awa, ngunit hindi ito sumisigaw—mas mabigat pa nga yata ang tono kaysa kung sumigaw siya. The kind of voice na mas nakakatakot kaysa galit na pasigaw, dahil ramdam mong kontrolado pero malalim ang pinanggagalingan.That line—iyon ang unang salitang lumabas sa bibig niya simula nang magkaharap sila. Walang introduction, walang tanong. Diretso lang ang ito.“I know, Sir,” walang takot na sambit ni Lorenzo, kahit ramdam niya ang tensyon na halos sumakal sa buong paligid nila.Of course, he knows that. Kahit sinong ama, iyon ang unang iisipin na gawin sa lalakeng sa tingin nila ay humihila pababa sa anak nila, at lalo na kung alam nitong may panganib sa relasyon na iyon. Alam niyang sa paningin ni Azrael, na ama ng taong mahal niya, isa siyang problema, hindi solusyo