Good afternoon na pala huhu, galing pa aakong skul guyses kaya late ang update. Goodmorning pala. Papunta na po pala tayo sa exciting part kaya... be readyyy
“Ah, Sir, we are here to deliver some details about Thalizah Buenavista,” sambit ng isa sa mga tauhan, na ikinapatigil ni Lorenzo sa paglalakad, it was Ferdy.Napatingin siya agad dito—mabilis at may halong tensyon. Ang pangalan pa lamang ay nakukuha na nito ang attention niya.“Tell us what did you discover about that agent,” mariing utos ni Paul. Napasulyap si Lorenzo dito, hindi para makipag-away, kundi para pigilan ang sariling hindi magwala dahil hindi naman siya nag-utos o ano pa man. Nanginginig ang kanyang kamay, pero pinigilan niya ang sarili—hindi ito ang panahon.“What? We need more information about your girlfriend who will put you in jail,” dagdag pa ni Paul, seryoso, pero may pagka-sarkastiko dahil halatang nawawalan na ng pasensya. Ang bawat salitang binibitawan nito ay parang kutsilyong paulit-ulit na tumatama sa pride ni Lorenzo.Napapikit si Lorenzo, hindi dahil sa pagod kundi dahil sa pagpipigil. Saka siya tumitig sa tauhang nagsalita. Matindi ang titig niya, malami
Chapter 83“What the hell? I did everything para iligtas ka, muntik pa akong mahuli at makilala nila yet you are saying now that you want to go to where that Agent is? Fvcking shit, Lorenzo!” galit nang bulyaw ni Paul habang nakatayo sa harapan ni Lorenzo na tila ba hindi makapaniwala sa mga pinapakita ng pinsan niya ngayon.Kagigising lang nito mula sa pagka-idlip na dulot ng pampatulog na pinilit niyang ipasinghot dito, isang desisyong hindi niya ginusto, ngunit wala siyang ibang naging pagpipilian noong araw na iyon.Hindi niya gustong gawin, ngunit para sa seguridad nito at para hindi mahuli sa araw na iyon, kinailangan niyang gawin iyon.Tatlong araw siyang tulog—tatlong araw na walang malay, walang kamalay-malay sa lahat ng nangyari, at sa muling pagmulat ng mga mata nito, bumungad agad ang realidad na lalong gumulo ang lahat.And instead of angerbeing the first thing he uttered, the only thing he cared to know was whether that agent was okay—the woman he was never supposed to l
The heart monitor beside her responded in panic, beeping loudly as her heartbeat spiked from the emotional overload. Mas bumilis ang tunog, kasabay ng pagtaas ng tensyon sa buong silid.“Oh ghad, Thali!” tarantang sigaw ng kanyang ina.Thali could feel the sudden rush of footsteps, ang pagmamadali ng mga tao sa paligid niya. May mga kamay na dahan-dahang humawak sa kanya, malamig ngunit mabilis."Thali!"Ang mga boses ay naghalo-halo, mabilis, nag-aalala, magulong parang alon na sabay-sabay dumadagundong sa kanyang pandinig.She opened her eyes.At sa isang iglap, nakita niya ang lahat ng pamilyar na mukha sa paligid niya. Her father—stoic but visibly shaken—was standing near the foot of the bed, his knuckles white from gripping the railing too tightly.Nanlalaki ang mga mata nito, puno ng pag-aalala at galit na hindi niya alam kung saan patungo. Her sibling was there, nag-aalala, pero tahimik siyang pinagmamasdan.Her cousins, her grandparents, her Titoand Tita's—all of them—crowding
Everything was rushing too fast in Thali’s mind, parang isang buhawi ng alaala at emosyon na sabay-sabay na sumabog sa kanyang isipan. Hindi siya makahinga, para bang ang bawat segundo ay may kasamang bigat na dumadagundong sa kanyang dibdib.Ang paligid niya ay tila naglaho sa kawalan, lumabo at nawala sa kanyang paningin, habang ang loob niya ay sumisigaw ng malinaw na katotohanan—parang buong mundo ay tahimik, pero sa kanyang kalooban, may isang sigaw ng pagkatuklas na hindi niya mapigilan.Ang mga tanong na dati ay hindi niya masagot, ang mga piraso ng kanyang pagkatao na matagal na niyang hinahanap, bigla na lang bumalik na parang isang panaginip na naging totoo.Ang pangalan niyang hindi niya maalala noon, naalala na niya. Thalizah Raelha Buenavista. Pati kung ilang taon na siya, kung anong buhay ang meron siya, she remember everything.Buong-buo na ang mga ala-ala niya. Hindi na siya isang anino ng nakaraan; bumalik na siya sa sarili niya, pero kahit na ganoon, pakiramdam niya
Ayaw naman niyang mangialam noon o kung ano pa man, hindi siya gumagalaw ng kahit ano rito. But because she knows there’s something deepening between them—something real—she had the courage now.Binuksan niya ang unang drawer, it’s just some papers again. Receipts, documents, even a few old notes with Lorenzo’s precise, intimidating handwriting. Sa pangalawa naman ay mga gamit na relo at ilan pang personal na gamit. One of them she picked up—a watch, sleek and worn. She smiled."Magkano kaya ito kapag binenta," natatawang ani niya na lang dahil obvious na mahal ang relong iyon, feeling nag niya ay ginto iyon, pero binalik din naman.Sa pangatlo siya natigilan. She slowly opened it, half-curious, half-nervous. She got something and looked at it—her breath hitched. It was a folded photo, slightly wrinkled from being touched too often. She look at it.Parehas ito ng letratong nakita niya sa library. Iyong babaeng maganda na nasa tabing-dagat—nakangiti, masaya, mahal na mahal.Noong una a
Chapter 79“Stop that, just sit there.” Seryosong ani ni Lorenzo kaya naman gusto na lang matawa ni Evelyn.“Para kang tanga, okay na nga ako–”“No, I said just sit there, kami na ni Manang dito, you want carbonara and fried chicken, right? I’ll cook it for you, just stay there,” mariing utos niya kaya naman napanguso na siya at naupo na lang din.“Ayos na ako,” mahinahong ani niya habang pinapanood itong hinihiwa ang manok para sa fried chicken na lulutuin habang si Manang naman ay inaayos ang lababo.“Hindi ka ayos.”Napatingin siya kay Lorenzo. Hindi ito tumigil sa ginagawa pero ramdam niya ang bigat ng tono nito. Hindi ito basta salitang binigkas lang, punong puno iyon ng pag-aalala.It’s been days at napapadalas nga ang pananakit ng ulo niya, she felt like she would suddenly faint sa sobrang sakit ng ulo niya at mga alaala na wala namang ayos—dahil kung anu-ano ang nagpapakita sa isip niya.May mga imahe. May mga boses. May amoy na tila pamilyar pero hindi niya maipaliwanag.Mins