Chapter 3.1: The Offer

Gigil na gigil si Veron Stacey sa galit dahil sa nabulilyaso niyang plano. Matagal niyang pinaghandaan na makuha at pahirapan ang kriminal na pumaslang sa sariling mga magulang ngunit hindi niya akalaing sa isang lalaking baliw lang masisira ang lahat.

“Hey, cool down, Agent Stans. May susunod na pagkakataon pa naman,” pagpapakalma sa kaniya ni Agent Blue mula sa kabilang linya. Ramdam niya rin sa tinig ng kaniyang partner ang pagkadismaya dahil sa hindi pagtatagumpay ng kanilang mga plano.

“I know, you’re disappointed, too. Matagal natin itong pinaghandaan, Agent Blue. Puwedeng-puwede kang mawalan ng trabaho oras mismo dahil sa pagli-link mo ng mga confidential information na dapat ay hindi mo ginagawa. Pero sa isang iglap lang ay mawawala na parang bula ang lahat ng pinaghirapan natin nang dahil lang sa siraulong ’yon!” Nanggagalaiti sa galit si Veron Stacey nang sabihin iyon.

Kung hindi ba naman isa’t kalahating tanga ang lalaking iyon, sa dinami-rami ng naggagandahang babae sa pagtitipong iyon ay siya pa ang naisipang lapitan at guluhin. At ano raw ang sabi ng gunggong na iyon?

‘Will you marry me?’

Ang totoo ay natigilan siya dahil sa mga katagang sinabi ng kupal na iyon. Sa taglay nitong kaguwapuhan ay hindi niya akalaing may sapak sa ulo ang taong iyon. Hilaw tuloy siyang natawa.

Baliw ngang talaga ang taong lalapit sa taong hindi niya naman lubusang kilala at yayayain na lang bigla ng isang kasal sa kalagitnaan ng pagtitipon.

Hindi niya alam kung anong nakain ng lalaking iyon para guluhin ang buhay niya ng gano’n.

“Try to search some information about that ‘Ynzo Abraham Tolledo’,” wala sa sarili niyang utos kay Agent Blue.

Oo, tinandaan niya talaga ang pangalan ng garapatang iyon. Wala, e. Nabubuwesit siya.

“What for?” tila nagtatakang tanong ng kausap mula sa kabilang linya.

“Incase of emergency and payback time surrounds me, I need a bullet for that insane,” sagot niya na lang.

“You think, na magtatagpo muli ang landas ninyo?” Out of nowhere ay tanong rin ni Agent Blue.

“I don’t think so. Pero kung sakaling magtagpo ulit ang landas namin. Please prepare what I’m asking for. His credentials and information.” Pagtatapos ni Veron at hindi na pinakinggan pa ang anumang dapat sana’y sasabihin ng kausap sa kabilang linya. Madalas talagang umatake ang katigasan ng ulo niya.

NASA LOOB NG isang coffee shop si Veron na mag-isang nakaupo at nakaharap sa laptop habang panaka-nakang sumisimsim ng kape. Maalinsangan ang panahon ng mga oras na iyon kung kaya’t naisipan niya munang uminom ng paborito niyang kape habang panay ang pag-stalk sa mga taong maaaring magkaroon ng koneksyon kay Mr. Thurn—ang taong hinahanap niya. Mas feel niya lang talagang tawagin itong demonyo, kriminal o ano pa man kaysa sa Mr. Thurn na gamit nitong pangalan. Para sa kaniya ay may pangalan pa kaya itong dapat na ingatan kung tinalo pa nito si Satanas sa dami ng nagawang kasalanan?

Abala si Veron sa ginagawa kung kaya’t hindi niya kaagad napansin ang pag-upo ng isang lalaki sa kaniyang harapan o sadyang magaling lang ang lalaki na itago ang presensya mula sa ibang tao.

Nang iangat ng babae ang kaniyang paningin ay bumulaga sa kaniya ang abot-taingang ngiti ng siraulong mukhang garapatang sumira ng mga plano niya. Heto’t ang kapal ng mukhang humarap sa kaniya na may abot langit na ngiti. Baliw ngang talaga.

“Hello, gorgeous,” bati nito na ikinangisi ni Veron.

“Hey. How was your—” Sinadyang putulin ni Veron ang dapat sana’y tatanungin niya nang maalala ang huli niyang ginawa sa lalaki nang gabing iyon.

Tila naunawaan nito ang tanong na tumatakbo sa kaniyang isipin. “I have to see a doctor. Baka hindi kita maanakan ’pag tuluyan mong nabasag ang pinakaiingatan kong itlog.” Halos manlaki ang mga mata niya sa sinabi nito at nagpaskil pa ito ng mapanuksong ngiti sa mga labi.

‘Napakabastos talaga ng baliw na ito.’ Nanggigigil na sigaw ng kaniyang isipan.

Ngani-ngani niyang sasampalin ang lalaki ngunit kinontrol na lang niya ang sarili.

“So, pakakasalan mo na ba ‘ko?” ungkat ng lalaki na ikinailing niya. Marahil ngayon ay masasanay na siya sa gawain ng baliw na ito.

“At bakit naman?” Walang kagana-gana niyang tanong.

“Dahil guwapo ako at ikaw lang ang tanging babaeng nakita ko na hindi maghahabol sa akin pagdating ng tamang panahon,” dire-diretsong sabi pa ni Ynzo.

Napataas ang isa niyang kilay dahil sa sinabi nito. Pabor siya sa sinabi nitong hindi siya maghahabol pero iyong salitang ‘guwapo’ ay mukhang napulot lang kung saan.

“Pakasalan mo na ’ko para naman makuha ko na ang mamanahin ko mula kina Mommy at Daddy. You know, I need a lady na dapat kong ipakilala sa kanila bilang bride,” dagdag pa nito nang walang makuhang tugon mula sa kaniya.

Nagugulat na lang si Veron sa mga katagang lumalabas sa bibig ng lalaki. Akala mo’y matagal na siyang kakilala. Ibang klase talaga.

“At bakit ako?” Magkasalubong ang kilay na tanong niya.

“Kasi maganda at sexy ka. Dapat akong magpakilala ng babaeng puwede kong i-display at babagay sa guwapo kong mukha,” bigkas nito sabay himas ng baba na tila ba may malalim na iniisip. Abnormal talaga. “Bukod doo’y mukha ka namang matalino at hindi tanga. At alam kong hindi mo ako pipikutin pagdating ng araw.”

Hindi na naintindihan pa ni Veron ang mga sinasabi ni Ynzo dahil may napansin siyang bulto ng tao mula sa loob ng opisina ng naturang coffee shop. Pamilyar sa kaniya ang tindig na iyon na sinusundan ng mga nakasuot ng purong itim na mga kalalakihan.

Napatayo si Veron Stacey mula sa kinauupuan nang matanaw sa labas ng glass na dingding ang matandang lalaki. Akma niyang hahabulin ang mga ito nang hawakan ni Ynzo ang braso niya.

“Sandali naman. Nagpapaliwanag pa ako dito e,” pigil sa kaniya ng baliw na binata.

Natanaw niya ang pagsakay ng mga ito sa itim na mga sasakyan at dire-diretsong umalis. May oras pa siya para mahabol ang demonyong iyon.

Kaagad niyang inagaw ang mga braso sa binata at tinungo ang sariling sasakyan. Sinimulan na niya iyong paandarin nang may mapansin. Butas ang apat na gulong ng kaniyang sasakyan at wala nang hangin.

Natanaw niya sa labas ng sasakyan si Ynzo na ngiting-ngiti sa kaniya.

“Gusto mo, ihatid na kita? I can offer you a ride even for a lifetime,” ngiting-ngiti ng wika nito na ikinainit ng kaniyang ulo. Ito ba ang bumutas ng mga gulong ng sasakyan niya? Sinundan ba siya nito rito para lang buwisitin?

Halos mapasuntok sa manibela ng sasakyan si Veron dahil sa nararamdamang pagkadismaya at inis. Kung minamalas ka nga naman, oh.

Mabuti na lang at pinuntahan siya kaagad ni Skyler nang tawagan niya ang kaniyang nobyo na tumungo sa coffee shop kung saan nasiraan kuno siya ng sasakyan, kaya’t nakalayo siya pansamantala sa baliw na lalaking iyon. Wala siyang pakialam kung nakabusangot man ito nang iwan niya pagkarating ng kotse ng nobyo. Naitanong pa nga ni Skyler kung sino ang lalaking iyon na kasama niya. Sinagot na lamang niya na 'mamang namamalimos ng aruga' na ikinakunot-noo ng nobyo. Kahit na ganoon ay ipinagkibit-balikat na lamang iyon ni Skyler. Mukha naman kasi talagang naligaw lang.

Kahit na pumalpak si Veron at hindi kaagad nasundan ang demonyong iyon ay natuwa pa rin siya dahil nakasama niya ang lalaking minamahal ngayong araw. Katulad niya ay abala rin kasi ito sa buhay-buhay. Lalo pa sa pinapatakbo nitong farm o manggahan na ang lokasyon ay sa probinsya ng Quezon, kung saan ito lumaki. Nagkataon na nasa Maynila ito ngayon dahil may kinausap na kliyente. Nakipagkuwentuhan siya kay Skyler hanggang sa maihatid siya nito sa bahay.