Chapter 2

“Marry me,” ulit ni Ninong Theo, kalmado pero may halong pwersa sa boses niya. Iyong tipong walang sinasayang na salita.

Ang lamig ng hangin, pero pakiramdam ko, ako lang ang umiinit. Parang biglang sumikip ang paligid.

“Ninong Theo...” mahina kong sabi, halos hindi ko alam kung tatawa o iiyak. “This is insane.”

Hindi siya kumibo. Nakatingin lang siya sa akin, steady, parang sinusukat ang bawat reaksyon ko. “Maybe,” sagot niya. “Pero minsan, kailangan mong gumawa ng bagay na baliw para mabuhay.”

Napailing ako, napahagikgik kahit puno ng luha ang mga mata ko. “Marriage isn’t a game. Hindi ito rescue mission.”

“Hindi rin ito charity,” mabilis niyang sagot. “It’s a deal.”

Tumaas ang kilay ko. “Deal?”

“Yes.” Humakbang siya palapit, halos maramdaman ko na ang init ng hininga niya. “You want revenge. I want justice. Pareho tayong may gustong tapusin. At magagawa lang natin ’yon kung magkasama tayo.”

Napaatras ako ng kaunti, hindi dahil sa takot— pero dahil sa intensity niya. “Bakit ako? Ang dami mong pwedeng tulungan, Ninong Theo. Bakit ako pa?”

Umangat ang gilid ng labi niya, isang ngiting hindi ko mabasa. “Because it has to be you.”

Tumahimik ang paligid. Naririnig ko lang ang tibok ng puso ko, at ang mabigat niyang paghinga. Hindi ko alam kung anong ibig sabihin ng “it has to be you,” pero may kung anong pahiwatig sa boses niya— isang lihim na hindi niya sinasabi.

Sa loob ng sasakyan niya ay tahimik lang kami. Ang headlights ng mga dumadaan ay kumikislap sa salamin na parang mga aninong dumadaan sa pagitan naming dalawa. Ang bango ng loob ng kotse niya, amoy leather at kaunting coffee. Classic Theo Montenegro.

“Where are we going?” tanong ko para basagin ang katahimikan.

“Home,” maikling sagot niya.

“Home?” Umirap ako. “Wala na akong bahay. Kinuha na ng bangko.”

“Then you’ll stay in mine.”

Nilingon ko siya. “Excuse me?”

“I won’t let you stay alone,” sabi niya at halatang seryoso siya. “Not when you’re this fragile.”

“Fragile?” Napatawa ako nang mapait. “I’m broken, Ninong Theo. Hindi na ako fragile. I’m wrecked.”

He didn’t look at me pero napansin kong humigpit ang pagkakahawak niya sa manibela. “Then let me help you rebuild.”

Nagbuntonghininga ako. “Bakit mo ba ito ginagawa? Tell me the real reason.”

Tahimik siya sandali. Then suddenly... “Because your father saved my life once. Now it’s my turn.”

Hindi ko alam kung anong klaseng utang na loob ang sinasabi niya, pero hindi ko na rin tinanong. Sa totoo lang ay hindi ko alam kung kakayanin ko pang magtanong. Ang bigat ng lahat. Parang gusto ko na lang matulog at magising sa panibagong mundo.

Pagdating namin sa bahay niya ay halos mahulog ang panga ko.

Ang villa ay napakalaki. Modern glass walls, malawak na garden, at ang mga ilaw sa loob ay kulay ginto, parang mga bituin na bumaba mula sa langit.

“Welcome home,” sabi niya habang binubuksan ang pinto.

“Hindi ito bahay,” bulong ko. “Palasyo ito.”

Ngumiti siya. “I like space.”

“I can tell,” sagot ko at sinusundan siya papasok.

Pagpasok namin ay naamoy ko ang halimuyak ng mahal na alak, ang banayad na amoy ng kahoy at mamahaling pabango. Everything about this place screamed control and power, exactly like Ninong Theo.

“Gutom ka?” tanong niya.

Umiling ako. “Wala akong gana.”

He studied me for a while, tapos marahang lumapit. “Alianna,” sabi niya na mababa ang boses, halos pabulong. “You need to take care of yourself. Hindi ka pwedeng sumuko ngayon.”

“Bakit mo ba ako pinipilit mabuhay?” tanong ko at napapikit. “Wala na akong dahilan.”

Sandaling katahimikan. Then, “Ako na lang kaya ang dahilan mo?”

Napatigil ako. Binuksan ko ang mga mata ko at doon ko siya nakita— nakatingin sa akin ng diretso, walang bahid ng takot o pag-aalinlangan. Ang mga mata niya, matalim pero may halong lambing. Nakakainit ng puso. Nakakalito ng isip.

“Don’t play with me,” mahina kong sabi.

“Hindi ako naglalaro,” sagot niya agad. “You think this proposal is just business? Maybe it started that way. Pero sa totoo lang...” Lumapit pa siya na halos magdikit na ang hininga namin. “I can’t stand seeing you like this.”

Parang biglang nawala ang lakas ko. Iyong mga pader na itinayo ko matapos mamatay ang mga magulang ko ay unti-unti niyang binabasag gamit lang ang mga mata niya.

“Why me?” bulong ko. “You could’ve had anyone.”

“Because you’re you,” sagot niya. “The only woman who ever made me forget my own rules.”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Theo Montenegro— ang taong kilala ko bilang seryoso, disente, walang bahid ng emosyon at ngayon ay nakatayo sa harap ko, nagsasabing gusto niya akong pakasalan.

At ang mas nakakatakot? May bahagi ng puso kong gustong maniwala sa kanya.

Kinagabihan ay hindi ako makatulog. Nakatitig lang ako sa kisame ng guest room niya, habang paulit-ulit kong naririnig sa isip ko ang boses niya... “Marry me.”

Paano mo nga ba tatanggapin ang ganitong alok? Marriage, hindi dahil sa pag-ibig, kung hindi para sa paghihiganti.

Pero totoo naman. Ano pa ba ang meron ako? Wala na akong pangalan. Wala na akong tahanan. Ang natitira lang ay ang galit na matagal ko nang gustong pakawalan.

Maybe this is my chance.

Maybe this is how I’ll make them pay.

Tumayo ako at lumabas ng kwarto. Nakita kong gising pa rin si Ninong Theo sa study room niya. Nakatayo siya sa harap ng malaking bintana, may hawak na baso ng whisky at nakatingin sa mga ilaw ng siyudad.

Tahimik akong lumapit.

“Hindi ka pa natutulog?” tanong ko.

“Hindi ako madaling makatulog,” sagot niya. “Lalo na kapag may mabigat na iniisip.”

Tinitigan ko siya. “So, totoo ba lahat ng sinabi mo kanina?”

“Ang alin doon?”

“Na tutulungan mo akong makabawi. Na kaya mo akong ipagtanggol.”

Tumalikod siya sa bintana at tinitigan ako. “Yes.”

“And the marriage?” bulong ko.

“Also yes.” Lumapit siya. “You don’t have to answer now. Pero kung sasang-ayon ka...” Huminto siya sa harap ko at halos magdikit na kami. “I’ll protect you with everything I have.”

Nanginig ang kamay ko. Hindi dahil sa takot— kung hindi sa kung anong kakaibang init na naramdaman ko sa ilalim ng kanyang tingin.

“Okay,” sabi ko sa wakas, mahina pero buo. “I’ll marry you.”

Ngumiti siya. Isang ngiti na bihira kong makita sa kanya, totoo, at may halong ginhawa.

“Good,” sabi niya. “You just made the first move of your revenge.”

At doon, sa gabing tahimik at puno ng lihim, nagsimula ang isang kasunduang magbabago sa buhay ko magpakailanman.