ตอนที่24 เจอกันครั้งแรก

“ฉันคงได้มาบ่อยแล้วล่ะค่ะ”

“แม้จิตของหนูจะเป็นเงือก แต่ร่างกายของหนูเป็นมนุษย์ ยังไงก็จะทานแต่ผักผลไม้ไม่ได้ หากจะให้ร่างกายแข็งแรงก็ต้องทานโปรตีนเสริมเยอะๆ ด้วยนะลูก”

“ฉันจะพยายามนะคะ”

ทั้งสองใช้เวลาอยู่ในห้องรับประทานอาหารร่วมสองชั่วโมง มนตรามัจฉาทั้งพึงพอใจกับรสชาติอาหารของมที่นี่ อีกทั้งยังรู้สึกอุ่นใจเมื่อได้อยู่ใกล้และพูดคุยกับเด่นจันทร์จนไม่อยากจะกลับ ทว่าก็ไม่อยากรบกวนเวลาของหญิงชรามากนักเธอเลยต้องจำใจบอกลา

“ขอบคุณคุณหมอมากๆ เลยนะคะที่ทำให้ฉันได้มารู้จักคุณย่า” สาวเจ้าหันหลังไปขอบคุณหมอหนุ่มที่อุตส่าห์เดินมาส่งเธอถึงที่ลานจอดรถ

“ยินดีครับ หลังจากนี้คุณมนตราก็จะไม่ได้มาเป็นคนไข้ของผมแล้วล่ะสิ”

“ไม่ได้เป็นคนไข้ แต่กลายมาเป็นลูกค้าประจำที่นี่แทนค่ะ แล้วต่อไปนี้คุณหมอก็เรียกฉันว่าชมพูนะคะ คนอื่นจะได้ไม่สงสัยอะไร”

“เข้าใจแล้วครับ”

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

มนตรามัจฉาขับรถกลับบ้านด้วยสีหน้าระรื่น อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เป็นเงือกที่โดดเดี่ยวอยู่บนโลกใบนี้ ทว่าก็ยังสงสัยไม่น้อยว่าอำนาจของหัวใจสมุทรสามารถทำอะไรได้บ้าง หรือแท้จริงแล้วที่เธอต้องเข้ามาอยู่ในร่างของมนุษย์ก็เพราะอำนาจของหัวใจสมุทรเหมือนกัน

“หนูชมพู”

ยังไม่ทันที่มนตรามัจฉาจะลงจากรถหลังจากมาถึงหน้าหอพักของเธอจู่ๆ ป้าน้อยก็รีบเดินปรี่เข้ามาหาหน้าตาตื่น

“มีอะไรเหรอคะป้าน้อย”

“ตามป้ามาลูก” หญิงร่างท้วมรีบจูงมือคนที่เพิ่งลงจากรถเข้าไปยังหลังร้านของเธอ

“นั่งก่อนลูก”

มนตรามัจฉานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับป้าน้อยที่ยังคงหน้าตาตื่นไม่คลาย

“รู้ไหมว่าป้าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเพราะเลขที่หนูบอกป้าเลยนะ”

“จริงเหรอคะ”

“ป้าเอาเงินที่ขึ้นได้ไปใช้หนี้หมดแล้ว ตอนนี้ป้าล่ะอยากจะกราบหนูจริงๆ เลย” พูดจบก็เลื่อนตัวลงจากเก้าอี้เตรียมยกมือจะก้มกราบหญิงสาวจริงๆ ทำให้มนตรามัจฉาต้องรีบดึงมือหญิงวัยกลางคนให้กลับขึ้นมานั่งที่เดิมเสียก่อน

“ไม่ต้องกราบหนูค่ะป้าน้อย ป้าน้อยเชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงไหมคะ”

“เชื่อสิ ไม่งั้นป้าจะไปไหว้ขอพรที่ต้นไม้ตอนทุกข์ใจทำไมล่ะ”

มนตรามัจฉาเงียบไปครู่หนึ่ง ในขณะนั้นเธอก็จ้องมองป้าน้อยไม่วางตาเพราะลังเลที่จะบอกเรื่องจริงกับคนตรงหน้าดีหรือไม่ ทว่าความเธอก็ไม่อยากให้ป้าน้อยมายกความดีให้เธอคนเดียว เพราะคนที่ช่วยจริงๆ คือนางไม้

“คนที่บอกตัวเลขพวกนั้นกับฉันคือนางไม้ค่ะ”

“อะไรนะ นี่หนูชมพูคุยกับนางไม้ด้วยเหรอ” หญิงร่างท้วมเอ่ยกระซิบกระซาบ

“ฉันก็ไม่อยากโกหกหรอกนะคะ แต่ถ้าฉันบอกเห็นป้าน้อยจะเชื่อเหรอคะ”

“ป้าเชื่อ เพราะป้าถูกรางวัลก็เพราะ​หนู”

“แต่ต้องปิดเป็นความลับนะคะ เพราะฉันกลัวคนอื่นไม่เชื่อ”

“โอเค ป้าจะปิดเป็นความลับ แต่ยังไงป้าก็ต้องขอบคุณหนูชมพูมากๆ เลยนะลูก วันหลังอยากกินอะไรบอกป้าเดี๋ยวป้าจะทำให้ฟรีเลย”

“ขอบคุณค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“จ้า”

มนตรามัจฉาเดินยิ้มออกมาจากร้านของป้าน้อย เธอเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าต้นไม้ใหญ่ก่อนจะยิ้มให้ต้นไม้นั้นด้วยความขอบคุณ

“เจ้าสามารถยกผลบุญนี้ให้ผู้ใดก็ได้”

“ข้ามีความดีในเรื่องนี้ด้วยฤาเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว หากเจ้ามิเป็นสะพานบอกตัวเลขแก่นางผู้นั้น นางผู้นั้นจักถูกหวยฤา”

มนตรามัจฉายิ้มกว้างให้กับเจ้าของเสียงอีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้าน

“บุญนี้ฉันยกให้คุณนะคะคุณอัคคี” สาวเจ้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเองโดยที่ไม่รู้ว่าโชติรวีมองการกระทำของเธอทั้งหมดตั้งแต่ไปยืนยิ้มพูดคุยอยู่กับต้นไม้ใหญ่เมื่อครู่นี้แล้ว

“พี่เราปกติแล้วจริงๆ เหรอวะ” โชติรวีเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นมองตามหลังพี่สาวคนรองที่กำลังเดินขึ้นบันไดพร้อมกับยกมือเกาหัวแกรกๆ

“มนตรามัจฉา นั่นคุณรึเปล่า”

ยังไม่ทันได้วางกระเป๋า มนตรามัจฉาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหู เธอเดินไปยังหน้าต่าง จากนั้นก็มองไปยังต้นไม้ใหญ่อีกครั้ง เพราะอยากให้สาลิกาได้รับรู้ด้วยว่าตอนนี้เธอสวามารถติดต่อกับอัคคีได้อีกแล้ว

“คุณอัคคีเหรอคะ คุณได้รับบุญที่ฉันให้รึเปล่าคะ”

“หันหลังมาสิ”

สาวเจ้าเริ่มมุ่นคิ้วจากนั้นก็หันหลังตามคำบอกของชายหนุ่ม หันหลังกลับมาได้สายตาของเธอก็ไปปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่โปร่งแสงในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขายาวสีขาว

“คุณอัคคี คุณออกมาได้แล้วเหรอคะ คุณคือคุณอัคคีจริงๆ ด้วย” เมื่อพินิจพิจารณาใบหน้าอันหล่อเหลาดีๆ เธอก็มั่นใจได้เลยว่าเขาคืออัคคีคนที่นอนเป็นผักอยู่ในโรงพยาบาล

“ผมก็ไม่รู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่คุณคือชมพูนี่ ทำไมถึงบอกกับผมว่าชื่อมนตรามัจฉา” อัคคีฉงนใจไม่น้อย เพราะไม่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาคนที่เขาสื่อสารด้วยคือคนที่เขารู้จักมาโดยตลอด

“คุณจำฉันได้แล้วเหรอคะ”

“ใช่ ผมจำทกุอย่างได้หมดแล้ว แต่ผมยังไม่รู้ว่าร่างกายของผมอยู่ที่ไหน แล้วคุณก็ยังไม่ได้ตอบผมเลยว่าทำไมคุณบอกกับผมมาตลอดว่าคุณคคือมนตรามัจฉา”

“เอาทีละข้อนะคะ คุณเข้าใจว่าฉันคือชมพูก็ไม่ผิดค่ะ แต่มันมีเรื่องที่ทำให้คุณชมพูไม่ได้อยู่ในร่างนี้หลังจากเกิดอุบัติเหตุพร้อมกับคุณวันนั้น แล้วชื่อจริงๆ ของฉันก็คือมนตรามัจฉา ฉันมาจากเมืองของเงือกสมุทรอย่างที่เคยเล่าให้คุณฟังไงคะ ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณยังจะเชื่ออยู่อีกหรือเปล่า”

“อ๋อ...ผมจำเรื่องที่คุณเล่าให้ฟังได้ ที่คุณบอกกับผมว่าวิญญาณของเจ้าของร่างนี้อาจจะไปอยู่ในร่างของคุณ”

“นั่นแหละค่ะ ฉันหมายถึงคุณชมพู”

“โลกนี้มันมีอะไรให้ผมทึ่งหลายเรื่องจริงๆ แล้วตอนนี้ตัวของผมยังอยู่ดีหรือเปล่าครับ เพราะผมได้ยินว่าไอ้คนที่จับผมไปมันยังทำพิธีสลับวิญญาณไม่สำเร็จ”