บทที่ 21 ไม่มีสิทธิ์

“เดี๋ยวนี้เห็นเฮียก็ไม่คิดจะทักแล้วเหรอ”

ลัญชนาหยุดนิ่ง ค่อยๆดึงมือตัวเองกลับมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหันหน้ากลับไปสบตาเขาตรงๆ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานที่แสนจะ… ไม่ได้มาจากใจจริงสักนิด

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ เฮียคิล”

หากไม่รู้คงคิดว่าเธอประชด แต่เปล่าเลย คนตัวเล็กเพียงแต่อยากทำตามให้มันจบๆไป จะได้ไม่ต้องยืนต่อปากต่อคำกับเขานาน แต่เธอคิดผิด…

เมื่อพอเธอพูดเสร็จแล้วเบือนหน้าจะเดินผ่านอีกครั้งเท่านั้น เสียงทุ้มของเขาก็รีบตามมาอีกประโยค

“แล้วนี่ แต่งตัวจะไปไหน”

สายตาคมกริบไล่มองเรือนร่างเธอจากศีรษะจรดปลายเท้าอย่างห้ามไม่ได้ คิ้วเข้มขมวดแน่นอย่างไม่พอใจ เสื้อสายเดี่ยวนั่นรัดแน่นแนบลำตัวจนเผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าของเธอทุกระเบียบนิ้ว คอเสื้อที่แหวกนิดหน่อยเผยให้เห็นร่องอกตึงแน่นที่เบียดชิดกันโดยธรรมชาติ แม้จะมีเสื้อคลุมทับ… แต่มันก็ไม่ได้ช่วยปิดความเซ็กซี่ของคนตัวเล็กได้เลย

“นัญนัดกับเพื่อนไว้ จะไปข้างนอกค่ะ”

เสียงหวานเอ่ยตอบเรียบๆ พร้อมก้มหน้าหลบสายตาเขา มันชัดเจนว่าเธอกำลังพยายามรักษาระยะห่าง

“พอดีเลย เฮียก็กำลังจะออกไป งั้นไปด้วยกัน เดี๋ยวเฮียไปส่ง—”

เสียงทุ้มรีบแทรกทันควัน มือหนาเอื้