All Chapters of My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด : Chapter 1 - Chapter 10

แสงไฟสีส้มหรี่สลัวจากหัวเตียงกระทบผิวเนื้อที่ชื้นเหงื่อ เสียงหอบหายใจดังสลับกับเสียงเตียงโยกเบาๆ ราวกับบอกเล่าความผิดพลาดของสองคนที่ไม่อาจหักห้ามใจตัวเองได้ ลัญชนานอนนิ่ง ใบหน้าเปื้อนน้ำตา ผมเธอสยายกระจายบนหมอนขาวสะอาดจนดูผิดแปลกกับสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างของคนที่เธอเรียกว่า พี่ชาย มาตลอด เขาไม่ได้เอ่ยอะไรสักคำ ไม่แม้แต่จะเรียกชื่อเธอ กลิ่นเหล้าฉุนราวกับซึมอยู่ในลมหายใจของเขา มือหนาข้างหนึ่งวางทาบที่เอวบางราวกับไร้สติ ปั่ก ปั่ก ปั่ก! “ฮึก… อ๊าา เฮียคิล…ย…หยุดอื้ออ…” เสียงเธอแผ่วสั่นไม่เป็นคำ แทบไม่ต่างจากเสียงกระซิบ ร่างสูงด้านบนไม่ตอบอะไร หนําซํ้ายังกระชับวงแขนแน่นขึ้น ก่อนจะฝังใบหน้าคมลงซอกคอระหง สูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่นของเธอที่ทำเขาครั่งแทบบ้า ลมหายใจร้อนกระทบผิวจนร่างเล็กสะดุ้ง มือเล็กผลักเขาออกเบาๆแทบจะไม่มีแรงสะท้านถึงเขาเลย ไม่รู้ว่าเป็นร่างกายทรยศที่ตอบสนองทุกสัมผัสเขา หรือเพราะเรี่ยวแรงเธอหมดถึงขั้นไม่เหลือให้ต่อต้านเขากันแน่ ลัญชนาหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาหยดสุดท้ายไหลรินลงข้างแก้ม ขณะที่เสียงหอบของเขาเริ่มถี่ขึ้น จังหวะเคลื่อนไหวรุนแรงเต็มไปด้วยความอัดอั้

หลังจากเข้ามาในห้อง หัวใจดวงเล็กยังวุ่นวายเต็มไปด้วยภาพของเขา หากเธอนึกคิดวิธีที่จะไม่ได้เจอหน้าเขาได้คงดี เพราะหากเจอกันขึ้นมา เธอก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงอยู่ดี ในขณะที่กำลังนั่งนึกคิดหาวิธี ก็เหมือนมีพระเจ้ามาโปรด เมื่อมีเสียงสตาร์ทกำลังจะขับเคลื่อนออกไปดังก้อนเข้ามาผ่านหน้าต่างห้อง ลัญชนารีบลุกขึ้นเดินไปดูก็พบกับรถคันหรูที่เขานั่งมาเมื่อครู่ได้ขับเคลื่อนกลับออกไป หากเธอเดาไม่ผิด เขาต้องไปส่งแฟนสาวคนนั้นแน่ๆ หากไปส่งแล้วไม่กลับมาสักคืนก็คงดีสิ ลัญชนาคิดแล้วก็โล่งใจ ก่อนเสียงเคาะประตูหน้าห้องจะดังขึ้น เรียกสติจากหญิงสาวให้รีบเดินไปเปิดโดยไม่ได้คำนึงถึงเลยว่าคนที่ยืนเคาะอยู่จะเป็น… เฮียคิเลียน! ลัญชนาตกใจรีบก้าวถอยหลังเมื่อเขาลอดตัวเข้ามาในห้องเธอ แกร๊ก… เสียงล็อคประตูดังขึ้นตามหลัง ทำเอาหัวใจดวงเล็กลุกขึ้นมาเต้นแรงตุบตับอย่างไม่มีเหตุผล “ฮ..เฮียคิล” ลัญชนาเอ่ยเรียกชื่อคนที่ย่างเข้ามาไกล้เธอเรื่อยๆเสียงตะกุกตะกักเหมือนกลัวอะไร ทำเอาคิเลียนลอบยิ้มมุมปากขึ้น “ไม่เจอกันแค่สามปี… ทำไมทำหน้าห่างเหินกับพี่ชายตัวเองขนาดนั้นล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามช้าๆ ในระยะไกล้ “น…นัญเปล่

“นั่นสิครับป๊า นัญยังเด็ก… ตามเล่ห์กลผู้ชายไม่ทันหรอกครับ ไม่มีนั่นแหละดีแล้ว” ชายวัยกลางที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็เกิดหัวเราะลั่นอย่างเอ็นดู “ฮะๆ พี่น้องคู่นี้ยังเป็นห่วงกันเหมือนเดิมเลยนะ ป๊าเห็นแบบนี้ก็หมดห่วงละ แกก็ดูแลน้องมันด้วยล่ะ เดี๋ยวจะเป็นแบบที่แกพูดเอา” คิเลียนหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงฟังดูสุภาพแต่เจืออะไรบางอย่างที่ทำให้ลัญชนาเสียววาบตั้งแต่สันหลังถึงต้นคอ “ป๊าไม่ต้องห่วงเลยครับ เพราะผมจะดูแลน้องแบบที่ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมแน่…” เสียงหัวเราะของผู้เป็นบิดาดังลั่นขึ้นอีกครั้งอย่างชอบใจจนไม่ทันได้สังเกตเลยว่า คำพูดของลูกชายมีน้ำเสียงและความหมายที่ลึกกว่านั้น… เจ้าเล่ห์และอันตราย… ลัญชนาเหลือบสายตาขึ้นไปสบกับสายตาคมโดยไม่ตั้งใจ รอยยิ้มมุมปากที่จางๆบนใบหน้าหล่อเหลาทำเอาเธอเย็นวาบ มันไม่ใช่แค่ยิ้ม แต่มันคือการขู่ในคราบความอ่อนโยน เธอก้มหน้านิ่ง รีบหลบสายตาอย่างเงียบงัน เพราะรู้ดี… ผู้ชายที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตเธอ อาจไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือ คิเลียน ผู้ซึ่งเป็นพี่ชายต่างสายเลือด และดูเหมือนป๊าจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ… ว่าเขากำลังโยนลูกสาวตัวเองเข้าไปในถํ้าของสัตว์ป่าอันตรา

เสียงนกร้องเบาๆยามเช้าอยู่ริมหน้าต่างแต่ไม่ได้ช่วยให้ลัญชนารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเลยสักนิด แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านม่านเข้ามาแตะต้องปลายเตียง แต่เธอกลับนอนนิ่งลืมตามองเพดาน ไม่กล้าขยับ ราวกับกลัวว่าความทรงจำเมื่อคืนจะย้อนกลับมาชัดเจนอีกครั้ง คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะยันตัวลุกจากเตียงอย่างเชื่องช้า มือเรียวเอื้อมเปิดประตูห้องนอนออกไปเงียบๆ ตั้งใจจะลงไปข้างล่าง แต่ทันทีที่ประตูเปิดออก สายตาเธอก็สบเข้ากับประตูห้องของพี่ชายบุณธรรมที่อยู่ตรงข้ามกันพอดี หัวใจเต้นดวงน้อยเกิดเต้นแรงขึ้นมาทันที มือที่ลูกบิดแน่น ก่อนที่ประตูจะถูกปิดลงช้าๆ ปัง… เสียงประตูปิดเบาๆ พร้อมแผ่นหลังของเธอที่แนบลงกับมันอย่างอ่อนแรง ดวงตาคู่สวยจ้องมองบานประตูสีเข้มของห้องตรงข้ามโดยไม่กระพริบ ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะค่อยๆ แตะลงบนริมฝีปากของตนเองอย่างเผลอไผล เธอจำได้… จำได้ทุกสัมผัส ทุกจังหวะหายใจของเขาเมื่อคืน คิเลียนเข้ามาในห้องเธอหลังกลับจากผับ ในยามที่บ้านทั้งหลังเงียบสนิท เธอไม่ได้หลับ… แม้จะหลับตาอยู่ แต่เธอรู้ทันทีว่าเป็นเฮียคิเลียน กลิ่นของเขา… กลิ่นเหล้าผสมกับน้ำหอมประจำตัวที่เธอจำได้แม่นยำอย่างไม่เคยลืม

หลังจากที่กลับมาจากร้านอาหาร คิเลียนก็ลากน้องขึ้นรถตามเคย ทว่าบรรยากาศกลับแปลกไป เมื่อบนรถเงียบจนได้ยินแค่เสียงปลายนิ้วกดแป้นพิมพ์ของคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มอยู่ข้างคนขับ จนไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีแดง แล้วรถชะลอจอด คิเลียนเหลือบมองด้านข้าง ก่อนสายตาคมจะเหลือบไปเห็นหน้าจอโทรศัพท์ในมือน้องสาวบุณธรรม แชทไลน์ที่เด้งรัว ชื่อผู้ชาย… แถมยังยิ้มไม่หุบอีก …แม่งเอ๊ย เขาขบกรามแน่น แต่มือยังจับพวงมาลัยนิ่ง สีหน้าไม่เปลี่ยน ใช่เขาไม่พอใจ… แต่ต้องกลั้นไว้ เพราะยังขับรถ พอกลับถึงบ้าน ลัญชนารีบผลักประตูเปิด ก้าวเท้าเข้าบ้านพร้อมสายตาที่ยังคงจับจ้องอยู่แต่บนโทรศัพท์ที่ยังแชทไม่หยุด จนฝีเท้าหนักๆเดินตามหลังมาด้วยความอาฆาตยังไม่รู้ตัวด้วยซํ้า หมับ! มือใหญ่คว้าเอวเธอไว้แล้วกระชากเข้าหาตัวทันที ก่อนจะฉวยมือถือไปจากมือเล็กแบบไม่ให้ตั้งตัว “เฮีย!!” เสียงหวีดของลัญชนาเต็มไปด้วยความตกใจ แต่แรงเล็กๆอย่างเธอหรือจะไปสู้แรงเขาได้ คนตัวเล็กถูกเขารวบมากอดแน่นข้างลำตัว ใช้แขนเดียวล็อกเธอไว้แน่นจนดิ้นก็ไม่ได้ ผลักก็ไม่ออก ทำได้แต่ขยับลุกลิกอยู่ในอ้อมแขนอีกคน สายตาคมจ้องข้อความที่เด้งขึ้นมาอีกรอบ อ่านไป คิ้วก็ขมวดแ