บทที่ 46 ต่างคนต่างอยู่

เกร๊ก…

“เชี่ย อะไรกันวะเนี่ย…”

เอมที่เปิดประตูเข้ามาในคอนโดถึงกับยืนค้างไปหลายวินาทีกับสภาพคนในห้อง ออกไปตามเบาะแสไม่ถึงสองชั่วโมง กลับมาคิดว่านาวินกับวรัทย์จะมาห้ามปรามเจ้านาย ให้ลุกขึ้นเป็นผู้เป็นคนมาบ้าง แต่กลับตรงกันข้ามซะงั้น หนําซํ้ายังกอดคอกันเมาไม่รู้เรื่อง สภาพแย่กว่าคิเลียนอีก

พื้นห้องเต็มไปด้วยเศษขวด และกลิ่นเหล้าแรงจนแทบเวียนหัว เอมถอนหายใจหนักๆ พลางเดินเข้าไปใกล้คนทั้งสามแล้วเอ่ยเสียงเรียบแต่ปนรำคาญ

“นาย… คุณนาวิน… คุณวริทย์… ยังมีสติกันอยู่มั้ยครับเนี่ย?”

เขาสะกิดเบาๆ ตรงบ่าของเพื่อนเจ้านายที่เมาหนัก ในขณะที่คิเลียนยังคงนั่งนิ่ง แววตาเหมือนคนตายทั้งเป็น กำขวดเหล้าแน่นในมือ กระดกขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่สนใจโลก

“เฮ้อ… ผมอุตส่าห์วิ่งหอบหาทุกวิธีทาง จนได้เบาะแสที่อยู่ของคุณนัญมาแล้วนะครับ แต่ในเมื่อนายไม่มีสติ ก็คงต้องเอาไว้ก่อนแล้วกัน”

เอมแสร้งทำเป็นพึมพำเสียงเหนื่อย ตั้งใจให้บางคนได้ยิน ทันใดนั้นเสียงทุ้มแหบพร่าก็พุ่งสวนกลับมาทันที

“มึงว่าอะไรนะ!?”

คิเลียนผงะตัวลุกขึ้นพรวดจนเซไปมาด้วยฤทธิ์เหล้า ทว่าไม่นานก็ทรงตัวได้ ความรวดเร็วของเขาทำเอาเอมสะดุ้ง เพื่อนทั