Kabanata 2

Pag uwi ni Sylvia ay nagsimula na siyang mag impake ng mga gamit niya.

Sa kalagitnaan, pumasok si Nathaniel.

“Sylvia, pagtapos ko sa trabaho, diretso akong bumalik. Na miss mo ba ako?”

Iniabot niya ang isang malaking bouquet ng pulang rosas na may matingkad na ngiti.

"Nakuha ko ang mga ito para lang sayo. Ikinalulungkot kong hindi ako nakasama sa iyo hanggang sa dulo sa bridal shop kanina. Hayaan mo akong makabawi sa syota ko, okay?"

Sa pagtingin sa bahagyang lantang mga rosas, malinaw na naghihirap dahil sa kakulangan ng tubig, si Sylvia ay halos tumawa ng malakas sa galit.

Halatang ito ang parehong bouquet na ginamit niya sa proposal. Baka bigla niya itong sinunggaban habang papalabas.

Kaya, sa kanyang mga mata, siya ay nagkakahalaga lamang ng mga itinapon na props mula sa kanyang grand display para sa ibang tao?

“Anong nakakatawa?” Tanong ni Nathaniel na hindi mapakali ng makita ang malabong ngiti nito.

“Wala.”

Kinuha ni Sylvia ang bouquet, ngunit nasulyapan ng kanyang mga mata ang isang bagay sa ilalim ng liwanag ng buwan—matingkad na pulang kolorete ang bumasa sa kanyang kwelyo.

Ito ay nanlilisik na halata.

Itinaas niya ang kamay at itinuro ang kwelyo nito. "Madumi ang shirt mo."

Bumaba ang tingin ni Nathaniel at agad niyang napansin ang mantsa ng kolorete, na naiwan ng halikan siya ni Vivian. Bumilis ang tibok ng puso niya habang sinusubukang magpaliwanag.

"Oh, uh, hindi sinasadyang naisip ko ang isang bagay."

“Hmm.” Hindi siya tinawag ni Sylvia tungkol dito. “Tanggalin mo. Ako ang maghuhugas para sayo."

“Hindi na kailangan. May maids kami para diyan. Hindi ko kayang hayaan na ikaw mismo ang gumawa nito."

“Masyado silang pabaya. Hayaan mo akong bahala."

Sa pag aakalang nakaiwas siya ng isa pang bala, sumandal si Nathaniel at hinalikan siya sa pisngi.

"Ikaw ang pinakamahusay, Sylvia."

Kinuha ni Sylvia ang sando mula sa kanya, ang kanyang mga mata ay nananatili sa mantsa ng kolorete habang siya ay mahinang tumawa.

Ang pinakamahusay? Hindi, naisip niya lang na siya ang pinakamadaling lokohin.

Marahil ay nagkuskos siya ng husto habang naglalaba ito at ang kamiseta ni Nathaniel ay napunit.

Hindi pinansin ni Nathaniel kahit konti. Sa halip, niyakap siya nito at mahinang sinabi, “Ayos lang. Kung nasira, itapon na lang. Maari mo akong bilhan ng bago."

Nagpalit siya ng isa pang kamiseta, ngunit ang namamalagi na bango ng pabango sa kanya ay imposibleng balewalain.

Hinayaan ni Sylvia ang isang mahinang ngiti na pumulupot sa kanyang mga labi. "Hindi ba't may mga bagay na bumubuti sa edad?"

"Totoo iyon," Sagot ni Nathaniel sabay tango. "Ang shirt na ito ay talagang komportable. Sayang naman nasira mo sa labahan. Maaaring naisuot ko pa ito ng ilang beses. Alam mo, ako ay isang napaka tapat na tao."

Isang tapat na lalaki—tapat na sapat upang kumapit sa babaeng minahal niya limang taon na ang nakararaan, kahit na pagkatapos ng lahat ng panahong iyon ay magkahiwalay.

Ngunit ano ang tungkol sa kanya? Ano ang ibig sabihin ng limang taon na ibinigay niya sa kanya?

Si Sylvia ay hindi kailanman nagkukulang ng mga tagahanga. Mula pagkabata hanggang sa pagtanda, palagi siyang hinahabol ng mga manliligaw.

Matapos makapagtapos ng kolehiyo, nag apply siya ng trabaho sa kumpanya ni Nathaniel. Sa sandaling nakita niya ito, ninakaw nito ang puso niya.

Ngunit siya ay mapagmataas at matigas ang ulo, hindi gustong gumawa ng initiative upang habulin siya.

Kahit papaano, nahulog si Nathaniel sa kanya, hinahabol siya ng walang humpay na determinasyon. Gayunpaman, si Sylvia ay naglaro ng cool sa una, tumangging magbigay sa kanya ng isang tuwid na sagot.

Hanggang isang araw, sumiklab ang sunog sa opisina.

Habang tumunog ang alarma, nagsisiksikan ang lahat para makatakas.

Si Sylvia, na nanlamig sa takot, ay hindi makagalaw kahit isang pulgada.

Si Nathaniel ang tumalikod at binuhat siya palabas ng apoy.

Sa sandaling iyon, nagpasya si Sylvia na manatili sa tabi ni Nathaniel magpakailanman.

Sa loob ng limang buong taon, naalala niya ang bawat detalye ng araw na naging mag asawa sila.

Nanumpa si Nathaniel ng may lubos na pananalig, "Sylvia, ipinapangako ko, ikaw lang ang babaeng mamahalin ko sa buhay na ito."

Sa pagtingin sa kanyang mataimtim na ekspresyon, umiiyak si Sylvia habang binabalaan siya, "Nathaniel Sinclair, mas mabuting tandaan mo ang sinabi mo ngayon. Dahil kung sakaling pagtaksilan mo ako, magpapakasal ako sa ibang lalaki at pagsisisihan mo ito habang buhay!"

Umalingawngaw pa rin sa pandinig niya ang mga panatang iyon, ngunit nagbago na ang puso ng lalaki.

Hindi, marahil ang kanyang puso ay hindi kailanman pag aari sa kanya sa unang lugar.

Tumaas ang kirot sa kanyang dibdib ng mahigpit na hinawakan ni Sylvia ang sando. Hindi na niya napigilan ang kanyang mga luha at tumulo ang mga ito.

“Anong mali? Bakit ka umiiyak?”

Ng makita ang kanyang mga luha, nataranta si Nathaniel, nagmamadaling naglabas ng tissue para punasan ang kanyang mukha.

“Okay lang ako.”

Si Nathaniel ang unang nagtaksil sa kanya. Ngayon, tutuparin niya ang kanyang salita at magpakasal sa ibang lalaki.