Matapos ang limang taon kasama si Nathaniel Sinclair, inisip ni Sylvia Garner ang kanilang pagmamahal ay aabot sa habang buhay na commitment. Pero ng pinostpone ni Nathaniel ang kanilang kasal, ang kanyang mundo ay nagsimulang gumuho. Sa private club, nakita ni Sylvia ang isang eksena na dumurog sa kanyang puso—Si Nathaniel nakaluhod sa isang tuhod, nagpropose sa ibang bbabae. “Kasama mo si Sylvia ng limang taon, pero ngayon bigla mong papakasalan si Vivian Hayes. Hindi ka ba takot na malulungkot siya” May nagtanong. Nagkibit balikat si Nathaniel. “Si Vivian ay may sakit. Ito ang kanyang dying wish. Sobrang mahal ako ni Sylvia para iwan ako.” Alam ng buong mundo na mahal ni Sylvia si Nathaniel sa punto na obsessed siya, naniniwala na hindi siya mabubuhay ng wala ito. Pero sa oras na ito, mali siya. Sa araw ng kanyang kasal, sinabi niya sa kaibigan niya, “Bantayan mo si Sylvia. Huwag siyang hayaan na malaman na may iba akong papakasalan!” Napahinto ang kaibigan niya. “Ikakasal din si Sylvia ngayon. Hindi mo ba alam?” Sa sandaling iyon, nagbreak down si Nathaniel.
Voir plusLyden's POV
I was fifteen the night my world exploded.
The sun had barely begun to drop behind the pines, painting the Blue Moon Pack lands in gold. My birthday lanterns dangled from the trees, rustling softly. The air reeked of roasted meat, pine, and laughter. Wolves danced, pups played, music rang off the hills. For once, everyone was joyful.
I sat atop the fence post beside Emma, who'd been my friend all our lives. She had tied a light blue ribbon through her blonde braids, the same shade as my pack's crest. "You're nervous," she playfully bumped my arm and said. "Is the great Lyden scared of his own party?
"I'm not afraid," I lied, puffing out my chest like he used to. "Just thinking about my first shift. Dad says it'll be any week now. He thinks I'll be the better Alpha than him."
Emma snorted. "No one's better than Alpha Kael."
"He said I'd be a better Alpha someday," I whispered.
I knew he did. I really did.
My elders would tell me I inherited his eyes — sharp, gold-amber, fierce yet kind. My father, Kael, was the finest a pack could ask for: robust, fair, devoted. He treated rogues no worse than anyone else. And my mother, Luna Meryn, was home's warmth — soft-spoken, but when she smiled, it was like sunlight.
I thought nothing bad could ever touch us.
Then the wind changed.
It began as a whisper, a strange coldness under the music. And then a scream broke the night, splitting everything into halves.
The laughter stopped.
The pine scent was transmuted to iron.
And I saw them — black shapes moving between the trees.
"Rogues!" someone shouted.
Before I could even blink, my dad was twisting, bones snapping, his howl rending the air. Wolves stormed into the clearing — teeth, claws, blood. Emma held my sleeve.
"Go in!" my mom yelled, pushing us toward the pack house. "Lyden, take her!
But I did not stir. I was frozen to the ground, my eyes on my father fighting. He was giant in his wolf shape, fur a light as snow, eyes burning with gold fire. He tore through the rogues with the speed of lightning, defending us, defending me.
Then — from the shadows — three massive wolves appeared.
Not rogues. Not ours.
Their coats glowed black as oil in the moon. Their eyes burned red.
And they attacked him.
"Dad!" I cried.
He whirled, just in time. One snapped at his throat; another got a hold on his shoulder. He fought like the warrior he was — but too many of them. The air was filled with snarls, screams, crunching bones. I watched my mother turn too, silver fur flashing alongside him.
Then Elder Jennifer's hands closed my shoulders from behind. "Lyden! Now!" she growled, her voice shaking. "Now, pup!"
No!" I kicked, fought. "He needs me—"
She dragged me anyway. She was more powerful than you'd think for an older woman, and the flash in her eyes threatened that this wasn't an ordinary assault. Emma was weeping, grasping my hand as Jennifer shoved us into a cramped passageway at the back of the kitchen hearth — a way out my father had built, just in case.
The door of stone boomed shut above us, muffling the chaos.
We could still hear it, though — the war above. Growls, screams, paws thumping against the ground. And then. silence.
Hours passed. Maybe more. The air was heavy with fear and smoke. Emma's hand trembled in mine. Elder Jennifer prayed softly, her back against the wall.
When the door finally opened, the stench hit us first.
Blood. Smoke. Death.
We crawled out, and I'm sure my heart just stopped.
The yard — my birthday yard — lay in ruins. Torn lanterns. Broken tables. Red on the ground. Wolves littered the ground, their fur matted, their eyes covered with a film.
I saw my mother first. She lay close to the well, her coat the color of silver streaked with red.
And then—
My father.
He stood in the center of the clearing, his body still wolf, chest not moving, white fur stained with blood. His paw extended towards the pack house, as if he'd tried to get to us one last time.
"Dad…" My voice cracked. "Dad!"
I fell to the ground beside him, placing my hand on his fur. It was still warm to the touch. I buried my face there and wept so uncontrollably that I could not breathe. The world around me seemed to tip. The world had grown quiet with the exception of the buzzing in my ears.
Emma sat beside me, sobbing too. Elder Jennifer stood behind us, trembling, her face pale with rage.
She absorbed the carnage, then the second bodies with the unidentifiable black fur scattered between the rogues. "This was not random," she snarled through her teeth. "These wolves… they are the property of Black Crest."
I lifted my head, confused. "Black Crest?"
"Their Alpha — Aziel," she spat out the name like poison. "I recognize his crest. They did this, Lyden. He did this."
Her words pierced deeper than claws.
I looked back at my father — the strongest wolf I’d ever known — and something inside me broke.
It wasn’t fair.
He’d shown mercy to rogues. He’d protected every pack, even the ungrateful ones. He’d taught me that honor mattered more than power.
And yet power had slaughtered him.
I wiped my tears away with shaking hands, blood streaking across my skin. "Aziel," I whispered. The name burned on my tongue. "He'll pay for this."
Elder Jennifer put a soothing hand on my shoulder. "You must be patient, pup. Blue Moon is gone. The survivors will be cared for by the Elders until we can rebuild."
But I wasn't listening anymore.
All I saw was Dad's body. All I felt was the pain in my chest.
I leaned down, forehead to his fur. "I promise you, Dad," I whispered. "I'll make them bleed for this. I'll reclaim our pack."
Behind me, the moon burst out of the clouds — full and bright — and for the first time, something inside me stirred, way down deep inside me.
My wolf.
It screamed in my head, not because it was powerful, but because it hurt.
That night, the boy that I used to be died with my father.
And something else — something colder, something sharper — began to stir in his place.
Pagkaalis niya, dahan dahang lumabas ang isang anino mula sa likod ng haligi.Habang pinagmamasdan si Sylvia na papalayo, naramdaman ni Nathaniel ang pagkirot ng kanyang puso na para bang pinupunit.Minahal niya ito ng husto. Hindi niya ito makakalimutan kahit anong pilit niya. Pero ngayon, kinasusuklaman niya ito, ayaw man lang tumingin sa kanya.Gayunpaman, hindi handa si Nathaniel na sumuko. Napagpasyahan niyang hintayin siya, gaano man ito katagal.Sa buwang wala siya, malaki ang pinagbago ni Nathaniel. Sinubukan niyang maging ang lalaking sa tingin niya ay karapat dapat sa kanya, umaasa ng isa pang pagkakataon.Sa wakas, sa araw na bumalik si Sylvia, si Nathaniel ay sumugod sa paliparan ng marinig niya ang balita at natuklasan na wala na siya.Mahigit isang buwan na niya itong hindi nakita at hindi matiis ang pananabik.Lingid sa kanyang kaalaman, ang unang paghinto ni Sylvia pagkalapag ay hindi sa bahay kundi sa ospital.Ng mabalitaan ni Nathaniel ang kanyang lokasyon, du
"Gusto ko siya na lumabas at kitain ako. Gusto ko siya na umuwi kasama ko.""Hindi iyan mangyayari," Mataray na sagot ni Bennett, inilabas ang kanyang phone. "Kung hindi ka umalis, tatawag ako ng mga pulis.""Sige, tawagan mo sila! Hindi ako hahayaan ni Sylvia na makulong. Ililigtas niya ako—lagi niyang gagawin!""Sige, alamin natin."Walang pag aalinlangan, siya ang tumawag. Ng dumating ang mga pulis, sinisigaw pa rin ni Nathaniel ang pangalan ni Sylvia habang kinakaladkad siya.Sa loob ng bahay, nakaupo si Sylvia sa sofa kasama ang mom ni Bennett, silang dalawa ay abala sa isang masiglang talakayan tungkol sa isang melodramatic romance show na pinapatugtog sa TV. Nagtatawanan at nagkukuwentuhan sila nang tumunog ang phone ni Sylvia.Pulis iyon."Miss Garner, may kilala ka bang Mr. Nathaniel Sinclair? Siya ay lasing at nangugulo. Pwede ka bang pumunta sa istasyon?"Napatingin si Sylvia kay Bennett, agad na naunawaan kung sino ang tumawag sa kanila.Mahinahon siyang nagsalita
Ngunit pinigilan ni Bennett ang sarili, pinaandar ang kotse sa isang parmasya at paradahan sa labas.Ilang sandali pa, bumalik siya, binuksan ang pinto ng pasahero at marahang hinubad ang medyas ni Sylvia.Naguguluhang tumingin sa kanya. “Anong ginagawa mo?”“Sinuri ang iyong ankle. Diba sabi mo baluktot? Kung ito ay namamaga, ito ay maaaring lumala."“Salamat.”Ang puso ni Sylvia ay kumikilos habang pinagmamasdan ang kanyang maingat na paggalaw. Kumilos sa salpok, sumandal siya at ginawaran ng mabilis na halik ang pisngi nito.Ang magaan at panandaliang halik na iyon ay sapat na upang mamula ang mukha ni Bennett hanggang sa dulo ng kanyang mga tainga.Para sa lahat ng kanyang nangaasar na kumpyansa, ang paghalik nito sa kanya ay iniwan siyang gulat, hindi sigurado kung paano tutugon.Natawa si Sylvia sa reaksyon niya. "Well, well, ang dakilang General Cooper ay talagang namumula?""Hindi ako namumula," Sabi niya, mabilis na umiwas ng tingin habang minamasahe ang ankle niya.
Naninikip ang dibdib ni Nathaniel sa galit, ang tanawin sa harap niya ay nag aapoy na halos hindi niya mapigilan.“Bennett Cooper, bitawan mo siya! Hindi ko hahayaang hawakan mo siya!"Siya ay sumugod paharap, layunin na paghiwalayin ang dalawa.Walang kahirap hirap na tinalikuran siya ni Bennett at nawalan ng balanse si Nathaniel, natisod at bumagsak ng husto sa lupa. Nakakailang siyang gumulong bago tuluyang huminto, mukhang lubos na nahihiya.Ang mga taong nakapaligid sa kanila, na naakit sa kaguluhan, ay nagsimulang bulungan at itinuro siya.“Nararapat lang sa kanya. Ang pagtataksil sa isang tao at ngayon ay nagsisisi. Ano ang punto?”“Masyadong maliit, huli na! Kung talagang nagmamalasakit siya, hindi niya ito ginulo noong una."Napasulyap si Bennett kay Nathaniel at nagpakawala ng mapanuksong tawa. “Mr. Sinclair, hayaan mong babalaan kita sa huling pagkakataon—lumayo ka kay Sylvia. Asawa ko na siya ngayon at magiging habang buhay. Hindi mo na siya kailanman makukuha!"Nah
Ang hangin sa stables ay sariwa at ang malawak at bukas na paligid ay lubos na nagpasigla sa kalooban ni Sylvia.“Halika rito.”Nakangiting kumaway sa kanya ang lalaking nakatayo sa di kalayuan at saglit na tulala si Sylvia.Si Bennett, walang kahirap hirap na karismatiko at hindi maikakailang kapansin pansin, ay may taglay na hangin ng kakisigan sa bawat galaw. Nakasuot ng riding gear, na may hawak na isang pony sa isang kamay at may malabong ngiti na naglalaro sa kanyang mga labi, parang magnet ang kanyang atensyon.Sa malapit, isang grupo ng mga kabataang babae ang lubos na nabighani. Inalis ang mga phone, natanggal ang mga camera habang hinahangaan nila si Bennett sa panaginip na mga ekspresyon.May mga naglakas loob pa na lumapit sa kanya, hiningi ang kanyang numero o ang kanyang social media.Kumunot ang noo ni Sylvia, sa isang iglap sumingaw ang kanyang magandang kalooban.Lumapit siya sa pinakamalapit na babae, kinuha ang phone mula sa kanyang kamay at nagpasok ng isang
Ng magising si Vivian, natagpuan niya ang kanyang sarili sa isang regular na silid ng ospital.Ang kanyang tiyan ay parang hungkag, walang laman—wala na ang sanggol.May pinadala si Nathaniel para maghatid ng bank card."Mayroong isang milyong dolyar dito. Hiniling ni Mr. Sinclair na ibigay namin ito sayo.”Nakatitig sa card, naramdaman ni Vivian ang malamig na lamig na tumulo sa kanyang puso."Isang milyong dolyar?" Mapait siyang suminghal. “Dalawang daang libong dolyar lang noon. Mukhang tumaas ang halaga ko pagkatapos mawala ang bata.""At," Dagdag ng lalaki, "Binilhan ka rin ni Mr. Sinclair ng ticket sa eroplano. Para ngayong hapon."“Ngayong hapon?”Isang malamig na tawa ang pinakawalan ni Vivian, hindi makapaniwalang bumabalot sa kanyang mukha. Ganun na ba kalaki ang galit ni Nathaniel sa kanya? Siya ay sumailalim lamang sa operasyon at siya ay desperado na na mawala siya sa kanyang buhay."Gusto ko siyang makita.""Paumanhin, ngunit nilinaw ni Mr. Sinclair na hindi ka
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Commentaires