Chapter 29.2

 Stacey's POV

Nagising akong wala na si Lance sa tabi ko. Nakaramdam ako ng pagkadismaya. Akala ko pa naman ay gigising akong kayakap ko pa rin siya.

Iginala ko ang paningin ko sa paligid. Wala na sa sahig ang damit ko. Maayos na itong nakatupi sa bedside table.

Bumangon ako at saka sumandal sa headboard ng kama.

"You're awake! Gusto mo na bang kumain?" 

Agad akong napalingon sa pintuan kung saan nagmula ang tinig.

Natagpuan ko roon si Lance. Nakasuot ito ng kulay itim na sando at jogger. Nakangiti siyang  lumapit sa'kin. Nagniningning ang mga mata nito.

"Ba't ganyan ka makangiti?" Pagtataray ko sa kanya para maitago ang hiya ko. Pasimple ko ring hinigpitan ang pagkakahawak ko sa kumot.

Lalo namang lumawak ang ngiti niya kasabay ng pag-upo niya sa gilid ng kama.

"Bawal na bang ngumiti ngayon?" 

I rolled my eyes.

"Hindi ba nagugutom, sweetie?  Gusto mo bang magdal