Kabanata 2 The Crazy Wife

“Ah, ayaw mo niyan at madugo. Madudumihan ang magara mong damit. Heto, last na. Lisensyadong baril ‘yan. Sa ulo mo ako barilin. Dalawa o talong bala para sure,” aniyang kinuha ang baril sa loob ng bag.

“Baliw ka ba?” litong tanong ni Lucian.

“Oo! Putang ina! Matagal na akong baliw! Nagpakamatay ako pero nabuhay pa din! Kaya ngayon, ikaw na ang pumatay sa akin para matapos na ang lahat!” aniyang naghihisterya na.

“Hindi ko magagawa ‘yan! Hindi ako kriminal na kagaya mo!”

“Iutos mo sa iba kung hindi mo kaya!” bulyaw niya. Huminga siya ng malalim. Hindi niya dapat ipakita na nawawalan siya ng kontrol.

“Kung hindi mo ako kayang patayin, pabayaan mo na ako!”

“Kasal pa din tayo! At hindi ko hahayaang maging masaya ka lalo sa piling ng iba! Subukan mo lang dumihan ang pangalan ng mga Monteverde.”

“Kasal? Walang nakakaalam na kasal tayo. Maliban sa pamilya mo, at sa mayor na nagkasal, at sa tattoo artist na inutusan mong isulat ang pangalan mo sa dibdib ko!”

“Huminahon ka at mag-usap tayo ng maayos!”

Huminga siya ng ilang beses. Mariing pumikit at dumilat. May kinuha ulit sa bag.

“Heto ang calling card. Andyan ang address at bagong number ko. Message mo lang ako kapag handa ka ng iligpit ako. Isang text mo lang, darating ako.”

“Napupuno na ako sa drama mo! Umuwi na tayo!”

“Umuwi? Bingi ka ba? Hindi ka nakikinig. Hindi ako sasama sa’yo kahit kailan! Actually, hindi ko din makita ang punto mo para pabalikin pa ako. Okay na, hindi ba? Akala mo patay na ako na gusto mong mangyari. Wala ka ng problema, bakit papabalikin mo pa ako?”

“Hindi ka pa bayad sa kasalanan mo!” anitong hinihila na naman siya papasok ng kotse.

“Dalawang taong utusan at parausan. Limang taong asawang minaltrato mo at ng pamilya mo. Pitong taon! Hindi pa ba sapat?”

“You killed Abby!”

“Hindi ko pinatay si Abby! Inutusan niya akong akitin ka para magkaroon siya ng dahilan na iwan ka dahil may iba na siyang mahal. Nagulat na lang ako na gusto niya akong patayin at ihulog sa rooftop. Kitang kita sa CCTV na siya ang humila sa akin at tumulak. Ipinagtanggol ko lang ang sarili ko! Nadulas ang paa niya. Siya ang naghulog sa sarili niya.”

“Huwag mong dumihan ang pangalan ni Abby! Sinungaling ka!”

Napailing siya. “Bakit ba nagpapaliwanag na naman ako! Bahala ka sa buhay mo. Ngayon, tigilan mo na ako. Gusto ko ng tuluyang makalaya sa’yo!”

“You’re nothing without me! Kaya kong alisin ang anumang meron ka ngayon!”

“Wala akong pakialam sa yaman mo! Gusto ko lang ng peace of mind.”

Basag ang tinig niya ngunit agad niyang pinatatag ang dibdib.

Hiniklas nito ang kanyang blouse na suot. Napigtas ang mga butones at kumalat sa semento. Tumambad ang maputi niyang dibdib at ang tattoo na ipinagawa nito sa araw ng kanilang kasal. Nakita niya ang ngiting demonyo sa mukha ni Lucian ng makita ang pangalan nito sa kanyang dibdib na may kasamang broken heart. Gusto niya ito muling binyagan at gawing Lucifer ang pangalan!

“See? You’re mine! Ni hindi mo nga ipinaalis. Ibig sabihin, gustong gusto mo pa ding maging asawa ko!”

“Bakit ko buburahin? This tattoo reminded me of my greatest pain and suffering.”

And my greatest love. Pero hindi na lumabas sa bibig niya ang huling mga salita.

“Ang dami mong sinasabi, umuwi na tayo!”

Nagpumiglas siya. Biglang may humawak sa braso ni Lucian. Dahilan upang mabitawan siya nito.

“Kuya pengeng barya,” anang matandang pulubi na madalas niyang abutan ng pagkain.

Nakahanap siya ng pagkakataon upang tumakbo. “Magtext ka lang kapag ready ka ng patayin ako!” hiyaw niya.

Hinihingal siya ng makabalik sa loob ng coffee shop.

“Okay ka lang ba?” tanong ni Cayden.

Tumango siya. “Hindi ko akalain na makikita ko ang siraulo kong asawa dito.”

“Gusto mo bang tumawag ako ng pulis?”

“Hindi na, I can handle him.”

Bumalik siya sa pagtulong sa coffee. Nagpasalamat siya at hindi na niya natanaw si Lucian. Sana ay huwag na niya itong makita. Nananahimik na ang kanyang buhay kasama ang ama at kapatid.

Paglabas niya ng café at nag-abang ng tricycle upang makauwi na ay may pumaradang magarang sasakyan. Mukhang kilala niya ang may-ari kaya mabilis ang kanyang hakbang. Ibinaba nito ang salamin.

“Sumakay ka na o ihahagis kita sa loob ng kotse?”

“Hindi ako sasakay sa’yo! Baka kung ano pa ang gawin mo sa akin!”

“Isa, dalawa,”

May nakita siyang eskinita at mabilis siyang tumakbo. Tignan lang niya kung makasunod pa ito sa kanya!

Kaso ay nakita siya nito at hinabol. Ngunit hindi siya papatalo sa bilis ng takbo niya! Idagdag pa na kabisado niya ang lugar.

Hinihingal siyang sumandal sa nakasaradong tindahan. Madilim ang bahaging iyon. Teka, mukhang napadpad na siya sa dulo ng daungan. Balitang madaming illegal na gawin dito.

At heto na nga, may tatlong lalaking humarang sa kanya.

“Miss, ang ganda mo naman para mag-isa. Samahan ka namin,” sabi ng isa.

“Boss, makinis at maputi. Jackpot tayo dito!”

“Lumayo kayo sa akin! Sisigaw ako!”

Sabay sabay siyang dinamba ng tatlong lalaki. Napaupo at napayuko na lamang siya.

Ngunit hindi sumayad ang palad ng mga ito sa katawan niya. Pag-angat niya ng paningin ay nakikipagsuntukan na si Lucian. Black belter nga pala ang dating asawa. Mabilis siyang tumakbo upang iligtas ang sarili sa mga rapist at higit sa lahat kay Lucian. Alam niyang kaya nitong patumbahin ang tatlong lalaki.

Agad siyang pumara ng tricycle at walang lingong iniwan ang dating asawa. Umaandar na ang sasakyan at bigla siyang nakunsensya. Baka may patalim o armas ang mga lalaki. Pero may bodyguard tiyak na kasama si Lucian na tutulong dito. Si Lucian Monteverde lang naman ang pinakamayamang negosyante sa bansa.

Nagmamadali siyang pumasok sa bahay upang magpahinga. Nakakapagod ang araw na ito, pisikal lalo ang emosyonal.

Pagbukas niya ng pinto ay muntik siyang matumba. Napahawak siya sa hamba ng pinto. Nakaupo si Lucian sa sala nila.

Nanlilisik ang mga mata nito. May bakas ng dugo ang gilid ng labi nito at gasgas sa kamao.