Never Fall Again to the Heartless Billionaire

“Masayang hapon! Ano po ang order nila?” ani Emerald nakangiting inangat ang mukha upang pagsilbihan ang sumunod na costumer sa coffee shop.

Napalis ang ngiti niya at tila nag-teleport siya sa impyerno ng makita ang mukha ng asawang si Lucian na dalawang taon niyang hindi nakita.

Bakas ang sindak sa mukha nito. Nakabuka ang bibig nito ngunit walang lumalabas sa bibig.

“E-Eme- Emerald? Ikaw ba ‘yan?”

Hinaplos nito ang kanyang pisngi. Tila nais matiyak na totoo ba siya o aparisyon lamang. Ibig niyang matawa sa itsura nitong parang nakakita ng multo na apparently totoo naman dahil akala nito ay patay na siya.

“Naaalala mo ba ako? Kilala mo ba ako? Akala ko patay ka na!” bulalas nitong manghang mangha.

Huminga siya ng malalim. Kung hindi lang niya kilala ang masamang ugali ni Lucian Monteverde ay iisipin niyang masaya itong makita siyang muli which is so impossible! Mamumuti ang uwak ngunit never itong matutuwang makita siya.

Magpapanggap ba siyang may amnesia? O hindi kaya ay nababaliw? Itatanggi ba niya na siya ang asawa nito? Papahirapan lang niya ang sarili kapag ginawa niya iyon. Alam niyang kaya nitong ungkatin kung sino siyang talaga. Balik siya sa orihinal na plano sa sandaling magkita sila.

“Ako nga. Emerald Diaz. Walang ng iba at oo naman kilala kita, mahal kong asawa, Lucian Monteverde,” aniyang parang wala lang ngunit tila jelly ang kanyang tuhod sa panlalambot. Muntik niyang palakpakan ang sarili sa galing ng akting.

Biglang nagbago ang ekspresyon ng mukha nito. “Bakit mo ako niloko?!”

“Sir, may I take your order, please,” aniya ng mapatingin ang katabing cashier.

“Black coffee. Kasing itim ng budhi mo at kasing tapang ng sikmura mong lokohin ako at palabasing patay ka na!” gigil ang boses nito at tiim ang bagang.

Napalingon siya sa paligid. Mabuti na lamang at konti pa ang costumer ng oras na iyon.

“Anything else, sir? Lason?” mahina niyang sabi sa huling salita.

“Oo, para ipapainom ko sa’yo!”

Napansin niyang may nakapila na sa likod nito.

“Sir, maupo po muna kayo at ako mismo ang maghahatid ng order sa table ninyo. Salamat po!” matamis ang ngiti sa labi niya.

Tumalikod siya at mabilis na nagtungo sa banyo. Nanginginig ang kanyang buong katawan. Binasa niya ng tubig ang mukha. Hindi niya inasahan na makikita niya sa maliit at mahirap na bayan ng San Isidro si Lucian. Isa itong isla na kailangan pang sumakay ng bangka upang marating. Hindi siya nagtatago dahil maliit ang tsansa na makita niya ito. Magkaiba ang mundong kanilang ginagalawan. Naging sekretarya siya nito at kabisado niya ang mga lugar na pinupuntahan nito. Ngunit hindi siya natatakot. Haharapin niya ito! Patay na si Emerald Diaz na asawa nito!

Tinapik niya ang mukha at pinunasan. Haharapin niya ang dating asawa. Tuwid at buo ang loob na naglakad siya palapit dito dala ang black coffee.

“Enjoy your coffee, sir.”

“Maupo ka, mag-usap tayo.” Madilim ang anyo ni Lucian. Nahagip ng tingin niya ang ilang kababaihang tila mga bulateng inasinan sa kinauupuan at nagpapapansin sa asawa. May nagpipicture pa nga. Hindi niya masisi ang mga ito dahil kung panlabas na anyo lamang ay tunay na napakagwapo nito na may makisig na pangangatawan at magandang tindig. Idagdag pa ang pagiging bilyonaryo. Ngunit kung may time machine lamang siya, hinding hindi siya mag-aaply sa kumpanyang pag-aari nito na naging dahilan na nakilala niya ito.

“Wala tayong dapat pag-usapan,” aniyang nakatayo pa din.

“Baka nakakalimutan mong mag-asawa tayo! At hindi mo ako matatakasan! Hindi ka pa bayad sa napakalaking kasalanan mo! Sumama ka sa akin! O papasabugin ko itong restaurant na ito!”

Nanlilisik ang mga mata nito na tila magbubuga ng bolang apoy anumang oras. Ngunit walang makakalusaw sa puso niyang tila bloke na ng yelo sa Antarctica sa tigas at lamig na hindi niya hahayaang muling madurog.

Sinaklit nito ang pulsuhan niya ng nagtangka siyang tumalikod.

“May problema ba, Em?” anang baritonong tinig ni Cayden, ang kasosyo niya sa negosyo.

Napatayo si Lucian at hinarap ang lalaki. “Huwag kang makialam dito! Usapang mag-asa-”

“Huwag kang mag-eskandalo dito. Hintayin mo ako sa parking lot. Magkita tayo at tapusin ang problema,” aniyang hindi na pinatapos sa pagsasalita ang dating asawa. Hinila niya si Cayden palayo at tinanggap ang bulaklak na dala nito. Makulit din ang lalaki kahit ilang beses na niyang sabihang huwag ng magbigay ng bulaklak.

Tila siya susugod sa giyera ng puntahan si Lucian sa parking lot. Nakita niya itong nakasandal sa mamahaling kotse at naninigarilyo. Madalang niya lang itong makitang naninigarilyo noon. Kapag lamang stress o malaki ang problema. Baka naman habit na nito ngayon na wala na siyang pakialam.

Itinapon nito ang upos ng sigarilyo sa basurahan ng makalapit siya. Binuksan nito ang kotse at hinila siya papasok. Binawi niya ang kamay.

“Bumalik ka na sa bahay! Wala akong pakialam kung ano ang ginawa mo sa loob ng dalawang taon pero asawa pa din kita at hindi ka pa bayad sa kasalanan mo!”

“May dalawa kang papamilian. Una, palayain mo ako. Pangalawa, mapabalik sa buhay mo na isa ng bangkay.”

“Napakatapang mo na ah! Sinong ipinagmamalaki mo? Ang lalaki kanina? Kaya ko kayong durugin parehas sa isang pitik lang ng daliri ko.”

“Alam ko ‘yan. Ikaw ba naman ang pinakamayaman sa bansa. Huwag kang mandamay ng ibang tao sa problema nating dalawa.”

“Alam mo palang hindi ka makakalaya sa akin!”

Binuksan niya ang bag at may kinuha sa loob. Inabot ang cable wire.

“Ano ‘to?” kunot ang noong tanong nito.

“Nakikita mo ang CCTV na nakatutok sa atin? Sira ‘yan kaya huwag kang mag-alala. Dahil wala akong planong sumama ng buhay sa’yo, sakalin mo ako gamit ‘yan.”

“Anong pinagsasasabi mo?!” anitong itinapon ang wire sa basurahan.

Hinding hindi siya babalik sa impyernong buhay niya sa piling nito. May kinuha ulit siya sa bag at inilagay sa palad nito.

“Lanseta ‘yan. Mahaba ‘yan. I*****k mo sa leeg ko o sa dibdib. Ilang ulit para sigurado bago mo ako iwan diyan sa gilid.”

Nakita niya ang paglukot ng mukha ni Lucian na tila hindi maarok ang mga sinasabi niya.