Chapter 2

Charlene was taken aback by the sharpness in his tone, and Bastien realized then that she might truly be a stranger to him, despite the strange feeling of familiarity stirring inside him.

Akala ni Bastien ay kilala niya ito. Pero habang tinititigan niya ang babae sa harapan niya, malinaw na ibang tao ito. Isang estrangherang napakaganda, parang bumagsak na anghel. Nakakasilaw ang ganda nito.

Hindi niya naiwasang silipin ang dibdib nito, hubog na hubog sa suot nitong puting corporate shirt. Naka-skirt din ito, maiksi pero classy. Tumaas agad ang kilay niya... sigurado siyang maganda rin ang likod nito sa suot na ‘yon.

"I'm sorry, I don't know what you're talking about," mabilis na sagot ni Charlene, tila ipinagtatanggol ang sarili. “My name is Bernadette Madrigal, and I’m here for the interview scheduled at 9:00 AM,” dagdag pa nito, gamit ang boses na parang sadyang pang-akit.

“Oh,” naalala ni Bastien ang interview na dapat niyang i-conduct. Pero kahit anong pilit niyang tumutok sa trabaho, hindi siya makaiwas sa balat nitong makinis, sa mga matang punung-puno ng ekspresyon. Mabilis ang tibok ng puso niya, at kailangan niyang ipaalala sa sarili kung sino ba ang boss sa kwartong ‘to.

“This is an office. Hindi ka pwedeng basta-basta pumasok dito kung kailan mo gusto,” seryoso niyang sagot habang lumakad papalampas dito at umupo sa likod ng desk.

“I rang the bell, pero walang sumasagot,” sagot ng babae habang dahan-dahang kinakagat ang pang-ilalim na labi niya.

Napalunok si Bastien. Napakadelikado ng imaheng nabubuo sa utak niya... mga eksenang hindi dapat iniisip ng isang employer sa applicant na nasa harap niya. Pilit niyang tinanggal ang kalaswaang dumadaloy sa isip niya, pero alam niyang lagi siyang mabilis mapukaw ng ganitong klaseng babae.

“Were you invited in?” tanong niya, malamig ang tingin. Kahit kumikirot ang dibdib niya sa hindi maipaliwanag na tensyon, nagawa pa rin niyang panatilihing kalmado ang mukha.

“Public office ‘to. I don’t think kailangan ng paanyaya para lang makapasok. Besides, I notified my presence before stepping in,” sagot nito nang may kumpiyansa.

Medyo napikon si Bastien. Sino ba siya para ganyanin ang tono sa kanya?

“Nobody comes into my office uninvited,” sagot niya nang diretso. “Umupo ka na. Let’s begin.”

Itinuro niya ang black tuffet sa harap ng desk niya. Nang umupo si Charlene, bahagyang dumulas ang blouse nito at lumitaw ang bahagi ng dibdib nito. Napatitig siya bago agad lumingon palayo. May kung anong misteryo sa babaeng ‘to. Hindi lang sa itsura. Pati sa kilos, sa aura.

“I’m ready,” sabi nito, kaya napilitan siyang bumalik sa realidad.

Huminga siya nang malalim, dahan-dahang nilamutak ang labi niya, sinusubukang alisin ang distraction sa isip. Kinuha niya ang ballpen mula sa desk, pinilit mag-focus, at nagsalita sa tono ng isang propesyunal.

“Alright. So tell me, why do you want this job?” tanong niya, habang palihim na pinipigil ang sariling ngitian siya.

“I’ve been looking for a job for a while, and I feel like this is the perfect opportunity for me. Not just because of the job description, but because of the company’s values,” sagot nito. Medyo nag-iba ang tono, mas formal at mas prepared.

“Do you know any specific skills or strengths you’d bring to the role of personal secretary?”

“Managing schedules, coordinating meetings, and handling correspondence. Those would be my primary responsibilities,” sagot nito nang walang pag-aalinlangan.

Nagustuhan ni Bastien ang confidence niya.

“This job may require overtime or flexible hours. Kaya mo bang mag-adjust?” tanong niya.

“Yes. Willing akong maging flexible with my time. I want to make sure all tasks are done efficiently and effectively,” sagot ni Charlene, at habang nagsasalita ito, nagsusulat na si Bastien ng notes. Hindi niya maiwasang mapahanga.

Tumigil siya saglit, iniisip kung ano pa bang tanong ang hindi niya naibato.

“What makes you think you’re qualified?” tanong niya ulit, habang titig na titig sa mga mata nito. Ang linaw. Ang lambing. Parang nakaka-hypnotize.

“My qualifications fit this role perfectly. I used to work as a consultant before, and I believe my experience and skills will be an asset to this company,” sabi nito.

“Maraming nangangailangan ng trabahong ‘to. Honestly, ninety percent ng applicants ay baka mas qualified pa sa ‘yo. So why should we pick you over them?” tanong ni Bastien, habang hinihimas ang baba niya.

“That’s exactly why I need you to look at my resume,” sagot ng babae, sabay abot ng folder niya. Habang inaabot iyon, bahagyang inayos nito ang blouse niya. Sa nipis ng vest na suot sa ilalim, hindi na naitago ang view ng dibdib nito. Damn. Pinilit niyang wag tumingin.

Gusto niyang i-impress ito kahit hindi niya alam kung bakit. Pero hindi rin niya gustong ipakita kung gaano na siya naaapektuhan. Sa totoo lang, mukha pa itong bata. Baka wala pa ngang bente uno.

“Hmm. Good to know. Miss...?” tanong niya habang inaayos ang buhok at binubuklat ang resume. Napansin niya agad ang impressive education nito, pero may inconsistency sa pangalan.

“Impressive ang qualifications mo, Miss Madrigal. Pero parang hindi ‘to tumutugma sa profile mo,” sabi niya, nananahimik ang tono.

“Are you fucking kidding me?” biglang protesta nito. “There must be a mistake,” dagdag pa habang kinakagat ulit ang labi niya. At nandun na naman ang tingin na matulis, mapang-akit.

“You’re not Bernadette Madrigal,” sagot ni Bastien habang tumingin sa listahan ng mga aplikante at inabot ang telepono sa desk.

“No, wait!” biglang pabulong ng babae, sabay hawak sa kamay niya. Napahinto siya. Ang lambot ng palad nito sa kanya, at bago niya pa mapigilan ang sarili, naipatong na rin niya ang kabilang kamay sa ibabaw ng kamay nito. Parang may dumaloy na kuryente.

“It is me... I meant... pero tinatawag din akong Charlene ng mga kaibigan ko,” palusot pa nito.

Alam ni Bastien na peke ang pagkakakilanlan nito. Hindi ito ang sinasabi niyang tao, at malamang ay hindi rin ito talaga nagpunta para mag-apply ng trabaho.

Umiling siya, habang tinatanggap ang gulo ng mga naiisip niya. Totoo, may paghahangad siya rito. Pero ang utak niya ay hindi sang-ayon.

“Charlene..” sabi niya, mababa ang boses habang dahan-dahang tinanggal ang kamay niya sa kamay nito. “I’m afraid I can’t offer you this job.”

Pinanood ni Charlene na tumayo mula sa upuan si Bastien Morel, saka tumalikod at tumingin sa labas ng bintana. Umupo siya pabalik sa malambot na tuffet, nalilito at walang kasiguraduhan sa mga susunod niyang hakbang. Akala niya handa siya. Akala niya alam na niya ang buong galaw, pero mukhang mali siya. Mukhang magiging mabigat ang laban kay Bastien. Iba ang lalaking ito sa lahat ng inexpect niya.

“Magaganda naman ang sagot mo. Pero… hindi ikaw ang ipinakilala mong sarili. At hindi rin purong Filipino ang accent mo.” Hinarap siya nito ulit, at ang seryoso nitong mukha ay nagdulot ng malamig na kilabot sa katawan niya. Sanay na siyang makipag-date sa iba't ibang klaseng lalaki, pero sa ngayon, parang mas nanginginig pa siya sa nerbyos kaysa dati. Ramdam niya na na-figure out siya nito. At nakakatakot ang pakiramdam.

"Ayaw mo akong tanggapin kasi nalaman mong hindi ako purely Filipino! Racist ka!” bigla niyang sigaw, sabay acting na parang nasaktan at na-offend. Tumayo siya at kunwaring aalis na. Hindi nito magugustuhan kung sakaling ilabas niya sa media na hindi siya tinanggap sa trabaho dahil lang hindi siya purong Filipino.

“Charlene,” tawag nito sa kanya bago pa siya makalapit sa pinto. Napatingala siya, at laking gulat niya nang makitang ilang pulgada lang ang layo ng mukha nito sa kanya.

Naamoy niya ang cologne nito ay matapang, mabango, at nakakakaba. Kumakabog ang dibdib niya habang napapatingin sa mapupungay nitong ocean-blue eyes, sa malapad nitong balikat, at sa mga labi nitong perpektong hugis. Parang naninikip ang hininga niya, at unti-unting uminit ang pakiramdam niya. Alam niyang dapat siyang umiwas, pero ang lakas ng hatak ng presensya nito. Unti-unti siyang natatangay, at wala na siyang balak lumaban.

“Please wait,” halos bulong nito, pero may diin sa tono. Ramdam niya ang hininga nito sa pisngi niya.

Napansin niyang hawak pa rin niya ang kontrol sa sitwasyon, kaya naglaro siya nang kaunti para masiguro ang tagumpay ng plano. Hindi naman talaga mahalaga sa kanya ang interview. Kahit ilang empleyado pa ang kunin nito, wala siyang pakialam. Ang mahalaga, makuha niya ang tiwala nito.

“Takot ka bang masira ang pangalan mo kapag sinabi ko sa press na hindi mo ako tinanggap dahil hindi ako purong Fililino?” tanong niya pabulong, sabay dila sa sariling labi sa sobrang lambing.

“I don’t give a shit kung sino ka o saan ka nanggaling,” sagot nito nang kalmado, sabay hakbang palapit. Napaatras siya hanggang likod niya na ang pintuan. “Ngayon, sabihin mo nga sa akin kung bakit ka talaga nandito?” bulong nito sa gilid ng leeg niya, dahilan para magsitayuan ang balahibo sa buong katawan niya.

Napalunok siya, saka pumikit para namnamin ang init ng hininga nito sa balat niya. Parang sasabog ang dibdib niya. Basa na ang pagitan ng mga hita niya, at ang tanging nasa isip niya ay ang pakiramdam ng hininga nito sa leeg niya. Pero kailangan niyang paalalahanan ang sarili na may mission siya.

Huminga siya nang malalim habang nananatiling malapit ito sa kanya. Inayos niya ang maikling itim na palda, pilit tinatago kung gaano siya kahina sa presensya nito. Gulo-gulo na ang isip niya, halo-halong libog at kalituhan ang laman ng utak niya. May rason siya kung bakit siya nandito, pero parang nawawala siya sa sarili.

Biglang tumunog ang telepono. Lumapit si Bastien para sagutin ito, saka umupo ulit sa kanyang swivel chair. Bahagyang tumaas ang gilid ng labi nito habang sinasagot ang tawag.

“Hello,” bati nito sa malamig at kalmadong boses. Ilang sandali pa'y nagsunod-sunod ang sagot nito sa kausap. “I will be there in a few minutes,” tapos ay binaba ang telepono at ibinalik ito sa mesa.

Pagharap nito ulit sa kanya, hindi mabasa ang ekspresyon ng mukha nito. Kumakabog ang dibdib niya.

“Remind me where we left off,” tanong nito, para bang sinusubukan siyang paaminin sa kung anong hindi niya masabi. Hindi siya sumagot, bagkus ay marahang lumapit sa mesa nito. Ayaw niyang magmukhang tanga na nakatayo lang malapit sa pinto.

“Ummm…” nauutal siyang nagsalita, pilit iniisip ang sasabihin. “I didn’t… I just…” natigilan siya. Wala siyang maayos na paliwanag sa lahat ng nangyari. Parang nabigo siya sa interview, at may nagawa siyang hindi na kayang itama. Umaasa na lang siyang may ibibigay pa itong tsansa.

“You know what? I think I am going to give you the job,” biglang sabi nito, na parang nabasa ang laman ng isip niya. “Bigyan mo lang ako ng dahilan para hindi kita pagkatiwalaan, at pagsisisihan mong pumasok ka pa sa opisina ko.”

Napakagat siya sa labi, pilit tinatago ang hiya at ngiting hindi niya mapigilan. Pinanood niya itong tumungo sa kabilang side ng kwarto para kunin ang isang stack ng papel, tapos ay lumapit ulit sa kanya. Hindi na siya halos makahinga sa sobrang tensyon na dala nito. Nakatayo ito sa likod niya na masyadong malapit. Paminsan-minsan ay nararamdaman niya ang damit nito na bahagyang dumidikit sa kanya. Nakaka-intimidate ito. At alam nitong ganun ang epekto niya.

Inabot nito ang mga papel sa kanya, sabay sabi, “Welcome to VIREYA CORPORATION. Sign your signature and make sure na nandito ka bukas ng eksaktong 8:00 AM para magsimula ng trabaho.” At saka ito lumabas ng kwarto.

Bastien Morel is a fucking devil. A tyrant. Alam niyang mahirap ang mission na ito, pero hindi niya inasahan na ang pinaka-challenging part ay ang mismong CEO. Kaya naman niyang maging isang badass bitch kapag kailangan, pero may kung anong sa lalaki ito na nagpapalabas ng kahinaan sa kanya.