Chapter 3

Ilang minuto pa bago tumigil ang taxi sa tapat ng kanto. Pagkababa ni Charlene, ngumiti siya sa driver habang inaabot ang bayad. Tumango ito pabalik sabay arangkada. Hindi siya nakapag-book ng taxi dahil sobrang glitchy ng app niya, kaya napilitan siyang mag-taxi na lang. Buti na lang at isang kanto lang mula sa street niya ang bus stop.

Kinuha niya ang phone mula sa bag at binuksan ang music app. Pagkapasok ng earphones sa tenga niya, agad tumugtog ang unang kanta. Sa bawat beat, parang unti-unting nawawala ang gulo ng araw at lahat ng halo-halong emosyon niya tungkol kay Bastien.

Yung thought na makakatrabaho niya ang demonyong ‘yon araw-araw? Tangina. Hindi niya maiwasang maramdaman yung kawalan ng control tuwing nasa paligid siya nito.

Pagdating niya sa apartment building, may kaba na agad siyang naramdaman. Parang may ibang taong pumasok dito. Wala namang magulo o nawawala, pero ramdam niya talaga. Hinugot niya ang susi mula sa bag, binuksan ang pinto, at dahan-dahang pumasok sa sala.

Dumiretso siya sa bedroom. Pero bago siya pumasok, binuksan muna niya ang ilaw, at doon ay sa mismong kama niya, may nakaupong nakatalikod sa kanya.

“Who are you? And what do you want?” sigaw niya agad.

“Surprise!”

“Jesus Christ! Anna!” sigaw niya, nakakunot ang noo sa gulat. “Gusto mo ba akong patayin sa atake sa puso?”

Best friend niya si Anna at partner in crime. Mas matagal na itong nasa ‘laro’ kaya mas madali para sa kanya na matuto ng mga diskarte.

Tumawa si Anna at tumayo mula sa kama at niyakap siya ng mahigpit. Gumanti siya ng yakap, at habang nasa bisig ng kaibigan, unti-unting lumitaw ang ngiti sa labi niya.

“Kailan ka pa dumating?” tanong niya.

“Kakababa ko lang ilang oras pa lang ang nakalipas. Na-miss na kita eh, kaya sabi ko, I should drop by. Ang tagal na nating hindi nagkikita,” sagot ni Anna.

“Grabe, ang sweet mo,” sabi niya, palakpak pa sa tuwa. “Akala ko hindi na kita makikita ulit!”

“Gurl, come on,” sabi ni Anna, umiiling at nakangiti. “Alam mong andito lang ako palagi para sa ’yo.”

“Alam na ni Azkal na nandito ka?” tanong niya, may halong pag-aalala sa boses.

“Hindi ko na sinabi. Ayoko na rin kasing makipag-argue pa. I left the gang, then sumama pa ako sa isang Russian billionaire. Ayoko ng questioning kung bakit ako umalis.”

Dumiretso si Anna sa kusina at binuksan ang ref. “May laman ba ’tong ref mo?” tanong niya habang binubusisi ang loob.

“Wala masyado. Pero bigyan mo ako ng few minutes. After ko maligo, I can make us some sandwiches,” alok niya.

Pagkapasok niya sa banyo, dali-daling naghubad si Charlene at tumapat sa shower.

Pagkatapos nilang kumain, humiga siya sa kama at binalot ang sarili sa kumot. Pero para bang ang gaspang nito sa balat niya. Pagtingin niya sa tabi, narinig niya ang tunog ng kama habang umaakyat si Anna sa kabilang side.

“So, gaano ka katagal stuck with this Bastien guy?” tanong ni Anna, nakatagilid na paharap sa kanya, nakasandal ang ulo sa palad.

“Depende. Kapag nakuha ko na yung code, baka in a few months tapos na,” sagot niya habang humarap sa kaibigan.

“Well, CEO naman siya ng VIREYACORPORATION. Siguro naman, eye candy siya kahit papaano,” sabay igik ni Anna, nilaro pa ang buhok niya.

“Wala akong pakialam sa itsura niya,” sagot niya, huminga ng malalim. “Bastien Morel is an arrogant prick. Hindi ko talaga siya ma-take minsan.” Napatawa siya ng pagod, umiiling.

Tumawa si Anna. “Ganun ba siya ka-intense?” tanong nito, kunwaring may sympathy.

“You have no idea,” sagot niya, napangisi.

“I think the tough guy thing totally works for you,” tukso ni Anna. “Pero sana lang ‘yung attitude mong palaban, hindi maka-cause ng gulo.”

Napabuntong-hininga siya habang minamasahe ang sentido. “Sana nga.”

Humiga siya sa isang side, nakatitig lang sa blangkong pader. “Salamat ha. Sa lahat. For being here.” Hindi niya alam kung narinig siya ni Anna, pero ilang saglit pa, sigurado siyang nakatulog na ito dahil sa pagod sa biyahe pabalik ng Pilipinas.

Pumikit siya, sinubukang pakalmahin ang sarili. Pero hindi siya dalawin ng antok. Ang isip niya, lumilipad pa rin... kay Bastien, sa lahat ng nangyari, at sa mga nararamdaman niyang hindi dapat.

Matagal siyang nakatitig sa kisame, pabalik-balik ang replay ng buong araw. May halong regret, lungkot, inis.

Pero may isang tanong na paulit-ulit.

"Nakikita kaya ako ni Bastien bilang attractive? At kung hindi man… bakit niya ako inalok ng trabaho? Anong balak niya talaga?"

Pagtingin niya sa oras ay 12:37 AM na. Kailangan na niyang matulog. Pero ang utak niya, gising na gising pa rin.

At ang pinakanakakainis sa lahat? Unti-unti na siyang nagkakagusto kay Bastien Morel. Fucking Bastien Morel.

Pinilit niyang ilihis ang isip niya kay Anna na lang. Last month, muntik nang mabuking si Anna sa isang mission nang iwan niya ang gang. But she made it out. Safe.

At kahit hindi pa malinaw ang dahilan kung bakit bigla na lang itong sumulpot ngayon… masaya siya. Masaya siyang andito na ulit ang best friend niya.

**

Eksaktong alas-otso ng umaga nang pumasok si Bastien sa opisina at diretsong umupo sa paborito niyang executive chair. Mabango ang buong silid, may halong amoy ng rosas at lamig ng aircon na humuhuni sa background. Maayos ang lahat, sobrang linis at perpekto. Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili.

Tinanggal niya ang necktie at inihagis ito sa desk. Tumama iyon ng marahang tunog sa ibabaw bago siya tumayo at lumapit sa bintana, nakatanaw sa lungsod sa ibaba. Mula sa taas, ang mundo ay parang maliit at marupok.

“Good morning.”

Isang boses ng babae ang umalingawngaw. Nilingon niya iyon, at naroon si Charlene, nakatayo sa pintuan habang hawak ang knob.

Ilang segundo siyang natigilan, nakatitig lang sa babae.

Nakasuot ito ng pencil skirt na hapit sa balakang, isang silky pink blouse, at matulis na itim na stilettos. Maayos ang pagkakatali ng buhok nito sa likod, at ang makeup ay minimal pero flattering. Maganda siya, oo, pero mas nakakainis kaysa sa pagiging kaakit-akit.

Hindi siya loyal. Malayo. Akala niya noong una ay magiging madali itong pasunurin, pero mali siya dahil matigas ang ulo ng babae at siguradong magdadala lang ng gulo.

At kung gulo ang gusto niya, gulo ang ibibigay niya.

“Ano’ng sabi ko sa’yo tungkol sa pagkatok bago pumasok sa opisina ko?” tanong niya habang inaayos ang coat at papalapit sa babae.

“You’re nothing but a pompous asshole who thinks he’s better than everyone else," sarkastikong sagot ni Charlene, may halong yabang ang tono.

“Believe me, I’ve been called worse,” sagot niya na parang wala lang, sabay kibit-balikat. “You act like this doesn’t matter, pero alam kong may gusto ka pang iba sa akin... at hindi lang ‘yung job offer.”

“Puwede ba,” balik ni Charlene. “Oo, may pangangailangan ako, pero siguradong hindi ikaw ‘yon.”

“I suggest you learn to keep that sharp tongue in check,” malamig niyang sagot. “We’ll be working together for the hundredth time, and I won’t tolerate that kind of mouth near me.”

Tinitigan niya ito, pinalinaw sa tingin pa lang na hindi siya magpapaapi.

“Then it’s you who needs to adjust,” sagot ng babae, hindi nagpadaig. “Kung gusto mong makatrabaho ako, you’ll have to accept this version of me. Hindi ako ‘yung tipo ng babaeng tatahimik lang sa mga bullshit mo.”

Normally, hindi niya hinahayaan ang ganitong level ng disrespect. Pero imbes na i-fire ito, ang gusto niyang gawin ay hubaran ng blouse si Charlene at patuwarin ito sa mesa.

Isang hakbang pa at pinatong niya ang dalawang kamay sa gilid nito, idiniin ang katawan niya sa katawan nito.

“Fine,” sabi niya, ang boses mababa pero punong-puno ng tensyon. “Kung ganyan mo gustong laruin ang game na ‘to, sige. Pero kapag hindi mo tinigilan ang ugali mong ‘yan, I won’t hesitate to terminate this arrangement. Madami pang mas gustong kunin ang posisyon mo.”

Lumapit pa siya nang kaunti, halos magkadikit na ang katawan nila, pero iniwan niya ng konting space sa pagitan. Gusto niyang maramdaman ni Charlene kung gaano siya katigang, at siguradong naramdaman ito ng babae. Wala na siyang pakialam. Kailangan nitong maramdaman kung gaano siya kaapektado.

“You really are an arrogant ass, aren’t you?” singhal ni Charlene. “Akala mo ba madadaan sa pera at posisyon ang lahat?”

He pulled back slightly, eyes roaming her frame with a mix of frustration and desire. She looked absolutely fucking irresistible. That silky blouse barely hid her perfect curves. Her maroon eyes locked onto his, and her breaths came in shallow pants. She dropped her hands to the wall behind her and subtly tilted her hips forward, a flirtatious smile forming on her lips.

“It’s not about money or power,” sagot niya, kalmado pa rin ang boses. “It’s about professionalism. Respect. We’re adults. We should be able to work without this unnecessary drama.”

“Really?” bulong ni Charlene. “Professionalism ba kamo, e ikaw itong puro bossy attitude at power trip? Do you honestly expect me to obey your every word?”

Tinitigan siya nito, parang hinahamon siyang sumagot.

Kung naramdaman niyang takot ang babae, umatras na sana siya. Pero hindi. Sa kabila ng lamig ng hangin sa silid, ramdam niyang tinatablan ito. At siya rin. Ang tigas na niya. Nakakainis pero totoo ngang gusto niya ito. At gusto rin siya nito.

Lumapit si Charlene ulit, dumikit sa kanya. Parang hinihimas ang katawan niya gamit ang buong katawan nito.

Seconds away na lang siya sa paghawak sa dibdib nito, halos hawakan niya na, nang biglang tumunog ang doorbell.

“Shit,” bulong niya habang napaatras, agad inayos ang sarili at nagdistansya.

“Come in,” tawag niya, pilit kinakalma ang tono ng boses.

Pumasok si Cesar sa silid. Agad siyang tumingin sa kanila ni Charlene at halatang may hinala ito.

Cesar Delgado, his best friend and COO of VIREYA CORPORATION was about six feet tall with broad shoulders and a powerful build. His dark brown hair was always trimmed neatly, and his hazel eyes were warm, always observing. Mateo was the kind of man you could depend on, his rock, his brother. The one who always had his back.

“Good morning,” bati nito.

“Good morning. I wasn’t expecting you, Cesar,” sagot niya habang pumwesto sa desk.

Nagpalit ng tingin si Cesar mula kay Charlene pabalik sa kanya, halatang naramdaman ang tension sa ere.

Napatingin siya kay Charlene. Maayos pa rin ang buhok nito, pero halatang flushed ang mukha at bahagyang nakabuka ang labi. She looked stunning, too stunning. He gave her a cold, pointed stare, nodding subtly toward the door.

Saglit itong tumigil, parang may gustong sabihin, pero nang hindi siya kumibo ay tumalikod na lang si Charlene at lumabas ng silid, ibinagsak ang pinto sa likod niya.