บทที่ 13 เกรงใจแบบจอมปลอม

“คุณนั่งเล่นไปก่อนนะคะ เดี๋ยววิไปดูชาในครัวมาให้”

วิเวียนกล่าวเสียงหวาน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวกลัวว่าอีกคนจะเกร็งในบ้านเธอ จึงพยายามทำตัวสบายๆ ให้เขาได้เห็นมากที่สุดเพื่อจะได้ทำตัวถูกกันทั้งคู่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่มีแววจะได้เกร็งนั้นเป็นเจ้าของบ้านอย่างเธอมากกว่า ชายที่นั่งสบายอยู่บนโซฟายังคงกวาดตามองรอบๆ ไม่สิ้นไม่สุด จนไปสดุดกับภาพบางอย่างที่ถูกแขวงไว้บนผนัง วิเวียนในชุดราตรีสีฟ้าครามอ่อนที่มีแสงจากเพชรระยิบระยับตกแต่งรอบๆชุดจนประกาย ทำให้คนสวมใส่ออร่าพุ่งทะลุรูปภาพ เรียกรอยยิ้มจากคนมองที่ไม่อาจละสายตาได้ เธอดูสวยสง่าเสียจนเขาอดคิดไม่ได้ว่าหากผู้หญิงคนนี้อยู่ในชุดเจ้าสาวของตน จะสง่าขนาดไหนกันเชียว

เซบาสเตียนนั่งอมยิ้มกับภาพจินตนาการในหัว ที่ไม่รู้ล่องลอยไปถึงไหน งานแต่งที่ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ฉายภาพให้คนทั้งโลกได้รับรู้ว่าผู้หญิงในชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุดคนนี้เป็นของเขา เวลาเดียวกันที่เกิดเสียงเรียกหวานเปร่งขึ้นก่อนคนตัวเล็กจะเดินกลับมาพร้อมถาดนํ้าชาหอมกรุ่นในมือ

"ชาค่ะ"

" นี่เป็นชาแบบใหม่ที่วิเพิ่งลองทำ คุณเป็นคนแรกที่ได้ชิมเลยนะคะ "

วิเวียนอธิบายพร้อมรินชาใส่ถ้วยให้กับคนบนโซฟาด้วยความตั้งใจ ทุกการกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาเซบาสเตียน เธอช่างเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ล้นเหลือ ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ

"ผมดีใจนะครับ ที่ได้เป็นคนแรก"

เซบาสเตียนยิ้มกล่าวด้วยความประทับใจ ทว่าในใจนึกคิด จะดีใจมากกว่านี้หลายเท่าเลย หากได้เป็นคนแรกและคนเดียวที่เธอทำให้

“รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ”

ดวงตากลมแป๋วคอยลุ้นตามที่นํ้าชาถูกซดเข้าปากอีกคน เมื่อแก้วชาถูกวางลงที่เดิม เจ้าของชาไม่รอช้าที่จะเปร่งเสียงถามทันทีด้วยแววตาตื่นเต้น

“ผมเพิ่งเคยได้ลองชาที่ดีขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลยนะครับ มันหอมกลมกล่อมมากจนไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย คุณทำให้ผมทึ่งในตัวคุณได้ทุกวี่ทุกวันจริงๆ “

เซบาสเตียนตอบตามความจริงทั้งหมดที่มาจากใจ เขาทั้งประทับใจและทึ่งในความไม่เหมือนใครของวิเวียน เธอเปรียบเสมือนนางฟ้าที่สวรรค์ส่งมาให้เขา ทว่าแม้ชาดอกไม้ในถ้วยจะหอมกรุ่นขนาดไหนก็คงสู้กลิ่นของเจ้าตัวคนทำไม่ได้ เพียงได้อยู่ไกล้ก็ทำเอาเขาลุ่มหลงกลิ่นกายหอมอ่อนๆธรรมชาติที่มาจากตัวเธอ อดคิดไม่ได้เลยว่าหากได้ลิ้มลองรสชาติจะหวานขนาดไหน

แต่อีกคนหารู้ไม่ว่าภายในใจชายที่ทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหวนั้นคิดเกินไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ถ้อยคำชมทำเอาหญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่อาจหุบด้วยความดีใจ เธอชอบทำนุ่นทำนี่แล้วคำชมเป็นสิ่งที่เยียวยาจิตใจดวงน้อยได้ดีสุดๆ เขาเองก็ทำเธอหวั่นไหวได้แทบจะทุกวี่ทุกวัน ดั่งว่ารู้จักจุดอ่อนเธอดีจนขยี้ได้ตรงแทบจะทุกจุด

“งั้นคุณนั่งจิบชาไปก่อนนะคะ เดี๋ยววิไปจัดการห้องให้”

วิเวียนรีบบ่ายเบี่ยงบทสนทนาอื่น ก่อนที่เจ้าหัวใจมันจะออกนอกลู่นอกทางไปมากกว่านี้จนหาหนทางกลับไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่าอีกคนก็จะเหลี่ยมเยอะพอสมควร

“ไม่ต้องหรอกครับ”

เซบาสเตียนรีบเอ่ยห้าม นำพาคนที่ตั้งท่ากำลังจะลุกออกไปต้องหยุดนิ่งหันกลับมามองหน้าเขาด้วยสีหน้างุนงง

“คะ?”

“คุณวิไม่ต้องลำบากไปจัดห้องให้ผมหรอกครับ ผมนอนแบบไหนก็ได้หมดครับ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่”

"แต่ว่าห้องรับแขกวิไม่ได้เข้าไปดูนานแล้ว ฝุ่นเต็มแน่ๆ เลยค่ะ “

วิเวียนตอบด้วยนํ้าเสียงหนักใจ จะให้แขกอย่างเขานอนห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นกระจัดกระจายก็คงจะดูเลวร้ายเกินไป แต่อีกคนก็ยังคงดื้อดึง

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมนอนได้”

เซบาสเตียนยืนยันหนักแน่น ไม่ยอมให้เจ้าของบ้านได้ก้าวออกไป

“งั้น…. ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยววิพาคุณไปดูก่อน ถ้าไม่ได้จะได้จัดการเลย”

“เอางั้นก็ได้ครับ”

วิเวียนยิ้มรับเมื่ออีกคนตกลง ก่อนทั้งคู่จะพากันเดินไปยันโซนห้องรับแขกที่อยู่ตรงกันข้ามกับอีกห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องของเจ้าของบ้าน รู้งี้คนจ้องแต่จะรุกก็เผยยิ้มร้ายออกมาไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ในหัวเต็มไปด้วยแผนสมกับสายเลือดนักธุรกิจจริงๆ

“คุณนอนได้จริงๆหรอคะ ฝุ่นเต็มเลย…”

วิเวียนยิ้มแห้ง หันมองหน้าอีกคนแหยๆ ด้วยความเกรงใจ เมื่อเธอพยายามโน้มน้าวเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมให้เธอทำความสะอาด แถมห้องยังเต็มไปด้วยฝุ่น แม้จะไม่มากจนอยู่ไม่ได้ แต่มันก็ยังดูไม่ดีอยู่นั่นแหละ

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมนอนได้ คุณวิไม่ต้องห่วงนะครับ ผม— ฮัชชิ้ว!”

นอนได้.. สะที่ไหนกันล่ะ นอนได้ก็บ้าแล้ว ฮัชชิ้วสะดังขนาดนั้นทำเอาวิเวียนสดุ้งเลยมั้ยล่ะ

"คุณ! วิว่าคุณไม่โอเคหรอกค่ะ วิไปเอาไม้มากวาดสักหน่อยก็ยังดี "

อีกคนเมื่อเห็นท่าไม่ดีก็ลนลานรีบตั้งท่าจะทำแต่ความสะอาด แต่คนหัวแข็งก็ยังคงยืนยันไม่ยอมอยู่เหมือนเคย

“ไม่ๆๆ ไม่ต้องครับคุณวิ ผมโอเคจริงๆครับ เดี๋ยวร่างกายมันก็ชินไปเอง นี่ก็เริ่มดึกแล้ว คุณวิไปนอนเถอะนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงผมเลยครับ”

“แต่ว่า…..”

วิเวียนยังคงลังเล แม้ปากเขาจะบอกว่าโอเค แต่ดูหน้าคมลูกครึ่งนั้นสิ ตอนนี้เริ่มแดงแปร๊ดอย่างกับอะไร คำพูดช่างสวนการกระทำขนาดนี้จะไม่ให้เธอเป็นห่วงได้ยังไงกัน

" เชื่อผมเถอะนะครับ ผมนอนได้จริงๆ"

เซบาสเตียนโน้มน้าวเสียงอ่อนโยน ทำเอาหัวใจดวงน้อยยวบลงกันไปแทบจะถึงตาตีน ผู้ชายอะไรเสียงหล่อได้ขนาดนี้ สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นอันต้องยอมจนได้

“งั้นก็ได้ค่ะ แต่ถ้าคุณต้องการอะไรรีบเรียกวิเลยนะคะ วิอยู่ห้องตรงข้ามกับคุณนี้เอง “

วิเวียนเตือนเสียงหนักแน่น ทำเอาอีกคนหลุดยิ้มด้วยความเอ็นดูในท่าทางของเธอ

"ครับ ฝันดีนะครับคนสวย"

เซบาสเตียนยิ้มกรุ่มกริ่ม ซึ่งอยู่ๆก็ทำเธอนึกถึงเรื่องน่าอายที่ได้เผลอทำลงไปเมื่อตอนเที่ยงขึ้นมา นำพาเจ้าหัวใจบ้าลุกขึ้นมาเต้นแข่งกันจนดังตุบตับไม่เป็นจังหวะ เห็นท่าอยู่ต่อคงไม่ดีสักเท่าไหร่ วิเวียนรีบพยักหน้ารับเบาๆ ด้วยท่าทีเขินอายก่อนจะรีบเพ่นเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเจ้าคนต้นเหตุ