TINAWAGAN ni Jacob ang assistant ng kanyang lolo noong nagdaang gabi at ipinaalam dito ang naging desisyon niya. Tinanggap niya ang posisyong ibinibigay nito sa El Nuevo Holdings para kay Adelyn. Sinabihan siya ni Anton na susunduin siya nito sa bahay para dalhin sa kompanya, ngunit tumanggi siya at sinabing siya na lang ang pupunta roon—nang palihim. Ayaw niyang malaman ni Adelyn ang tunay niyang pakay sa lugar na iyon… hindi pa sa ngayon.
“Nandito na tayo, Sir,” imporma ng taxi driver nang ihimpil nito ang sasakyan sa gilid ng kalsada.
Kaagad siyang nagbayad at mabilis na umibis ng taxi.
Tiningala niya ang ilang palapag na building. Simula ngayon ay doon na iikot ang buhay niya. Hindi sigurado si Jacob kung magtatagumpay ba siya sa binabalak, pero sisiguraduhin niyang gagawin ang lahat para protektahan si Adelyn.
Papasok na siya ng entrance nang bigla siyang harangin ng guard.
“Sir, ano po ang pakay ninyo?” magalang na tanong ng guard sa kabila ng tinging ipinukol nito sa kanya.
Napatingin si Jacob sa sariling repleksiyon sa salaaming dingding ng building. Maayos naman ang hitsura, malinis din. Iyon nga lang hindi siya nakadamit ng pormal kagaya ng mga taong naglalabas-pasok sa building.
“Ah…” Bigla niyang naalala ang sinabi ng assistant ng lolo niya kaninang umaga. “Meron akong appointment kay Sir Anton.”
“Ah. Kayo pala iyan, Sir.” Kaagad itong sumaludo na naging sanhi ng pagkailang niya. “Tuloy kayo, Sir.”
Ipinagbukas pa siya ng pinto ng guard. Napagtanto niya nang sandaling iyon na iba talaga ang nagagawa ng status ng isang tao sa lipunan basta mayroon itong kaakibat na yaman.
Pagdating ng lobby nagtagpo sila ng pinsan ni Adelyn, kasama nito ang nobyang kung makatingin sa kanya akala mo ay may nakakahawa siyang sakit. Bagaman alam niyang may pakay ito roon, hindi pa rin niya inaasahan na magkikita sila nang sandaling iyon.
“Well… well…” Neil pocketed his hands and walked towards him. “What are you doing here?”
“Nagpunta ako rito para sa trabaho. I have a job offer—”
“Aren’t you ashamed of yourself, Jacob?” kaagad naming segunda ng nobya nitong si Veronica. “You don’t belong in a place like days, can’t you see?”
Hindi niya pinansin ang sinabi ng mga ito ang dumiretso na ng lakad. Pero hindi pa man siya ganap na nakakalayo sa ito nagsalita na naman si Neil.
“Yeah, right. Masyadong Malaki ang building nito talagang kailangan nila ng maraming janitor.”
Magkasabay pang tumawa ang dalawa na nakapagpakulo ng dugo niya. Walang masama sa pagiging janitor. Masama lang talaga ang ugali ni Neil dahil walang mabuting bagay ang lumalabas mula sa bibig nito. Tuloy ay hindi na nakapagtimpi pa si Jacob at binalikan ito.
“You know… there’s nothing wrong with me!” asik ni Jacob saka marahas na itinulak ang lalaki.
“Don’t you dare get your filthy hands on my suit!” singhal nito na pinanlisikan pa siya ng mga mata. “Alam mo ba kung magkano ito? Ni hindi mo nga maibili ng masarap na pagkain si Adelyn—”
“Shut up!” Dinuro niya ang lalaki dala ng labis na galit. It shocked him as well. Hindi akalain ni Jacob na magagawa na niyang ilabas ang lahat ng galit niya. Siguro dahil batid niyang may magagawa na siya ngayon. “You know what… you will lose it this time, Neil.”
Nagtagis ang bagang nito. “What?”
“Kung ano man ang pakay mo sa lugar na ito alam kong importante iyon. Pero ito ang tandaan mo… hindi mo iyon makukuha!” aniya sa mababang tinig.
“And who do you think you are to say that?” nakangising saad ni Veronica. “Don’t act as if you have superpowers to predict the future. Una sa lahat, wala kang alam. So shut up!”
Jacob’s lip twitched.
“Mark my words,” aniya saka mabilis na tinungo ang elevator.
Bumukas ang mga pinto noon mayamaya at nakita niya sa loob si Anton na kaagad niyang ipinagpasalamat.
“Bumaba na ako para sunduin ka. What took you so long?”
Napahugot siya ng isang malalim na buntong-hininga at nagbaling dito nang makalulan na siya ng elevator.
“May nakita lang akong mga kakilala sa lobby.”
“Sino?”
“Mga taong hindi na natin pa dapat pag-aksayahan ng oras.”
“O-oh.” Tumikhim si Anton. “Naghihintay na sa iyo si Lilibeth sa opisina niya.”
KAAGAD na iniwan ni Lilibeth ang ginagawa nito nang pumasok si Jacob sa opisina ng babae. Ito ang vice president ng El Nuevo Holdings. Ang sabi ng kanyang ama, ito ang dating president, pero bumaba ito ng puwesto para sa kanya. Kung ano man ang rason nito para gawin ang bagay na iyon, hindi niya alam.
“Jacob?” tanong nito nang magkalapit na sila. Naglahad ito ng kamay na kaagad naman niyang tinanggap. “At last, we met. I didn’t expect that the new president was this young.”
Ngumiti ito at nagbaling kay Anton.
“Hindi ba nabanggit ni Don Juan na ang apo niya ang magiging bagong president ng El Nuevo Holdings?”
“Well…” Pinagsalikop ni Lilibeth ang mga kamay. “Ang buong akala ko ang anak ni Don Juan ang tinutukoy niya.”
“My father’s dead long ago,” singit ni Jacob.
“Oh… I’m sorry.”
Nagkibit lang siya ng balikat.
“I’ll go get something for you to drink,” ani Anton pagkatapos ay tinungo na ang pinto.
“Have a seat.” Lilibeth gestured to the couch.
Magkasabay silang nagtungo roon at naupo.
“I hope you don’t—”
“What? Hold a grudge against you?” tumatawang saad ni Lilibeth. “No, Jacob. Of course, I won’t. Noon pa lang ma-acquire ni Don Juan ang El Nuevo sinabi na kaagad niya sa akin na ang pagiging presidente ko ng kompanya ay pangsamantala lang.”
Kung ganoon, iyon pala ang dahilan kung bakit maluwag sa loob nito ang pagbaba sa puwesto.
“I’m glad to hear that.” He also felt relieved. “Ang totoo niyan kailangan ko ang tulong at gabay mo sa pagpapatakbo ng kompanya. This is… all new to me,” pag-amin niya.
“Yeah, I know.” Ngumiti si Lilibeth. “Don Juan gave me a heads-up last night. “At wala kang dapat na ipag-alala, Jacob. Everyone here is your friend and ally. Huwag ka ring mahihiyang magtanong kung kailangan mo ng tulong. I will help you in any way I can. Malaki ang utang na loob ko sa lolo mo at gusto kong maibalik iyon sa pamamagitan ng pagtulong sa iyo.”
Her words warmed his heart. Naalala tuloy niya rito ang asawa. Palagi ring ganoon ang mga sinasabi sa kanya ni Adelyn para mapagaan ang loob niya.
Ilang sandali pa at bumalik na si Anton dala ang kape para sa kanila, subalit hindi ito nag-iisa. May kasama itong babaeng sa palagay niya ay secretary ni Lilibeth.
“Ma’am, naghihintay na po sa meeting room ang mga taga Wilson Firm.”
“Oh, right.” Nilingon siya ni Lilibeth. “Meron pa nga pala akong meeting—”
“You don’t have to go,” ani Jacob sa mababang tinig.
“What do you mean?”
He crossed his legs and leaned against his seat.
“El Nuevo Holdings won’t cooperate with Wilson Firm… hindi pa sa ngayon.”
Nakakunot ang noong tumitig sa kanya si Lilibeth.
“Since you’re the president of El Nuevo Holdings now, I’ll follow your order. Pero gusto kong malaman mo na isa ang Wilson Firm sa pinakamagaling sa industriya—”
“I’m aware of that.”
“By any chance… do you hold a grudge against them?” nakakunot ang noong tanong sa kanya ni Lilibeth.
“Let’s just say… I know them better,” aniya. Dinampot ni Jacob ang tasa ng kapeng lumalamig na at humigop.
“Fine.”
“Ah, and one more thing.”
“Ano iyon?”
“Hayaan mong ang secretary mo na lang ang magsabi sa kanila. May mas mahahalagang bagay pa tayong dapat pag-usapan.”
NEIL was getting impatient as the minutes passed. Kanina pa umalis ng meeting ang secretary ng president ng El Nuevo Holdings para sunduin ito sa opisina ngunit hindi pa rin bumabalik ang babae. Naiinis na niluwagan nito ang suot na necktie at marahas na nagbuga ng hangin. “Hey,” alo naman kaagad ng nobya nitong si Veronica. Hinaplos nito ang braso ng binata at ngumiti. “Medyo busy lang siguro ang—” “Busy?” He tapped his finger on his wristwatch. “Anong oras na? Hindi ba at sila mismo ang nag-set ng appointment na ito at sinabihan tayo na makipag-meeting sa kanila?” Mayamaya ay bumukas ang pinto ng meeting room at pumasok ang secretary na kausap nito kanina. Pero laking dismaya ni Neil nang wala itong kasama. Naiinis itong napatayo at pinamaywangan ang babae. “Mr. Wilson, I’m afraid to inform that we are no longer interested with the cooperation,” nakayuko ang ulong saad ng babae. “What?!” Umalingawngaw ang tinig ni Neil sa apat na sulok ng meeting room. Hindi nito naiwasan ang ma
MABILIS na nagmulat ng mga mata si Jacob nang maramdamang wala na si Adelyn sa kanyang tabi. Mas nauuna siyang bumangon sa asawa tuwing umaga at isa iyon sa iilang pagkakataon na hindi na niya nagigisnan ito. Hindi niya maiwasang mag-isip na baka may problema ito. Kagabi ay natutulog na ito nang dumating siya at sa kalagitnaan nang gabi ay naalimpungatan siya at narinig itong umiiyak. At kapag sumasapit ang ganoong pagkakataon, mas pinipili ni Jacob na bigyan muna ng space ang asawa bago ito tanungin. Pababa na siya sa kama nang biglang bumukas ang pinto ng banyo at lumabas mula roon si Adelyn. “Ang aga mo yatang nagising,” aniya at tuluyan nang nilisan ang kama. “Tumawag ang assistant ni Lola. She wants me to join them for breakfast.” Adelyn sauntered towards the vanity table. “Gusto mo bang sumama?” “Can I really come with you?” tanong niya habang naglalakad patungo sa banyo. “Baka mamaya sabihin na naman ng pamilya mo na nawalan sila ng gana—” “It’s not really a normal breakfas
NAGSIPAG-ALISAN na ang lahat, tanging si Jacob at ang asawang si Adelyn na lang ang naiwang nakaupo roon. Tahimik lang ang kanyang asawa at hindi nagsasalita kaya naman siya na mismo ang bumasag ng katahimikang iyon. “Adelyn…” He cupped his wife’s hand. Kaagad niyang naramdaman ang panlalamig noon at hindi na niya kailangan pang magtanong kung bakit. “Kinahabahan ka.” Noon nagbaling ng tingin ang asawa sa direksiyon niya. “At paanong hindi ako kakabahan sa lagay na ito, ha, Jacob?” Humugot ito ng hininga. “Hindi mo ba narinig kung ano ang sinabi ni Lola? If I failed to do this job the way she wants it to be done, I’m going to be fired. I’m going to lose everything! At alam mong kapag nangyari iyon, hindi lang ako ang maaapektuhan kundi maging ikaw din….” Batid niya kung bakit ganoon na lang ang pag-aalala ni Adelyn. Tama rin naman ito na malaki ang nakasalalay sa deal na iyon, kaya nga gagawin niya ang lahat para sa asawa. May kakayahan na siya ngayong protektahan at ilaban ang mga
MATAAS na ang sikat ng araw nang magising si Jacob. Malalim na ang gabi nang dumating siya sa bahay at tulog na tulog na ang kanyang asawa. Marami siyang bagay na inasikaso sa opisina, mga mahahalagang bagay sa negosyo na kailangan niyang matutunan. Hindi niya gustong magsinungaling sa asawa, ngunit napilitan siyang magpadala ng text message kay Adelyn na nagsasabing nasa ospital siya at binabantayan si Nanay Larissa dahil may mahalagang inasikaso si Lily sa shelter. Kaagad naman iyong naunawaan ng kanyang asawa. Nakahain na ang agahan at nakadulog na sa mesa si Adelyn nang sapitin niya ang kusina. May binabasa itong kung anong file habang umiinom ng kape. Kaagad namang nag-anagat ng tingin ang kanyang asawa nang maramdaman nito ang presensiya niya. “Good morning,” nakangiting bati niya at ginawaran ito ng halik sa mga labi bago naupo sa kanyang puwesto. “Mukhang hindi ka nakatulog nang maayos kagabi. Okay ka lang ba?” tanong ni Adelyn mayamaya. “Okay lang naman ako.” Nagsalin siya
NAPARAMI ang inom ni Adelyn, kaya naman halos hindi na ito makausap nang umuwi sila kinagabihan. Binuhat na rin niya ito papasok sa kanilang silid dahil mukhang hindi na nito magagawang maglakad nang hindi nadadapa. At hindi niya iyon inaasahan sa asawa ganoong balak pa nitong ipagpatuloy sana ang trabaho pagkauwi nila. Adelyn never got wasted like that. Bigla tuloy siyang napaisip kung stressed ba ito sa laki ng kinakaharap na responsibilidad. Nang sumapit ang umaga, tulog na tulog pa rin si Adelyn. Hindi na ito ginising pa ni Jacob dahil araw naman ng Linggo. Sinamantala na rin niya ang pagkakataong iyon upang makipagkita kay Don Juan. Hindi pa talaga siya handa sa muling paghaharap nilang iyon ng kanyang lolo, pero nang nagdaang gabi napagtanto niyang wala rin namang maidudulot na maganda kung iiwasan pa niya ang matanda. After all, there were some favors that he wanted to ask his grandfather. Mga bagay na mas makakabuti kung ito na lang ang gagawa para sa kanya. Sa ganoong paraan
GISING na si Adelyn nang makabalik sa bahay si Jacob. Pababa na ito sa hagdan nang maabutan niya. “O, saan ka galing?” nagtatakang tanong nito. Itinaas niya ang mga dalang supot. “Bumili ako ng tinapay pang-almusal. At ibinili na rin kita noong pangtanggal ng hangover doon sa Korean convenience store na nadaanan ko kanina,” aniya habang naglalakad patungo sa kusina. Kaagad namang sumunod ang asawa sa kanya. “Bread o cereal?” tanong niya kay Adelyn na kaagad na sumalampak sa silya. “Bread, please.” Minamasahe nito ang sentidong sa malamang ay sumasakit dahil sa natamo nitong hangover. Natatawang nagtungo siya sa likuran ng kanyang asawa at binigyan ito ng head massage. “Ah… this is good,” anas ni Adelyn habang nakapikit ang mga mata. “Bakit ka naman kasi uminom nang gano’n karami kahapon?” Hindi niya napigilan ang sariling hindi magtanong. At batid niyang mayamaya lang bubuwelta sa kanya ang asawa. “Kung may problema ka, alam mo namang p’wede kang magsabi sa akin….” “P-problem
“MASARAP naman, `di ba?” tanong ni Adelyn matapos nitong ipatikim sa kanya ang nilutong ulam. “Siyempre, basta ikaw ang nagluto masarap,” nakangiting tugon ni Jacob sa asawa at saka muling tumikim. “Nambobola ka lang yata, eh.” “Bakit ko naman gagawin iyon?” Kumunot ang kanyang noo. “Kailan kita binola, ha?” Pabirong sinundot niya ang tagiliran ng asawa na ikinakiliti naman nito. Adelyn squeaked, but immediately stopped when Lily walked into the kitchen. Hinampas siya nito sa braso at itinulak palayo. Hanggang ngayon nahihiya pa rin itong makita sila ng ibang tao na magkulitan gaya noon. Pero nasisiguro ni Jacob na kung nasa bahay sila at walang kasama, it might lead to something. “Ate, luto na ang sinigang,” anunsiyo ni Lily mayamaya. “Nagpaluto ako ng sinigang. Baka kasi hindi kumakain ng kare-kare ang mga bata,” ani Adelyn. “Ang mabuti pa maghayin na tayo. Sunduin mo na sa garden si Nanay Larissa, Jacob.” He did what he was told. Pagkatapos niyang maihatid ang ina-inahan sa
“DITO ka pa rin ba magtatrabaho sa bahay?” tanong ni Jacob habang magkasalo silang kumakain ng asawa ng agahan. “Yeah,” nakangiting tugon ni Adelyn. “Kaya hindi mo na ako kailangang ihatid pa sa office.” “Okay.” Mabilis niyang tinapos ang pagkain na mukhang ipinagtaka ng kanyang asawa dahil bahagyang kumunot ang noo nito. “Nagmamadali ka yata?” tanong ni Adelyn nang tumayo siya. Dinala ni Jacob ang pinagkainan sa lababo at hinugasan iyon. “Kailangan ko kasing umalis nang maaga,” tugon niya nang bumalik sa mesa. Ginawaran niya ang asawa ng isang mabilis na halik sa mga labi pagkatapos ay nagdiretso na palabas ng bahay. Papasakay na si Jacob ng kanyang motorsiklo nang biglang lumabas si Adelyn bitbit ang binalot niyang naiwan pala. “You forgot this,” anito. “Madaling-madali ka naman masyado.” Ito na ang nagsilid noon sa loob ng kanyang bag. “Sorry. Ayaw ko lang kasing mahuli dahil nagpapa-good shot ako sa boss ko.” “Sige na at baka nga mahuli ka pa.” Ilang sandali pa siyang n