Episode 7 : ทำไมต้องรู้สึก

น้อยหน่า

"จะให้พี่รักหน่าแทนอย่างนั้นหรอ"

ฉันพูดเสียงเบาพรางคิดถึงคำพูดของพี่คีย์เมื่อเช้า พี่คีย์นี่แม่งชอบพูดอะไรแบบนี้อ่ะ แล้วกูจะมานั่งคิดมากทำซากอะไรวะในเมื่อมันไม่มีอะไรที่จะเป็นไปได้เลยเรื่องของฉันกับพี่คีย์น่ะ

"หน่าตอนเย็นไปผับ"

"หน่าไม่ได้อยากเป็นแฟน..........."

"อีหน่ากูถามมึงได้ยินมั้ยเนี่ย"

ฉันสะดุ้งเมื่อคิตตี้ตะโกนใส่หูฉัน ฉันหันไปมองเพื่อนตัวเองที่ยืนจ้องจับผิดฉันอยู่ แล้วเมื่อกี้ฉันหลุดพูดอะไรออกไปหรือเปล่าวะ

"มึงไม่ได้อยากเป็นแฟนใคร"คิตตี้ถามฉัน

"ไม่มีมึงอ่ะหูฝาดแล้วคิด"ฉันรีบบอกก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารดู

"ทำตัวมีพิรุธนะมึงน่ะ แล้วจะไปมั้ยผับ"คิตตี้ถามฉัน

"ไปก็ได้"ฉันบอกเพื่อนไป

"ไปก็ดีเพราะวันนี้ไอ้เจ้ามันก็ไปด้วย"โบว์เดินมาบอกพรางส่ายหัวเบาๆ

"กูสงสารเจ้ามัน แต่กูก็ไม่รู้จะช่วยยังไงอ่ะ"ยิ่งฉันเห็นเพื่อนร้องไห้ฉันก็ยิ่งอยากจะฆ่าไอ้เวรนั่นให้ตายคามือ

"ให้เวลามันทำใจหน่อยแล้วกัน คนอกหักก็แบบนี้แหละ"คิตตี้พูดพรางนั่งลงข้างฉัน

"เจ็บน่าดูเลยเนาะ"ฉันบอกไป

"พูดเหมือนมึงก็อกหักน้อยหน่า"

ผับ

"จะ...เจ้ากลับคอนโดกับกูนะ"

ฉันกำลังห้ามเพื่อนรักอย่างจันทร์เจ้าที่เปิดศึกกับไอ้แฟนเก่าและคุณขุนพลอยู่ ซึ่งรายหลังนี่แม่งโคตรน่ากลัวเลยอ่ะ ขนาดฉันยังไม่กล้าเข้าใกล้เลย

"กลับกันดีกว่าเนาะ ได้เวลานอนแล้ว"คิตตี้รีบพูดเสริมอีกแรง

"ถ้าอยากจูบวันหลังคุณก็ไปหาฉันที่ห้องสิคะ"นี่แหละค่ะเพราะก่อนหน้านี้จันทร์เจ้ามันอาละวาดแล้วบอสของฉันเข้าไปห้ามด้วยการจูบเรื่องมันถึงเลยเถิดมาแบบนี้

"กลับพี่จะไปส่ง"ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของพี่คีย์ที่ยืนอยู่ด้านหลังฉัน

หลังจากนั้นฉันก็ลากเพื่อนรักตัวเองออกจากผับและแยกย้ายกันกลับ ส่วนตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถกับพี่คีย์และจันทร์เจ้านั่งอยู่เบาะหลัง

"มึงเมาป่ะ"ฉันหันกลับไปถามเพื่อนตัวเอง

"นิดหน่อย"หึ..ไม่หน่อยแล้วเพื่อนรัก

"ตอนแรกก็เมามากแต่พอโดนเพื่อนพี่จูบเข้าไปส่างเลย"ฉันหันไปมองพี่คีย์ที่พูดแทรกขึ้นมา

หลังจากนั้นพี่คีย์ก็ขับรถมาส่งและระหว่างทางก็ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ทำไมพี่คีย์ถึงได้ยิ้มทั้งๆ ที่เพื่อนรักของเขาอย่างคุณขุนพลจูบผู้หญิงที่ตัวเองชอบต่อหน้าต่อตา ฉันลอบมองพี่คีย์ที่ขับรถอยู่ก่อนที่พี่คีย์จะหันมาสบตาฉันพอดี

"มีอะไรจะถามพี่"พี่คีย์ถามเสียงดุ

"ไม่มีค่ะ หน่าไม่มีอะไรจะถามพี่คีย์หรอก"ฉันรีบบอกไป

คีย์

หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับสองสาวต่อหรอก และเรื่องที่เพื่อรักของผมทำกับจันทร์เจ้าวันนี้ผมเองก็พอจะดูออกอยู่แล้ว แต่ผมอยากจะแน่ใจอะไรให้มากกว่านี้ก่อน

"รีบนอน"ผมพูดเสียงดุก่อนจะขับรถออกมาทันที

ครืด ครืด

ผมมองมือถือตัวเองที่ดังอยู่ก่อนจะกดรับสาย

"ครับ"

(คิดถึงจังเลยค่ะ)

"คิดถึงเหมือนกันครับ เดี๋ยวพี่ไปหา"ผมวางสายก่อนจะเปลี่ยนเส้นทาง เพราะผมมีธุระที่ต้องไปทำ

ผมไม่ได้กลัวการอกหักหรอกนะ และผมเคยบอกไปแล้วไงว่าผมไม่ชอบบังคับความรู้สึกของใคร เรื่องความรักถ้ามันจะมีเดี๋ยวมันก็มีเองนั่นแหละเพราะผมเองก็คงไม่วิ่งตามใครให้มันเหนื่อย ถ้ารู้ว่าไม่ใช่แล้วผมก็ถอยออกมาเท่านั้นเอง ถึงผมจะรักจันทร์เจ้าแต่ถ้ามันความรู้สึกเราไม่ได้ตรงกันผมเองก็ไม่มีความสุข

.

.

"จันทร์เจ้าไปทำงานหรือยัง"ผมถามไอ้ขุนพลที่เดินเข้ามา

ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ผับเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหน ที่จริงผมก็ถามไปอย่างนั้นแหละเพราะผมรู้อยู่แล้ว และที่สำคัญสิ่งที่ทำให้ผมนอนไม่หลับมาสองสามวันมันก็เป็นความจริง

"ทำไมมึงจะจีบจันทร์เจ้า"ไอ้ขุนพลถามผม

"แล้วมึงคิดว่ายังไง"

มันเองก็รู้แหละว่าผมรู้สึกยังไง แต่เรื่องนี้มันไม่ได้มีแค่ผมกับไอ้ขุนพลมันยังมีคนกลางอย่างจันทร์เจ้าด้วยไง ผมไม่อยากให้จันทร์เจ้ามองว่าพวกผมเห็นเธอเป็นของเล่น

"มึงชอบเธอ"ผมถามเพื่อนรักอย่างไอ้ขุนพล

"อย่าทำให้เจ้าเสียใจก็แล้วกัน มึงอย่าทำสันดานเหมือนไอ้เวรนั่นกูขอแค่นี้"ผมบอกเพื่อนตัวเอง

ที่ผมถอยให้เพราะผมรู้ไงว่าจันทร์เจ้ายังไงก็ต้องเลือกไอ้ขุนพล เพราะผมเองไม่ได้เริ่มต้นกับจันทร์เจ้าแบบคนทั่วไปผมเริ่มต้นกับจันทร์เจ้าด้วยคำว่าพี่น้อง

"พวกมึงสองตัวน่ะ"ผมหันไปมองไอ้โบ๊ทที่เรียกผมกับไอ้ขุนพล

"อะไรของมึง"ผมถาม

"จะจีบใครก็ได้แต่กับน้อยหน่าคนนี้กูขอนะ กูหวังแต่งจริงๆ"ผมมองหน้าไอ้โบ๊ทที่พูดถึงน้อยหน่า หวังแต่งอย่างนั้นหรอ

"กูกลับก่อนนะพอดีมีธุระ"

หลังจากที่ผมคุยกับเพื่อนอยู่นานและตอนนี้มันจะห้าทุ่มแล้ว และที่ผมกลับก็เพราะผมขี้เกียจคุยกับพวกมันนั่นแหละยิ่งไอ้โบ๊ทที่คุยแต่เรื่องของน้อยหน่าจนผมรำคาญ

"รีบไปไหนครับ"ไอ้โบ๊ทถามผม

"ไปนอนกอดสาวว่ะ"

ผมบอกไป ผมขับรถออกจากผับเพื่อไปคอนโดซึ่งมันไม่ใช่คอนโดผมหรอก ผมรู้ว่าไอ้โบ๊ทจีบน้อยหน่าแต่เชื่อผมสิว่ามันจีบน้อยหน่าไม่ติดหรอกเพราะมันเองก็เจ้าชู้ไม่ต่างจากผม และผมเองก็ไม่ชอบให้น้อยหน่ามีน้ำตาด้วย

ก๊อก ก๊อก

ผมยืนเคาะประตูห้องของน้อยหน่าซึ่งเคาะนานแล้วก็ไม่เปิดให้ผมสักที และนี่ไม่ใช่เวลาที่น้อยหน่าจะนอนหรอกเพราะเธอนอนดึกจะตาย

ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก

ผมมองดุคนที่เปิดประตูแล้วยิ้มให้ผม คืออะไรวะใส่หูฟังจนไม่ยินเสียงผมเคาะอย่างนั้นหรอ ผมมองมือถือของน้อยหน่าที่เธอถืออยู่ก่อนจะมองดุอีกครั้ง

"มาทำไมอ่ะ"แล้วดูถามดิ

"คุยกับใครอยู่"ผมถามพรางมองไปที่มือถือก่อนจะดึงหูฟังออกจากหู

"ฟังเพลงค่ะ แล้วมาทำไมตอนนี้คะ"น้อยหน่าถามเมื่อผมเดินเข้ามาในห้อง

"พี่ก็มาของพี่เกือบทุกวัน"ผมบอกก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว

"งั้นก็ตามสบายค่ะ หน่าจะเข้าไปนอนแล้ว"

"กินแล้วทำไมไม่เก็บหน่า จะให้มดให้แมลงสาบมามากินก่อนหรือไง"ผมชี้จานเค้กที่มันวางอยู่บนโต๊ะ

"พี่คีย์จะกินมั้ยล่ะ ถ้าไม่ จุ้บ....อืม"ผมลุกขึ้นก่อนจะก้มลงจูบน้อยหน่าที่ยืนถามผมอยู่

ตุ้บ ตุ้บ

"อ่อย....."

"เอาจานไปเก็บ"ผมพูดเสียงดุ

"พี่คีย์ทำแบบนี้ทำไม พี่คีย์เห็นหน่าเป็นอะไรคะ ไม่คิดว่ามันเห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอ"น้อยหน่าจ้องหน้าผมแล้วถามอย่างเอาเรื่อง

"ที่พี่ทำไป หน่าไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ"ผมถามกลับ

ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องจูบน้อยหน่า อาจจะเพราะความหมั่นไส้ที่น้อยหน่าชอบเถียงแหละมั้ง ยิ่งเห็นปากเล็กๆของน้อยหน่าผมยิ่งอดใจไม่ได้

"แล้วทำไมหน่าต้องรู้สึกด้วยล่ะคะ หรือว่าพี่คีย์รู้สึกล่ะ"น้อยหน่าย้อนถามผม

"พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรนะ"ผมบอกไป

"ความรู้สึกเดียวกับหน่าเลย"