Chapter 1

Celeste's POV

Masikip at maingay ang bar. Ang kulay gintong liwanag ng chandeliers ay kumikislap sa mamahaling baso ng alak, at ang tunog ng halakhakan ay sumasabay sa mabigat na beat ng music. Hindi ko kailanman ginusto ang ganitong klaseng environment, pero ngayong gabi, wala akong choice.

"Come on, Celeste! You won a big case today!" tili ni Andrea, isa sa mga junior associates sa firm. "One drink lang!"

I shook my head, pero bago pa ako makatanggi nang maayos, may dumaan nang waiter at iniabot sa akin ang isang baso ng champagne. Si Raymond, isa pang associate na laging may hidden agenda, ang nag-abot nito sa akin. Nakangiti siya—masyadong matamis para hindi kahina-hinala.

"Huwag kang KJ, Celeste," aniya. "You deserve this. One drink lang. Swear."

Napabuntong-hininga ako. I just wanted to go home, pero alam kong kung tatanggihan ko pa sila, magiging topic na naman ako ng office gossip. Masyado nang maraming naiinggit sa akin sa law firm at mas lalong marami ang gustong makita akong sumablay.

So I took a sip. Isang lunok lang para makauwi na ako kasi may case pa akong kailangang pag-aralan.

Matamis at medyo mas matapang kaysa sa inaasahan ko, pero wala akong oras para isipin iyon. Gusto kong tapusin agad ang inuman na ‘to, kaya tinungga ko na lang ang buong laman ng baso.

Pagkalipas ng iñang minuto, napahawak ako sa table namin nang nagsimula nang lumabo ang paningin ko. Napahawak ako sa ulo ko at pinilit na maaninag ang buong paligid.

"Celeste, okay ka lang?" tanong ni Andrea, pero para bang lumulutang na lang ang boses niya sa hangin.

Nilingon ko siya. Hindi ko siya makita ng maayos dahil sobrang labo ng paningin ko. Para akong nasa ilalim ng tubig. Mabagal ang kilos ko. Hindi ko ma-focus ang mga mata ko. Para bang hindi ko na kontrolado ang sarili kong katawan.

Parang… parang may mali.

"Shit, ang init," bulong ko. Dumaan ang kamay ko sa leeg ko, pero parang hindi ko na maramdaman ang sarili kong balat. Para akong lumulutang sa kawalan.

Narinig ko ang mahinang tawa ni Raymond. "Mukhang tinamaan ka agad, Celeste. Dapat yata hindi mo ininom nang buo."

May kung anong kilabot ang gumapang sa balat ko.

"Celeste, gusto mo na bang umuwi?" tanong ni Andrea ulit, pero wala na akong boses para sumagot.

Ilang sandali pa, naramdaman kong may humawak sa braso ko. Mahigpit ang pagkahawak ng taong nag-aalalay sa akin.

"Come on, I'll take you home," sabi ng isang pamilyar na boses—si Raymond.

Ginamit ko ang natitirang lakas ko upang makabalik sa hotel room ko. Pakiramdam ko ay parang may mali sa nangyayari.

Halos gumapang na ako papasok sa loov ng elevator.

"Are you okay, Ma'am?" rinig kong tanong ng isang hotel staff na nakasalubong ko sa elevator.

"Help me..." paos na ang boses ko, pinipilit pa rin ang sariling huwag magpadala sa alak na nainom ko.

"Saang floor at room number po ang room ninyo?" tanong niya ulit.

Napahawak ako sa ulo ko dahil hindi ko na talaga maintindihan ang nararamdaman ko. Ang nasa isip ko lang ay makalayo sa mga kasama ko.

"Celeste!"

Napahigpit ang hawak ko sa hotel staff nang marinig ang boses ni Raymond.

"This is my room," sabi ko sa empleyado nang mabuksan ko ang isang hotel room na nasa ikaanim na palapag. Tiningnan ko ang hotel number at hindi ko na maaninag ng mabuti dahil mas lalong lumabo ang paningin ko.

Ni-lock ko agad ang pintuan at humiga sa kama.

Hinubad ko ang aking suot na damit nang maramdamdaman ang panginginit ng aking buong katawan.

Napalingon ako sa gilid ng kama nang marinig ang pagdaing ng isang lalaki. Bigla akong kinabahan at nakaramdam ng takot. Kahit hirap na hirap ako sa sitwasyon ko, nilapitan kp pa rin ang lalaki.

"Damn it!" usal ko nang maramdamdamang may humawak sa beywang ko dahil muntik na akong matumba.

"Help me..." usal niya.

Napahawak ako sa batok niya nang bigla niya akong halikan sa labi.

***

Nagising ako sa pakiramdam ng malamig na hangin na dumadampi sa balat ko. Mabigat ang ulo ko. Para akong nilunod sa dilim, at ngayong paunti-unti na akong nagkakamalay, gusto ko na lang bumalik sa kawalan.

Napalinga-linga ako sa paligid nang mapansin ang kakaibang amoy ng kwarto. Dahan-dahan akong gumalaw, pero pakiramdam ko ang bigat ng katawan ko. Ang mga daliri ko, parang hindi ko maigalaw nang maayos. At saka ko naramdaman… may katabi akong ibang tao.

Napabalikwas ako, pero sa bilis ng galaw ko, biglang umikot ang paningin ko. Hindi ko man lang namalayan na lumabas ang isang mahinang ungol sa labi ko.

"Shit," may mababang boses na narinig ako sa tabi ko. Malalim at pamilyar.

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig nang unti-unti kong nilingon ang lalaking katabi ko, at nang makita ko kung sino iyon, pakiramdam ko bumaliktad ang mundo ko.

Si Ninong Chester.

Halos hindi ako makahinga.

Bakit nandito si Ninong? Anong ginagawa ko sa kama niya? At bakit… bakit wala akong suot maliban sa manipis na bedsheet na bumabalot sa katawan ko?

Napahawak ako sa ulo ko sabay iling nang sumagi sa isipan ko ang posibleng nangyari sa amin.

"Holy shit," narinig kong bulong niya. Napatingin ako sa kanya. Hindi siya n*******d, pero halatang bagong gising lang siya. Gusot ang puting sando niya, at ang buhok niyang laging maayos ay magulo. Pero ang mas lalong nagpayanig sa akin ay ang itsura niya—seryoso, pero may bahid ng gulat at inis sa kanyang mukha.

I opened my mouth, pero walang lumabas na salita.

"A-Anong nangyari?" bulong ko sa basag na boses.

Huminga nang malalim si Ninong Chester. Tumitig siya sa akin, pero hindi ko mabasa ang nasa isip niya. Iyon ang nakakatakot. Hindi ko alam kung galit siya. Hindi ko alam kung anong iniisip niya.

"That's what I was about to ask you," malamig niyang tanong sa akin.

Napalunok ako. Hindi. Hindi puwedeng nangyari ‘to. Pero ang problema… hindi ko maalala. Ni isang detalye kung paano ako napunta rito. Ni isang alaala kung bakit ako nasa kama ng sariling Ninong ko.

"Did we…" Hindi ko man lang kayang tapusin ang tanong.

Nakita kong nagdilim ang mga mata niya.

"I don't know," sagot niya agad. "Pero, Celeste, ano'ng ginagawa mo sa hotel room ko?"

Doon ko na tuluyang naramdaman ang panlalamig ng katawan ko.

Hindi ito ang kwarto ko?

Diyos ko… anong ginawa ko?

Hindi ko alam kung paano ako nakabangon mula sa kama, kung paano ako nagawang isuot ang damit ko kahit nanginginig ang kamay ko. Hindi ako makatingin nang diretso kay Ninong Chester habang nilalapitan ko ang pinto.

"Celeste," tawag niya, seryoso ang kaniyang boses.

Pero hindi ko kayang humarap sa kanya dahil binalot ako ng kahihiyan.

Bago pa niya ako mapigilan, binuksan ko ang pinto at mabilis na lumabas ng kwarto. Humakbang ako sa hallway ng hotel, pero sa bawat hakbang ko, mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko. Hindi ko alam kung ano ang iniwan ko sa kwartong iyon—kung anong klase ng relasyon namin ang nasira, kung may mas malala pang nangyari kaysa sa iniisip ko.

Isang gabi lang… pero pakiramdam ko, hindi ko na mababawi ang sarili kong buhay.

Sa dami ng lalaking pwede kong makasama sa iisang kwarto, bakit si Ninong Chester pa?

Hindi pwede.

Si Ninong Chester ay matalik na kaibigan ni Papa. Kapag nalaman niya ang tungkol sa amin, baka itakwil niya ako bilang anak.