Chapter 4

     Araw na ng sabado, dalawang araw pagkatapos ng kaarawan ni Samantha, saka lang nakauwi ang kaniyang kapatid mula sa Maynila. Hindi kasi pwedeng basta na lamang umalis ang kaniyang kuya sa trabaho nito dahil inaasahan din ito ng kanilang engineer sa paghawak ng mga trabahador sa construction site. Ngunit dahil sa tanong na hindi pa rin nila masagot, pare-parehas silang hindi mapalagay. Walang gustong magbukas ng topic tungkol sa paternity test kaya naglakas-loob si Samantha na magsalita. “Ang mabuti pa… Ako na lang ang tatawag kay Mr. Viray. Mas maganda kung malalaman natin ang totoo sa lalong madaling panahon, ‘di ba?”

     “Sigurado ka na ba sa desisyon mo?” tanong ng kaniyang Kuya Tyron.

     “Oo nga, Sam… Pwede naman nating kalimutan na lang ang mga sinabi ng lalaking iyon, ‘di ba?” Hinawakan ni Nora ang kaniyang kamay at bahagyang pinisil iyon.

     “Kuya, ‘Nay, ‘Tay, mabuti na po ‘yong harapin na natin ito para matapos na. Kagaya niyo, hindi rin naman ako naniniwala sa mga pinagsasabi niya pero mas mabuti na ‘yong nakakasiguro tayo. Ayoko naman pong isipin na may posibilidad talagang hindi niyo ko anak at kapatid.”

     Katahimikan ang sumunod na namayani sa kanilang apat. Naiintindihan nila ang punto ng bawat isa ngunit hindi nila maalis ang takot sa kanilang dibdib. Paano kung ampon nga talaga si Samantha? Paano kung patay na pala talaga ang totoo nilang anak? Paano na nila pakikiharapan ang isa’t isa kapag nalaman nila ang totoo?

     “Tama si Samantha… Mabuti na ngang malaman natin ang totoo kaysa naman tinatalikuran lang natin ang problema. At isa pa, tayo naman ang mamimili kung saan gagawin ang paternity test nila Samantha at no’ng Peterson Viray. Siguro naman, hindi iyon basta madadaya,” malumanay na sambit ni Danny, pero halatang hindi siya mapanatag.

     Dahil ayaw rin naman ng pamilya Reyes na ipagkait kay Samantha ang totoo, pumayag ang mga ito kahit labag sa kalooban nila ang desisyon ng dalaga. Si Samantha ang tumawag kay Peterson Viray upang sabihin ang appointment nila sa kalapit na center. Alas-diyes ng umaga tumawag si Samantha pero nakarating kaagad si Peterson pagdating ng alas-onse. Nagkita-kita na lang sila sa center para kumuha ng mga DNA sample nila. Dahil kakilala ng mga Reyes ang may-ari ng center, hindi sila natatakot na baka dayain ang ginawang paternity test.

     “Salamat naman at pumayag kayong ipa-DNA namin ulit kayo,” magalang na sabi ni Tyron. Dahil nasa Maynila na siya nagtatrabaho at nakatira, alam niya kung gaano kalaki ang impluwensiya ng taong nasa kaniyang harapan.

     “Wala iyon. Salamat din sa pagkakataon na makita kong muli si Marion… Ang ibig kong sabihin, si Samantha.” Malapad ang ngiti ni Peterson at mukha talagang alam na nito ang magiging resulta ng test.

     “Marion?” Hindi mapigilang itanong ni Samantha.

      “Tama. Marion Jade Viray, iyon kasi talaga ang ibinigay namin sa iyo ng Mama mo.” Lalapit nasa si Peterson kay Samantha pero humakbang paatras ang dalaga. Nanatili na lang si Peterson sa pwesto nito.

     “Kung wala na tayong dapat gawin, ang mabuti pa, umuwi na tayo.” Nakakapit si Nora sa braso ni Samantha na para bang ayaw niyang bitawan ang anak.

     “Magkita na lang po tayo sa lugar na ito pagkatapos ng tatlong araw. Sabay-sabay po nating babasahin ang resulta,” anunsiyo ni Danny sa bisita nila.

     Ramdam ni Peterson na gusto na siyang paalisin ng mga ito kaya hindi na siya nagpumilit pa. Ngumiti na lang siya at magalang na umalis sa lugar na iyon. Alam niya kasi na simula sa susunod na linggo, makakasama na niya si Marion. Kapag ginusto ng mga Reyes na puntahan ang libingan ng totoong anak ng mga ito, dadalhin niya ang mga ito sa lugar kung saan inakala niyang nakalibing ang kaniyang anak.

      Kasama si Romeo, sumakay na si Peterson sa kanilang sasakyan. Pero bago sila tuluyang umalis, ibinaba ni Peterson ang bintana sa kaniyang tapat bago tumingin kay Samantha. “Nakalimutan ko po palang banggitin… Kapag positive ulit ang resulta ng paternity test namin, kukunin ko na si Marion sa poder niyo. Salamat.” Muli niyang isinara ang bintana habang kumakaway sa mga Reyes.

     Tila nanghina ang mga tuhod ni Nora nang marinig ang sinabi ni Peterson. Mabuti na lang at mabilis na nasalo ni Samantha ang kaniyang ina kaya naman hindi ito napasalampak sa kalsada. Mabilis naman na hinawakan ni Tyron ang kanilang nanay para samahan ito sa paglalakad pabalik sa bahay nila. Hindi naman makapagsalita si Danny, nakatingin lang siya sa asawa na mukhang malapit nang maluha dahil sa sama ng loob.

     Nang makarating sila sa bahay nila, si Tyron ang tumulong kay Nora na humiga sa sofa habang kumuha naman ng tubig mula sa refrigerator si Samantha at ibinigay iyon sa ina para makainom ito. Umupo naman sa single sofa si Danny, tahimik pa rin na tinitingnan ang mga anak na abala sa pag-aalaga kay Nora. Tila hindi pa rin ma-proseso ni Danny at Nora ang kanilang sitwasyon kaya hindi makapagsalita ang mga ito.

     “Nay, ‘Tay, huwag niyo na po masyadong isipin ang paternity test na iyon, okay? Positive man iyon o negative, kayo pa rin ang mga magulang ko. Walang magbabago roon. Kayo ang nakasama ko sa buong buhay ko.” Halos mapasalampak si Samantha sa sahig. Ramdam niya ang stress at anxiety ng kanilang mga magulang sa mga nangyayari pero gusto niya pa ring magpatuloy. Hindi dahil sa gusto niyang yumaman, o dahil alam niyang may pag-asang gumanda rin ang buhay ng mga magulang nila. Gusto niyang malaman ang totoo para mawala na ang matagal na niyang insecurity -- na hindi niya kamukha ang kaniyang pamilya.

     “Sam, huwag kang mag-alala. Para sa amin, ikaw lang ang nag-iisa naming bunso. Kesehodang Marion o Samantha ang pangalan mo, ikaw pa rin ang nag-iisa kong kapatid. Maliwanag ba?” pag-aalo ng kaniyang Kuya Tyron.

     “Samantha, kung sakali man na…” tila hindi magawang ituloy ni Danny ang kaniyang sasabihin. Bumuga siya ng malalim na hininga bago tumingin sa anak. “Kapag nalaman mong hindi pala kami ang mga magulang mo, aalis ka ba? Sasama ka ba sa kaniya?”

     Tumingin si Nora at Tyron kay Samantha, pare-parehas sila ng iniisip pero si Danny ang naglakas-loob na magtanong. Napakamot naman sa ulo si Samantha. Siya mismo, hindi niya alam kung ano ang isasagot niya. Natatakot siya… Hindi malinaw kung anong mangyayari sa mga susunod na araw. Kung sakali man, tatalikuran ba niya ang mga magulang niya para sumama sa totoo niyang ama? O mananatili siya sa poder ng mga taong itinuring niyang pamilya?

     “Hindi mo naman kailangang sumagot kaagad, anak. Pag-isipan mo muna ang mga dapat mong gawin,” puno ng lambing at pag-unawa ang tinig ng kaniyang Nanay Nora.

      "Salamat po, ‘Nay, ‘Tay, Kuya…” Pakiramdam ni Samantha, maiiyak na rin siya dahil sa stress pero nang haplusin ng kaniyang ina ang kaniyang likod, nakaramdam siya ng ginhawa. Para bang kaya niyang harapin ang kahit na ano.

*****

       Dumating na ang araw ng Martes. Nang malaman nila na handa na ang resulta ng paternity test, kaagad nilang tinawagan si Peterson para makapunta ito kaagad sa kanila. Ala-una na ng hapon pero makisig pa rin ang kanilang bisita habang nakasuot ng mamahaling suit, sapatos at relo. Dahil hindi na pwedeng magtagal pa si Tyron, bumalik siya sa Maynila pagdating ng lunes kaya sina Nora, Danny, at Samantha lang ang naroon.

     “Pumasok na po tayo,” magalang na wika ni Peterson sa mga magulang ni Samantha.

     Para naman silang maaamong tupa na nakasunod lamang kay Peterson. Ilang saglit lang at nasa kanila na ang sobre na naglalaman ng resulta ng paternity test. Si Danny ang may hawak no’n kaya siya na ang nagbukas ng sobre. Mabilis lang ang ginawa nitong pagbabasa dahil ang resulta sa ibaba ang kaagad nitong tiningnan. Nang mapansin nila Samantha at Nora ang panlulumo sa mukha ng padre de pamilya, alam na nila ang resulta kahit hindi pa nila nakikita ang nakasulat sa papel na iyon. Ibinigay ni Danny ang papel kay Peterson, simbolo ng kanilang pagtanggap sa resulta.

     Binasa ni Peterson ang nakasulat. Kagaya ng kaniyang inaasahan, siya talaga ang tunay na ama ni Samantha Reyes. Magkakayakap ang tatlo kaya hinayaan na muna ni Peterson na mag-usap-usap ang mga ito. Naroon lang siya sa tabi kaya naririnig niya ang mga iyon. Nang matapos sa pag-uusap ang pamilya Reyes, humarap sa kaniya si Samantha.

     “S-Sir?” nahihiyang tanong ni Samantha.

     “Don’t call me Sir. I am your father. Pwede mo kong tawaging Daddy.”

     Tuminging muli si Samantha sa mga kinalakhan niyang magulang bago tumingin sa kaniya ulit. “Kailangan po ba talagang iwanan ko ang mga magulang ko? Hindi po ba pwedeng sa kanila na lang ako?”

     Doon naman unti-unting nawala ang ngiti ni Peterson. Ayaw niya sanang sabihin iyon kay Samantha pero mukhang wala na siyang magagawa. “I’m sorry, anak. Alam mo kasi… Ilang dekada na ang ginugol ko para mahanap ka. Hindi naging madali ang lahat dahil wala pa namang CCTV noong mga panahon na iyon at wala kaming clue kung ano ba talagang nangyari sa iyo. Pero nang binalikan namin ang ospital kung saan ka ipinanganak, umamin na rin ang Head Nurse na siya ang nagbabantay sa nursery noong mga panahong iyon. At kahit alam na niya ang nangyaring pagpapalit sa inyo, hindi niya magawang isumbong dahil kapag nalaman ng ospital ang kapabayaan niya, matatanggal siya sa trabaho.”

     “Pero…” Lalong naguguluhan si Samantha. Hindi siya makapagdesisyon lalo na at ramdam niyang gusto rin siyang makasama ng kaniyang tunay na ama. “Paano naman po ang mga magulang ko?”

     “Huwag kang mag-alala. Bibigyan ko sila ng thirty million pesos, kabayaran sa mga taon na ginugol nila para alagaan at mahalin ka.” Pilit na inaamo ni Peterson si Samantha ngunit halata namang mas matimbang pa rin ang mga Reyes kaysa sa kaniya. “Saka, alam mo kasi… Nasa second stage na ang pancreatic cancer ko, anak. Kailangan kong mag-undergo ng chemotherapy sa lalong madaling panahon. Sana, habang malakas pa ko, gusto kitang makasama…”