Chapter 3

     Muling nilingon ni Peterson ang kaniyang anak bago siya tuluyang lumabas ng pintuan ng bahay ng mga ito. Katamtaman ang laki ng bahay ng mga Reyes at mukhang hindi naman naghihirap ang mga ito kaya bahagya siyang nakahinga nang maluwag. Mabilis naman ang pagkilos ng mga bodyguards niya para lumapit sa kaniya.

     “Tara na, babalik na tayo sa opisina,” utos niya sa mga ito.

     Pinagbuksan siya ng pintuan ng isa sa mga bodyguard niya kaya umakyat na lang si Peterson sa sasakyan. Dahil siya ang CEO ng pinakamalaking bangko sa Pilipinas, nag-iingat rin siya kaya naman palagi siyang may kasamang mga bodyguard. Dahil nasa ma-taong lugar at maraming kabahayan ang pinuntahan nila, kinailangan niyang umalis rin kaagad dahil masyadong malaki ang sasakyan nila para sa daanan sa looban.

     Kinuha ni Peterson ang cellphone na nasa bulsa ng pantalon niya at nag-dial ng numero. Itinapat niya ang cellphone sa kaniyang tenga nang marining ang pag-ring mula sa kabilang linya. “Kumpadre, baka mahuli ako ng kalahating oras sa meeting. Pakisabi na lang sa board of directors. May pinuntahan kasi ako…” nagsalita kaagad siya nang marining ang pag-click mula sa kabilang linya, senyales na sinagot ang kaniyang tawag.

     “Bakit? Saan ka ba nanggaling kumpadre?” tanong ng lalaki sa kabilang linya.

     Bahagyang ngumiti si Peterson. “Wala naman. Namasyal lang ako sandali. Nagpapahangin lang… Sige, magkita na lang tayo mamaya pagdating ko riyan.” Hindi na niya hinintay pang sumagot ang kaniyang kaibigan. Pinatay na niya ang tawag at muling ibinalik ang cellphone niya mula sa kaniyang bulsa.

     “Sir, nakausap na po namin si Attorney Panganiban. Handa na raw po ang dokumento na pinapagawa niyo sa kaniya,” anunsiyo ng kaniyang head of security, ang nakaupo sa kaniyang kanan na si Romeo.

     “Good. Siniguro ba niyang walang kaalam-alam si Oscar?” paniniguro niya.

     “Yes, Sir. Tahimik lang po si Attorney Panganiban. Ang sabi niya, basta tulungan niyo siya sa utang niya sa Dragon Casino, gagawin niya ang kahit na anong gusto niyo.”

      Ngumiti si Peterson nang makaramdam ng ginhawa. Unti-unti nang nagiging maayos ang matagal na niyang pinaplano. “Mabuti naman. Ayokong malaman ni Oscar at Diana ang tungkol kay Marion. Hindi ko alam kung anong gagawin nila sa anak ko. Mabuti na ‘yong naibigay ko na kay Marion ang karapatan niya bilang tagapagmana ko habang hindi pa siya nakikilala ng mga iyon… Lalo na si Diana, hindi ko alam kung anong gagawin niya kapag nalaman niyang buhay pala ang anak ko.”

      Tumango si Romeo bilang pagsang-ayon. “Naiintindihan ko po kayo, Sir. Nag-iiba po talaga ang ugali ng isang tao kapag malaking pera na ang pinag-uusapan.”

     “Tama ka… Ikaw na lang ang pwede kong pagkatiwalaan sa ngayon. Hindi ko alam pero iba na ang tingin ko kay Oscar. Pakiramdam ko, nagbago na ang kaibigan ko nang mahigit dalawang dekada.” Umismid pa si Peterson. “Kaya nga ayoko nang tumatambay ngayon sa opisina. Lahat sila, abala sa pagpapakilala ng mga anak at pamangkin nila -- mga buwitre na naghahandang sumakmal sa akin kapag wala akong nailabas na tagapagmana ng kumpanya.”

     “Kung ganoon… Gagawin niyo po bang tagapagmana ng FD Bank si Miss Marion?”

     “Kung anong gustong gawin ng anak ko, hahayaan ko siya. Ang gusto ko lang, magkaroon siya ng sariling pamilya. Magkaroon ng anak, at maranasan ko naman ang kasiyahan na magkaroon ng apo.” Ngumiti si Peterson nang maisip na mararanasan na rin niyang mag-alaga ng bata. “Kung kinakailangan na tulungan ko si Marion para magkaroon ng asawa at anak, walang problema sa akin.”

     Kumunot ang noo ni Romeo. “Pero ayon sa nakuha naming intelligence, wala siyang kasintahan. Paano niyo po makukuha ang gusto niyo?”

     Lumapad naman ang ngiti ni Peterson bago tumingin sa daan na binabagtas nila pabalik sa opisina niya. “Minsan lang nagtama ang mga mata namin ng batang iyon pero ramdam kong magka-ugali kami. Sabihin mo kay Attorney Panganiban na gawan ako ng kontrata. Sisiguraduhin kong si Marion mismo ang magkakaroon ng interes sa pagkakaroon ng sarili niyang anak.”

     “Yes, Sir…” Hindi na muling nagtanong pa si Romeo. Kinuha niya ang cellphone niya para tumawag sa abogado.

     Nakahinga nang maluwag si Peterson. Idinantay niya ang kaniyang likod sa malambot na upuan at tahimik na pinakinggan ang mga sinasabi ni Romeo. Ang kailangan na lang niya ay ang pagpayag ng mga magulang ni Marion sa mga gusto niyang mangyari, pati na rin ang pagkuha niya sa loob ng kaniyang anak. Matagal na paghihintay ang kaniyang ginawa dahil inakala niyang patay na talaga ang anak niya. Pero nang maisipan ng asawa niya na muling buksan ang puntod ng sanggol para magkaroon ng paternity test sa kaniya, doon lang din niya nalaman na hindi pala niya anak ang ipinalibing niya noon.

     Halos apatnapung minuto ang naging byahe nila mula sa bahay ng mga Reyes hanggang sa main branch ng FD Bank. Dahil halos oras na ng tanghalian, nagpa-reserve siya ng puwesto sa isang kalapit na restaurant para doon gawin ang board meeting niya kasama ang mga shareholders ng FD Bank. Dahil hindi naman ganoon kalayo ang bagong meeting place, hindi na nagreklamo ang mga taong halos isang oras niyang pinaghintay. Nagpalabas siya ng masaganang eight-course meal para sa mga ito para hindi siya makarinig ng mga reklamo, at para na rin mapa-amo ni Peterson ang mga tao niya.

     Nang makapasok siya sa loob ng restaurant, nanatili sa labas ng meeting room ang ibang mga bodyguards at tanging si Romeo lang ang pumasok sa loob kasama niya. Dahil na rin sa awa sa mga tauhan niya, inutusan niya ang mga ito na kumain na muna. Sapat na si Romeo para maipagtanggol siya. Kampante siya sa kakayahan ng kaniyang kanang kamay dahil dati itong kasama sa Special Forces. Pero nang malubog ito sa utang dahil sa pagkakasakit ng nag-iisa nitong anak, inalok niya ng trabaho si Romeo sa ilalim niya. Simula noon, naging sunod-sunuran na si Romeo sa lahat ng inuutos niya -- legal man o hindi.

     “Mr. Viray, this way, please.” Malaki ang ngiti ng manager ng restaurant habang sinasamahan siya papunta sa private meeting room.

     “Thank you.”

     “You’re welcome, Sir.” Muli itong ngumiti bago magpaalam nang marating nila ang pintuan na yari sa mahogany. Ilang beses na silang nakakarating roon pero palagi pa rin siyang inihahatid ng manager ng restaurant bilang respeto sa kaniya bilang VIP guest.

     Binuksan ni Romeo ang pinto kaya pumasok na si Peterson sa loob. Naroon ang walo sa mga major stockholders ng FD Bank. Dahil nag-umpisa nang kumain ang mga ito at nalasahan ang masarap na pagkain mula sa restaurant, nakangiti na ang mga ito nang pumasok siya sa loob. “I’m sorry for the delay… May pinuntahan lang ako sandali,” nagsabi pa rin siya ng palusot kahit alam niyang hindi naman na ito uusisain ng iba.

     “Anong meron? Wala naman akong alam na may appointment ka ngayong araw?” tanong ni Oscar, ang kaniyang kaibigan at kumpadre, ang abogado na pinagkatiwalaan niya sa loob ng maraming dekada.

     “Hindi naman importante ang pinuntahan ko kaya hindi mo na kailangang malaman. At isa pa, kahit si Diana na asawa ko, hindi naman nangingialam sa schedule ko kumpadre,” hindi maiwasan ni Peterson na lagyan ng sarkasmo ang kaniyang tinig.

     Bahagyang tumikhim naman si Oscar. “Tama ka, kumpadre. At isa pa, ikaw naman ang may-ari ng kumpaniya kaya hindi mo kailangan sabihin sa ‘kin ang lahat ng gagawin mo.”

     Bahagyang umismid si Peterson pero ngumiti pa rin siya nang bahagya pagkatapos. “Exactly, kumpadre. Ang mabuti pa, kumain na muna tayo ng tanghalian para naman busog tayo kapag pinag-usapan natin ang tungkol sa mga negosyo. Ano sa tingin niyo?” tanong niya sa iba pang mga naroon.

     Tumango ang mga ito at nagtawanan habang sumasang-ayon sa kaniya. Simula nang hawakan ni Peterson ang FD Bank, lalo itong naging matatag at yumabong nang husto. Bukod sa hawak na ng bangko niya ang titulo bilang numero uno sa Pilipinas, nag-e-expand din siya ng investments sa iba-ibang mga industry kagaya ng mining, real estate, at land development. Alam niya na sa lahat ng mga taong nasa kuwartong iyon, si Oscar lang ang may lakas ng loob na tanungin siya tungkol sa kaniyang personal na ginagawa.

     Dahil dekada na rin ang pagsasamahan nila, naging shareholder na rin si Oscar sa kaniyang kumpaniya. Kuwento ng rags to riches ang buhay nito, mula sa isang simpleng tao na nagkaroon ng pagkakataon para maging isa sa mga abogado ng FD Bank. Alam niyang mataas ang ambisyon ng kaniyang kaibigan. Pero nang mapansin niya na tila lumalagpas na sa linya ang pangingialam nito sa kaniyang personal na buhay, lalo na sa usapin ng tagapagmana ng FD Bank, hindi niya maiwasan na mag-isip nang hindi maganda.

     “Romeo, halika na, sumalo ka na rin sa amin,” alok ni Peterson.

     “Salamat, Sir. Pero mamaya na lang po,” magalang na sagot nito.

     “I insist… Wala naman sigurong masama kung kasama ka naming kumain. Hindi ba?” nagtatanong si Peterson pero base sa kaniyang mga ngiti, hindi siya tatanggap ng sagot na ‘hindi.’

     “S-sure, Mr. Viray. Mahigit isang dekada na rin si Romeo sa tabi niyo. Para na rin namin siyang kasamahan.” Ngumiti si Mrs. Sanchez, ang isa sa mga shareholder, ngunit halata namang pakitang-tao lamang iyon.

     Sanay na si Peterson na makipag-plastikan sa mga ito at alam naman niyang hanggang nananatiling maayos ang pamamalakad niya sa kumpaniya, walang masasabi ang mga ito kahit anong gusto niyang gawin. “See? Umupo ka na, Romeo.”

     May dalawang waiter na naroon sa meeting room na naghanda ng upuan at mga kubyertos para kay Romeo. Nakaupo ito sa gawing kanan ni Peterson at nasa kaliwa naman si Oscar. Ang mga shareholders naman ay muling ipinagpatuloy ang mga kwentuhan na para bang wala lang. Pero ang totoo, alam ni Peterson kung gaano kataas ang pride ng mga ito at kung gaano kababa ang tingin ng mga ito sa mga kagaya ni Romeo na ordinaryong manggagawa lamang. Muli namang napangiti si Peterson dahil kampante siya sa hawak niyang kapangyarihan.