ตอนที่8.ทางออก

"จาหาคูมแม่"ใบหน้าหล่อเหลามองดวงตากลมโตคู่เล็กที่บวมช้ำอย่างนึกเอ็นดู ขนาดเงียบและเล่นของเล่นอื่น แต่พอนึกขึ้นได้ตอนไหน ก็ร้องหาแม่ตอนนั้น เด็กสมัยนี้เลี้ยงไม่ยาก แค่เอามือถือมาล่อ หนูยิ้มก็เงียบเป็นปลิดทิ้ง

"เดี๋ยวแม่ก็มาครับ"ชายหนุ่มบอกกับลูก แล้วมองไปทางประตู ส้มที่นั่งเลี้ยงคุณหนูแอบยิ้ม เมื่อเห็นอาการคุณผู้ชาย ตั้งแต่เข้ามาในบ้าน ก็เอาแต่นั่งมองทางเข้าไม่ละสายตา

อรรถโมโหให้หญิงสาว ที่จนป่านนี้ยังไม่ตามมาเอาลูกคืนอีก เขาคิดว่ารสรินต้องตามมา เพราะเธอรักลูกมาก แต่จนป่านนี้ยังไม่มีวี่แวว หรือเขาจะใจร้อนเกินไป เพิ่งผ่านมาแค่ 20 นาทีเองชายหนุ่มอมยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้ ก่อนจะกลอกตา เมื่อเห็นว่าคนๆ นั้นคืออิน

"โรสหลับไปแล้ว"อินตอบ ก่อนจะรับเด็กน้อยเข้าสู่วงแขน เมื่อร่างเล็กๆ โผเข้าหาเขา หนูยิ้มทิ้งมือถือในมือ เมื่อเห็นหน้าอิน

"รักกันจังนะ"อรรถแขวะให้ลูก เมื่อหนูยิ้มโผหาอิน ทีกับเขาแค่จับแก้มยังปัดมือออก

"ก็เลี้ยงมากับมือนี่หว่า จริงไหมคะคนสวยของลุง"อินตอบอรรถ ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มนิ่มๆ ของหลาน รู้สึกขัดใจที่เห็นตาคู่เล็กบวมช้ำ

"เล่นแรงไปนะ เห็นไหมลูกร้องไห้ตาบวมหมดแล้ว"ลูกแค่ตาบวม แต่แม่ถึงกับสลบ ประโยคหลังอินไม่ได้พูดออกไป

"ไม่ได้เล่น ผมเอาจริง"อรรถตอบเสียงดังฟังชัด

"จะเอาหนูยิ้มไปให้เด็กแกเลี้ยงหรือไง"อินถามเมื่ออุ้มหลานขึ้นมาบนตัก

"คิดเหรอว่าจะมีใครรักหนูยิ้มเท่าโรส อรรถแกคิดว่าผู้หญิงพวกนั้นรักแกเพราะอะไร จะมีกี่คนที่รักแกด้วยใจ ยิ่งคนที่รักแกด้วยเงินแล้ว แกคิดว่าพวกเธอจะรักลูกแกด้วยไหม"อินเอ่ยถาม เขาเชื่อว่าผู้หญิงพวกนั้นอาจจะรักอรรถด้วยใจ แต่ก็ต้องมีบ้างบางคนที่รักเพราะเงิน ถ้าอรรถเลือกคนผิด ความลำบากก็คงตกมาที่หนูยิ้ม ปัญหาแม่เลี้ยงลูกเลี้ยง มีให้เห็นทุกวัน

"อย่างน้อยก็ฉัตรคนหนึ่ง ที่ไม่รังเกียจลูกผม"เพราะอยากเอาชนะพี่ชาย อรรถเลยตอบไปแบบนั้น เขาเชื่อว่าฉัตรกมลรักเขาด้วยใจ อินถอนหายใจ แล้วพูดประโยคนี้ออกมา เมื่อฟังน้องชายพูดจบ

"งั้นก็หย่ากับโรสซะ แล้วเอาฉัตรกมลเข้ามาอยู่ที่นี่ ให้เธอมาทำหน้าที่แทนโรส จะได้ดูแลแกกับลูกไปพร้อมๆ กัน ฉันคงปล่อยให้แกเอาหนูยิ้มไปเลี้ยงที่อื่นไม่ได้ ฉันก็รักของฉัน"อินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว เขาเลี้ยงหนูยิ้มมาตั้งแต่เกิด ผูกพันกับแก่ไม่น้อยไปกว่ารสริน คงยอมให้อรรถเอาหลานไปอยู่ที่อื่นไม่ได้ ทางเดียวที่จะแก้ปัญหาเรื่องนี้ อรรถต้องปล่อยรสรินไป แล้วพาคนของเขาเข้ามา

คำพูดของพี่ชาย ทำให้อรรถกลืนน้ำลายลงคอ ไม่มีใครอยากให้เขาอยู่เป็นครอบครัวกับรสริน ทุกคนอยากให้เขาปล่อยเธอไป เธอเจ็บเพราะเขามามากพอแล้ว

"ทำตามที่ฉันบอกนะ ปล่อยโรสไป แล้วพาคนของแก

เข้ามา เรื่องหนูยิ้มฉันจะคุยกับโรสเอง โรสโตแล้ว และมีเหตุผลพอ สักวันคงทำใจได้"

"ก็เข้าทางพี่สินะ ให้ผมหย่ากับเมีย พี่จะได้รอเสียบ"อรรถยังคงไม่ยอมแพ้ คำแนะนำของอินกลายเป็นผลร้าย เมื่ออรรถยังคิดว่าอินอยากได้รสรินไว้เอง

"ฉันยอมรับว่าฉันรักโรสมาก สิ่งที่แกได้จากโรส มันไม่ได้ทำให้แกรู้เลยหรือ ว่าฉันไม่เคยคิดเกินเลยกับโรส โรสรักแกมาก มากจนมองไม่เห็นฉัน แกต่างหากที่ทำตัวเอง แกทำให้โรสหมดใจเองนะอรรถ หัดมองตัวเองบ้าง อย่าเอาแต่โทษคนอื่น"อินเตือนน้องชาย ก่อนจะอุ้มหลานเดินออกไป เมื่อหมดเรื่องที่จะคุย เขาไม่กล้าทิ้งหนูยิ้มไว้กับพ่อที่โตแค่ตัว แต่ไร้สมอง เกิดอรรถคิดอยากเอาชนะ แล้วพาหนูยิ้มไปอยู่ที่อื่น รสรินจะเป็นยังไง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยยุ่งกับเรื่องน้อง เพราะคิดว่าโตๆ กันแล้ว เรื่องส่วนตัวอรรถอาจจะบกพร่องเพราะเป็นคนเจ้าชู้ แต่เรื่องงานอรรถก็เป็นคนที่เก่งและขยันคนหนึ่ง ถ้าอรรถจะเอาหนูยิ้มไปจากรสรินจริงๆ เขาคงจะยอมไม่ได้ เขาจะเลี้ยงหนูยิ้มเอง จะอธิบายเรื่องนี้ให้

รสรินเข้าใจ ลูกเป็นสมบัติผลัดกันชม ถ้าพ่อแม่เลิกกันจริงๆ เขาที่เป็นคนกลางจะเลี้ยงหลานไว้เอง

อรรถไม่ห้าม เมื่ออินอุ้มหนูยิ้มออกไป มือแกร่งยกขึ้นโบกให้หนูยิ้ม เมื่อลูกหันมาโบกมือให้เขา หนูยิ้มไร้เดียงสาจริงๆ ถึงเขาทำให้เธอเสียใจ แต่พอถึงเวลาจากลา ลูกก็โบกมือให้ ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟา เมื่อหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ ในขณะที่มือถือก็ยังดังไม่ขาดสาย รสรินเพิ่งจะเสียสิ่งที่หวงแหนให้เขาแท้ๆ แต่เธอกลับไม่สนใจอะไร เธอกำลังจะไปจากเขาจริงๆ หรือ ผู้หญิงคนที่เคยตามหึงหวงเขาคนนั้น หายไปไหนกันนะ ที่เขาเห็นตอนนี้ มีเพียงผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง ที่มองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า บุหรี่ถูกคว้าขึ้นมาจุดสูบ อัดควันเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะคว้ามือถือขึ้นมากดปิด เพื่อตัดปัญหา คนอื่นจะเป็นยังไงก็ช่าง ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องรีบทำก็คือ เอาหัวใจของรสรินคืนมา