Suspicious Move

Isang Umaga, si Rogelyn ay nagising sa isang kwarto at nakita nya si Sean na naroon.

“Kamusta pakiramdam mo?” Ang tanong ni Sean ng may pag-aalala habang lumalapit kay Rogelyn.

Nagulat si Rogelyn sa ginawa ni Sean sapagkat sya ay hinawakan sa noo sabay sabi ng “May lagnat ka.”

“Nasaan ako?” Ang tugon ni Rogelyn habang nakatingin kay Sean.

Tinanggal ni Sean ang kanyang kamay sa noo ni Rogelyn sabay sabi ng “Narito ka sa bahay namin. Dinala kita dito dahil nawalan ka ng malay. Tapos nagkaroon ka pa ng lagnat.”

Napansin ni Rogelyn na bago ang kanyang suot na damit kaya sya'y tumingin ng galit kay Sean.

“Hindi ako ang nagpalit ng damit mo. Isa sa mga butler namin na babae ang nagpalit ng damit mo.”

“Kung ganun… Maraming salamat.”

“Kamusta pakiramdam mo?”

“Medyo mainit katawan ko…”

“Hindi yan ang gusto kong malaman.”

Nagtaka si Rogelyn sa kanyang narinig sabay tanong ng “Anong gusto mong malaman?”

Tumingin si Sean sa mga mata ni Rogelyn sabay sabi ng “Gusto kong malaman kung kamusta ang pakiramdam ng puso at isip mo.”

Nagulat si Rogelyn sa kanyang narinig at sya'y nakaramdam ng saya at pagtataka sabay tanong ng “Bakit gusto mong malaman?”

“Ikaw ang aking personal assistant kaya dapat nasa maayos kang kondisyon physical at emotional para magampanan mo ng maayos ang trabaho mo.”

Hindi sumagot si Rogelyn bagkus umiwas sya ng tingin kay Sean.

At pumasok sa kwarto si Sarah sabay sabi ng “Good morning, Rogelyn. Kamusta pakiramdam mo?”

Ngumiti si Rogelyn at sumagot ng “Good morning po, Ma'am Sarah. Medyo may lagnat lang po ako.”

“Magpagaling ka at wag mong pabayaan ang sarili mo.”

“Opo, Ma'am Sarah.”

“Kagabi nung inuwi ka rito ni Sean ay kabado at nag alala ako para sa iyo sapagkat akala ko may nangyari na sa iyong masama.”

“Maraming salamat po sa pag-aalala sa akin, Ma'am Sarah. At pasensya na po kayo kung naka-isturbo po ako sa inyo.”

“Kailanman hindi magiging isturbo ang anak ng Best-Friend ko.”

“Ma'am Sarah, pwede na po ba akong pumunta kay Mama?”

Biglang sumagot si Sean ng “Hindi pwede, may lagnat ka. Kailangan mong magpahinga.”

Nagulat si Sarah sa kanyang narinig kay Sean at sya'y tumingin kay Rogelyn sabay tanong ng “Kaya mo bang pumunta kay Rose kahit masama pa pakiramdam mo?”

Ngumiti si Rogelyn sabay sagot ng “Opo, Ma'am Sarah. Lagnat lang po ito, sisiw na sakit lang po ito sa akin.”

“Kung ganun, ipapahatid kita sa isa sa mga butler namin.”

“Ma, hindi nyo na kailangan gawin yun. Ako na ang bahala.”

Nagulat sina Rogelyn at Sarah sa kanilang narinig at sumagot si Sarah ng “Sige. Ok lang ba sa iyo, Rogelyn?”

“Opo.” Ang nahihiyang sagot ni Rogelyn.

“Hintayin mo ako, may kukunin lang ako.” Ang sabi ni Sean bago sya umalis sa kwarto.

Hinawakan ni Sarah ang kamay ni Rogelyn sabay sabi ng “Hindi ko alam kung anong nangyayari sa iyo ngayon ukol sa buhay mo kaso kung kailangan mo ng tulong ay lumapit ka lang sa akin at hanggat kaya kong tulungan ka ay tutulungan kita ng walang pag-aalinlangan.”

Nakaramdam si Rogelyn ng pagka-panatag at ginhawa sa kanyang narinig kay Sarah at sya'y ngumiti sabay sagot ng “Opo, Ma'am Sarah. Maraming salamat po.”

Sa pagpasok ni Sean sa kwarto, sina Rogelyn at Sarah ay na gulat sapagkat may dalang wheelchair si Sean.

“Anak, para kanino yan?”

“Ma, para kay Rogelyn ito dahil may pasa mga tuhod nya kaya sigurado akong mahihirapan syang maglakad.”

Nagulat si Rogelyn sa kanyang narinig sabay tanong sa kanyang sarili ng “Pasa? Sa mga tuhod ko, may pasa?”

Lumapit si Sean kay Rogelyn at ito'y kanyang binuhat papunta sa wheelchair.

Si Rogelyn ay hindi nakapag salita sa nangyari at sya'y nakaramdam ng hiya at kaba sa ginawa ni Sean sa kanya.

Nagulat at nanlaki naman ang mga mata ni Sarah sa kanyang nakita na ginawa ni Sean.

“Ma, alis na po kami ni Rogelyn.”

Ngumiti si Sarah sabay sabi ng “Sige, mag-ingat kayong dalawa.”

Si Rogelyn ay hindi nakapag salita bagkus sya lang ay tumango at ngumiti habang nahihiya sa nangyari.

Sa paglabas nila sa bahay, sila ay pumunta sa kotse ni Sean.

“Wag kang tatayo, hayaan mong buhatin kita papasok sa kotse.”

Nagulat si Rogelyn sa kanyang narinig kay Sean at sya'y sumigaw ng “Sira ulo! Ako na bahala!”

Tumayo si Rogelyn sa wheelchair subalit sya'y tumumba sa sahig sabay sabi ng “Arraaayyyy…”

“Sabi ko nga sa iyo hindi mo kayang tumayo ng matagal at lalong hindi mo kayang maglakad sapagkat may pasa nga mga tuhod mo.”

Hindi sumagot si Rogelyn at sya'y tumingin sa malayo sabay bulong ng “May pasa mga tuhod mo.”

At muling binuhat ni Sean si Rogelyn at ito'y ipinasok sa loob ng kotse.

Sa pagpasok ni Sean sa loob ng kotse, sya ay nagtanong ng “Nasaan si Mama mo?”

“Sya ay nasa private hospital ng Victory Medical Center.”

Nagsimulang start ni Sean ang kotse at mag-drive papunta sa private hospital ng Victory Medical Center.

“Maraming salamat…” Ang sabi ni Rogelyn habang hawak ang kanyang sariling mga kamay.

“Ukol saan?” Ang tanong ni Sean.

“Sa lahat-lahat ng ginawa mo sa akin.”

“Ginawa ko sa iyo?”

“Oo… Salamat dahil hindi mo ako pinabayaan nung nawalan ako ng malay…”

“Kung ganun, nagpapasalamat ka rin ba sa akin na nasipingan kita.”

Tumingin ng galit at seryoso si Rogelyn kay Sean.

“Sabi mo kasi, maraming salamat sa lahat-lahat ng ginawa mo sa akin.” Ang sabi ni Sean.

“Nagpapasalamat lang ako sa lahat ng ginawa mo sa akin kahapon.”

“Aaahhh… Hindi mo kasi nililinaw sinasabi mo eh.”

Hindi sumagot si Rogelyn at muling nagsalita si Sean ng “Hindi mo na kailangan mag pasalamat sa akin dahil ginawa ko lang ang mga bagay na iyon sapagkat gusto kong magsimula tayo sa magandang sitwasyon saka nais kong maging mag kaibigan tayo.”

Nagulat si Rogelyn sa kanyang narinig kay Sean at sya'y ngumiti ng palihim sabay sabi ng “Sa tingin ko… Magandang magsimula tayo sa pagiging mag kaibigan.”

Ngumiti si Sean sa kanyang narinig sabay abot ng kanyang kanang kamay at nagsalita ng “Friends.”

Nakipag-shakehands si Rogelyn sabay sagot ng “Sige.”