บทที่10.Rulebreaker (หัวใจไม่ฟังใคร)

(ลินลี่: วันธรรมดาที่ไม่ธรรมดา)

เริ่มต้นสัปดาห์ ด้วยความวุ่นวายที่เคยชิน

ฉันก้าวลงจากรถเมล์หน้าตึกออฟฟิศ ก่อนเข้างานสิบห้านาทีพอดี

รอบตัวเต็มไปด้วยผู้คนที่ดูเหมือนกำลังวิ่งแข่งกับเวลาแต่ไม่มีใครรู้จริง ๆ ว่าเส้นชัยอยู่ตรงไหน

เมืองยังเคลื่อนไหวไม่หยุด เหมือนกลไกที่ถูกตั้งเวลาเอาไว้ ไม่มีปุ่มพัก

แต่ในขณะที่ทุกอย่างเร่งไปข้างหน้า

ใจฉันกลับหยุดอยู่กับบางสิ่ง

"ความรู้สึกจากคืนนั้น"

…

ถามว่าฉันได้ประสบการณ์มั้ย? — มาก

สนุกมั้ย? — ใช่

แต่...มันมีบางคำที่ยังติดอยู่ในหัว

…..ติดใจขึ้นมาละสิ?..ก็ไม่รู้สินะ

หรือคงต้องไห้ทุกคนลองเดาดู ;)

..

“สวัสดี ลินลี่”  เสียงพี่อุษาหัวหน้าฉัน พลางชูแก้วกาแฟไว้ระดับอก ราวกับเพิ่งนึกได้ว่าเราสบตากันพอดี

ก้อง เพื่อนร่วมงานสายอารมณ์ดี ยกยิ้มมุมปาก ด้วยรอยยิ้มแบบเดิมที่ อบอุ่นและปลอดภัยเสมอ

“วันนี้ดูสดใสนะ ลินลี่”

ฉันยิ้มตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิดมาก ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ประจำ โต๊ะเดิม มุมเดิม ที่เต็มไปด้วยเอกสาร

ใต้แว่นหนาฉันกวาดตามองรอบออฟฟิศ เสียงพิมพ์คีย์บอร์ดเริ่มดังขึ้นเป็นจังหวะ กลิ่นกาแฟจาง ๆ ลอยมาปะปนกับแสงฟลูออเรสเซนต์ที่สะท้อนจากจอคอมฯ

ที่นี่คือโลกจริงที่ฉันต้องอยู่... ต่อให้ใจจะยังหลุดลอยกลับไป

คืนวันศุกร์ก็เถอะ

..

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า  เสียงคีย์บอร์ดยังคงดังเป็นจังหวะเดิม

ฉันละสายตาจากหน้าจอเมื่อได้ยินเสียงเรียก

“ลินลี่  หัวหน้าเรียกเข้าพบ”

ฉันสะดุ้งเล็กน้อย หันขวับไปตามต้นเสียง

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเดินผ่าน ใบหน้าเรียบเฉย เขามองฉันแวบหนึ่ง แล้วก็เดินเลยไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันเอ่ยเบา ๆ อย่างพยายามกลั้นไม่ให้เสียงสั่น

สูดหายใจลึกเข้า—ปล่อยลมหายใจออกยาว ๆ ราวกับหวังให้ความกังวลหลุดตามไป

สายตาเหลือบมองตัวเลขหน้าจอเพียงแวบเดียว ก่อนจะลุกขึ้นยืน

ระหว่างที่เดินตรงไปยังห้องหัวหน้า หัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นทีละนิด

หนัก... ชัดเจน... และไม่รู้ว่าจากอะไรแน่

(จะมีเรื่องอะไรอีกไหมนะวันนี้... แค่นี้ก็เหนื่อยพอแล้วจริง ๆ)

เมื่อมาถึงหน้าประตู ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกที่สุด เกลี่ยชุดให้เรียบ

แล้วดันแว่นให้เข้าที่  นิ้วชะงักค้างอยู่กลางอากาศเพียงเสี้ยววินาที

แต่สุดท้าย... ฉันก็เคาะลงไป

ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาเลย ลินลี่”

เสียงของผู้จัดการดังลอดออกมาจากห้องกระจก ในน้ำเสียงนั้นมีความนิ่ง แต่ชัดเจน

ฉันผลักประตูเข้าไปช้า ๆ ฝ่ามือเย็นเฉียบจากความประหม่า

ผู้จัดการเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร จ้องตาฉันครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้ม—ยิ้มแบบมืออาชีพ ที่ไม่ได้บอกว่า “ยินดี” แต่บอกว่า “ตั้งใจ”

เขาเลื่อนแฟ้มหนา ๆ มาวางตรงหน้า ฝ่ามือของเขาแนบแฟ้มไว้ครู่หนึ่งราวกับจะย้ำถึงน้ำหนักของมัน

“มีงานใหม่ อยากให้เธอดูหน่อยนะ ลินลี่”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ทว่าแฝงแรงกดดันไว้ชัดเจน

“ฉันจะส่งเธอไป เพราะเธอมีบุคลิกที่เรียบร้อย ดูน่าเชื่อถือ และเหมาะสมที่สุดสำหรับการเป็นตัวแทนของเรา ถ้าจะให้ใครไปพบลูกค้าแทนฉัน...ก็คงเป็นเธอ”

คำพูดนั้นไม่ใช่คำชม แต่เป็นคำสั่งที่แฝงการคาดหวัง และเดิมพันบางอย่าง

 เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย

“และฉันยังเชื่อใจเธอเหมือนเคย”

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน

หัวใจพลันหนักอึ้ง เหมือนมีอะไรบางอย่างตอกย้ำความไม่แน่ใจในตัวเอง

(เรียบร้อยเหรอ... ฉันน่ะ เพิ่งคิดอยากจะเปลี่ยนตัวเองด้วยซ้ำ)

แต่ฉันก็ยังพยักหน้ารับแฟ้มมาอย่างนิ่งที่สุด

(ไว้ใจ... งั้นเหรอ ดีแล้วล่ะ แต่ภายในฉันน่ะ—สั่นไม่ต่างจากการถือแก้วกาแฟร้อน ๆ โดยไม่มีกระดาษรองเลย)

เสียงพลิกกระดาษดังกรอบแกรบในความเงียบ

ฉันสูดลมหายใจลึกหนึ่งครั้ง กดทุกความลังเลให้จมหายลงไป

(เอาล่ะ ลินลี่... ถ้ากระโดดหนีไม่ได้ ก็ต้องลุยให้จบ รอดูกันว่ากองไฟด่วนกองนี้จะเผาฉัน หรือฉันจะดับมันได้ในที่สุด)

“โอเค ไปได้แล้ว ลินลี่ ขอบคุณมากนะ”

ฉันย่อตัวเล็กน้อย แล้วหมุนตัวถอยหลังออกจากห้อง

มือหนึ่งกำแฟ้มงานแน่น ส่วนใจ...

ยังหนักอึ้งกับประโยคที่วนเวียนไม่หยุด—"เป็นหน้าตาขององค์กร"

…

ไม่ทันไร เวลาก็ไหลผ่านไปอย่างเงียบเชียบ

พอเลิกงาน ฉันรีบเก็บของ เพื่่อจะกลับถึงห้องให้ตรงเวลา—พ่อกับแม่มาถึงแล้วเรียบร้อย

ทันทีที่เปิดประตูเข้าห้อง

สายตาทั้งคู่ก็จ้องมาที่ฉัน เหมือนกำลังมองเด็กที่ยังไม่ยอมโตสักที

“เสื้อผ้านี่—ดูสิ ยับหมด”

แม่รีบตรงเข้ามาหยิบชายเสื้อฉันพร้อมกับจัดผมที่กระเซิงเพราะลมจากรถเมล์

ฉันสะดุ้งนิดหน่อย ยังไม่ทันได้วางกระเป๋า

ได้แต่กลอกตาในใจ...

(แม่คะ หนูโตแล้วนะ—จริง ๆ)

แต่สุดท้าย ฉันก็ไม่ได้พูดอะไร

แค่ยิ้มจาง ๆ แล้วปล่อยให้มือแม่เกลี่ยผมฉันให้เรียบ เหมือนเมื่อสิบปีก่อนไม่มีผิด

พ่อยืนตัวตรงอยู่ข้างหลัง

แค่ท่าทางก็บอกได้ชัด—เขาเป็นนายทหารเต็มตัว

สายตานิ่ง เย็น และมีระเบียบในทุกองศาการยืน

บ้านเราเน้นแบบแผนและความเรียบร้อยเสมอ

ถึงจะอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพ แต่ภาพลักษณ์ “ครอบครัวดี” ต้องรักษาไว้ให้เป๊ะทุกมุม

ฉันรักพ่อแม่...

แต่บางทีก็เหมือนถูกขังอยู่ในกรอบที่พวกเขาสร้างไว้—แน่นหนาและไม่เผื่อช่องว่างให้หายใจ

บางครั้ง... ฉันแค่อยากเป็นแค่ "ตัวฉันเอง"

ไม่ใช่แค่ลูกสาวของครอบครัวดี ๆ ที่ใครต่อใครคาดหวังให้เป็น

“รีบไปอาบน้ำอาบท่า เตรียมตัวมาทานข้าวนะ แม่เตรียมกับข้าวมาจากบ้าน”

เสียงแม่ดังขึ้นทันที เหมือนจังหวะบทสั่ง

ห่วงใยก็จริง แต่แฝงความเร่งรัดอย่างไม่ตั้งใจ

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่

แล้วเดินไปจัดการตัวเองอย่างว่าง่าย—เพราะเถียงไปก็เท่านั้น

แต่ถึงแม้จะมีกรอบระเบียบมากมายแค่ไหน...

ฉันก็รู้ดีว่าพ่อกับแม่รักฉันหมดหัวใจ—ในแบบของเขา

***

(พายุ: ในโลกที่มีทุกอย่าง ยกเว้น “ตัวตน”)

แต่อีกฟากหนึ่งของเมือง ที่รายล้อมไปด้วยเงินตราและความมั่งคั่ง... เป็นโลกที่เหมือนคนละโลกกับลินลี่เลยทีเดียว

ในคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลชานนวิวัฒน์ — โลกแห่งมหาเศรษฐีที่เต็มไปด้วยความหรูหรา แต่กลับแฝงไปด้วยบรรยากาศเย็นชาและเงียบเหงา

โต๊ะอาหารชุดหลุยส์ที่ยาวเกือบเต็มห้อง มีเก้าอี้ตั้งเรียงเป็นสิบ แต่มีแค่สองคนที่นั่งอยู่ เจ้าสัว กับลูกชาย

เสียงช้อนกระทบจานเบา ๆ สะท้อนเป็นจังหวะไปพร้อมกับบทสนทนาเรื่องธุรกิจ เงิน และผลประโยชน์ที่ไม่มีวันจบ

“พายุ หยุดถ่ายแบบได้แล้ว กลับมาทำงานให้ตระกูลเราให้จริงจังหน่อย ที่สำคัญเพื่อภาพลักษณ์ของครอบครัว แล้วฉันมีงานให้แกดูแลด้วย”

พายุเงียบไปสักพัก ยกแก้วเครื่องดื่มสีอำพันขึ้นจิบช้า ๆ ก่อนจะตอบเสียงนิ่ง ๆ ว่า “ครับ”

เจ้าสัวชานนไม่ปล่อยให้เงียบนาน

“แล้วเรื่องของแกกับมาริสามันเป็นยังไง?”

เสียงทุ้มจริงจัง ไม่มีช่องให้เถียง

“พวกแกเหมาะสมกัน ตระกูลเรากับเดอลากูร์ วินเซนต์”

เหมือนคำสั่งที่ไม่ใช่แค่พูดเล่น

พายุเบือนหน้า หันออกจากเจ้าสัว

ยกแก้วขึ้นกระดกหมดในคำเดียว เสียงแก้วกระทบโต๊ะดังชัด

“ผมมีงานด่วน ต้องรีบไปแล้ว”

แล้วเขาลุกขึ้นทันที ผลุนผลันเดินออกจากโต๊ะ

เจ้าสัวชานนวางช้อนซ้อมลงอย่างใจเย็น

หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นเช็ดริมฝีปาก จบมื้ออาหารอย่างสมบูรณ์

บอดี้การ์ดที่พยายามจะตามก็ถูกเขาปัดออกไปอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่ต้องหรอก ผมไปเองได้”

“แต่...เจ้าสัวสั่งครับ—”

“ไม่มีคำว่า แต่” เขาตัดบทเสียงเรียบ “เดี๋ยวผมจัดการเอง”

เพราะนี่ผม “ พายุ”

คนที่ไม่เคยยอมให้ใครสั่ง...นอกจากตัวเอง 

ในรถหรูที่เงียบกริบ แต่ในใจเต็มไปด้วยความอึดอัด บรรยากาศรอบตัวเหมือนมายาที่ปกคลุมไว้

มือผมกำพวงมาลัยแน่นราวกับจะขาด...

นี่ชีวิตที่ผมเลือกเองจริง ๆ เหรอวะ?

หรือผมก็แค่ตัวแทนของตระกูล… หน้ากากหนึ่งในเกมผลประโยชน์?

ความคิดนั้นแทงซ้ำเหมือนเดิมทุกครั้งที่มีชื่อ  มาริสา

“ชุดนี้ไม่เข้ากับงานนะพายุ”

“ช่วยยิ้มหน่อย ให้สมกับเป็นทายาทตระกูลดังได้ไหม”

คำพูดของเธอวันนั้นยังคมชัด ราวจะติดลายน้ำบนแก้วไวน์

ทุกท่าทางตอกย้ำว่าเธอไม่เคยมอง ‘ผม’ จริง ๆ

เธอรักแค่ภาพลักษณ์ที่ผมสวมให้ดู

ผมไม่ได้เกิดมาเป็นหน้ากากใครทั้งนั้น

ภาพเย็นวันนั้นย้อนมาสะกิด—

มื้อค่ำกับนักธุรกิจอีกคน ไฟแฟลชวาบใส่ผมไม่หยุด

เธอยิ้มรับทันที… ยิ้มสำหรับกล้อง ไม่ใช่สำหรับผม

เสียงยางบดถนนดังเอี๊ยดเมื่อผมเบรกหน้าคลับหรู

เปิดประตูลง เสียงกรี๊ดเบา ๆ จากกลุ่มสาวหน้าทางเข้าแหวกอากาศเข้ามา

พวกเธอพร้อมจะยื่นตัวตนใหม่ให้ผมสวมทับ—พร้อมกับรอยยิ้มที่ซ่อนความเปราะบางของตัวเองไว้

ยังดีผมทำเพียงยักไหล่ เดินฝ่าแสงแฟลชไปข้างหน้า

มือยังกำกุญแจแน่นราวกับกำลังเตือนตัวเองว่า

คืนนี้…อย่างน้อย ‘ผม’ จะเป็นเจ้าของชีวิตตัวเองสักไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม