CHAPTER FOUR

Ang daming mga nakatingin sa amin, saksi sila sa ginawa sa 'kin ni Anderson. Kahit sila gulat din na nakatitig sa amin. Kalaunan, binitbit ako ni Anderson patungo sa isang kwarto. Hindi lo masabi kung kwarto ba talaga 'to, dahil para sa akin isa na 'tong bahay sa sobrang laki.

Narito ako ngayon sa kwarto, iniwan ako ni Anderson dahil may tatapusin lang daw siya. Nahihiya akong lumabas upang makipagkwentuhan sa ibang mga taong naririto. Dahil sa mga itsura nila kanina, parang hindi nila ako gusto. Pero, may iilan naman na magandang nakitungo sa akin kanina. Masasabi kong nakakainis si Anderson dahil padalos-dalos siya sa kanyang disisyon. Ngunit, wala na rin akong magagawa kundi tanggapin ang gusto niya. Tama rin naman siya, dahil ang pakikipagsiping ginagawa lamang ng dalawang makapares, lalo na kung mag-asawa na.

Wala akong ibang magawa rito kundi ang mapahiga, siguro ramdam ko ngayon ang pagod at sakit ng mga hita ko. Matapos nangyari ang mga bagay na 'yon. Ang bilis ng oras, dahil sa isang gabi hindi na ako pinakawalan ni Anderson. Tapos nasundan pa, ano na lang ang gagawin ko kung masusundan pa ulit. Ang daya naman nito.

Maya-maya tuluyan akong tinamaan ng antok. Mahigpit akong nakayakap sa unan na naririto.

Kalaunan, naramdaman kong may biglang yumakap galing sa likuran ko. Dahil sa amoy niya, nakilala ko agad.

"Honey, I want to sleep with you," malambing niyang boses.

Hindi ako sumagot, tanging nanatili lamang ako na nakapikit. Sa ngayon, nahihiya pa ako sa kanya dahil nagkakilala palang kami. Pero, naging ganito agad ang lahat.

"Just sleep there, ipagluluto na lang kita para paggising mo may masarap ka agad na makakain."

Akmang tatayo na siya, subalit hindi ko napigilan ang sarili ko at bigla ko siyang niyakap sabay subsob sa leeg niya. Ang pakiramdam na 'to hindi ko lubos maintindihan. Gusto ko siyang makasama, ayaw ko siyang umalis ngayon.

Nagising akong wala siya sa tabi ko. Saan kaya siya nagpunta. Sa totoo lang wala pa akong masyadong alam tungkol sa kanya. Kahit nag-aalinlangan ako ngayon, ginawa kong bumangon para magtungo sa 'baba. Kahit papano hindi ako pwedeng manatili lang sa loob ng kwarto.

Pagkababa ko, nasa akin ang tingin ng lahat. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, nahihiya pa ako sa kanila. Binigyan ko lamang sila nang matamis kong ngiti. Subalit, wala manlang emosyon ang mga itsura nila. Naisip kong bumalik na lang sa kwarto, dahil parang hindi naman nila ako tanggap rito. Akmang tatalikod na ako, pero.

"Magandang araw Seniorita!..." sabay-sabay nilang bati.

Tila'y nanginginig ang katawan ko ngayon. Anong Seniorita ang pinagsasabi nila. Hindi ko maintindihan.

"Seniorita, ikinagagalak kong makilala kita," nakangiting sambit sa akin ng babaeng naka salamin.

"Kahit ayaw ko, masaya pa rin ako dahil nagkaroon na ng babae si Seniorito. Kaya congrats, dahil ikaw pa lang ang babaeng kusang dinala rito ni Seniorito." .

"Yes, po kaya welcome ma'am."

"Grabe ang sweet niyo naman kanina, nakakakilig...."

Mga sambit nila, wala akong masabi. Ngiti lamang ang aking nagawa. Ngayon, tuluyan na akong bumaba upang makipagkwentuhan sa kanila. Isa isa silang nagpakilala, ganun rin ako sa kanila. Masaya akong makipagkaibigan muli sa iba. Nakakatuwa sila.

Ilang minuto dumating si Anderson. Hindi ko alam kung ano ang gagawin niya. Seryosong siyang naglakad palapit nang palapit sa 'kin. Nang nasa tapat ko na siya, ikinagulat ko na lamang ang pagbuhat niya sa 'kin. Pumipiglas pa ako, ngunit hindi niya ako ibinababa. Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa 'taas. Napapikit na lamang ako dahil takot akong makita ang hagdan, baka mahulog pa ako. Ano ba kasi ang naisip ng Anderson na 'to para gawin sa 'kin ito.

Nang nakarating kami sa kwarto, inilapag niya ako nang dahan-dahan sa kama. Ngayon, nasa ibabaw ko siya. Tumingin siya sa labi ko, dahilan na ibinaling ko ang paningin ko sa ibang direction.

"Hmm, sa makalawa, ikakasal ka na sa 'kin, Mrs. Nelia Montealto."

"Huh????"

"I'm sorry, maaga akong umalis kanina nang walang paalam. Ipinahanda ko lamang ang ating kasal."

"Ehh, to-totoo ba ang sinasabi mo?"

"I'm serious, kaya umayos ka rin sa 'kin."

Napatango na lamang ako. Bakit ganito ang bilis nang takbo ng puso ko. Ikakasal na ako sa makalawa, hindi talaga ako makapaniwala. Kalaunan, nagpaalam muna siya para magbihis.

Kaya naman pala wala siya dahil pinahanda niya ang kasal. Handa na ba ako? Kinakabahan ako, sa makalawa na agad igaganap. Hindi ko pa nga kilala ang pamilya niya. Paano na lang kung hindi nila ako tanggapin. Paano na lang din kung magtanong sila kung paano kami nagkakilala ni Anderson. Ano na lang ang isasagot ko.

Maya-maya, tumumbad sa harapan ko si Anderson na nakasando at naka-boxer lang. Napakagat na lang ako sa labi ko. Hindi, hindi pwedeng may mangyari ulit sa amin. Ano ka ba naman self huwag ka nga mag-isip nang ganyan.

Walang alinlangan na tumabi siya sa 'kin sabay bigla na pagyakap.

"Anderson, pwede naman siguro na hindi ka nakayakap sa akin, diba?" nahihiyang sambit ko.

"Why not? I want it, I love hugging you, honey."

"Ahmm, opo nga, sa-sabi ko nga po."

"Wait a minute, what did you call me again? Anderson???"

"Huh? hi-hindi, lo-love kaya ang tawag ko sayo."

"Seriously huh?"

Dahan-dahan niyang inilapit sa 'kin ang mukha niya kaya napaatras din ako nang kaunti.

"Love nga po ang sinabi ko," sabay tulak nang tulak sa kanya nang mahina.

"Ok, huwag ka lang ulit magkamali," bulong niya.

Ramdam ko ang init nang kanyang hininga sa leeg ko. Napalunok laway na lamang ako.

"Honey, just be ready. Gusto kong makita sa kasal natin na ikaw ang pinakamganda sa lahat."

"Ahmm, ano ba ang gagawin ko?"

"May darating na mga make-up artist and designer here para kunin ka."

"Huh? Bakit ano gagawin nila sa akin?"

"Don't worry, sila na ang bahala."

Tumango na lamang ako. Kalaunan, niyakap nanaman niya ako. Wala akong ibang magawa kundi hayaan siya sa gusto niyang gawin. Minsan rin kasi, nakakatakot siyang tumingin kapag galit. Ang mga mata niya parang gustong kumain ng tao. Kaya, sino ang hindi matatakot sa ganito. Pero, ayos lang pakiramdam ko naman komportable ako sa kanya.