CHAPTER FOUR

CHAPTER 4

"That's going to be your uniform." Sabi nito saaka inabot sa akin ang kulay puting long sleeve na polo at ang fitted na caramel skirt na abot hanggang ibaba ng tuhod.

Magalang na kinuha ko naman ito. Masyadong mabilis na nakakuha ako kaagad ng trabaho at hindi ko talaga inasahan na ganon ganon na lang. Pero nagpapasalamat parin ako dahil hindi ako nahirapan.

"Hindi po ba masyadong mabilis na nahire po ako agad ngayon?" Tanong ko.

Ngumiti siya sa akin. "We really need a waitress right now."

"So, kapag po walang masyadong customer ay hindi po ako matatanggap?" Bahagyang natawa ang lalaki sa tanong ko.

"No, I'm not that kind of person na hindi na tatanggap ng nag-aaply kapag hindi pa kailangan. Well yes, hindi pa kami nag h-hire ngayon, but it depends on the situation. If someone really need a job, we'll give them a job." Diretsong sabi nito.

"I also don't care about the documents, wala akong pakialam kung ano pa ang natapos o kung gaano pa ito ka-experience. Maybe kailangan din 'yon pero ang pinakamahalaga ay 'yung hardwork nila." Dagdag pa nito.

I don't know how will I answer him, but all I can say is, he's really kind.

"I'm glad na isa po ako sa nabigyan niyo ng trabaho, na isa po ako sa napagkalooban ng kabutihan niyo po." Nakangiting sabi ko rito.

"Kailangan ko po kasi talaga ng trabaho para naman po makatulong sa pamilya ko." Tumango ito.

"Good to hear na natulungan kita. Ngayon ang mahalaga ay may trabaho ka na." Sang-ayon naman ako sa sinabi nito.

"Care to change your clothes miss? Your workmates is waiting to you outside."

"Ah wait lang po." Mabilis na inayos ko ang gamit ko. Nagpalinga-linga ako para hanapin ang cr na pagpapalitan.

"The bathroom is there." Rinig kong sabi ng boss ko at tinuro ang isang pinto.

Tumango ako rito saka nagpasalamat at akmang pupunta na ako roon ng marinig muli itong magsalita.

"By the way, what's your name again?" Agad na lumingon ako rito pabalik.

"Tuesday Miller po." Sagot ko.

"Nice to meet you Ms. Miller. I'm Autumn Azariah." Pakilala nito.

Napangiti ako. He's name is beautiful. "Nice to meet you too, Mr. Azariah."

Nang makapag-palit na ako ng damit ay agad kong inilagay ang damit na hinubad sa bag ko at nilagay na ang bag sa loob ng locker na sinabi ni Mr. Azariah na locker ko na raw since magtratrabaho na ako roon.

Mababait ang mga katrabaho ko at hindi rin masyadong strikto ang boss namin.

"Hello, Tuesday right?" Tanong ng babaeng bartender.

Kanina ay nagpakilala na ako sa kanila pero sa iilan palang. Dahil walang masyadong oras para tumigil pa ang iba sa mga ginagawa.

Tumango ako sa babae matapos ngitian ito pabalik. "Can you please bring this coffee to table 07?" Sabi nito.

Agad na tumango ako. Ayon naman kasi talaga ang trabaho ko.

Iniabot niya na sa akin ang tray na naglalaman ng dalawang kape.

Hindi ko alam kung paano ko iyon hahawakan. Dahil ang paghawak ng mga waiter at waitress dito ay iisang kamay lang ang gamit, pero nag-aalangan ako na baka mabagsag ko pa iyon.

"You can hold it with your two hands miss, as long as the coffee won't fall." Bulong ni Mr. Azariah.

"Sige po." Sagot ko.

Kanina niya pa sinasabi sa akin ang mga dapat gawin at napakalaking tulong non dahil first time ko ang gawin ang mga ito.

Sa tulong din niya ay nagagawa ko ang mga dapat kong gawin bilang waitress.

"Thank you for ordering ma'am, hope you enjoy the taste of our coffee." Sabi ko sa customer na umorder pagkabigay ng kape sa kaniya.

Ngumiti lang ito sa akin at tumango bago sumimsim sa kape.

Kasama rin sa trabaho na magpasalamat sa mga customer pagkatapos ibigay ang kape sa kanila. Sa pagpasok din nila, pag order at paglabas. Kailangan na magpasalamat sa kanila.

I can say na napakagalang sa coffee shop na ito. All the staffs are so kind, kaya walang masyadong nagiging problema sa trabaho maging sa mga customer.

Akala ko rin kanina sa labas ay nagkakagulo sa loob ng coffee shop dahil maraming tao pero nang makapasok ay ramdam na ramdam ang kapayapaan sa loob.

"Coffee for table 12." Agad na pumunta na ako roon dahil ang table na iyon ay nakasakop sa mga table na naka-assign sa akin.

Ngumiti ito sa akin pagkatapos iabot ang kape. Kaya ganon din ang ginawa ko.

Naging maayos ang unang araw ko sa trabaho hanggang sa umabot ang ten ng gabi at sarado na kami.

Dapat ay naiilang na ako ngayon dahil nakahilera ngayon sa harap namin ni Mr. Azariah ang mga staff ng coffee shop pero walang bakas nang pagkailang ang nararamdaman ko, dahil sa masisigla nilang mukha na para bang welcome na welcome ka roon.

"Good evening, this is Tuesday Miller. She's our new waitress here. This is her first time being a waitress so hope you all assist her." Panimula ni Mr. Azariah.

"Good evening." Bati ko sa mga katrabaho.

Sabay sabay na bumati rin sila sa akin ng good evening at isa isang nagpakilala.

"Hi Tuesday, I'm Raven. I'm the bartender here." Nakangiting pakilala ng babaeng nagbibigay sa akin ng kape kanina.

"Nice to meet you Ate Raven." She smiled at me. Masasabi ko na kahit may edad na siya ay napaka ganda niya parin. I guess she's in her 40's right now.

Isa isang nagpakilala ang mga ito sa akin na ginawaran ko naman ng masayang ngiti.

Sobrang babait nila. Hindi na ako magtataka kung mapalapit ako sa kanila pag-nagtagal na ako rito.

"And I am Astrantia Azariah. I'm the manager here." Nakangiting pakilala ng babae na kakalabas lang sa isang pinto.

"I'm his cousin by the way." Dagdag pa nito saka tinuro si Mr. Azariah na nasa tabi ko.

"Nice to meet you po, I'm Tuesday." Pakilala ko muli.

Tumango siya sa akin habang nakaukit parin ang ngiti sa labi nito.

Natapos ang gabing iyon na may isang matamis na ngiti sa labi ko. I already clarified my schedule dahil pang gabi lang ako papasok.

Nasabi ko na rin na nag-aaral pa ako. At sobrang nakakatuwa na karamihan din ng mga katrabaho ko ay mga college students din. Maging si Sir Autumn ay nasa college pa rin.

Ang sabi ni Sir Autumn ay 'wag na siyang tawaging sir pero nahihiya naman ako kaya tinatawag ko parin siyang sir. Lalo na at siya ang boss ko. Kahit na hindi naman nagkakalayo ang edad namin, dapat ay galangin ko pa rin siya.

Binigyan na rin nila ako ng anim na uniform na may iba't ibang disenyo. Ang lima ay para sa weekdays at ang isa, na katulad ng suot ko sa unang pasok ko ay para sa weekends.

"Saan ka roon nagt-trabaho?" Tanong ni Wedny habang naglalakad kami sa pasilyo papasok sa room namin.

"Doon sa coffee shop sa tapat ng park." Sagot ko.

Nagliwanag naman ang tingin niya at tumango na para bang alam niya na kung saan ang tinutukoy ko.

"Doon din nagt-trabaho ang tita ni Daphne eh." Sabi pa nito.

Napatingin ako sa kaniya. "Talaga? Ano ba ang pangalan?" Tanong ko.

Nagkibit balikat siya. "Hindi ko natanong pero ro'n sa coffee shop na 'yun nagt-trabaho ang tita niya sa part ng tatay niya. Basta hulaan mo nalang, kapag uri ng bulaklak 'yung pangalan ayon na 'yun."

Napatango ako. Daphne is a kind of flower. Ang buong pamilya nila ay purong mga bulaklak ang pangalan maliban nalang sa side ng lola nila.

"Meron doon ang name ay Astrantia. Flower rin 'yon pero ang surname niya ay Azariah hindi Monteiro. Daphne is a Monteiro." Tumingin ito sa akin.

"Baka nga ayon na 'yon." Sabi nito.

Nagkibit balikat ako. "But she's not Monteiro."

Mahinang sinapok niya ako. "Gaga, tita niya nga diba sa side ng tatay niya? Malamang nag-asawa 'yun kaya iba na ang ginagamit na apelyido."

Umiling ako. "But she looks so young. Hindi ko maisip na kasal na siya."

"Malay mo maagang nagpakasal? Hindi mo masasabi." Sabi pa nito.

Nagkibit balikat nalang ako at umiling. "Just don't mind it."

"Sa bagay." Saka ito nag-pamunang pumasok sa loob ng room.

Nagpaalam na ako rito dahil iba ang klase ko sa kaniya. Sinamahan ko lang siya sa building nila.

Pupunta pa ako sa department namin at baka malate pa ako. Hindi ko rin alam kung anong naisip ko at sumama pa sa kaniya.

Habang naglalakad ay agad na napatigil ako dahil makakasalubong ko ang grupo nila One. Nang mapadako ang tingin nila sa gawi ko ay sabay sabay na na nagbulungan ang mga ito.

They look at me while grinning, para bang may nagawa akong kalokohan or should I say inaasar nila ako.

"Oh nandiyan na si Ms. Lover girl." Sabi ng isa sa mga ito.

Napailing nalang ako sa sarili. Ayoko ng gulo ngayon. Sa tuwing nakakasalubong o nakikita ko kasi sila rito sa loob ng campus lagi nalang akong nadadamay sa kung anong gulo.

I find it unlucky na makasalubong ko sila One. Para bang may nakabuntot na kamalasan sa kanila.

"Why are you here?" Tanong ni One.

"Hinatid ko ang kapatid ko." Sagot ko.

Nagtawanan naman ang mga kaibigan niya sa likuran niya.

"Sus, ang sabihin mo susulyap ka lang sa isa rito."

Patuloy ang pang-aasar nila sa akin pero hindi ko na sila pinansin.

Nilagpasan ko nalang sila at nag umpisa nang lumayo palabas sa department nila.

My twin sister is into business ganon din sila One maging ang iba niyang kaibigan. Hindi ko rin alam kay Wedny why she wanted business, but I'll support her kung ano pa man ang gusto niya.

Pero natigil ako sa paglalakad nang maramdaman ang mainit na palad na nakahawak sa braso ko.

Hindi na rin ako nagtaka na makitang si One ang may gawa nun pagkalingon ko.

"What do you want?" Casual na tanong ko.

"Can we talk?" Napabuntong hininga ako.

Ang balak ko ay layuan muna siya sa school dahil ayokong mas kumalat ang balita na nangyari noong nakaraang linggo. But here we are, giving too much attention.

Hindi ko rin naman masisisi ang ibang tao na ma-curious sa buhay ng isang tao. Minsan kasi ganun ako eh.

But sometimes people is being too much.

"Siya na ba iyong ipinalit kay Calla? Akala ko naman sobrang ganda."

"Siya na pala 'yun? Hindi ba mahirap lang 'yan? Siguro gold digger."

"Med student 'yan, mahal ang gastos doon. Hindi naman siguro siya ganun sa iniisip niyo. Simple lang talaga siya."

"Ano ba girl? Malamang kaya may pambayad 'yan, galing sa pamilya ng mga Mackenzie."

"Wala namang binatbat sa pamilya nila Calla 'yan."

Napalunok ako at naglakad nalang muli para hindi marinig ang mga bulungan ng iilang babae sa paligid ko.

This is what Wedny don't want to happen pero ngayon nangyayari na. Akala ko ayos lang na mangyari sa akin ito but this time na nararanasan ko na. Nagsisisi na akong sinabi ko ang mga iyon.

"Let's just talk pagkatapos ng klase." Mabilis na sabi ko kay One at iniwan na siya roon.

Everytime I step kitang kita ko ang iilang titig ng mga estudyante. Some of them are look curious but most of them are looking at me with disgust, like I did something awful.

I understand them for judging me. Minsan ganiyan din ako mag-isip sa ibang tao. Kung ano ang nakikita ko, ayun lang ang pinapaniwalaan ko. But I learned that it's not just about how you see it.

Kasi hindi lang sa iisang tao umiikot ang isang istorya, there's another character, the so called kontrabida and some sidekicks. They have their own different point of views. Without knowing their reasons or their sides. You shouldn't judge them. Because the truth will always be clarified if you already know all their sides.

Doon mo malalaman kung sino ang mali, kung sino ang tama at kung sino ang parehong mali at tama.

And right now, people see me as an antagonis in Calla and One story. Kasi mas una nilang nakilala ang dalawa kaysa sa akin. Dahil ngayon lang ako lumabas sa istoryang una nilang nasubaybayan.

If I'm in their shoe ganun din ang maiisip ko. Na naging panira ako sa love team ng dalawa. Kasi iisipin mo na sila ang unang pinakilala, ang dalawang iyon ang mga bida kaya mas papanigan mo sila at isisisi mo lahat ang nangyayari sa panibagong karakter na ipinakilala. Lalo na kapag nasabi na, na siya ang naging dahilan ng paghihiwalay ng dalawa.

They will think negative things about me. Kasi nasubaybayan nila kung paano nagmahalan ang dalawa at sobrang nakakapagtaka na agad nalang nawala ng dahil sa akin.

But people should also know that the two main lead have their own fault too, of why they got separated to each other. Hindi dahil may nakita na silang ipinalit at kung pinalit nga talaga ay siya na ang may kasalanan.

Why did they broke up? Why the boy found someone else or the girl find other man? What's the reason of the boy, why he fell out love or the girl who fall in love to someone? Why did the boy left while the girl was left behind? Didn't they have their reason why they end up being with someone else, finding someone else?

It's just because they both did a mistake and that mistake isn't because of that someone who they found. Maybe she's one of the reason but there's a main reason why, and that main reason is between to the couple who been together.

Nasa kanilang dalawa ang rason kung bakit. Hindi maghahanap ng iba, kung walang nagawang mali. Hindi maiinlove sa iba, kung walang nagawang pagkakamali. Hindi ka iiwan, kung wala kang nagawang mali.

But sometimes, the mistake is our heart not our dids.

"Ree, pakopya nalang ako ha." Nakangiting sabi ni Jan sa kaibigan namin.

"Okay." Mabilis na tugon nito na nakapagpangiti sa aming dalawa ni Jan.

"Hulog ka talaga ng langit." Natatawang sabi ko.

Inilingan nalang kami nito at inayos na ang mga dala dala niyang libro.

"Sige na pala, una na ako. May mga gagawin pa ako eh." Agad na paalam ni Jan at mabilis na umalis na. Hindi man lang kami hinintay.

"Lagi nalang busy 'yun." Sabi ko.

"She's fighting to her problems. You can't blame her." Ree answered.

Napabuntong hininga ako. I wanted to help her pero may sarili rin akong problema. All we can help to each other is our both support.

"I heard you're going to talk with my brother?" Napatingin ako kay Ree at tumigil sa pag-aayos ng sariling gamit.

"How did you know?" Tanong ko.

"My brother told me." Mabilis na sagot nito.

Tumango ako. "He wanted to talk to me that's why..." Nagkibit balikat nalang ako.

"Kung ganon saan kayo mag-uusap?" Tanong ni Ree.

"I think sa pinagt-trabahuhan ko nalang na coffee shop." Sagot ko.

"I thought you're going to work?" Tanong muli nito.

"Oo nga, pero mamaya pa namang 6:30 ang start ng trabaho ko. Five palang naman, may isang oras o kalahating oras din kaming pag-uusap."

She nodded. "Ako na ang magsasabi kay kuya."

Ngumiti lang ako kay Ree bilang pagsang-ayon.

"Sige." Sagot ko.

Nang matapos ay pinagpatuloy ko na ang pag-aayos ng gamit ko habang si Ree ay patapos na.

Sabay kaming lumabas sa room namin at sabay ring naglakad palabas sa school.

Wala pang masyadong estudyante kaya nakahinga ako nang maluwag na walang masyadong nakakakilala sa akin bilang fiancee kuno ni One.

Gusto ko rin sanang makausap si One tungkol doon. Wedny is right, we need to correct the wrongs.

"Sorry about what happened." Paghingi muli ni Ree pagkahinto namin sa tapat ng gate ng school.

Umiling ako sa kaniya. "Ayos lang Ree. You just did that to protect me. Hindi mo naman alam kung anong magiging epekto nun."

"Still sorry, hindi ko na maibabalik pa 'yun sa salitang sorry. But I'm really sorry, sana ay nag-isip ako nang maayos that time bago ko sabihin--"

"Ilang ulit ko bang sasabihin na ayos lang? Wala namang may gusto ng nangyari at isa pa marami na akong utang na loob sa 'yo, hindi dapat na gawing big deal pa 'yun sa dami ng naitulong mo sa akin Ree."

"Don't tell that. Buong puso kitang tinutulungan if you needed. 'Wag mong isiping may utang na loob ka sa akin--"

"Ayan ang rason kaya malaki ang utang na loob ko sa 'yo."

Napabuntong hininga nalang si Ree at hindi na nakipagtalo pa sa akin.

Sakto rin na kakahinto lang ng kotse nila kaya tumigil na rin kami. At tulad ng nakasanayan sasabay ako sa kaniya pauwi. Iilang metro lang naman ang layo ng bahay namin sa kanila kaya sumasabay na rin ako.

Dapat ay didiretso na ako sa trabaho ko pero nakalimutan kong dalhin ang uniform ko kaya uuwi muna ako para narin magpalit.

Natapos ang maigsing biyahe at bumaba na ako sa tapat ng bahay. Hinahatid muna kasi ako nila Ree sa tapat ng bahay saka sila babalik papunta sa mansion nila. Nasanay na rin ako.

"Ate ito pa 'yung necktie mo." Syaka inabot ni Frida ang caramel na necktie sa akin.

She helped me to wear my uniform kaya ngayon ay suot ko na ang pang monday na uniform ko. It's a white polo dress na may necktie na caramel at belt na sakop ang buong tiyan na kulay caramel din. Simple lang naman siya at may butones din sa mismong taas habang sa skirt nito na abot hanggang binti ay wala na. And as usual longsleeve ulit ito.

Tinapos ko na ang pagkakabun ng buhok ko at nag-paalam na sa mga kapatid ko na nasa bahay.

"Una na ako ha? Mamaya pa akong 10 uuwi." Paalam ko.

Nang makasakay na sa taxi papunta sa trabaho ay nakatanggap ako ng text galing kay One.

1:

I'm already here.

Napatingin ako sa oras matapos mabasa ang text nito sa akin. 5:45 palang naman, marami pa kaming oras sa pag-uusap.

Ilang minuto lang naman ay nakarating na ako sa coffee shop. Wala pang 6:30 kaya ang mga naka-assign na pang hapon parin ang nagt-trabaho.

Pagkababa ko sa taxi ay agad na nakita ko si One na prenteng nakaupo sa isa sa lamesa roon sa loob ng coffee shop. Hindi rin naman nagtagal ay nakita niya na ako.

Pumasok na agad ako roon. Agad na nakilala naman ako ng mga katrabaho ko at binati ako.

"Good day rin po sa inyo." Bati ko pabalik.

Nagtataka pa sila ng dirediretso ako sa isang table pero agad ding nag-iwas ng tingin nang makitang may kinausap na ako. I think they already knew na makikipag-usap muna ako.

"So you're working here?" Tanong niya na itinango ko.

Tumango tango siya at tinignan ang paligid.

"By the way, bakit gusto mo akong makausap?" Diretsong tanong ko.

"Well, I don't have anything to say. I just want to spend some time with you." Dapat ay kikiligin na ako sa sinabi niya pero napabuntong hininga lang ako.

"Kung wala ka naman palang sasabihin. Mauuna na ako, may trabaho pa ako." Sagot ko at nang akmang tatayo na ako ay bigla niyang hinaglit ang braso ko.

"It's still 6 o'clock." Sabi nito sa akin.

"Eh ano naman, ilang minuto nalang naman ay mag-uumpisa na ako sa trabaho." Sagot ko rito.

I don't know if I become sarcastic suddenly. Dapat ay maging maayos ang tungo ko sa kaniya pero biglang ganito ang nangyari. But I can't deny that I feel so uncomfortable around him.

Dati ganito rin naman ako but not this uncomfortable. Nahihiya lang ako sa kaniya pero siguro hindi naiilang.

Why do I feel like this? Is it because of his sudden confession? Or maybe dahil lang talaga stress ako?

"Sorry, I'm just not in the mood." Paghingi ko ng paumanhin.

"I understand." Mabilis na sabi nito at binitawan ang braso ko.

Mabilis na umupo ito at hinayaan nalang akong umalis. Malalim na napabuntong hininga ako matapos makalayo roon. Pero agad ding nawala ang kaba sa dibdib ko nang makasalubong ko si Sir Autumn na papalabas sa manager's room.

Agad na sumilay ang ngiti niya na agad ko ring tinugunan. "Good day Miss Tuesday. How's your day?" Nakangiting tanong nito.

"Maayos lang po." Nakangiting tugon ko rito.

Bahagyang napaawang ang labi nito matapos makita ang kabuuan ko. The side of his lips rose. "You look good in your uniform Miss Miller."

Bahagyang natawa ako. "Salamat po sir. You look good in your uniform din po." Sabi ko pabalik saka tinignan ang formal na puting polo nito habang naka-slack siyang caramel din ang kulay at naka-necktie na kagaya ng sa amin. He looks like a guy who's going to school.

"I don't think so, our uniform was an idea from my cousin. She love playing boy's uniform, mukha na siguro kaming mga teenager na papasok sa school." Agad na umiling ako kahit na ayon ang iniisip ko kanina.

"Ayos lang naman po bagay pa rin po sa inyo." Sabi ko rito.

He purse his lips and shrugged. "Nevermind."

"Well, would you mind if I ask you to help me serve a coffee?" Napakurap ako at umiling.

"Okay, let me teach you how to make delicious coffee then." Sa sinabi niyang iyon ay na-excite ako.

Agad na sumunod ako sa kaniya. Pumunta naman na kami sa puwesto ni Ate Raven at doon sinabi niya sa akin ang mga gagawin sa pagm-mix ng kung ano ano sa ginagawang kape.

Akala ko ay normal na pagtitimpla lang ng kape ang gagawin tulad ng nakasanayan ko pero iba pala ang pag-serve nila rito. Maybe lahat naman ng coffee shop ganito kaya kakaiba ang lasa ng mga kape nila.

"Here, try to mix it." Inabot nito sa akin ang hawak niya at ako na ang pinagawa niya.

Hindi naman ako nahirapan dahil nakita ko kung paano niya gawin iyon kanina. At nagawa ko nga nang maayos.

"Fast learner huh?" Nahihiyang ngumiti nalang ako sa kaniya.

"Would you mind if I taste it?" Tanong niya tinutukoy ang kapeng ginawa ko.

Umiling ako at dahan dahan na inabot sa kaniya ang kape. Mabilis na sumimsim siya sa kapeng hawak ko. Nang lumayo siyang kaunti ay nilayo ko na rin ang tasa sa labi niya.

She licked his lips and smile at me. "I never thought you're good at making coffee." Ani nito.

Hindi makapaniwalang ininom ko ang kapeng hawak ko. Medyo mainit pa pero kaya ko namang tikman.

Napanguso ako sa kaniya. "Mapait naman eh."

Bahagyang tumawa ito. "Mapait naman talaga ang totoong kape at isa pa Miss Miller, some men don't like sweets, so I am. I don't like sweets." Tumango nalang ako.

"Sige na po pala Sir Autumn. Magt-trabaho na po ako, salamat po sa pagtuturo kung paano mag-serve ng kape." Nakangiting sabi ko rito.

Ngumiti siya sa akin. "It doesn't matter."

"Sige po." Paalam ko. "Wait." Napatingin ako pabalik dito.

"Your lips." Sabi nito.

Napakunot ang noo ko. "Ano pong meron sa labi ko?" Tanong ko.

"It have stain, let me remove it." Saka siya mabilis na lumapit sa akin at mariing pinunasan ang labi ko gamit ang hinlalaki niya.

Nang maalis niya 'yun ay ngumiti nalang ako at nagpasalamat. "Salamat po." Ani ko.

Kasabay rin non ang isang malakas na pagkabasag ng kung ano.

Agad na napabaling ang tingin namin sa nabasag at naroon si One sa harap ng basag na baso sa table niya.

Agad na in-assist siya ng mga waiter at nag-sorry rito. Hindi niya naman na pinansin ang mga ito at agad ng tumayo palabas.

But his eyes didn't escape my sight. I saw how angry he is. Especially when his eyes straightly gaze my way. I can see how furious he is, his eyes looks like on fire. It feels like he wanted to do a crime by burning it with his flaming eyes.