ตอนที่2.ผมเตือนคุณแล้วใช่ไหม

“คุณเกื้อ!” เมริสาเรียกชื่อเขาอย่างลนลาน

“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาที่นี่! อย่าหาว่าผมไม่เตือนก็แล้วกัน” พูดพร้อมกับคว้าแขนลงที่ข้อมือบาง แล้วลากเธอออกมาจากลิฟต์

“คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ!” เกื้อไม่สนใจอาการดิ้นรนขัดขืนของเธอ ก่อนหน้านั้นเขาเตือนเธอแล้วว่าอย่ามาที่นี่เด็ดขาด

“คุณเกื้อ! ปล่อย!” เมริสาสะบัดแขนออกจากมือแกร่ง เมื่อเกื้อลากเธอเข้ามาให้ห้องของเขา เกื้อโยนหญิงสาวเข้าไปในห้อง แล้วจัดการล็อกประตูให้เรียบร้อย

เกษรินทร์เป็นน้องสาวต่างมารดาของเขา เขาส่งคนไปเตือนเมริสาหลายครั้ง ว่าอย่าคิดมาพังงานนี้ แต่เธอก็ไม่ฟังคำเตือนของเขาเลยสักนิด พัลลพไม่ได้ถูกบังคับอย่างที่เธอเข้าใจ หมอนั่นคบกับเกษรินทร์มานานแล้ว และตอนนี้น้องของเขาก็กำลังตั้งครรภ์ ไม่รู้ว่าเมริสาถูกพัลลพหลอก หรือเธอไม่พยายามทำใจว่าพัลลพเลือกเกษรินทร์ไม่ใช่เธอ 

“ผมเตือนคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาที่นี่!” เสียงแหบห้าวเอ่ยถาม พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกอย่างใจเย็น

“ฉันมาตามคนรักของฉันฉันผิดตรงไหน” เมริสาเถียงพร้อมกับถอยหนี

“คุณนี่มันสวยแต่รูป ไม่มีสมอง โง่หรือแกล้งกันแน่ถึงได้ดูไม่ออกว่าพัลลพเขาไม่เอาคุณแล้ว” เกื้อสาดคำพูดใส่เธอ

“ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่พยายามแย่งเขาไปจากฉัน อ้างว่าท้องท้องจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอาเด็กมาอ้างเพื่อจะจับเขา”

“แค่นี้คุณก็ดูไม่ออกเหรอเมริสา ผู้ชายน่ะถ้าเขารักคุณจริงๆ เขาไม่มีวันนอกใจคุณหรอก นี่พัลลพทั้งนอกใจนอกกาย เขาคงรักคุณมากสินะ!” เกื้อมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสมเพช นี่นะหรือผู้หญิงที่เป็นถึงผู้บริหารระดับสูง ทางบริษัทไว้ใจให้คนที่ไม่มีสมองทำงานใหญ่ได้ยังไงกัน น่าสงสารพนักงานที่สุด

“เพราะนางเกษรินทร์มันให้ท่ายังไงล่ะ ลพถึงได้พลาดท่าให้มัน!” เมริสาเถียงอย่างไม่ลดละ พัลลพบอกกับเธอว่า ที่เขาแต่งงานก็เพราะต้องรับผิดชอบเด็กในท้อง เขาไม่ได้รักเกษรินทร์เลยสักนิด 

“ประสาท หยุดดูถูกน้องผมได้แล้ว!” เกื้อตวาดลั่นเมื่อหญิงสาวใช้คำพูดที่ไม่เหมาะสมเรียกเกษรินทร์ 

“หน้าตาอย่างคุณยังมีผัวได้อีกเยอะ ปล่อยพัลลพไปเถอะ สองคนนั่นเขารักกัน” เกื้อพูดแล้วเดินแยกไปอีกทาง เพื่อหาเครื่องดื่มให้ตัวเอง เขาไม่อยากยุ่งกับเมริสาเลยสักนิด แต่ถ้าไม่พาออกมาเธอก็จะถูกนักข่าวรุมทึ้ง คนที่ฉลาดมากๆอย่างเมริสา บทจะโง่ขึ้นมาก็เอาตัวรอดไม่เป็น เขาเองก็คงดังไปกับเธอด้วย เพราะตอนที่เข้าไปพาเธอออกมา นักข่าวก็ถ่ายรูปไว้เยอะ ทุกคนก็รู้ว่าโรงแรมนี้เป็นของเขา เขาพาเธอขึ้นมาบนนี้ไม่มีใครคิดดีหรอก น้ำสีอำพันถูกเทลงแก้ว แล้วถูกสาดลงคอ เมื่อโมโหคนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่กลางห้องนั่น จะปล่อยเธอลงไปตอนนี้ก็ไม่ได้ คงต้องรอให้งานเลิกก่อน ทำอะไรไม่คิด ทำไมไม่นึกถึงหน้าตาชื่อเสียงของตัวเองบ้างนะ เกื้อคิดในใจเมื่อสำรวจเธอไปทั่วทั้งตัว

เมริสามองชายหนุ่มที่ยืนพิงสะโพกกับบาร์เครื่องดื่ม ก่อนจะถอนใจแล้วเดินเข้ามาหาเขา เธอเคยเจอเขาในงานเลี้ยงหลายครั้ง แต่ไม่เคยพูดคุยหรือทักทายกัน จนกระทั่งเขาส่งคนไปข่มขู่เธอ เมื่อพัลลพประกาศว่าจะแต่งงานกับเกษรินทร์ ผู้ชายคนนี้จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีจนหาตัวจับยาก รูปร่างสูงใหญ่อย่างคนสุขภาพดี ผิวคร้ามแดด ใบหน้าเหลี่ยมโหนกแก้มสูงรับกับไรคางเขียวครึ้ม ถ้าจะให้มองจริงๆเขาก็ดูดีในระดับหนึ่ง แต่เธอไม่ชอบหน้าเขา 

มือบางคว้าลงที่ขวดเหล้า ก่อนจะยกขึ้นกระดกลงคออึกใหญ่ติดต่อกันจนหมดขวด เกื้อยืนมองการ กระทำของหญิง ไม่ได้ห้ามหรือว่าอะไร อยากกินก็กินไป ดีเสียอีกจะได้หลับไปเลย เขาจะได้ไม่ต้องปวดหัวที่ต้องมาทะเลาะกับเธอ

เคล้ง!

ขวดเหล้าถูกปาลงบนพรมหนา เมื่อดื่มจนหมดขวด รสขมของมันไม่ได้มีผลกับเธอเลยสักนิด เพราะตอนนี้เธออยากได้มันอีก ในวันที่เธอเจ็บปวดไร้คนอยู่ข้างกาย เหล้าคงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแม้จะเป็นเหล้าของคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าก็ตาม

“เอาเหล้ามาอีก” เมริสาบอกกับเขาเมื่อเห็นเกื้อเปิดขวดใหม่ แล้วเทใส่แก้วของตัวเอง เกื้อไม่พูดอะไรเมื่อเธอแย่งมันไปจากมือ หญิงสาวเดินไปนั่งที่โซฟามุมห้อง แล้วจัดการกับเหล้าเงียบๆ คราวนี้เธอไม่ดื่มรวดเดียวหมดเหมือนเดิม แต่จิบทีละนิด พร้อมกับเหม่อลอย ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับบรรยากาศรอบข้าง บนนี้เงียบสงบและเห็นวิวที่สวยงามของเมืองหลวง เพราะเป็นชั้นที่สูงที่สุด ตระกูลนี้ร่ำรวยมหาศาลไม่แปลกที่จะเป็นเจ้าของที่แห่งนี้ จะเป็นยังไงนะถ้าเธอทิ้งร่างลงพื้น ความสูงขนาดนี้เธออาจจะขาดใจตายก่อนตกถึงพื้นก็ได้

“หึๆๆ” หัวเราะในลำคอเมื่อความคิดนี้พุ่งเข้ามาในหัว เธอคงโง่ที่สุดถ้าทำแบบนั้น มือบางยกขึ้นเสยผมยาวสลายที่ร่วงปรกหน้า แล้วกระดกเหล้าลงคออีกอึกใหญ่ ที่เกื้อพูดมามันก็มีเหตุผล ถ้าพัลลพรักเธอจริงๆเขาคงไม่นอกใจเธอ 

“หึๆๆ” เสียงหัวเราะหลุดออกมา เมื่อเมริสาจงใจเย้ยหยันตัวเอง คำพูดของพัลลพยังก้องอยู่ในหู เขารัก

เกษรินทร์ไม่ใช่เธอ