Ysla
Masakit ang ulo ko at tila umiikot ang aking paligid ng imulat ko ang aking mga mata. Sa palagay ko ay umaga na dahil sa sikat ng araw na tumatagos sa siwang ng malaking kurtina mula sa harapan ko.
Inikot ko ang aking tingin sa paligid ngunit hindi ako nagtagumpay na makilala o maalala man lang kung kaninong silid ang kinaroroonan ko.
Bumangon ako at naupo sa kama. Malaki iyon at kung pagbabasehan ang itsura at gulo non ay halatang hindi lang ako ang nahiga dito.
Dahil sa naisip ko ay bigla akong napatingin sa aking sarili, narealize kong wala ako kahit na anong saplot sa aking katawan!
Nag-angat ako ng tingin at muling inilibot iyon sa paligid. Napansin ko ang ilang damit na nagkalat sa sahig na tila pamilyar sa akin. Doon ako biglang natauhan at naalala ang mga nangyari ng nagdaang gabi.
Hinawi ko ang comforter na nakatakip sa akin at umurong ng bahagya kaya nakita ko ang pulang mantsang nagpapatunay na tuluyan ko ng naibigay ang iniingatan kong pagkababae.
Ang tanging regalong maiaalay ko sa aking fiance sa gabi ng aming honeymoon.
Natakpan ko ng aking kamay ang aking bibig sa pagpipigil na mapasigaw.
Dahil sa sama ng loob at galit na naramdaman ko para kay Arnold na aking fiance at pinsan na si Lizbeth ay mabilis akong umalis ng cottage namin.
Ngayon ay unti unting bumabalik sa aking alaala kung paano ako napunta sa silid na ito.
Masakit man ang ulo at dama pa rin ang pagkahilo ay mabilis akong tumayo at isa isang dinampot ang sa pagkakaalam ko ay damit ko.
Hanggang sa bigla akong natigilan.
Naiunat ko ang aking likod sa pagkakatayo dahil pakiramdam ko ay biglang tumahimik.
Anong nangyari? Nakakabingi ang katahimikan.
Nasagot lang ang tanong ko ng bumukas ang pinto ng sa tingin ko ay bathroom. Narealize ko na kaya tumahimik ay dahil namatay ang shower kaya nawala ang lagaslas ng tubig na hindi ko pinapansin kanina dala ng pagkalito.
Hindi na ako nakatakbo palabas dahil nga hubo't hubad ako kaya agad ko na lang hinablot ang comforter na nasa ibabaw ng kama ngunit nakita pa rin ako ng lalaking kalalabas lang ng banyo bago ko pa man iyon maitapi sa aking katawan.
“You're awake,” sabi ng lalaki. Nakatapis lang ito ng tuwalya kaya kitang kita ang malapad niyang dibdib habang may mga pumapatak pa na tubig mula sa kanyang basang basa pang buhok na pinupunasan niya gamit ang maliit na tuwalya.
“Ah, eh, magbibihis lang ako tapos ay aalis na rin,” alanganin kong sabi.
Kunot ang kanyang noo na nakatitig sa akin. Bakit parang hindi siya masaya sa sinabi ko? Dapat ba ay hindi na ako nagsabi?
“Just like that?” tanong niya kaya nagulahan ako for a moment.
“W-What do you mean?” taka kong tanong. Bakit parang pinalalabas niya na siya ang agrabyado?
“After what happened last night ay aalis ka lang basta?” tanong niya na mas lalo kong ikinataka.
“Don't tell me gusto mong panagutan kita? I'm sorry, wala pa akong kakayahang bumuhay ng lalaki.” Yon naman ang totoo. Ako ay hamak na alalay lamang ng aking pinsan at substitute na rin sa kanyang pagvo-vlogging.
Dapat ay nakakatawa ang maging dating non sa kanya ngunit hindi iyon nangyari. Kumunot ang kanyang noo bago lumakad palapit sa kama.
Napaatras pa rin ako kahit na nasa kabilang side ako dahil baka kung ano ang gawin niya. Hindi lang siya malaking lalaki kung hindi malaki rin ang katawan. Ang abs niya ay nakakatakam tignan kung nagkataong sa ibang sitwasyon kami magkaharap.
Ang lapad ng kanyang shoulders na para bang kayang kaya niya akong isakay doon habang nakalublob kami sa swimming pool ay saglit na nagpawala sa katinuan ko kaya agad kong pinilig ang aking ulo.
Dinampot niya ang cellphone na nasa ibabaw ng bedside table bago nag dial.
“I need a cleaner.” Yun lang at in-end na niya ang call bago ako hinarap.
“May papasok na cleaner, go to the bathroom and clean up, mag-uusap tayo pagkatapos mo habang nagbe-breakfast.” Ang seryoso ng kanyang mukha kaya hindi ko alam kung marunong ba siyang ngumiti.
At tsaka teka, Is he expecting me to follow him? Ano ako, bale? Basta na lang susundin ang kung ano ang sinabi niya.
“Don't make me repeat myself, woman. Go and clean up or gusto mo lang talaga akong panoorin habang nagbibihis?”
Dahil sa huling pangungusap na sinabi niya ay agad akong nagpunta sa bathroom na pinanggalingan niya lalo at hinawakan na niya ang tuwalya sa kanyang bewang na tila may balak na itong tanggalin iyon sa harap ko.
Habang naliligo ay punong puno ng samu't-saring tanong ang aking isipan.
Unang una na ang kung ano ang pag-uusapan namin ng lalaki. Pangalawa ay kung sino siya. Pangatlo, nasaan na ang magaling na si Arnold at ang pinsan ko?
Hinahanap man lang ba ako ng lalaking inakala kong makakasama ko habang buhay?
At si Lizbeth? Paano niya naatim na gawin sa akin ang lahat ng ito kasama na pati ang kanyang mga magulang na inakala kong anak din ang turing sa akin ngunit hindi naman pala.
NathanTahimik ang pasilyo ng ICU nang ihatid ako ng nurse. Tanging tunog lang ng makina at mahihinang yabag ng mga nagmamadaling doktor ang bumabalot sa paligid. Sa bawat hakbang ko, mas lalong bumibigat ang dibdib ko na para bang may nagbabantang pwersa na gustong pumutol sa hininga ko.“Mr. Del Antonio, hanggang sampung minuto lang po muna ang pahintulot,” sabi ng nurse, sabay bukas ng pinto.Tumango lang ako, halos hindi ko na marinig ang sinasabi niya.Pagkapasok ko, parang gumuho ulit ang mundo ko.Nandoon si Ysla, nakahiga sa kama na para bang hindi siya ang babaeng masayahin at puno ng sigla na nakilala ko. May benda sa ulo, tubo sa bibig, mga aparatong nakakabit sa katawan niya, at makina na nagbabantay sa bawat tibok ng puso niya. Ang mahinang beep... beep... ay tila ba musika at sumpa sa iisang tunog.Lumapit ako dahan-dahan, nanginginig ang kamay ko habang hinawakan ang malamig niyang daliri. “Ysla...” bulong ko, mahina, puno ng takot.Naupo ako sa gilid ng kama, halos map
Nathan“Hello,” sagot ko nang itapat ko ang cellphone sa tainga. Hindi ko sana sasagutin dahil hindi naka-save ang numero sa akin, ngunit landline 'yon.“Is this Mr. Nathan Del Antonio?”“Yes,” maikli kong tugon..“Nurse po ako sa Lanuza Medical Hospital po ito.” Ramdam kong tumigil ang mundo ko nang marinig ang pangalan ng ospital; bumilis ang tibok ng puso ko, parang may kumakalam sa dibdib. “Nandito po ngayon si Ms. Ysla Caringal at nasa kritikal na kondisyon—”Parang bumuhos ang lahat nang sabay-sabay. Hindi ko na narinig ang susunod na sinabi ng babaeng nasa kabilang linya; naghalo-halo ang pumapasok sa isipan ko: Ysla. Kritikal. Ysla. Kritikal. Umiikot ang ulirat ko. Ang mga salita ng nurse ay naging tinig na malabong nagmumula sa malayo.Bigla akong nanlumo. Humahaba ang mga sandali, ang oras ay tila nag-inat. Nasa bahay na ako; nasa loob pa rin ng kwarto ni Lola nang tanggapin ko ang tawag. Hindi ko alam kung paano ako nakapagpaalam, isang makahina, maigsi na “Lola, aalis muna
Third PersonMasaya ang pagla-livestream ni Ysla. Ang kanyang ngiti ay hindi mapawi, at sa bawat awit na lumalabas sa kanyang labi ay ramdam ng lahat ng nanonood ang saya at husay niya. Sa bawat minuto, dumarami ang nanonood, at walang tigil ang pagbuhos ng moon gifts. Ang screen ay kumikislap sa dami ng nagdo-donate, tila ba nagsasayaw ang mga icon ng buwan kasabay ng kanyang tinig.Pinakamasaya sa lahat ay ang kaibigan niyang si Grace, na nakaupo sa di kalayuan sa kaniya, hindi mapigilan ang matuwa sa nakikita.“Grabe, my bestfriend,” bungad nito ng matapos ang streaming, kumikislap ang mga mata. “Talagang hindi na paawat ang mga followers mo! Kahit sina Mommy ay natutuwa sa nangyayari sa page natin. Aba, hindi ko na siya naririnig na pinipilit akong lumabas ng bahay.”Natawa si Ysla sa sinabi ng kaibigan. Sa totoo lang, ilang beses na niyang narinig ang kwento kung paano madalas pagsabihan si Grace ng mga magulang nito dahil mas pinipili nitong manatili sa silid at mag-edit ng kani
Third Person“Isoli mo ang binayad ko sa’yo kung ayaw mong lumiit ang mundo mo!” malamig ngunit puno ng pagbabanta ang boses ni Mr. Bustamante sa kabilang linya.“Mr. Bustamante, nagkabayaran na tayo at—” pilit na paliwanag ni Sandro, nanginginig pa ang kamay habang hawak ang cellphone.“Wag mo akong subukan, Dela Peña!” singhal ng matandang negosyante. “Alam mong niloko mo ako. Hindi pala sa’yo ang share. Huling sabi ko na ito sa’yo.” At bago pa makapagsalita si Sandro ng depensa, basta na lang pinatay ni Mr. Bustamante ang tawag, iniwan siyang nakatulala at nanggagalaiti.“Bwisit!” napasigaw si Sandro sabay hampas ng kamao sa mesa. Umuga ang basong nakapatong malapit lang sa kanya kaya medyo natapon pa ang lamang tubig. Nagsisimula ng magtawagan ang mga negosyanteng pinagbentahan niya ng shares at ari-arian ni Ysla. Isa-isa nilang binabawi ang mga bayad, at ramdam niya ang unti-unting pagguho ng mundong akala niya’y hawak niya sa leeg.“Paano na tayo, Dad?” umiiyak na tanong ni Lizb
Nathan“Sir, nai-file na ang lahat ng kaso. Handa na rin si Atty. Rafael at ang hearing na lang ang hinihintay,” maingat na ulat ni Damien habang iniaabot sa akin ang folder ng mga dokumento. Kita ko ang bakas ng pagod sa kanyang mukha, ngunit mas nangingibabaw ang determinasyon doon.Tumango ako at bahagyang lumuwag ang pagkakakrus ng mga braso ko. “Kung ganon, may kailangan pa ba tayong gawin? May dapat ba tayong paghandaan bukod sa hearing?”Sandaling nag-isip si Damien bago muling nagsalita. “Ang bilin ni Atty. Rafael ay mag-ingat si Ma’am Ysla. Hindi raw natin alam ang mga galaw ni Sandro. Kapag gipit ang isang tao, kahit imposible ay gagawa ng paraan. Mas mabuti raw na lagi tayong nakabantay.”Bahagya akong napatingin sa labas ng aking opisina kung saan tanaw ang mga nagtataasan din na mga building. Naramdaman ko ang bigat ng responsibilidad. “Tama siya,” mahina kong sagot, saka muling bumaling k
Nathan“Pupunta ako sa bahay nila Grace, may schedule ako ng live streaming para sa masked singer,” aniya habang abala sa pagscroll sa kanyang cellphone. Kita ko sa mukha niya ang halo ng excitement, talagang pagdating sa pagkanta ay nagkakaroon ng kakaibang kislap ang kanyang mga mata.“Magtatagal ka ba?” tanong ko habang palapit ako sa kanya, kahit ang totoo ay gusto ko lang malaman kung hanggang anong oras ko siya hindi makikita. Galing ako sa silid ni Lola para kamustahin and I'm glad na maayos naman ito. Higit na masigla lumpara sa karaniwan.“Uuwi din ako agad pagkatapos,” tugon niya, bahagyang ngumiti pero agad ding nagseryoso. “And please, stop sending me moon gifts.”Napataas ang kilay ko. “Alam mo naman na kaligayahan ko na iyon kaya ‘wag mo na akong pagbawalan pa,” sagot ko na may kasamang buntong-hininga. Ewan ko ba sa kanya kung bakit palagi pa niya akong sinasaway tungkol sa bagay na ‘yon, gayong alam naman niyang hindi ako magpapaawat. Para bang isang bata na pinagkakai