Kabanata 9: With You

Tahimik ang opisina, tanging ang mahinang ugong ng aircon at ang paminsan-minsang kaluskos ng mga papel ang namamayani sa paligid. Nakaupo si Tristan sa likod ng desk niya, habang nakatutok ang mga mata sa screen ng laptop niya. Si Samantha na nakaupo sa tapat niya, nakabukas ang notebook, handang ibaba ang anumang utos, ay hindi maiwasang mapasulyap sa kanyang nakakunot na makapal na kilay.

Lately, she can still can joke around but after sometime the surrounding's seems to be suffocating.

"Una, kailangan mong i-manage ang schedule ko," simula ni Tristan, malamig ang boses, ni siya tumitingin sa kanya.

"Ensure that there are no clashes and that I have adequate time between meetings for breaks." Nagpatuloy si Tristan, habang patuloy niyang binabasa ang dokumento.

Iniisip niya kung ano ang maaaring mangyari para umakto siya ng ganoon. The Tristan she knows for now, is someone who always make her irritated because of his signature mischievous expression.

"Pagbukud-bukurin ang mga ito ayon sa priyoridad. And ensure that all urgent matters are brought to my attention immediately."

Tumango si Samantha, mabilis na isinusulat ang impormasyon. Nang biglang nagvibrate ang phone niya, nagmessage sa kanya ang best friend niya. Sa wakas ay umiwas ng tingin si Tristan sa screen, ang mga mata nito ay natuon sa kanya. She's not sure if the intensity of his stare was supposed to intimidate her but she can feel it.

"Ano?" mahinang tanong niya. Tinaasan siya ng kilay ni Tristan, bago bumalik sa laptop.

"Palagi kang nadidistract." Bahagyang tumingin sa kanya ang mga mata ni Samantha na nagtatanong.

"Ano ba talagang problema mo?" Isinara niya ang notebook na hawak niya at hinintay ang sagot nito.

"Wala," sabi niya, mas malamig ang boses niya kaysa dati.

"Let's just focus on the discussion." Tumayo si Samantha na nakakunot ang noo.

"Psh, kung ayaw mong mag-aksaya ng oras mo sa pagtuturo sa akin kung paano maging sekretarya mo, sabihin mo lang sa akin. Hindi mo na kailangang sampalin ako ng lamig ng boses mo, Mr. CEO," She huffed as she get her bag, almost stepped towards the exit of Tristan's office when he suddenly grabbed her wrist, stop her movements. Tumingin ulit si Samantha sa kanya, this time with a questioning gaze.

"Ano?!" iritadong sabi niya. Pumikit ng mariin si Tristan saglit. Pagkatapos ay huminga siya ng malalim at naglakad palapit sa kanya. Nag-iisip siya ng isang mas mahusay na paliwanag, isang iyon na kumbinsihin siya nang hindi ipagtapat ang tunay niyang nararamdaman.

"Ako ay..."

"...sorry."

"Look, if you have any problem then tell me! Who knows I can even help you, beside what's use of being your stepsister if you are going to keep acting so weird?" Tumayo ng tuwid si Tristan.

"I'm just dealing with some business rivals," he said though it's not really his reasons. Lumambot ang ekspresyon ni Samantha, pagkatapos ay tumango siya bilang pag-unawa.

"Hm, tapusin na natin ang usapan natin ngayon." Hinawakan muli ni Tristan ang kanyang palapulsuhan dahilan para mapatingin ito sa kanya.

"May pupuntahan tayo."

"H-Huh?" Hindi siya sumagot, sa halip ay binuksan niya ang pinto at sinenyasan siyang lumabas. Sinundan siya ni Samantha, halata ang pagkalito sa kanyang mga tingin.

"Teka! Tristan, sabihin mo sa akin kung saan tayo pupunta?" Hindi pinansin ni Tristan ang tanong niya, at nagpatuloy sila hanggang sa parking lot. Naglakad siya patungo sa kanyang sasakyan at binuksan ang shotgun seat bago pumwesto sa loob, naiwan si Samantha na naguguluhan sa kanyang mga kilos.

"Kung hindi mo sasabihin sa akin kung saan tayo pupunta, tatalon ako sa kotseng ito at-"

"We're going to one of my favorite restaurants," sabi ni Tristan, mas malumanay ang boses niya kaysa kanina. Nagtataka siyang tumingin sa kanya. She was known him for being a workaholic person that's why she thought na wala na itong pakialam kung hindi ang trabaho.

Ang restaurant ay isang maganda, upscale na lugar na may isang mainit, kaakit-akit na kapaligiran. Dinala siya ni Tristan sa isang private booth, hinila ang upuan bago umupo sa tapat niya.

Habang binabasa nila ang menu, nagbahagi siya ng mga kuwento tungkol sa mga nakaraang pagbisita niya sa restaurant. Nagsalita siya nang may init at sigasig na ganap na naiiba sa kanyang karaniwang malamig na kilos. Samantha listened, fascinated by this new side of him.

“In fairness, ang dami mong personality ah,” biro ni Samantha nang makarating sila sa dulo ng kanilang pagkain. Sumilay ang maliit na ngiti sa mga labi ni Tristan ngunit hindi nagtagal ay nawala muli ito nang marinig ang sumunod na sinabi ni Samantha.

"Kung magiging ganito ka lang everyday, we will be in good siblings relationship." Nanatili na tikom ang labi ni Tristan pagkatapos noon.

Pagkatapos kumain, iminungkahi ni Tristan na mamasyal sila. Naglakad-lakad sila sa isang malapit na parke, ang mga ilaw ng lungsod ay sumasalamin sa tahimik na lawa. Napuno ang gabi ng tawanan at mga kwento na naghatid ng dahilan para mas makilala nila ang isa't-isa. For the first time, Samantha saw a different side of Tristan. She saw a man who was passionate, warm, and caring.

"Gosh! I really enjoy the rest of this day!" Masayang bulalas ni Samantha habang nakatingin sa langit. Ngumiti si Tristan, nakahalukipkip ang mga braso sa harap ng dibdib.

"Lalo na ako, I always had to deal with many business issues, kaya minsan nakakalimutan ko na nakakapagrelax ako. It's nice, sharing a time together with you." Nagtama ang kanilang mga mata. Nakita niya ang bahagyang kulay rosas sa pisngi nito nang bumagsak ang mga mata nito sa labi niya.

He move closer, his right palm gently touch her cheek, while his left hand hold her chin Nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ni Samantha. Ang mabango na hininga nito ay kumikiliti sa kanyang pisngi, na hindi sinasadyang humiwalay ang kanyang mga labi, ngunit bago tuluyang maisara ni Tristan ang pagitan ng mga ito ay humakbang siya paatras, at pilit na itinatago ang kanyang kahihiyan.

"Tristan, k-kailangan na natin umuwi," sabi niya. Napakurap siya bago huminga ng malalim. Tumango si Tristan.

"Tama ka." Naglalakad na sila papunta sa parking lot nang magvibrate ang phone niya, ang ana niya pala ang tumatawag sa kanya. Isang bagay na hindi karaniwan.

"Bakit hindi ka sumasagot? mungkahi ni Samantha. Napatigil silang dalawa.

"It just surprising that Dad called me. Just wait for me here, I'll just answer the call. Maybe it's an emergency," sambit ni Tristan at tumango na lang siya.

He walked away to his phone, his figure fading in distance.

"Hello, Dad? Bakit—"

"Umuwi ka na, Tristan Hilton. May kailangan kang ipaliwanag sa akin," matigas ang boses ng kanyang ama. Nagsimulang maguluhan si Tristan. Ano kaya ang maaaring pag-usapan ng kanyang ama sa kanya, hindi siya kailanman nakikialam sa kanyang buhay maliban kung may kinalaman ito sa isang bagay na mahalaga.

"Alright, I understand. I'll be right there." In-end ni Tristan ang tawag. Iniisip niya kung ano ang dahilan ng pagiging malamig ng tono ng boses ng kanyang ama nang magtama ang mga mata nila ni Samantha.

The city lights had dimmed, and the evening had given way to a peaceful night when Tristan and Samantha arrived home. As they stepped into the grand foyer, they found Benjamin, her stepfather, waiting for them.

"Good evening, D-Dad..." Lumapit si Samantha sa kanyang stepfather habang nakatayo sa harapan nila, nakahalukipkip ang mga kamay sa dibdib nito.

"Samantha, pagod ka siguro. Bakit hindi ka umakyat at magpahinga na?" Iminungkahi ng kanyang stepfather, puno ng pag-aalala ang boses nito. Tumango siya, panandaliang nagsalubong ang mga mata niya kay Tristan bago siya umakyat sa hagdanan.

Once she was out of earshot, Tristan's father turned to him, his expression serious.

"We need to talk," aniya, seryoso ang tono. He led Tristan into his study, the room filled with the smell of old books and leather.

Umupo si Benjamin sa likod ng kanyang mahogany desk. His fingers drumming a steady rhythm on the polished surface Kumuha siya ng litrato mula sa isa sa mga drawer at ibinagsak ito sa mesa patungo kay Tristan. Ito ay isang larawan nila ni Samantha sa parke noong gabing iyon, magkalapit ang kanilang mga mukha, ang kanilang mga ekspresyon ay puno ng hindi maikakaila na pagnanasa.

"Ano ang ibig sabihin nito?" Umigting ang panga ni Tristan nang salubungin ang seryosong ekspresyon ng ama.