Chapter 34

Clayton Pov

"Mama," anang ko ang niyakap si mama na nakahiga sa hospital bed. Niyakap ko siya ng mahigpit na mahigpit. At doon ako umiiyak ulit nang umiiyak. Sa kabila ng nangyari sa araw na ito ay may mabuti rin akong narinig na balita at iyon ay ang paggising ni mama.

Hinagod ni mama ang likod ko na siyang nagpaiyak lalo sa akin. Kailan na kailan ko ang init ng yakap ni mama. Siya lang iyong taong alam kong hinding hindi ako kayang saktan.

"Ano ba yan Clayton. Na gising na nga ako pero kung makaiyak ka ay parang namatay naman ako." Umalis ako sa pagkakayakap kay mama at tiningnan siya ng mabuti. Maayos na maayos na siya. Ang mama ko.

"Mama wag ka ngang magsalita ng ganyan. Alam... alam mo naman na ikaw lang ang taong meron ako." I sobbed.

Pinunasan ko ang luha ko at umupo sa isang silya. "Mama, maayos na po ba kayo? Wala na bang masakit sa inyo?" nag-aalalang tanong ko kay mama.

Ngumiti sa akin si mama at ginulo ang buhok ko. "Oo, maayos na ako. Kahapon pa nga ako nagising pero