Share

Ch. 5: Home

last update Last Updated: 2025-04-23 21:02:54

Ingrid Alessia's point of view

The day had come.

The supposed-to-be grand wedding na dati kong inisip na may orchestra, petals sa aisle, at hundreds of guests watching with awe, had turned into something unrecognizable.

Ni hindi ko manlang ma-invite 'yung mga kaibigan ko from other country. Wala rin 'yung mga favorite kong flowers. Pati 'yung vows hindi napaghandaan. Walang mga taong umiiyak sa tuwa o nagtatawanan sa speeches. Just a sterile courtroom, a bored judge, and the sound of papers shuffling like it was just another Tuesday. At higit sa lahat hindi ako masaya sa sarili kong kasal.

I wore white, not a gown, but a plain tailored dress na pinili ng stylist para sa media. Gusto ko sana sa wedding ko ay 'yung kaibigan ko ang gagawa ng gown. Wala talagang kadrama drama sa buhay. Just enough elegance to look acceptable on camera, but simple enough para hindi halata kung gaano kabigat ‘yung bigat sa dibdib ko.

Leonhardt arrived exactly on time. Ni hindi manlang siya sumulyap sa akin. Nakasuot siya ng charcoal gray suit, manang-mana talaga sa ama na  parang business meeting lang ang pinuntahan. He just walked in and signed his name, sat back down like he was signing off a new company merger. Because that’s what this was, diba? A transaction.

Pagkatapos kong pirmahan ang kontrata, I looked at our names beside each other. I just signed my name into a cage. The judge declared it official. Wala manlang halik. Napairap ako sa sarili ko. Hindi naman sa gusto ko, dzuh.

Paglabas namin ng korte, sinalubong kami ng ilang press. Not a huge crowd, just enough for headlines the next morning. Enough for the world to see na ang anak ng Moretti at ang anak ng isang struggling family ay ikinasal na, perfect publicity. I blinked through the lights, feeling exposed. Flash left and right. At may tanong pa ang press na wala namang sagot. Paano ko naman 'to sasagutin? Hanggang dito ba naman sa kasal, hindi pa pinapalampas?

“How do you feel, Ingrid?”

“Is it love or strategy?”

“Is this a power move from both families?”

Leonhardt offered his arm. Just like a gentleman would. Pero hindi ko ito tinanggap. I held my clutch tighter and walked forward, I kept my face neutral, expressionless, yeah. Hindi ko alam kung galit ako, malungkot, o simpleng manhid na lang. Naglakad nalang kami sa gitna ng ingay, pero ang tanging naririnig ko lang ay ang tibok ng puso ko. Ang bigat nito at parang tinataga bawat segundo.

Nang makapasok kami sa kotse, bigla ring bumigat ang hangin. Lagi naman ata kapag si Leonhardt na 'yung kasama ko. The door shut with a soft thud, sealing us inside with nothing but silence.

For a few seconds, neither of us spoke.

Then he broke it.

“So,” he began. “Congratulations, Mrs. Moretti. I hope you enjoy your blood money.” The vein in his temple pulsed, jaw clenched so tight it looked like he might shatter his own teeth. 

Sinamaan ko naman siya ng tingin. “Excuse me?”

“Come on,” His nostrils flared, looking straight ahead. “Nakuha mo na kung ano ang gusto mo. Your family survives. You get the mansion, the name, the headlines. Isn’t that the dream?”

“'Wag kang magkunwari like you’re the victim here,” I snapped. “You agreed to this, too.”

“I agreed,” he nodded, still not looking at me, “because I was cornered. I didn’t marry you because I wanted to. I married you because it was better than crawling back to my past.”

“Wow,” I breathed. “So I’m the lesser evil?” Finally napatingin na rin siya sa akin. Ito na naman 'yung tingin na para akong sasaksakin sa mga titig niya. “No. You’re the convenient one. Alam mo, ikaw ‘yung babae na kahit kailan, hindi nanghihingi ng pagmamahal. Just security.”

Napatitig ako sa mukha niya ang I was stunned. “You don’t know a damn thing about me.”

“I know enough,” iritadong saad niya. “You didn’t even say no. Ni hindi mo manlang ipinaglaban 'to. You were ready to sign your name the second the offer hit the table.”

Napayukom nalang ako ng kamao. Isa nalang talaga masusuntok ko na ang lalaking 'to. “I signed because I had no choice.”

“Same,” mariing sambit niya. “So let’s stop pretending either of us is noble.”

The silence that followed wasn’t quiet. It screamed between us. Inirapan ko nalang siya at ibinaling ang tingin sa bintana. Nagsimula ng umambon, banayad lang sa una, tapos biglang lumakas. What a perfect timing for this dramatic life.

He leaned back against the leather seat. “You’ll have everything you need, Ingrid. But don’t expect anything more from me.”

“Good,” I mumbled coldly. “Because the last thing I want is anything from you.”

A bitter smile tugged at his lips. “Perfect match, then.”

Pagdating namin sa condo, bumuhos na ang mas malakas na ulan. The car stopped in front of a private high-rise in the city. Polished and intimidating just like him. Nauna nang bumaba si Leonhardt, umikot, at binuksan ang pinto sa side ko. His expression still unreadable.

He held out an umbrella.

“Talaga ba?” I muttered, glaring at him. “Trying to play the gentleman now?”

“This isn’t for you,” he replied coolly. “It’s to keep the contract from dissolving in water.”

I froze. And damn it, para akong pinagsasaksak. And rght there, the truth slaps me sharp and merciless. Hindi niya talaga ako kayang protektahan. Hindi talaga niya ako mahal. Gosh, parang gusto kong batukan 'yung sarili ko, sino ba naman ako para mahalin ng ganitong kadali? I’m just paper to him. A signature and a deal sealed with ink. Ayt?

Bigla namang sumikip 'yung dibdib ko, but I refused to let it show. I stared at the umbrella, then walked past him without taking it. Letting the rain pour down on me, cold drops soaking my back, my arms, and my scalp. Hindi manlang siya gumalaw para habulin ako. He just stood there, holding the umbrella like it didn’t matter whether I drowned or disappeared.

We reached the entrance drenched. Wala ni isang ngiti kahit pagbati manlang. Wala ring mainit na pagtanggap. Walang reaksyon ang security, isang tango lang kay Leonhardt, na para bang isa lang ‘to sa pangkaraniwan niyang lakad. Business world really svcks. Halos stampahan ko na ng paa sa sobrang inis ko.

A private elevator took us straight to the top floor. Pagdating namin sa hallway, everything was glass, steel, and silence. The condo was massive, cold as the iceberg, glossy, and of course expensive. Pwedi ko na siyang gawing sugar daddy. Haisttt, wala manlang kahit anong palatandaan na may tao sa loob. Walang larawan na naka display. Walang kakulay-kulay. Just emptiness. Ganito ba talaga ang taong 'to? Parang daig pa siya ng robot sa pagkacreative.

“This is home,” he muttered.

Home. What a lie. He led me down the hallway and stopped in front of a door on the left.

“This is your room,” he pointed.

Napakunot noo ako. “What?”

He opened the door without further explanation.

Pumasok naman ako ng dahan-dahan. The room was beautiful, a queen-sized bed, full-length windows with a view of the city, and warm lighting. Pero kahit gano’n, para pa rin itong kulungan, ang tahimik. Parang may yelo na ngang yumakap sa akin.

“You’ll sleep here,” he declared. “We sleep in separate rooms. That’s the arrangement.”

Ni hindi na niya hinintay ang sagot ko, itinuro na lang niya ang kabila ng hallway. “My room’s there. If you need anything, call the staff. Not me.”

He turned to walk away.

“Leonhardt,” I called my voice almost a whisper. “Wala bang kahit konting respeto rito?”

Tumigil naman siya, pero hindi na siya lumingon. “I gave you a home, a name, and protection. Don’t ask for the respect you never earned. Akala ko ba, okay na tayo kanina?”

Umiling-iling naman siya at tuluyan nang naglaho sa paningin ko. And his footsteps faded into the silence.

I stood in the center of the room, dripping wet, and completely alone. Isinuot ko ang robe na nakasabit sa loob ng closet, ang lambot niya. Parang ngayon ko lang na-realize na baka hindi na 'to nababagay para sa akin. Probably, this is worth more than a semester of my degree. I sat at the edge of the bed, strands of wet hair sticking to my cheeks.

Then I remembered everything he said. You’re the convenient one. Don’t expect anything more from me.

Ang sakit. Hindi dahil gusto ko siya. Pero kahit hindi ko siya gusto, wala akong karapatang masaktan.

And still, I was. Humiga ako sa malamig at hindi pamilyar na kama, nakatitig lang sa kisame. But the silence only made my skin itch, this time parang hindi dahil sa lamig, kundi dahil sa bigat ng araw. I sat up with a sigh and glanced around the room again, eyes scanning every corner.

That’s when I saw it. My luggage. Nandoon na pala. Someone must’ve brought it up while we were arguing, or maybe habang nakatulala ako sa ulan.

I dragged it closer to the bed and unzipped it, the sound echoing in the stillness. Inside is a familiar bottle, rolled-up clothes, and the faint scent of lavender from the sachet my mom insisted on hiding inside. Naghalungkat ako kung saan-saan hanggang sa makita ko ang skincare kit ko, at buti na lang, buo pa rin ito.

My fingers paused over the serums, creams, and the routine that once made me feel human. Gamit na gamit na. It was the only ritual I had left, something that reminded me I still existed.

So I stood in front of the mirror, basa pa ang buhok ko, e, at maingat ko nalang na inilagay ang skincare sa mukha ko, like nothing was falling apart. Na parang ako pa rin 'to, kahit ang totoo nagbago na ang lahat sa paligid ko.

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • Owned By Contract    Ch. 48: Glam prep

    Ingrid Alessia's point of view Mga bandang ala-una, kumatok na yung stylist team. Dalawang babae at isang lalaking obvious na sanay na sa crisis-mode glam. May dalang garment bags, makeup kits, at kung anu-anong spray na amoy sosyal.“Miss Ingrid, we have limited time,” bungad nung isa. “We’ll go for something elegant but approachable. Hindi pwedeng mukhang galit ka, ah, kailangan po confident at kamado kayo.” Tumaas naman ang kilay ko sa mga pinagssasabi nito.Napatingin din ako kay Leonhardt na kasalukuyang naglalagay ng cufflinks. “Did you really call a whole glam team for this?” tanong ko na medyo naiinis na talaga. Bigla kasi nag-bago ang isip nang makita niya akong parang nawalan na ng gana sa nakita kong news kanina.“Yes,” simple niyang sagot. “Because you’re not stepping in front of cameras looking like you just woke up from a hangover.”Napairap naman ako sa kanya. “Excuse me, hindi ako hangover, ano. Exhausted lang talaga ako.”Bigla namang sumingit si Clarisse na kak

  • Owned By Contract    Ch. 47: Back home

    Ingrid Alessia's point of view Paglapag namin sa NAIA, ramdam ko agad yung saksak ng humid air. Parang welcome back hug ng Pilipinas na medyo sticky. Bitbit na rin namin lahat ng hand-carry, medyo antok pa nga kami pero masigla pa rin naman kasi ang dami naming baon na tawanan mula kagabi. Oh, and I can't forget about our little guilty pleasure with Leonhardt last night. How am I supposed to forget that experience? That's terrific, but you know, it's all good. Pagdating naman sa baggage claim, nagsama-sama kami ulit for the last time. "Wow. Clarisse mukhang fresh pa rin, ah. Parang hindi nakapag walwal kagabi at parang hindi nagbiyahe ng ilang oras." Pag-uumpisa ni Rico. Inirapan naman siya ni Silvano cool na cool, e, naka-shades pa nga kahit indoors. At siyempre, dahil si Rico ang unang sumabat, si Niño ay may kalokohan na naman, at may ipinakita na kaagad sa phone niya habang ngiting-ngiti. “Ayan oh!” sigaw ni Niño sabay lapit malapit sa amin. “Mga beshies, feast you

  • Owned By Contract    Ch. 46: Drunk

    Ingrid Alessia's point of view "Okay, tama na 'yan. Let's party!" pigil kong sigaw sa kanila kasi parang nasira na talaga 'yung mood nang malaman nila na uuwi na kami. Hindi ko naman hahayaan na mangyari 'yun. So, ang ginawa namin lumipat kami ng lounge kung saan pweding may party party. So, we all settled down. Makalipas ang ilang minuto, ang ingay na ng paligid, may mga nagsisigawan sa videoke, may nagbabangayan sa gitna kung sino raw mas magaling uminom ng tequila. Ako nga nakadalawang baso lang, tapos pinatigil na agad ni Leonhardt. “Enough,” mahina niyang sabi habang inaabot yung baso ko. Pinalitan niya na ng tubig. “Konti pa lang ‘yon, ah,” pagprotesta ko, pinapakita ko pa yung baso na kalahati pa. Nilapit naman niya 'yung mukha niya, makikita mong seryoso na yung mga mata niya. “You don’t need more. Ako na ang bahala rito, I’ll drink for you.” Napairap naman ako pero hindi ko maitago yung ngiti. Ang protective talaga ng mokong na 'to. Pero ang hindi ko ine-expect, haban

  • Owned By Contract    Ch. 45: Victory dinner

    Ingrid Alessia’s point of view After five in the afternoon. The whole day, we stayed inside our suite, 'yung kaming dalawa lang. For once, hindi ako nakaramdam ng pagod sa trabaho, kasi all I felt was Leonhardt making it up to me in his own quiet, stubborn way. He didn’t let me lift a finger. Siya ang nag-order ng lunch, siya ang nag-ayos ng table, siya rin ang nagsabi na “Stay there, don’t move, let me handle it.” As if bruises on my skin were enough reason to ground me for life. Pinapanood ko lang siya while his shirt sleeves rolled up, medyo magulo na rin ang buhok niya, nakatalikod lang siya habang naglalagay ng plates. Ang lalaking 'to talaga. Parang naging Personal butler ko na instead na untouchable CEO. “Hey, stop staring,” he said out of the blue, still not looking over. I couldn't help but smirk. “I’m not staring, I’m just enjoying the moment." He glanced back with that cocky half-smile of his. “It’s the same thing.” The whole afternoon went by with small things

  • Owned By Contract    Ch. 44: Sorry

    Leonhardt Dietrich’s point of view Mapayapa lang ang buong kwarto, malalalim pa rin ang paghinga ni Ingrid. Nakatagilid siya sa kama, mahimbing at sarap pa rin ng tulog niya, at halos nakabalot na sa kumot. I pulled the blanket higher, covering her shoulder. Damn, she looks so fragile right now. Parang hindi siya ‘yung babaeng kahapon ay buong tapang na nakipaglaban sa mesa at nilampaso lahat ng argumento, halos isinugal na rin niya ang pangalan niya just to protect this deal. And yet kagabi, she shattered in my arms. And I broke with her. I took a deep breath, and massage the bridge of my nose. My body feels wrecked, but not because of exhaustion. It’s the weight and fear. The fvcking thought that I almost lost her in that parking lot. “Get yourself together, Leonhardt.” Tumayo na muna ako, kinuha ang phone sa nightstand, at dumiretso sa bintana. The morning skyline set before me, cold and sharp, a bit unforgiving too. It was just the right setting for what I had in mind.

  • Owned By Contract    Ch. 43: You're mine

    Ingrid Alessia's point of view Hindi ko alam kung sinasadya ba ni Leonhardt o hindi, bawat galaw niya kasi parang sinasadyang buuin yung tension sa pagitan naming dalawa. He glanced up, eyes burning. “You have no idea how much I hate seeing you hurt like this.” “Then make me forget the pain,” napakagat labi nalang ako ng kusang lumabas sa bibig ko ang mga salitang 'yon. Gagà ka talaga Ingrid. His jaw tightened, then he crashed his lips against mine, para siyang naging wild bore na gutom. Napaungol naman ako sa ginawa niya, naramdaman ko na rin na gumapang ulit yung kamay niya, paakyat sa pagitan ng hita ko. Hindi ko na naalala kung paano nawala ng tuluyan 'yung pajama ko. Basta ang alam ko wala na akong pang ibabang saplot. “Fvck… you’re already so wet,” he groaned against my lips, habang 'yung dalawang daliri niya ang dumudulas na papasok sa loob ko. Napaliyad naman ako at napakapit ng mahigpit sa balikat niya. “Oh, Leonhardt…” halos mapasigaw ako sa kakaibang nararamdam

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status