Ingrid Alessia’s Point of View
I opened my phone, still hoping maybe it was a mistake. But when I saw the unknown number, I already knew it was her, Ashlie. Ashlie: “You really think you’re the one he’ll choose, Ingrid? You’ll never be enough. I’ll make sure of it. I have everything you need to know.” I froze, my fingers barely able to swipe. Pagbukas ko pa lang ng message, nakita ko na agad ang mga larawan, mga litrato nila ni Leonhardt na magkasama, masaya, at walang mga pighati. They looked like they were in a different lifetime, a different world. It was almost like I could hear the joy in their laughter through the images. May isa noong nasa party sila, nakayakap siya sa bewang ni Ashlie, at ngiting-ngiti siya sa kanya na parang siya na ang mundo niya. Another where they were in Paris, looking at the Eiffel Tower, their eyes locked in a perfect moment, one that should’ve been left in the past. I felt the knot in my chest tighten. So this was the woman who still had a hold on him. Hindi naman ako tanga. Alam ko ang nakaraan sa pagitan nila. Pero nang makita ko ‘yung mga litrato, para akong sinuntok sa sikmura. Ang sakit, ang sakit lang. Why the hell was she sending this to me? Was she trying to prove something? Ashlie: “You don’t stand a chance. And trust me, he won’t forget me. I’m still the one in his heart.” Bagsak na ang mga kamay ko, pero hindi ko kayang pigilan. I stared at the photos one more time. I could feel the anger and frustration building inside me, and it wasn’t just about Ashlie anymore, it was about how Leonhardt had let her into our lives even after everything. We are now here at Moretti Corporation Main Office Hindi pa ako nakakabawi from this morning. I still felt that tightness sa dibdib ko. Maybe it was the way tita Juna looked at me like I was the hired help. Or how Rachel kept whispering something behind her wine glass, clearly about me. Mukha lang talaga ako matapang pero deep inside I'm vulnerable. “We’re going to the office,” Leonhardt said flatly habang binubuksan niya ‘yung kotse. There was no explanation, no expression of regret, nothing. I didn’t even bother arguing. Nakakahiya pa kung magtatalo kami sa harap ng valet. Kaya umupo na lang ako sa passenger seat, walang imik at habang ‘yung tension sa pagitan namin ay parang usok sa loob ng sasakyan na makapal at mahirap lunukin. Nang tuluyan na kaming makalabas, halos lahat ng nasa lobby ay napatingin sa direction namin. "Is that her?" "'Yung asawa ni Sir Leonhardt?" “She looks... young.” I heard all of it. Pabulong lang naman pero sapat na para marinig ko. I held my head high. Chin up, Ingrid. You’ve faced worse. Leonhardt didn’t even flinch. He walked ahead like he owned the building which, technically, he did. Ako? Sumunod lang sa likod niya na parang alalay. Or worse, like a well-dressed ghost haunting beside him. Pagpasok namin sa executive elevator, hindi manlang niya ako tinapunan ng tingin. Nagmukha tuloy akong attention seeker. I took a deep sigh. “Seriously?” I blurted. “Wala man lang, ‘Hey, I’m dragging you to work, ingat sa stilettos mo?’” He pressed the 49th floor button and said without looking, “You’re my wife. You’re expected to be here eventually. I'm going to introduce you to them.” Wow. So ayun na nga. Wife lang ako kapag convenient. Sa public. Sa mga camera, sa kumpanya. Pagdating namin sa floor, agad kaming sinalubong ng mga empleyado with cold looks and fake smiles, most of them wore sleek black suits. “This is Mrs. Dietrich-Moretti,” Leonhardt introduced me stiffly. “Get used to seeing her around.” Ang awkward naman. I tried to smile politely, pero ramdam kong hindi talaga ako welcome. ‘Yung ibang babae, especially that one secretary with scarlet lips and hawk eyes, sinukatan ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Gusto ko rin sana siya i-side-eye, kaso first day ko palang dito baka masira na ang image ko kaya 'wag nalang. Masyado na akong maganda para patulan sila. And then I heard her whisper as we passed. “Ashlie was more elegant.” Parang may bombang sumabog naman sa tenga ko. I froze mid-step. Ashlie, Ashlie na naman. Puro nalang Ashlie. Puñeta, baka pati pag nag-cr ako maririnig ko pati pangalan niya. Tsk. So, she used her name dito sa office, ha. Which means, either kilala nila siya, or worse she’s still connected here. I clenched my fists. Gusto kong bumalik at sabunutan ‘yung babae, pero I swallowed it down. Hindi ako pwedeng magmukhang insecure. Not here. Tinapos ni Leonhardt ‘yung quick introductions, then dumiretso siya sa glass-walled boardroom para makipag-meeting. Naiwan ako sa lounge na parang trophy na hindi alam kung saan ilalagay. Thirty minutes passed. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin ng hallway. Reflecting on my appearance in the mirror is something I enjoy doing so much that I consider it to be a hobby. As soon as I noticed him leaving the room by himself, I made my way toward him. Diretso na agad sa elevator. Pagpasok namin, tahimik ulit. Hanggang hindi ko na napigilan. “I heard them, you know,” I snorted, facing forward. “Ashlie. They still talk about her here.” There was no response from him. Of course he didn’t. As I continued, my voice became softer. "I am not jealous," I said. “Pero sana, just once, you’d consider how all of this looks. Na ako ‘yung mukhang intruder. Ako ‘yung palaging panggulo sa perfect image mo with her.” He turned to me, jaw tight. “This is not about her.” “Hindi?” I looked at him now. “Then why does it feel like I’m the one chasing after your ghost?” The elevator dinged. Wala manlang siyang sinagot. Tumalikod lang siya at naunang lumabas. At sa unang pagkakataon mula nang ikinasal kami, napagtanto ko na, mas masakit pala ang binabalewala kaysa sa kinamumuhian. I think he’s seriously practicing how to ignore me. And me? I’m out here practicing saint-level patience. Tsk. Hindi naman sa titigilan ko siya, ano. Good luck sa kanya. Kung ako nga ginugulo ng ex niya, edi siya naman ang guguluhin ko. “Can we drop by at the law firm?” tanong ko sa kanya habang nakatingin sa labas ng bintana. “May importante lang akong kailangang kunin.” Please lang, this time, sana sagutin niya ako nang normal. “Sure.” Progress. At least may sagot. Feeling ko naiiba na 'yung ugali ko kapag siya 'yung kasama ko. Just don't push the button magiging mabuti talaga akong tao. I gave him the directions and may uwak na naman na dumaan sa pagitan namin buong byahe. Grabe, parang road trip ng dalawang statue. Walang sound effects, walang background music, puro ego lang ang bumubunggo sa hangin. Pagdating namin sa law firm, lumingon ako sa kanya. “Wait ka lang ha, quick lang ‘to. As in mabilis pa sa five minutes. Promise.” Tumango lang siya. Wala pa ring emosyon. Tsk. Seryoso, minsan feeling ko robot siya with anger issues. Pagpasok ko sa loob, si Wayne agad ‘yung bumulaga sa akin. Mukhang bagong gising pa as usual. “Wayne!” bati ko sabay kiss sa cheek niya. “Buhay ka pa pala? Akala ko nilamon ka na ng deadline.” “Gising pa lang ako, gusto ko na ulit matulog,” reklamo niya, rolling his eyes. “Naku, dapat may loyalty card ka na sa pagod. Libre ka na sa next breakdown,” tukso ko sabay kurot sa braso niya. Tumawa naman siya tapos inabot ‘yung folder na kailangan ko. “Ito na ‘yun. Huwag mong i-lose ha, confidential ‘yan.” “Naks, parang ikaw lang. Confidential at complicated,” biro ko. Nagkwentuhan pa kami saglit, well, dapat saglit lang talaga pero si Wayne kasi, walang preno ‘pag nagsimula na. Napalingon ako sa pinto after a few minutes. Ayun na nga. Nando’n si Leonhardt, nakasandal sa pader. Mukha siyang poster boy ng 'I’m seconds away from killing someone.' Kinabahan ako ng slight. Uh-oh. I have a feeling that Wayne is going to be murdered today. Si Wayne, oblivious pa rin. “So ayun nga, sabi ko dun sa client—” “Wayne,” putol ko kaagad. “I need to go. The monster got out with his den. Baka mag-transform na ‘yun sa supervillain kung matagalan pa ako. Sabi ko kasi sandali lang ako.” “Nandiyan siya? Where?” tanong niya, and lean to the right. “Don’t. Look,” bulong ko, hawak ko na ‘yung folder. “Pero feeling ko gusto ka na niyang ipalibing nang buhay.” I tease him. Tinapik ko nalang siya sa balikat at naglakad na palabas, trying hard not to laugh or panic. Nasa pinto pa rin si Leonhardt, 'yung tingin niya parang gustong ipasara buong law firm dahil kay Wayne. “Let’s go,” sabi ko, seryoso na ako pero may konting sindak sa boses. Binuksan niya ‘yung pinto ng sasakyan. Gentleman pa rin kahit mukha siyang kakagaling sa purgatoryo. Well then, Mr. Ice Prince. Kung patigasan ng pride at hintayan ng unang bibigay, game ako.Ingrid Alessia's point of view Mga bandang ala-una, kumatok na yung stylist team. Dalawang babae at isang lalaking obvious na sanay na sa crisis-mode glam. May dalang garment bags, makeup kits, at kung anu-anong spray na amoy sosyal.“Miss Ingrid, we have limited time,” bungad nung isa. “We’ll go for something elegant but approachable. Hindi pwedeng mukhang galit ka, ah, kailangan po confident at kamado kayo.” Tumaas naman ang kilay ko sa mga pinagssasabi nito.Napatingin din ako kay Leonhardt na kasalukuyang naglalagay ng cufflinks. “Did you really call a whole glam team for this?” tanong ko na medyo naiinis na talaga. Bigla kasi nag-bago ang isip nang makita niya akong parang nawalan na ng gana sa nakita kong news kanina.“Yes,” simple niyang sagot. “Because you’re not stepping in front of cameras looking like you just woke up from a hangover.”Napairap naman ako sa kanya. “Excuse me, hindi ako hangover, ano. Exhausted lang talaga ako.”Bigla namang sumingit si Clarisse na kak
Ingrid Alessia's point of view Paglapag namin sa NAIA, ramdam ko agad yung saksak ng humid air. Parang welcome back hug ng Pilipinas na medyo sticky. Bitbit na rin namin lahat ng hand-carry, medyo antok pa nga kami pero masigla pa rin naman kasi ang dami naming baon na tawanan mula kagabi. Oh, and I can't forget about our little guilty pleasure with Leonhardt last night. How am I supposed to forget that experience? That's terrific, but you know, it's all good. Pagdating naman sa baggage claim, nagsama-sama kami ulit for the last time. "Wow. Clarisse mukhang fresh pa rin, ah. Parang hindi nakapag walwal kagabi at parang hindi nagbiyahe ng ilang oras." Pag-uumpisa ni Rico. Inirapan naman siya ni Silvano cool na cool, e, naka-shades pa nga kahit indoors. At siyempre, dahil si Rico ang unang sumabat, si Niño ay may kalokohan na naman, at may ipinakita na kaagad sa phone niya habang ngiting-ngiti. “Ayan oh!” sigaw ni Niño sabay lapit malapit sa amin. “Mga beshies, feast you
Ingrid Alessia's point of view "Okay, tama na 'yan. Let's party!" pigil kong sigaw sa kanila kasi parang nasira na talaga 'yung mood nang malaman nila na uuwi na kami. Hindi ko naman hahayaan na mangyari 'yun. So, ang ginawa namin lumipat kami ng lounge kung saan pweding may party party. So, we all settled down. Makalipas ang ilang minuto, ang ingay na ng paligid, may mga nagsisigawan sa videoke, may nagbabangayan sa gitna kung sino raw mas magaling uminom ng tequila. Ako nga nakadalawang baso lang, tapos pinatigil na agad ni Leonhardt. “Enough,” mahina niyang sabi habang inaabot yung baso ko. Pinalitan niya na ng tubig. “Konti pa lang ‘yon, ah,” pagprotesta ko, pinapakita ko pa yung baso na kalahati pa. Nilapit naman niya 'yung mukha niya, makikita mong seryoso na yung mga mata niya. “You don’t need more. Ako na ang bahala rito, I’ll drink for you.” Napairap naman ako pero hindi ko maitago yung ngiti. Ang protective talaga ng mokong na 'to. Pero ang hindi ko ine-expect, haban
Ingrid Alessia’s point of view After five in the afternoon. The whole day, we stayed inside our suite, 'yung kaming dalawa lang. For once, hindi ako nakaramdam ng pagod sa trabaho, kasi all I felt was Leonhardt making it up to me in his own quiet, stubborn way. He didn’t let me lift a finger. Siya ang nag-order ng lunch, siya ang nag-ayos ng table, siya rin ang nagsabi na “Stay there, don’t move, let me handle it.” As if bruises on my skin were enough reason to ground me for life. Pinapanood ko lang siya while his shirt sleeves rolled up, medyo magulo na rin ang buhok niya, nakatalikod lang siya habang naglalagay ng plates. Ang lalaking 'to talaga. Parang naging Personal butler ko na instead na untouchable CEO. “Hey, stop staring,” he said out of the blue, still not looking over. I couldn't help but smirk. “I’m not staring, I’m just enjoying the moment." He glanced back with that cocky half-smile of his. “It’s the same thing.” The whole afternoon went by with small things
Leonhardt Dietrich’s point of view Mapayapa lang ang buong kwarto, malalalim pa rin ang paghinga ni Ingrid. Nakatagilid siya sa kama, mahimbing at sarap pa rin ng tulog niya, at halos nakabalot na sa kumot. I pulled the blanket higher, covering her shoulder. Damn, she looks so fragile right now. Parang hindi siya ‘yung babaeng kahapon ay buong tapang na nakipaglaban sa mesa at nilampaso lahat ng argumento, halos isinugal na rin niya ang pangalan niya just to protect this deal. And yet kagabi, she shattered in my arms. And I broke with her. I took a deep breath, and massage the bridge of my nose. My body feels wrecked, but not because of exhaustion. It’s the weight and fear. The fvcking thought that I almost lost her in that parking lot. “Get yourself together, Leonhardt.” Tumayo na muna ako, kinuha ang phone sa nightstand, at dumiretso sa bintana. The morning skyline set before me, cold and sharp, a bit unforgiving too. It was just the right setting for what I had in mind.
Ingrid Alessia's point of view Hindi ko alam kung sinasadya ba ni Leonhardt o hindi, bawat galaw niya kasi parang sinasadyang buuin yung tension sa pagitan naming dalawa. He glanced up, eyes burning. “You have no idea how much I hate seeing you hurt like this.” “Then make me forget the pain,” napakagat labi nalang ako ng kusang lumabas sa bibig ko ang mga salitang 'yon. Gagà ka talaga Ingrid. His jaw tightened, then he crashed his lips against mine, para siyang naging wild bore na gutom. Napaungol naman ako sa ginawa niya, naramdaman ko na rin na gumapang ulit yung kamay niya, paakyat sa pagitan ng hita ko. Hindi ko na naalala kung paano nawala ng tuluyan 'yung pajama ko. Basta ang alam ko wala na akong pang ibabang saplot. “Fvck… you’re already so wet,” he groaned against my lips, habang 'yung dalawang daliri niya ang dumudulas na papasok sa loob ko. Napaliyad naman ako at napakapit ng mahigpit sa balikat niya. “Oh, Leonhardt…” halos mapasigaw ako sa kakaibang nararamdam