Ngunit bago pa man siya tuluyang makalayo, isang malalim at malamig na tinig ang dumurog sa katahimikan. “Ano’ng ginagawa mo rito, Marco?” Napalingon si Ysabel, at ganoon din si Marco. Sa dulo ng daanan ng hardin, nakatayo si Leonardo, matikas, ngunit nanlilisik ang mga mata. Ang mga kamao niya’y mahigpit na nakasara, at ang panga niya’y mariing nakalapat. “Uncle,” malamig na sagot ni Marco, pilit pinapakalma ang sarili. “Nag-usap lang kami ni Ysabel.” Lumapit si Leonardo, bawat hakbang niya’y mabigat, tila ba bawat yabag ay may dalang galit. “Nag-usap? O ginugulo mo na naman ang asawa ko?” “Ginugulo?” Halos matawa si Marco, ngunit mapait iyon. “Hindi ko siya ginugulo. Gusto ko lang ng sagot. Gusto ko lang marinig mula sa kanya na mahal niya talaga—” “Marco, tama na,” agad na sabat ni Ysabel, nanlalambot ang boses. Lumapit siya sa pagitan ng dalawa, pilit silang pinaglalayo. “Wala nang dapat pag-usapan pa—” Ngunit huli na. Mabilis na sumugod si Leonardo, hinablot ang kuwelyo n
Tahimik ang gabi sa malawak na hardin ng mansion ng Verano. Ang mga ilaw mula sa maliliit na poste ay nagbubuga ng malamlam na liwanag, tumatama sa mga daang batong nilalakaran ni Ysabel. Nasa kamay niya ang tasa ng chamomile tea na ibinigay ni Aling Maritess kanina, ngunit halos hindi niya iyon nasusubo. Ramdam niya ang bigat ng mga matang nakatingin sa kanya mula pa kanina. “Ysabel.” Napahinto siya. Kilala niya ang boses na iyon. Malamig, ngunit puno ng bigat. Dahan-dahan siyang lumingon at nakita si Marco, nakatayo ilang hakbang mula sa kanya. Suot nito ang simpleng itim na jacket, ang mga kamay ay nakasuksok sa bulsa, ngunit hindi maitatago ang tensyon sa mga mata nito. “Marco…” Mahina ang tono niya, parang kulang ang hangin sa pagitan nila. “Anong ginagawa mo rito?” Lumapit si Marco, bawat hakbang ay mabigat, parang may kinakalaban sa sarili. Nang tuluyan siyang makalapit, huminto siya sa tapat ni Ysabel. Ang distansya nila ay sakto lang para maramdaman ni Ysabel
Tahimik ang gabi sa mansion ng mga Verano. Sa ikalawang palapag, sa malawak na silid, nakaupo si Marco sa harap ng desk. Nakabukas ang laptop, kumikislap ang screen, pero wala siyang naiintindihan sa binabasa. Paulit-ulit lamang sa isip niya ang mga salitang kanina pa umuukilkil sa kanya, mga salitang hanggang ngayon ay ayaw pa rin niyang paniwalaan. Bumukas ang pinto. “Marco,” malamig na tawag ni Elizabeth, ang boses nito’y parang pumapasok sa buto niya. Suot nito ang silk robe na kulay perlas, at ang bawat hakbang ng takong nito sa marmol na sahig ay parang may bitbit na bigat at galit. Dahan-dahang iniangat ni Marco ang tingin. “Mom,” mahina ang boses niya, parang bata ulit na nahuli sa kasalanan. Huminga nang malalim si Elizabeth, parang pinipilit kontrolin ang sarili. “Buntis na si Ysabel.” Diretso. Walang paligoy-ligoy. Natigilan si Marco, para bang natanggalan ng hangin ang kanyang baga. “B-buntis?” bulalas niya, halos pabulong. “Bakit ka nagugulat?” matalim ang boses ng
Tahimik ang gabi sa loob ng napakalaking mansion ng mga Verano, pero ang bawat sulok ng bahay ay tila pinupuno ng bigat ng tensyon. Ang mga chandeliers sa kisame ay kumikislap sa malamlam na liwanag, sumasalamin sa marangyang pamumuhay ng pamilya ngunit hindi kayang itago ang init ng paparating na bangayan. Magkaharap silang lahat sa malaking sala. Nasa gitna si Leonardo, seryoso ang ekspresyon habang hawak ang kamay ni Ysabel na nanlalamig sa kaba. Sa harap nila, nakaupo si Elvira, ang matriarch ng pamilya na walang ipinapakitang kahit anong emosyon sa malamig nitong mukha. Katabi niya si Andres, ang nakatatandang kapatid ni Leonardo, at ang asawa nitong si Elizabeth na hindi maitago ang matalim na titig kay Ysabel. Mabigat ang katahimikan bago ito tuluyang sinira ng boses ni Leonardo. “Buntis si Ysabel.” Parang sumabog ang isang bomba sa gitna ng sala. Napalakas ang pagkakahigpit ni Ysabel sa kamay ni Leonardo. Si Elvira ay hindi kumikibo, pero bakas ang bahagyang pagkagulat sa
Maagang gumising sina Ysabel at Leonardo kinabukasan. Ang araw na ito ang itinakda ng OB para sa kanilang unang prenatal appointment. Habang nakaupo sa gilid ng kama, hinahaplos ni Ysabel ang tiyan niya, tila sinusubukang maramdaman ang munting buhay sa loob. “Ready ka na ba?” tanong ni Leonardo, lumapit habang nakasuot ng light blue polo at dark jeans. “I already called the driver. Everything’s ready for us.” Medyo kinakabahan si Ysabel, pero ngumiti siya. “Hindi ko alam kung kinakabahan ako o excited… Siguro both. Alam mo yun? Magiging mommy na talaga ako.” Lumapit si Leonardo, marahang hinawakan ang kamay niya, at may lambing na sabi, “Wala kang dapat ikatakot. Nandito ako para sa inyo ni baby. If something happens, I'll help you out.” *** Pagdating nila sa clinic, sinalubong sila ng malamig na aircon at mabangong amoy ng disinfectant. Maaga pa kaya iilan pa lang ang pasyente. Lumapit ang receptionist at agad silang tinawag. “Good morning, Mr. Verano, Ms. Ysabel,” bati
Maaga pa lang ay gising na si Ysabel. Nasa kama siya, nakayakap sa maliit na unan habang nakatingin sa kisame ng silid na dati ay tila masikip, pero ngayong alam niyang may bata na sa sinapupunan niya, parang biglang naging malawak at tahimik ang paligid. Ramdam niya ang banayad na init ng sinag ng araw na pumapasok mula sa malaking bintana ng silid. Sa ibaba, maririnig niya ang tunog ng mga kasambahay na nag-aayos ng almusal. Ngunit mas malinaw ang isang bagay, ang mabagal at maingat na pagbukas ng pinto. “Gising ka na,” mahinang sabi ni Leonardo habang marahang sumilip. Nakasuot lang ito ng puting polo shirt at itim na pantalon, simple pero napaka-disente tingnan. May dala itong tray ng pagkain. May lugaw, prutas at isang baso ng gatas. Napangiti siya kahit may halong hiya. “Leo… hindi mo naman kailangang gawin ‘yan. Para naman kasi akong may sakit.” “Gusto ko naman itong ginagawa ko,” sagot nito, lumapit at inilapag ang tray sa bedside table. “Sabi ni Doc, kailangan mong ku