Isang buwan na ang lumipas mula noong gabing unang hinalikan ni Ysabel si Leonardo.
Isang buwan mula noong unti-unting gumuho ang dingding na itinayo niya sa pagitan nila. Isang buwan ng mga gabing hindi laging mainit, pero laging magkatabi. Isang buwan ng mga umagang tahimik ngunit puno ng kabuntot na kilig, at mga hapong may kasamang sulyap at alok ng kape. Wala pang pormal na pag-amin. Walang "mahal kita." Pero sabay na sila kung gumising. May mga daliring magkahawak sa dining table. May mga matang nagkakaintindihan kahit walang salita. At kung may tawag man dito, maaaring hindi pa ito "pag-ibig." Pero tiyak, ito na ang simula noon. Nagising si Ysabel sa liwanag na tumatagos sa mga kurtina. Nakapikit pa ang isang mata habang kinikiskis ang isa. Paglingon niya, wala na si Leonardo sa tabi niya, gaya ng dati. Pero may kapalit. Isang tray ng agahan sIsang buwan na ang lumipas mula noong gabing unang hinalikan ni Ysabel si Leonardo. Isang buwan mula noong unti-unting gumuho ang dingding na itinayo niya sa pagitan nila. Isang buwan ng mga gabing hindi laging mainit, pero laging magkatabi. Isang buwan ng mga umagang tahimik ngunit puno ng kabuntot na kilig, at mga hapong may kasamang sulyap at alok ng kape. Wala pang pormal na pag-amin. Walang "mahal kita." Pero sabay na sila kung gumising. May mga daliring magkahawak sa dining table. May mga matang nagkakaintindihan kahit walang salita. At kung may tawag man dito, maaaring hindi pa ito "pag-ibig." Pero tiyak, ito na ang simula noon. Nagising si Ysabel sa liwanag na tumatagos sa mga kurtina. Nakapikit pa ang isang mata habang kinikiskis ang isa. Paglingon niya, wala na si Leonardo sa tabi niya, gaya ng dati. Pero may kapalit. Isang tray ng agahan s
Tahimik ang buong mansion.Sa labas, ang mga ilaw sa hardin ay tila bituin na bumaba sa lupa. Sa loob, ang marble floors ay kuminang sa liwanag ng mga chandelier. Ngunit sa gitna ng karangyaan, may dalawang pusong nananatiling nasa gilid ng pagkalito.Isa na rito si Ysabel na nakatayo sa harap ng malaking bintana sa kwarto nila, hawak ang isang baso ng tubig habang pinagmamasdan ang dilim ng gabi.Hindi niya alam kung anong iniintay niya.Hindi niya alam kung bakit ang damdamin niya’y tila unti-unting nalulunod sa katahimikan.Ang isa pa, si Leonardo ay nakaupo sa library, suot pa rin ang dark navy shirt na tila hinulma sa katawan niyang laging may tikas. Hindi na siya nagbabasa. Nakatingin na lang siya sa apoy mula sa fireplace.Iniisip kung dapat na ba siyang umakyat. Kung dapat ba niyang lapitan si Ysabel.O kung handa na siyang tanggapin kung sakaling ito na ang simula ng wakas nilang dalawa.sang mahinang p
Mula noong pagbabalik ni Marco, parang nag-iba ang ihip ng hangin sa Verano mansion. Tahimik pa rin si Leonardo. Ganoon pa rin siya kung kumilos. Maingat, kontrolado, at halos hindi mo mabasa. Ngunit si Ysabel, bagamat walang sinasabi, ay ramdam ang paninigas ng bawat salitang hindi binibitawan ng kanyang asawa. Tuwing tatahimik ang paligid, mas naririnig niya ang bigat ng presensya ni Leonardo. Wala siyang sinasabi tungkol kay Marco… pero alam niyang hindi ito nakakalimot. At sa mga mata ng isang tulad ni Leonardo Verano, ang hindi sinasabi… iyon ang pinakanakakatakot. Si Ysabel ay tuloy pa rin sa pagtatrabaho, hindi bilang trophy wife, kundi bilang executive assistant ng legal department, posisyon na ibinigay sa kanya ni Leonardo mismo matapos ang kasal. Hindi niya hiniling ang posisyon. Pero tinanggap niya. Ayaw niyang mabuhay na umaasa lang sa asawa niya. Gusto niyang patunayan na kaya niyang tumayo kahit sa piling ng pinakamakapangyarihang lalaki sa buong Maynila. Ngunit si
Tahimik ang gabi sa Verano mansion. Sa labas, maririnig lang ang mahinang patak ng tubig mula sa marble fountain sa hardin. Sa loob, naroon si Leonardo, nakaupo sa harap ng fireplace, hawak ang isang baso ng whisky, habang binabasa ang financial report ng isa sa mga subsidiary companies. Tahimik. Maayos. Kontrolado. Gaya ng buhay na pinili niya. Pero kahit gaano kahinog ang katahimikan, kahit gaano kasarado ang mga pinto ng kanyang mundo, may mga bagay pa ring kayang gumambala sa kanya. Isang pangalan. Isang pagbabalik. Si Marco. "He's back, sir," sabi ni Ruth, ang matagal na niyang executive assistant, habang nakatayo sa pintuan ng opisina niya kinabukasan. Napalingon si Leonardo, walang emosyon sa mukha. Inayos lang niya ang kurbata, tumango, saka muling bumalik sa pagbabasa ng dokumento. “Anong pakay niya?” tanong niya kay Ruth, malamig ang boses niya. “Hindi niya sinabi. Pero gusto raw po kayong makausap. Personal daw po sana.” Hindi kaagad sumagot si Leonardo. Ngunit sa
Nanginginig ang kamay ni Ysabel habang pinipirmahan ang marriage certificate nila. Isang lagda lang ang kailangan. Isang pirma lang sa papel na pipigil sa pagkamatay ng nanay niya. Isang lagda na magsasalba sa kanila mula sa pagkabaon sa utang. ‘Isang lagda… na ibinibenta ko ang aking sarili sa isang lalaking hindi ko mahal. Ni hindi ko kilala.’ “YSABEL DELA PEÑA-VERANO.” Ang pangalan na ‘yon ay ang bagong Ysabel. Walang simbahan. Walang singsing. Walang saksi. Civil wedding lang ang kasal ng dalawa. Private. Tahimik. Walang ligaya. Walang yakapan. Walang halikan. Si Leonardo, nakasuot ng simpleng black suit. Si Ysabel, naka-white na dress na hindi namalayan ni Ysabel na couture pala, pinili iyon mismo ni Leonardo para sa kanya. Pinapirma lang sila ng judge. Tahimik si Leonardo buong seremonya. Walang ngiti. Walang emosyon. Pero ramdam ang bigat ng kanyang titig mula simula hanggang matapos ang seremonya. Parang sinasakal si Ysabel ng presensya niya. Pero ang mas nakakata
(Leonardo's POV) Akala nila, hindi ako marunong magmahal. At hindi ko sila masisisi sa pag-iisip ng ganun. Sanay akong magdesisyon nang walang emosyon. Sa mundo ko, ang kahinaan ay kapantay ng kamatayan at ang damdamin ay isang bisyong hindi ko kailanman pinayagang tumubo sa puso at isip ko. Pero minsan, kahit gaano ka pa kahigpit sa sarili, may isang taong darating para sirain ang lahat ng pinaniniwalaan mo. At para sa akin, iyon si Ysabel Dela Peña. Tatlong taon na ang nakakalipas. Isang gabi, umuulan noon. Meron akong isang dinner meeting sa isang sikretong restaurant. Bored ako. Wala akong gana. Habang nag-uusap ang board, napatingin ako sa bintana. At doon ko siya nakita. Basang-basa, nakasuot ng manipis na blouse, nakayuko habang may kausap sa kanyang cellphone. At pagkatapos, umiyak siya ng umiyak noon. Tila walang pakialam sa mundong nakatingin sa kanya. She was raw. She was Real. Puno ng damdamin ang babaeng iyon. Napako ang tingin ko sa kanya. Ilang minuto lan