Habang ang dalawang lalaki na naiwan sa parking lot ay tahimik ngunit matalim ang mga mata ni Zion habang lumapit ito sa kanya. Walang bahid ng takot, walang bakas ng pakunwari, tanging malamig na kumpiyansa."May sama ba ng loob si Lawyer Giovanni kay Miss Luna?" tanong nito, bahagyang nakataas ang kilay, ang boses ay parang may tinatagong pangungutya."Ang pagtapon sa isang babaeng may buwanang dalaw sa swimming pool ay isa sa mga bagay na hinahamak, kahit noong sinaunang panahon pa. Kung ayaw mo sa kanya, sabihin mo na lang. Hindi na kailangang saktan pa siya."Sumingkit ang mata ni Giovanni, ang ngiti sa labi niya ay may halong panunuya."At sa anong posisyon ka ba nakatayo para pagsabihan ako?"Hindi natinag si Zion.
Pagbaba nina Zion at Luna sa parking lot, sakto namang dumating sina Giovanni at Kim. "Mr, Reyes," ani Giovanni, malamig at kalmado ang tinig habang lumalakad papalapit. "Ibigay mo na siya sa akin." Pagkasabi pa lang ni Giovanni niyon, agad na naramdaman ni Zion ang bahagyang pagkiling ni Luna sa kanyang dibdib. Bagamat natatakpan ng suit ang mukha nito, ramdam niya hindi nito nais sumama. Tahimik na tumugon si Zion, matatag ang paninindigan."Iginagalang ko ang desisyon ni Miss Luna."Alam ni Zion ang halos lahat ng tsismis tungkol kina Luna at Giovanni. Ayon sa balita, hinahabol daw ni Luna si Giovanni dahil sa mana, pero si Giovanni isang lalaking matigas ang ulo hindi kailanman nagpakita ng kahinaan. At sa lugar ng Manila, maraming mata ang nag-aabang ng pagbagsak ni Luna. Kaya’t hindi na siya nagulat. Ang pagkahulog ni Luna sa swimming pool ngayong gabi. malamang, may kinalaman kay Giovanni. Ayaw nang pansinin ni Luna ang lalaki. Imbes, mariin niyang hinila ang basa’t diki
Sa gitna ng ilaw ng pool at pagkagulantang ng mga tao, si Luna ay halos hindi na makakilos. Ang kanyang gown ay dumikit sa katawan niyang parang ikalawang balat sumasayaw sa bawat galaw ng tubig, ipinapakita ang hubog na tila inukit ng sining.Ang dating perpektong bun sa kanyang buhok ay ngayon ay buhaghag, bumagsak sa kanyang mga pisngi at batok mapang-akit, magulo, at nakakatulala.Sa isang iglap, wala nang alinlangan si Zion. Tumalon siya sa tubig kahit hindi pa ganap na natutuyo ang kanyang sarili sa pagkalunod sa kanyang iniisip kanina. Walang inintindi kundi ang babaeng nilamon ng tubig hindi dahil sa hindi marunong lumangoy, kundi dahil sa sakit at kahihiyang nilunok niya.Hinila niya si Luna palapit, mahigpit, para bang kahit ang tubig ay hindi puwedeng agawin sa kanya ang babae.
"Kung sobrang dami mong pakialam, bakit hindi ka nalang magtinda ng pancake sa Market?" Iyon ang banat ni Luna habang dahan-dahan siyang lumalapit kay Giovanni. Hindi ito sigaw, pero bawat salita’y parang sapak sa pride ng lalaki. Napatigil ang buong paligid. Ang kanyang mga mata ay kalmado, ngunit tagos sa buto ang bawat titig parang sinisilip ang konsensiya ng lalaki sa harap niya. "Sa totoo lang, hindi ko na maintindihan ang ibig mong sabihin, Giovanni." "Sabi mo, interesado ka sa akin. Pero hindi mo tinulungan ang kaso ko. Sabi mo, wala kang interes pero panay ang lapit mo." Mabagal siyang lumakad palapit. Walang halong pangigigil, pero may puwersa sa bawat hakbang tila bang bawat yabag ay pagbayad sa lahat ng pagkalito. "Either wala kang pakialam, o lahat pinapakialaman mo. Pero ‘yang style mo ng pakialam na parang buffet pili lang ng gusto aba, nakakabaliw." Lumalim ang titig ni Luna, habang ang labi'y bahagyang nakakunot, nilalabanan ang ngiting may halong hinanakit. "
Lahat ay tila nasa ilalim ng kontrol ni Luna mula sa mga salita niyang may dalawang ibig sabihin, hanggang sa pa-cute niyang hikbi na ginagamit na sandata. "Ikaw at si Vincent ay parehong anak ng iyong ama. Dapat magtulungan kayo sa ganitong panahon, ano sa tingin mo?" ani Ysabel, sa tono na pananalita kunwari'y mapayapa pero ang dila'y parang labaha. "Oo po," sagot ni Luna, nakangiti at nakatungo na parang mabait, pero sa loob-loob niya'y Kung kakampi ko si Vincent, mamamatay ako ng wala sa oras. Walang nakuha si Ysabel ni pasaring, ni lakas, ni aliw. At dahil maraming nakatingin, hindi siya puwedeng uminit ang ulo. Kaya iniwan na lang ni Ysabel ang eksena nang may pilit na ngiti. Paglingon ni Luna, agad niyang natanaw ang isang pamilyar na pigura. Si Giovanni. Nakasandal sa haligi, isang kamay ay nasa bulsa, at ang titig diretso sa kanya. Tumaas ang isang kilay ni Luna. Tangina. Ang paborito kong tanawin. Bago pa siya makalapit, may narinig siyang tanong mula sa isang babae
Pagod na pagod na dumating si Kim, parang hinabol ng isang buong araw ng stress. Paglapit niya kay Luna, agad niyang tinapik ang palad nito, halatang inis.“Dapat sabay kayong dumating, ‘di ba?” tanong ni Vergara, nakatingin sa dalawa habang bahagyang nakakunot ang noo. May halong pagtataka at tuwa sa kanyang tinig.Tumikhim si Luna, sabay taas ng kilay. “Oo nga, dapat. Kaso may isang taong”“Okay na, shut up!” mabilis na sabat ni Kim, sabay takip sa bibig ni Luna gamit ang palad niya. Alam niyang wala na namang magandang lalabas sa bibig ng kaibigan kapag ganito ang tono nito.Napakagat-labi si Luna sa kakatawa sa ilalim ng kamay ni Kim, habang si Vergara naman ay ngumisi lang at umiling.“Mas sw