Chapter 34

Sa di kalayuan, biglang bumukas ang pinto.

Luna” sigaw ni Theodore, halos sabay sa pag-apak niya sa emergency room.

Basang-basa ng pawis, halatang tumakbo mula kung saan.

Pero huli na siya.

Pagdating niya, nakita niya ang katawan ni Luna na nakahiga, nanghihina, halos wala nang malay.

Ang paa’y may benda, ang mukha’y maputla—parang wala nang buhay ang kalahating kaluluwa niya.

"Naabutan ko pa sana..."

Napakuyom ng kamao si Theodore.

Hindi niya alam kung galit siya sa sarili… o sa taong responsable.

“Saan ang sugat?!” tanong ni Theodore, halatang nerbiyos, habang mabilis na sinuri si Luna mula ulo hanggang paa.

Pero sa halip na makisabay sa kanyang pagkabahala, malamig lang na nagsalita si Giovanni habang nakatayo sa gilid:

“Paa.”

Isang salita lang. Buo. Walang emosyon.

Napabuntong-hininga si Theodore at tinapik ang dibdib niya.

“Buti na lang at hindi mukha mo ang nasira.”

“Kung naging pilay ka sa mukha, wala ka nang mana mula sa tatay mo. At kung di ka na makapag-artista, baka ni