MasukVALERIA FUENTE POV 'WOW, as in wow, grabe ang ganda dito." hindi ko mapigialang bigkas. Nandito kami sa isang mall at sa hinagap, hindi ko akalain na mag-eenjoy pala ako sa pamamasyal kasama si Leonardo "Do you like it? Teka lang, alangan naman puro lakad lang ang gagawin natin. Shopping din at bili ka ng mga gamit mo." sagot din naman nito sa akin. Napatigil naman ako sa aking paghakbang at nakangiti itong hinarap. "Hindi...hindi na kailangan! Marami na akong mga gamit na bigay ni Doctora Vida. Gusto ko lang maglakad-lakad at makita kung gaano kaganda ng mga designs ng mall na ito. Feeling ko kasi, bago sa paningin ko ang lahat-lahat ng nakikita ko eh." nakangiting sagot ko dito. "Yeah...bago sa iyo ang lahat-lahat dahil balita ko, hindi ka naman na daw nakakapasyal nang mall noon." narinig kong mahinang bulong nito "TAlaga? Hindi ba? Kaya pala eh. Ahmm, kaya pala parang ang saya-saya ng puso ko eh. Leonardo, maraming salamat sa pagsama mo sa akin dito ha? At least, bago a
CARLOS GUERRERO "Valeria, it's been five years pero bakit feeling ko kahapon lang nangyari ang lahat-lahat? Bakit sobrang sakit pa rin sa kalooban na wala ka na?" mahina kong bulong sa hangin. Kagaya ng mga nakagiwian...nandito ulit ako sa harapan ng puntod nito. Nakatitig sa kawalan at pilit na inaalala ang mga masasaya naming nakaraan. Puro masasaya alaala lang kasama nito ang gusto kong alalahanin dahil hangat maaari, ayaw ko nang muling balikan sa isipan ko kung gaano ako kalupit dito noon. Five years ago...mas ginusto nitong si Valeria na mamatay kaysa manatili sa tabi ko dahil sumubra ako sa pagpapahirap dito "Malalaki na ang mga anak natin at nag-uumpisa na silang magtanong kung nasaan ka bilang Ina nila. Hangang kailan mararamdaman ng puso ko ang sakit at pagdurusa. Valeria, miss na miss na kita at kung pwede lang na sundan kita diyan...ginawa ko na sana iyun." muli kong sambit. Kagaya ng hindi ko na mabilang pa na pagdalaw sa puntod nito, muli kong hinayaan na puma
VALERIA FUENTES POV "Valeria, pwede ba kitang yayain na lumabas? I mean, birthday ko ngayun at gusto ko sanang i-treat kita kung pwede. Tsaka, naisip ko lang kasi, simula ng pumasok ka dito sa Angels of Hope, hindi ka na lumalabas." maya-maya wika sa akin ni Leonardo. Nandito pa rin kami sa garden...kaming dalawa lang dahil si Doctora Vida ay nagpaalam na magbabanyo daw kaya naman nagkaroon tuloy kaming dalawa nitong si Doctor Leonardo na mag-usap ng kami lang. Mas maigi na din kasi ang ganito na nakausap ko si Doctor Leonardo. Gusto kong magpasalamat lalo na at noong mga sandaling akala ko mamamatay na ako dahil sa sakit ng aking katawan, hindi talaga ako nito iniwan Hindi ko man ito maalala kung sino ba talaga ito noon sa buhay ko pero ramdam ko naman na mabuti itong tao 'Lalabas? Naku, parang nakakahiya naman yata iyun, Doc. Tsaka, may amanesia pa ako...hindi ko alam kung kaya ko pa bang makihalubilo sa mga tao diyan sa labas." nakangiting sagot ko dito "Bakit hindi mo
VALERIA POV Nagbi-bake kami ng mga goods and products at sinusupply namin iyun sa mga karatig na tindahan at mga grocery store. Dahil gawang kumbento nga ito, maraming tumatangklik ng aming produkto na siyang nakakatuwa kaya naman nagiging abala din talaga kami Buti na lang talaga at game na tumulong ang iba pang mga madre. Masaya ang bawat pagbi-bake. Walang nagrerekamo na napapagod lalo na at lahat ng nakatira yata dito s kumbento ay puro mababait. Kakatapos lang naming magpack ng mga produkto at kasalukuyan akong naglalakad patungo sa may garden nang bigla akong lapitan ng isang bata. Kilala ko ito..si Ana, isa sa mga rescue children at halos tatlong taon na ding nakatira dito sa kumbento kasama ko. "Ate Valeria...Ate Valeria, dumating po sila Doctora Vida at Doctor Leon. Ang dami po nilang dalang foods and toys." nakangiting wika nito sa akin. "Talaga? Naku, matutuwa na naman pala ang mga bata. Nasaan sila?" tanong ko dito "Nasa bakuran po. Busy din po sila sa paglalag
LIMANG TAON ANG MABILIS NA LUMIPAS VALERIA POV "VALERIA, iha, inumin mo muna ito. Masarap ito, kakarating lang kanina at pdala ni Doctora Vida para sa iyo." wala sa sariling napatigil ako sa paghahalo ng mixture ng cookies nang biglang pumasok si Mother Milagros. Bitbit nito ang isang tasa ng umuusok ng chocolate drink habang nakangiti. "Mother Milagros, naku, nag-abala pa po kayo. Nakakahiya naman po, hinayaan niyo na lang po sana na ako na ang magtempla niyan." nakangiting sagot ko dito "Ayos lang. Napakaliit na bagay kumpara sa mga ginagawa mo dito sa Angels of Hope. Simula noong dumating ka, malaking tulong ang ginagawa mong pagbi-bake para madagdagan ang pundo dito na malaking tulong naman para sa mga gastusin dito sa loob ng kumbento pati na din sa mga batang nandirito.." nakangiting sagot nito sa akin. "Naku, maliit na bagay po. Tsaka, feeling ko po sanay ako mga ganitong gawain. Para po kasing hinihila ang kamalayan ko sa pagbi-bake and very thankful po ako kasi na
CARLOS GUERRERO POV VALERIA!!!! HALOS umalingawngaw ang boses ko sa buong paligid at wala sa sariling basta na lang akong napaluhod sa puntod ng babaeng hindi ko akalain na tuluyan din pala akong iiwan. "Bakit? Bakit kailangang mangyari ito? bakit napakahirap para sa iyo na patawarin ako sa lahat ng mga pagkakamaling nagawa ko? Bakit?" umiiyak kong wika. Halos isubsob ko ang aking mukha sa lupa dahil sa matinding paghihinagpis. Sa laban na ito, ang akala ko ako pa rin ang mananalo, pero hindi! Lumabas na ako ang talunan kaya naman sobrang sakit. "Carlos...tama na iyan. Wala ka nang magagawa pa kundi ang tangapin ang katotohanan na wala na siya." seryosong wika naman ng pinsan kong si Leonardo. Hindi ko namalayan na sinundan pala ako nito kaya naman walang sabi-sabing mabilis akong napatayo at mahigpit na hinawakan ang kwelyo nito "Sinabi mo sa akin noon na ayos lang siya diba? Paano? Paanong humantong sa ganito ang lahat-lahat, Leonardo?" seryosong tanong ko dito. Napan







