Kabanata 5

Ivanna's PoV

Grabe, I was still stunned, parang baliw. Ang scene sa harap ko, hindi ito dream. Gagawin ba ni Jax na parang mali lang ang nakikita ko? Obvious naman na yung mga tao sa harap ko, hindi ordinary humans. At si Jax na biglang lumitaw—paano niya nagawa makipag-communicate sa mga vampires na yun para palayain ako?

Si Jax ba ay isa rin sa…?

Anyway, let's just consider it a favor na sinave niya ako from being a meal ng pale, bloodsucking creature sa bar kanina.

“This is for you. Drink first, Miss,” sabi ng lalaki na isang linggo ko lang bodyguard pero parang may dami nang misteryong ginagawa at nangyayari sa buhay ko.

Tinanggap ko yung cup ng drink na inoffer niya, hindi binitawan ang kanyang tingin.

Then, mabilis kong chineck yung drink sa kamay ko. Chamomile tea ko, paborito ko. Hindi! Ayoko sanang mag-isip ng masama or magtanong kung paano niya nalaman ang favorite ko—pwedeng may supply lang siya ng chamomile tea sa bahay, tulad ko.

I sipped the drink, feeling a bit relaxed for a moment after my buong katawan shook from that horror experience.

“What happened earlier? Paano mo nagawa makipag-usap sa mga creatures na yun? Hindi sila humans, diba?”

Hindi ko na matiis. Sino ka ba talaga, Jax? After mukhang junkie kanina, ngayon parang clan leader ka na may power mag-organize at mag-command ng iba—ng vampires.

“Calm down, Miss. Hindi ganyan ang dapat mong isipin.”

“Oh, really? Alin bang part ang mali? Wag mo sabihin na nag-cosplay lang sila for Halloween kasi hindi naman kami nag-celebrate. O sasabihin mo na prank lang nila ako? Wag kang mag-joke, Jax. Kilala ba nila ako?”

Pinagbubunyi ko siya ng questions. Pero habang nag-eexplain siya, ang isip ko lumipad sa kung saan-saan. Tiningnan ko yung buong side ng room na kinaroroonan ko.

Nasa residence ni Jax ako ngayon. Normal lang ang itsura—parang ordinary man’s home. Pero impecable at medyo empty ang place.

May desk sa corner, vinyl, at ilang bookcases sa ibang corners. At grabe, may awards din na nagpakita na nag-master’s siya sa medicine.

So bakit siya naging bodyguard ko?

“Ms. Sanchez, narinig mo ba ako?”

Narinig ko, pero ayoko sumagot. Lumapit ako sa glass cabinet at tiningnan ang mga certificates at diplomas. Very suspicious. Bakit kailangan pang mag-pursue ni Jax ng maraming fields at matapos lahat sa ganitong bilis?

“They’re just for display,” sabi niya, lumapit sa akin at tumayo sa likod ko. Parang gusto niyang itakip ang lahat ng lies na sinasabi niya sa akin.

“Gagawin mo bang sabihin na ang ginawa nila kanina, act lang para bullyin ako?” tanong ko, sarcastic sa lahat ng lies niya.

Hindi ko alam kung nagliliar siya o sobra lang akong negative sa kanya. Isa lang sigurado: hindi ako naniniwala sa kahit isang salita niya. Tiningnan ko ulit diploma niya—The University of Eastonville, noong bata pa ako at buhay ko simple at maganda.

Parang malayo ang age difference namin, pero ganoon ba kalayo?

“I told you, display lang iyon,” sabi niya ulit, pilit akong pinaniniwalaan.

Okay, handsome. Hindi kita pipilitin na sabihin ang truth. Pero tandaan mo, hindi ako babae na madaling lokohin.

“Alright. I think I’m fine, and you can take me home now,” sabi ko, tinitigan siya.

Reluctant ang eyes niya. Reluctant to take me home, o may plano siya? Tama ba yung hinala ko na nagtatrabaho siya kasama si Damon?

“Alright, Ms. Sanchez. I’ll take you home. Wait lang, kailangan ko munang pack clothes ko.”

Nakangiti ako ng medyo confused. Ano bang kailangan niya i-pack?

“Obey ko lang ang order na manatili sa mansion mo para may time pa ako mag-guard at bantayan ka. Isn’t that so?”

Ah, tama. Pinayagan ko siyang ayusin muna bahay niya bago pumasok sa room niya for a while at bumalik na may backpack sa likod.

Bumalik kami sa mansion ko, maraming tanong sa ulo ko na hindi ko masasagot kung diretsong tatanungin ko siya.

Jax is full of mysteries. Charming siya, maraming secrets na hindi niya ibubunyag, at kailangan kong ma-uncover ito on my own.

Please don’t doubt my abilities. Nancy Drew 2.0 is in action.

***

Wala na si Damon sa bed niya. Nakalimutan ko na ito ng maraming beses, hindi ko na alam kung kailan ito nagsimula. Normal pa rin siya dati bago kami mag-engage kasi maghiwalay pa kami ng tirahan. Pero simula nung nagdesisyon siyang manirahan sa mansion ko, naging confusing na ang lahat.

Maaaring naranasan ko na ito dati, pero hindi ko binigyang pansin at inisip ko na baka mali lang ang intuition at feelings ko.

Pero simula nung dumating si Jax, iba na ang pakiramdam.

Yung liquid na in-inject niya, yung suspicious na business kasama yung strange human, at hindi niya talaga ipinaliwanag ang nangyari sa club, at ngayon si Damon pa.

Sinikap kong panatilihin ang consciousness ko sa tamang level. Kahit kailangan maging perfect, maraming kailangan kong malaman ngayong gabi, at sarili ko lang ang maaasahan ko kasi kahit si Bri o Tatiana, hindi nila ako papaniwalaan kung sabihin ko lahat.

Siguro si Bri maniniwala kahit medyo challenging. Pero si Tatiana—anything tungkol kay Damon, kung masama, agad niya itong idi-deny.

Dahan-dahan akong pumasok sa room na ibinigay ko kay Jax. Nakabukas ang pinto, pero wala siya roon. Wala siya kahit nakabantay sa harap ng room ko gaya ng dati. Nasaan na yung lalaki? Sa bed niya, nakakalat yung mga syringes na kakaiba ang itsura na may parehong liquid na nakita kong ini-inject niya sa katawan niya nung araw na iyon.

Hindi ko na gusto pang alamin iyon. Tama si Jax, o baka mali ako. Pero tungkol kay Jax, aayusin ko yun later kasi ngayon, hinahanap ko si Damon.

Iniwan ko intentionally ang sapatos ko, nagmadali pero maingat, sinusundan ang figure na nakita ko papasok sa isang room. Base sa posture, si Damon yun. Pero ano bang ginagawa niya sa gitna ng gabi?

Nagtagong ako sa likod ng wall habang narinig ko niyang binuksan ang door ng isang room—isang unoccupied room, dati itong room ng parents ko bago sila pumanaw. Dapat ako ang nakatira sa room na iyon, pero hindi ko matiis tumingin sa mga souvenirs na naroon pa rin.

At laging gusto ni Damon na nandito kami.

Baka naghahanda siya ng surprise para sa akin? Baka inayos niya yung room para kami ni Damon makapunta at makasama.

Sumilip ako ng konti; pumasok na siya sa room na puno ng memories. Naiwan niya ang door na bahagyang bukas; hindi ko alam ang purpose.

Dahan-dahan akong lumapit at tumigil sa harap ng gap na iniwan ni Damon. Nakita ko siyang nakatayo doon, nakatingin sa bintana. Tinitingnan niya ang sky na parang ine-enjoy ang ganda ng moon tonight.

Dating romantic siya dati. Pero iba na ang mundo ngayon, at yung weirdness niya ngayon, hindi ko talaga maintindihan. Kung gusto niya kaming lumipat sa room na ito, bakit hindi niya sinabi?

At yung babae—wait! May babae sa room. Bakit hindi ko alam? Bahay ko ito, at hindi ko alam na may dinala siyang babae dito.

Babalak akong pumasok sa room, pero muli, sinabihan ako ng instinct na baka hindi pa buong story ang nakikita ko.

Tama! Kailangan ko ng solid evidence para ma-confirm ang suspicions ko tungkol kay Damon at malaman kung worth pa bang panindigan ito. Mukhang childish, pero hindi ko matanggap ang kakaibang treatment ni Damon.

Rumble ang dibdib ko habang klaro nang nag-uundress yung babae sa harap ko. At si Damon—sobrang passionate nilang nagma-make out.

Hindi ko sinasadyang umatras. Muli, nakita ko si Damon doing it every night nang hindi ko alam. Pero sino yung babae? Siya ba yung babae na nakita ko noong gabi na nagkaroon ng sex kay Damon?

Hinahawakan ko pa rin ang bibig ko para hindi gumawa ng sound. Pero huminto ang mga paa ko. Hindi dahil gusto ko, kundi may nakatayo sa likod ko at agad akong pinrotektahan ng arms niya parang hindi niya ako papayagang makita yung nangyari sa harap ko.

“Close your eyes, Miss Sanchez. Hindi mo deserve makita ito,” sabi ng lalaki.

“Nakita ko na, Jax. Please, wag mo na akong lokohin for any reason. Alam ko na lahat. Sabihin mo na, ano bang ginagawa mo dito?”