Kabanata 2

OLIVIA

Makalipas Ang Dalawang Araw

“Ikulong siya, at huwag siyang hahayan na sikatan ng araw ulit. Hindi ito nararapat para sa kanya!” galit na sinabi ni Nick sa New Village Town Police. Napakalamig ng mga mata niya, puno ng pagkamuhi.

Itinulak ako ng pulis papasok sa seldang madumi at mabaho bago isinarado ng malakas ang pinto. Humarap ako kay Nick at Sandra. Nakatayo sila ng magkasama, na parang dating magkaibigan… o magkasintahan. Siya ang dahilan kung bakit nagbago sa akin si Nick, pero hindi ko naiintindihan kung ano ang naging motibasyon niya.

Lumaki kami ng magkasama, at ginawa ang lahat ng magkasama. Kami ang bahala sa isa’t isa. At ngayon nakatayo siya sa tabi ng asawa ko habang ipinapakulong ako para sa bagay na hindi ko ginawa. Ilang oras ang nakararaan, nagluluto ako ng dinner para sa asawa ko, hinihintay ko siyang umuwi galing trabaho. Kahit na pagkatapos ng insidente kasama si Sandra sa kusina, at kahit na nagbago ang lahat simula ng bumalik si Sandra, umaasa pa din ako na maaayos namin ang lahat. Pagkatapos ito ang nangyari.

Nasaktan din ako sa paraan kung paano ako tignan ni Nick ng dumating siya kasama ang mga pulis. Hindi ko pa nakikita ang matinding pagkamuhi sa mga mata niya. Mukhang sinira ni Sandra ang aming pagsasama at binaliktad ako sa kanya, kung ano-anong mga kasinungalingan ang sinabi niya. At naniwala naman si Nick.

Sinubukan ko na magmakaaawa sa kanya, para makita niya ang katotohanan. “Nick, pakiusap! Huwag mo ito gawin. Nagsisinungaling si Sandra. Hindi ako alam kung bakit. Pakiusap, maniwala ka sa akin! Hindi ko siya itinulak, hindi ko pinatay ang baby, at hindi ako nagnakaw mula sa iyo. Alam mo na hinding-hindi ko iyon magagawa,” pilit ko, pero hindi siya nakinig. Sa halip, bumalik siya galing sa ospital kasama ang mga pulis, inaakusahan ako na nagnakaw mula sa kanya.

Hindi ko alam kung kailan umabot sa ganitong kasama ang relasyon namin kung saan nawala na ang kanyang tiwala sa akin. Minsan kaming masaya, nagpaplano para sa aming hinaharap. Pagkatapos, hinayaan ko ang isang ahas sa pamilya namin, at ngayon ako na ang puntirya nito.

Sinubukan ko din na magmakaawa kay Sandra. “Sandra, pakiusap. Sabihin mo ang totoo sa kanya. Sabihin mo na hindi ko ito ginawa. Hindi ko alam kung bakit mo ako binabaliktad. Bakit ka nagsinungaling sa kanya? Alam mo na hindi ko magagawa ang ganitong mga bagay. Hindi kita itinulak, at hindi ko alam na buntis ka. Bakit mo ba ito ginagawa? Sabihin mo ang totoo!”

Kaysa umamin, lumuha si Sandra at sinabi, “Olivia, napakasama mo. Kahit ngayon, ako ang sinisisi mo para sa ginawa mo. Ano ba ang ginawa ko para indahin ko ang pagtrato mo? Kaibigan mo ako, at mahal kita. Pero wala kang pakielam sa akin. Alam mo na buntis ako. Pero itinulak mo pa din ako. Hindi ko man lang sinabi kay Nick na nagnanakaw ka sa kanya! Itinago ko ang mga lihim mo, at ganito mo ako susuklian?”

Pakiramdam mo nawalan na ako ng pag-asa sa mga oras na ito. Walang totoo sa mga sinabi niya, pero naniwala si Nick sa kanya.

Umiyak si Sandra at humarap sa kanya. “Dapat sinabi ko na sa iyo ang tungkol sa mga plano niya. Kasalanan ko at nagkaganito siya. Kalimutan mo na ang lahat ng sinasabi ko at makinig ka sa asawa mo.”

Humarap si Sandra sa akin at ngumisi ng hindi nakikita ni Nick. “Olivia, aalis ako. Babalik ako sa abroad. Pasensiya na at nasira ko ang pagsasama ninyo. Papatawarin kita para sa lahat ng mga bagay, at alam ko na hindi mo ako sinasadyang itulak. Pero dapat umamin ka sa katotohanan tungkol sa mga ninakaw mo na pera. Siguradong mapapatawad ka ni Nick, at maaayos pa ninyo ang mga bagay-bagay.”

Lumambot ang mga mata ni Nick ng tignan niya si Sandra. Naniniwala siya sa lahat ng kasinungalingan na sinasabi niya, at nasaktan ako ng makita siyang tumingin sa ganitong paraan sa kanya. Ang hinhin na iyon ay dapat para sa akin, na asawa niya.

“Huwag ka malungkot, Sandra. Hindi ikaw ang masama na nangangaliwa, nagnanakaw at nagpaplano sa likod ko,” malamig na sinabi ni Nick. “Hindi naman ikaw ang nagsabi sa kanya na inumin ang pills para makaiwas na mabuntis sa akin. Hindi mo rin siya itinulak pababa ng hagdan.” Pagkatapos, humarap siya sa akin at sinabi, “Pangako, Olivia, pagbabayaran mo ang lahat. Habang nabubuhay ako, hindi ka magkakaroon ng kapayapaan.”

Bumaba ang temperatura sa paligid, kinilabutan ako, alam ko na sisiguraduhin niya ang mga sinambit niyang mga salita. Hindi ko lubos akalain na magagawa niya ang ganitong bagay sa akin o kaya ay magsasalita ng may pagkamuhi, at hindi ko mapigilan ang mga luha na tumutulo.