Chapter 1

Chapter 1

Akira POV

"Hoy, Akira!" sigaw ng kaibigan kong si Jane habang pabagsak na bumagsak ang bag niya sa mesa.

"Bakit?" sagot ko nang walang gana, sabay irap sa kanya.

"Pansinin mo kaya 'yung manliligaw mo na si Clark!" may bahid ng inis sa boses niya.

Napatingin ako kay Clark na kasalukuyang nag-aabang sa tapat ng classroom namin. Suot pa rin niya ang nakaayos na uniform at dala ang paborito niyang black tumbler. Sa totoo lang, wala naman akong reklamo sa kanya. Gwapo, matangkad, at matalino rin. Siya 'yung tipo ng lalaki na madaling magustuhan ng karamihan — pero hindi ko lang magawang ibalik ang parehong damdamin.

"Hindi ko naman siya sinabihan na ligawan ako, Jane," sagot ko, habang iniiwas ang tingin.

"Pero halata namang gusto ka niya. Grabe, girl! Kung ako lang 'yan, matagal ko nang sinagot!" biro niya, sabay tawa.

Napangiti ako nang pilit. Hindi naman sa suplada ako, pero may dahilan kung bakit hindi ko mabuksan ang puso ko para kay Clark — dahil matagal nang may ibang nagpapatibok nito.

Mabilis kong tinapik ang balikat ni Jane. "Halika na nga, baka mahuli pa tayo sa klase."

Habang naglalakad kami, hindi ko maiwasang mapaisip. Paano ko ba ipapaliwanag sa kanila na ang laman ng puso ko ay isang taong imposibleng mahalin? Isang lalaking walang kaalam-alam na siya ang tanging iniibig ko.

Si Ninong Axel.

At kahit ilang beses ko nang pinilit burahin ang damdaming ito, lalo lang itong lumalalim.

"Akira, seryoso ka ba? Lagi mo na lang iniiwasan 'yang si Clark," malakas ang bulong ni Jane habang bumubuntong-hininga.

"Ewan ko, Jane. Wala naman akong nararamdaman para sa kanya," sagot ko, pilit na iniwas ang mga matang kanina pa nakatitig sa akin.

"Hindi mo man lang ba siya bibigyan ng chance? Hindi naman lahat ng tao kasing perfect ni Ninong Axel mo," banat niya sabay irap, halatang nang-aasar.

Napahinto ako sa sinabi niya. Ninong Axel. Kahit sa simpleng banggit ng pangalan niya, parang may kung anong kilig na gumapang sa dibdib ko.

"Ano ka ba, Jane? Wala 'yun," tanggi ko, kahit ramdam kong namula ang mukha ko.

"Wala, ha? Eh bakit ikaw 'tong laging nag-i-stalk sa social media ni Ninong Axel? At aminin mo, 'di mo rin pinalalagpas 'yung mga pictures niya na naka-black suit. Tsk, tsk."

"Hoy! Hindi ako ganun!" Napahawak ako sa pisngi ko, pakiramdam ko’y lalo lang akong namula.

"Akira, hindi mo ko maloloko. Forty na si Ninong Axel mo, 'di ba? Pero bakit parang mas crush mo pa siya kesa kay Clark?"

"Jane!" Napapatingin na ang ibang estudyante sa amin sa ingay ng boses niya.

"Sinasabi ko lang naman. Malay mo, may hidden desire ka lang para sa mga daddy vibes!" bulong niya, pero halata ang tuwa sa mga mata niya.

"Gusto mo talaga akong batukan, ano?" bulong ko pabalik.

Ngumiti lang si Jane. "Basta ako, nandito lang para maging supportive sa 'yo. Kahit pa—"

Biglang may sumulpot na pamilyar na boses sa likuran namin.

"Akira."

Halos tumigil ang mundo ko nang marinig ko iyon. Dahan-dahan akong lumingon, at doon siya — si Clark, nakangiti at hawak ang isang maliit na paper bag.

"Pwede ba kitang makausap?"

Naramdaman ko ang tapik ni Jane sa balikat ko. "Good luck," bulong niya bago tumalikod at iniwan akong mag-isa.

Napalunok ako. Hindi ko alam kung anong sasabihin. Sa likod ng mga titig ni Clark, naroon ang pag-asa. Pero sa kabila ng lahat, isa lang ang malinaw sa akin — hindi siya ang taong gusto kong makausap ngayon.

Dahil sa kabila ng lahat ng ito, ang nasa isip ko ay si Ninong Axel pa rin.

"Hay nako, Akira. Ang laki kaya ng age gap ninyong dalawa, no?" sabay irap ni Jane habang nagsusungit-sungitan.

Napabuntong-hininga na lang ako. Alam ko naman ‘yun. Paulit-ulit ko nang sinasabi sa sarili ko.

"Alam ko na ‘yan, Jane. Hindi mo na kailangang ipaalala," sagot ko, pero halata pa rin ang pangungulit niya.

"Eh bakit ka pa rin umaasa? Forty na si Ninong Axel mo! I mean, kahit pa mukha siyang nasa early thirties lang at mukhang model ng mga luxury suits, ‘di pa rin maaalis na Ninong mo siya!"

"Jane!" napasinghap ako, natatawa pero naiilang. "Wala akong sinasabing umaasa ako, okay? Tsaka—"

"Huwag ka ngang denial queen! Kung hindi mo siya crush, bakit ka natutulala tuwing nababanggit ang pangalan niya? At bakit tuwing family gathering, ikaw ang unang nagvovolunteer na kumuha ng drinks para sa kanya?"

Napaatras ako. "Hoy! Hindi totoo ‘yan!"

"Ah, hindi? E ‘yung last Christmas party? Sino ‘yung nag-effort mag-bake ng brownies kasi favorite daw ni Ninong Axel ‘yun?"

"Hindi ako ‘yun. Accident lang na brownies ang nadala ko!"

"Accident, Akira? Seriously?" Umiling-iling siya, halatang nagpipigil ng tawa. "Girl, ang tanging ‘accident’ lang dito ay kung paano ka nahulog sa Ninong mo."

Hindi ko na napigilan ang mapahawak sa mukha ko. Grabe si Jane. Bakit ba ang hilig niyang ungkatin ‘to?

"Jane, enough na. Wala akong pag-asa kay Ninong Axel. Tsaka, may mga bagay na mas okay nang manatiling lihim."

"Baka nga." Ngumisi siya, pero bago pa ako makapagsalita ulit, tumunog na ang bell hudyat ng pagsisimula ng klase.

"Pero," bulong niya habang naglalakad na kami papasok, "alam mo bang minsan, ang mga lihim na damdamin, kahit anong itago, kusang lumalabas? Kaya good luck na lang, bes."

Nagpatuloy siya sa paglalakad, iniwan akong naiwan sa doorway. Napatingin ako sa malayo, at sa isang iglap, parang bumalik na naman ang imahe ni Ninong Axel sa isip ko. Ang mapanuksong ngiti niya, ang malamlam na titig ng mga mata — at ang mga alaala ng mga gabing hindi ko kayang limutin.

Misteryo na lang ba talaga ang nararamdaman ko para sa kanya? O isang lihim na pag-ibig na kahit gaano ko pa itanggi, patuloy na lumalalim?

Habang tumutunog ang huling bell ng araw, nagsimula na ang huling klase namin. Ako at si Jane ay parehong kumuha ng kursong Bachelor of Secondary Education (BSED).

"Akira, focus ka na," bulong ni Jane habang naupo kami sa likod na bahagi ng classroom. "Mamaya na ‘yang mga Ninong Axel thoughts mo."