Chapter 2

Chapter 2

Napanguso ako at sinimangutan siya. "Ikaw kaya ang walang tigil na nangangantiyaw."

"Hindi ko kasalanan na ikaw ang hopeless romantic na nahulog sa hot ninong mo," biro niya ulit, pero napangiti rin ako.

Tahimik na pumasok ang professor namin, si Sir Ramon, bitbit ang isang makapal na notebook at laptop. Isa siyang matandang propesor na kilala sa pagiging mahigpit, pero magaan naman siyang kausap kapag wala nang klase.

"Good afternoon, class," bati niya habang sinusuri ang mga pangalan sa attendance sheet.

"Good afternoon, Sir!" sabay-sabay naming sagot.

"Ngayong araw, pag-uusapan natin ang lesson planning at effective classroom management techniques," aniya, sabay bukas ng laptop. "Since future educators kayo, dapat matutunan ninyo kung paano maging maayos at organisado sa loob ng classroom."

Sinubukan kong ituon ang atensyon ko sa lecture, pero sadyang matigas ang ulo ng isip ko. Mula nang magising ako kaninang umaga, ilang beses nang bumabalik sa utak ko ang imahe ni Ninong Axel. Ang paborito niyang itim na suit, ang matipuno niyang katawan, at ang nakakahalinang ngiti niya — para bang may sariling paraan ang utak ko para ipaalala kung sino talaga ang laman ng puso ko.

"Miss Quezon?"

Natauhan ako nang marinig kong tawagin ako ni Sir Ramon. Lahat ng mata ay nakatingin na sa akin, at pakiramdam ko’y bigla akong nanliit.

"Yes, Sir?"

"Can you tell us the importance of setting rules and regulations inside the classroom?"

Napalunok ako. Sa kabutihang palad, may natandaan naman ako sa lecture niya.

"Ah, Sir, setting rules and regulations helps maintain discipline and order in the classroom. It also creates a safe and conducive learning environment for students," sagot ko, pilit na pinapakalma ang kabang nararamdaman.

"Very well," tango ni Sir Ramon, at nagpatuloy na siya sa discussion.

Napabuntong-hininga ako, sabay naramdaman ang banayad na tapik ni Jane sa aking braso.

"Akira, next time, huwag nang lumipad ang isip, ha? Baka si Ninong Axel na naman ang nasa utak mo."

Napailing na lang ako, pero hindi ko na napigilan ang isang munting ngiti.

Oo, tama si Jane. Malaki ang age gap namin ni Ninong Axel. Pero paano nga ba pipigilan ang puso kapag ito na mismo ang bumubulong ng pangalan niya?

Habang tuloy-tuloy ang lecture ni Sir Ramon, pilit kong pinakikinggan ang bawat salitang sinasabi niya. Pero kahit anong gawin ko, tila may bahagi ng utak ko na ayaw mag-focus.

"Akira," bulong ni Jane habang kunwari’y nagsusulat ng notes. "Ano bang plano mo? Ganyan ka na lang ba habang buhay? Titingin-tingin at magpapantasya kay Ninong Axel?"

Napairap ako. "Hindi ako nagpapantasya, Jane."

"Ah, talaga? E bakit parang mas kilig ka pa sa kanya kesa sa mga romance movies na pinapanuod natin?"

Napapailing na lang ako. Minsan talaga, parang wala nang preno ang bibig ng kaibigan ko.

"Tsaka, Akira," patuloy niya, "isipin mo naman, forty na si Ninong Axel. I mean, oo, hot siya. Pero hindi ka ba naiilang? Parang ang laki ng gap n’yo."

"Hindi naman siguro ganoon kalaki," pabulong kong sagot, sinisiguradong hindi maririnig ng mga katabi namin. "Tsaka, mas mature siya. Hindi tulad ng mga ka-age natin na puro laro lang sa buhay."

"Tsk. Pero paano kung may girlfriend na siya? O worse, asawa?"

Biglang tumigil ang mundo ko. Hindi ko rin naman alam ang sagot doon. Si Ninong Axel kasi, kahit sobrang close namin sa family gatherings, hindi naman siya madalas magkwento tungkol sa personal niyang buhay. Lagi siyang seryoso at tahimik.

"Eh di mas lalo nang wala," mahina kong sagot, pilit na itinatago ang lungkot sa boses ko.

"Pero paano kung wala pa?" bumuntong-hininga si Jane. "Akira, aminin mo na. May chance ka pa rin."

Napailing ako. "Hindi ganoon kadali, Jane. Hindi ko rin naman alam kung anong nararamdaman niya. Tsaka, hello? Ninong ko siya. Baka isipin niya, baliw ako."

"Malay mo, ikaw rin ang weakness niya," biro ni Jane, sabay kindat.

"Hindi ko na ‘yan iisipin. Tapusin na lang natin itong lecture," sabi ko, pilit na ibinalik ang atensyon ko sa discussion.

Pero kahit pa anong pilit kong mag-focus, isang bagay ang malinaw — sa kabila ng lahat ng pangangatwiran ko, ang puso ko ay patuloy na bumubulong ng pangalan niya.

"Jane, pwede bang wag ka nang maingay? At isa pa, malapit na tayong makapagtapos ng pag-aaral. Baka dito pa tayo bumagsak!" bulong ko sa kanya, sabay tiningnan siya ng masama.

Napailing si Jane, pero hindi na rin siya sumagot. Mukhang alam niyang tama ako. Ilang buwan na lang at finally, makakapagtapos na rin kami ng BSED. Isang hakbang na lang at magiging ganap na kaming mga guro.

Habang patuloy ang lecture ni Sir Ramon, sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa mga notes ko. Pero kahit anong pilit kong mag-focus, para bang nasa likod ng isipan ko pa rin ang usapan namin ni Jane.

Ninong Axel.

Bakit nga ba sa dami ng taong puwede kong magustuhan, siya pa? Isang lalaking halos dalawang dekada ang tanda sa akin. Pero kahit anong pigil ko, hindi ko mapigilan ang tibok ng puso ko tuwing nakikita ko siya.

Hindi lang dahil sa itsura niya — na para bang isang CEO na laging maayos at pormal manamit — kundi dahil sa paraan ng pagtrato niya sa akin. He’s always gentle. Mapanuri ang mga mata niya, laging nagmamasid, pero may lambing at respeto.

"Akira," bulong ulit ni Jane, at napansin kong nag-roll call na si Sir Ramon.

"Quezon, Akira?" tawag ng professor namin.

"Present po, Sir!" sagot ko agad, sabay ng tipid na ngiti.

"Good. Make sure you’re listening. Sayang naman kung malalampasan ninyo itong lesson na ‘to."

"Opo, Sir," sabay sabing tiningnan ko si Jane na halatang nagtatawa pa rin.

"Akira, focus," mahinang sabi ko sa sarili ko.

Pero kahit anong pilit kong gawing focus ang lesson, hindi ko pa rin mapigilan ang isang tanong na paulit-ulit na bumabalik sa isip ko.

Paano kung may paraan para malaman ko kung may pagtingin din si Ninong Axel sa akin?

Pagkatapos ng klase namin kay Sir Ramon, agad kaming nag-ayos ng mga gamit ni Jane.

"Finally! Tapos na rin si Sir. Akala ko aabutin na tayo ng siyam-siyam sa dami ng discussion," reklamo niya habang isinusuot ang bag.

"Sus, para namang nakinig ka," tukso ko. "Kanina ka pa daldal nang daldal."

"E ikaw rin naman! Kung hindi lang Ninong Axel ang nasa isip mo, baka ikaw pa ang star student ni Sir Ramon," sagot niya na may kasamang kindat.

"Hay naku, Jane. Tama na nga 'yan," sagot ko, sabay hinila siya palabas ng classroom. "Next subject na tayo."