Chapter 5

Chapter 5

Ramdam ko ang bigat sa likod ng kanyang mga salita. Para bang alam niya kung ano ang tunay kong nararamdaman, pero pinili niyang huwag na lang tanungin pa.

"Anak," malumanay na dagdag niya, "ang mahalaga ay masaya ka rin, ha? Hindi lang dapat ibang tao ang masaya."

Napayuko ako, pilit na ikinukubli ang nangingilid kong luha. "Opo, Ma."

"Hala, sige na’t magpahinga ka na sa kwarto mo. Ako nang bahala rito."

"Salamat po, Ma," sagot ko bago tuluyang umakyat ng hagdan.

Pagpasok ko sa kwarto, ibinagsak ko ang sarili ko sa kama. Sa wakas, wala nang nakakakita. Doon ko na pinalaya ang mga luhang kanina ko pa pinipigil.

Tahimik akong humikbi, hinayaan ang bawat kirot na lumabas.

Si Ninong Axel… may iba na.

At wala akong magagawa kundi tanggapin iyon.

"Let's move on," bulong ko na lang sa aking sarili, pilit na pinapalakas ang loob ko.

Pinahid ko ang mga luha sa aking pisngi at huminga nang malalim. Hindi pwedeng habambuhay akong magpakalunod sa sakit. Kailangan kong ipakita na kaya ko.

Bumangon ako mula sa kama at tumingin sa salamin. Nakita ko ang namumugto kong mga mata, isang paalala ng damdaming pilit kong itinatago. Pero kasabay nito, nakita ko rin ang isang babaeng kailangang maging matatag.

"Kaya mo 'to, Akira," muling bulong ko sa sarili ko, kasabay ng pagpilit ng isang maliit na ngiti.

Kinuha ko ang isang hairbrush at inayos ang magulong buhok ko. Hindi ko hahayaang makita nila ang bigat na dinadala ko. Magiging normal ako — isang masayahing Akira na walang bahid ng lungkot.

Paglabas ko ng kwarto, naamoy ko agad ang nilulutong sinigang ni Mama. Hinayaan ko ang amoy ng maasim at maalat na sabaw na bahagyang magbigay ng init sa puso ko.

"Anak, halika na’t kumain," tawag niya mula sa kusina.

Ngumiti ako at tumango. "Opo, Ma."

Isang araw, magiging mas madali rin ang lahat. At kahit gaano pa kasakit ngayon, alam kong darating din ang oras na masasabi ko nang tuluyan ko nang naka-move on.

Paglapit ko sa hapag-kainan, agad akong sinalubong ng mainit na mangkok ng sinigang. Naamoy ko ang halimuyak ng maasim na sabaw na tila nagpapagaan ng pakiramdam ko.

"Wow, Ma! Mukhang sobrang sarap nito," pilit kong ngumiti, sinusubukang itago ang bigat na dinadala ko.

"Syempre naman!" Masiglang tugon ni Mama. "Paborito mo 'yan, 'di ba? Saktong-sakto para maibsan yang pagod mo."

Tumango ako at naupo. Sinubukan kong gawing normal ang bawat galaw ko. Kinuha ko ang kutsara at humigop ng mainit na sabaw. Napasinghap ako sa asim na tumama sa panlasa ko, pero sa kabila noon, may bahagyang ginhawang dala ito.

"Anak," biglang bungad ni Mama habang tinutusok ang isang piraso ng baboy. "Kumusta ka naman talaga? Parang tahimik ka yata."

Saglit akong natigilan. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang tanong niya nang hindi niya mahalata ang lungkot ko.

"Okay lang po ako, Ma," sagot ko, pilit na pinapakalma ang boses ko. "Pagod lang siguro sa school. Malapit na rin naman po kaming magtapos."

Tumango si Mama, pero ramdam ko ang pagtitig niya na tila binabasa ang bawat emosyon sa mukha ko. "Sigurado ka, anak? Alam mo namang andito lang ako kung gusto mong maglabas ng sama ng loob."

Napangiti ako nang bahagya. "Opo, Ma. Salamat po. Wala naman po akong problema."

Hindi ko alam kung naniwala siya o hindi, pero pinili niyang hindi na magtanong pa. Sa halip, pinuno niya ulit ang plato ko ng ulam.

"Sige, ubusin mo 'yan para lumakas ka. At bukas, maaga ka ulit pumasok."

"Opo, Ma," sagot ko bago muling kumuha ng kanin.

Habang kumakain, sinubukan kong ipagtabuyan ang mga alaala ng araw na ito — si Ninong Axel, si Grace, at ang sakit na dulot ng katotohanang hindi kailanman magiging akin ang lalaking matagal ko nang minahal.

Pero gaya ng sinabi ko kanina sa sarili ko…

Let's move on!

Napahinto ako sa pagkain at ibinaba ang kutsara. Muling bumalik ang kirot na matagal ko nang kinikimkim. Tumingin ako sa dingding kung saan nakasabit ang isang lumang litrato — ako, si Mama, at si Papa. Masaya kaming nakangiti noon, walang bahid ng lungkot o pangamba.

"Pero, Ma," mahina kong bulong, halos pabulong lang. "Namimiss ko si Papa."

Napuno ng katahimikan ang pagitan namin. Ramdam ko ang bigat ng mga salitang binitiwan ko. Tila isang sugat na matagal nang pilit tinatakpan, pero ngayong gabi, kusa itong bumuka muli.

Lumapit si Mama at marahang hinawakan ang kamay ko. Kita ko rin ang pamumuo ng luha sa kanyang mga mata, pero pilit niyang pinanatili ang tapang.

"Alam ko, anak," mahinang sagot niya. "Namimiss ko rin siya. Araw-araw."

Hindi ko na napigilan ang mga luhang bumagsak mula sa aking mga mata. "Sana andito pa siya, Ma. Kung andito lang si Papa... siguro, mas madali lahat."

Hinila ako ni Mama papunta sa kanya at yinakap nang mahigpit. Ramdam ko ang init ng kanyang pagmamahal, ang tanging bagay na nagpapagaan ng sakit.

"Anak," bulong niya, hinahaplos ang buhok ko. "Alam ko mahirap. Pero alam mo rin na ayaw ni Papa na makita tayong malungkot. Gusto niyang maging masaya ka, magpatuloy, at tuparin lahat ng pangarap mo."

Huminga ako nang malalim, pilit na nilulunok ang pait ng pagkawala. "Alam ko, Ma. Pero minsan... parang kulang pa rin."

"Normal lang ‘yan, anak. Pero tandaan mo, hindi ka kailanman nag-iisa. Andito ako. At si Papa... andiyan lang siya." Tumingin si Mama sa litrato, pilit na ngumiti sa kabila ng luha. "Bantay natin siya."

Niyakap ko siya nang mas mahigpit. Kahit wala na si Papa, ramdam ko pa rin ang presensya niya sa mga alaala at pagmamahal na iniwan niya.

At kahit gaano kasakit, kakayanin ko. Para kay Mama. Para kay Papa. Para sa sarili ko.