Chapter 6

Chapter 6

Fast Forward

Ilang Buwan Matapos

Sa wakas, dumating na rin ang araw na pinakahihintay naming lahat — ang araw ng pagtatapos.

Nasa malawak na gymnasium kami, napuno ng mga estudyanteng sabik nang magtapos. Naririnig ko ang masiglang tawanan at mga bulungan ng kasiyahan. Nasa paligid ang mga magulang at mahal sa buhay, proud na proud habang pinagmamasdan ang mga anak nilang magsusuot ng toga at tatanggap ng diploma.

Naramdaman ko ang init ng yakap ni Jane, ang matalik kong kaibigan, na halos tumatalon sa tuwa.

"Akira! Grabe, girl! Graduate na tayo!" sigaw niya habang pilit akong niyayakap.

"Oo nga, Jane! Parang kailan lang, pinag-uusapan lang natin kung paano tayo makakatapos. Ngayon, hawak na natin ‘to." Nginitian ko siya at hindi ko napigilang mapaluha ng bahagya.

Sa likod ng saya, naroon pa rin ang kirot. Alam kong kung andito lang si Papa, siguradong siya ang pinakamalakas na palakpak sa buong gymnasium. Ngunit kahit wala siya, ramdam ko ang kanyang presensya.

Pagkatapos ng seremonya, natanaw ko si Mama sa gitna ng mga tao. Nakatayo siya, hawak ang maliit na bouquet ng mga bulaklak, at bakas sa kanyang mukha ang hindi mapantayang saya at pagmamalaki. Ang kislap sa kanyang mga mata ay sapat na para punan ang kakulangan na nararamdaman ko.

"Anak!" masayang tawag ni Mama habang patakbo akong lumapit sa kanya.

"Ma!" Mahigpit ko siyang niyakap. Ramdam ko ang init ng kanyang yakap — isang yakap na puno ng pagmamahal at suporta.

"Napakagaling mo, Akira. Alam kong proud na proud si Papa sa’yo," bulong niya sa akin.

Nang marinig ko iyon, napatingin ako sa langit, pilit na pinipigil ang mga luha. "Para sa’yo ‘to, Papa," mahina kong sabi sa aking sarili.

Hindi nagtagal ay lumapit si Jane na may dala-dalang cellphone. "Okay, okay! Picture time!"

Nagpa-picture kami ng maraming beses — tawanan, kulitan, at ilang dramatikong poses. Masarap sa pakiramdam na matapos ang lahat ng pagsubok, heto na kami, nakatayo at handa nang harapin ang panibagong yugto ng buhay.

Sa gitna ng kasiyahan, bigla kong narinig ang isang pamilyar na boses mula sa likod.

"Congratulations, Akira."

Napalingon ako at doon ko nakita si Ninong Axel — gwapong-gwapo sa kanyang suit, may hawak ding bouquet ng mga puting rosas. Hindi ko inaasahang makikita ko siya rito, pero heto siya, nakangiti at nakatingin sa akin.

"Ni-Ninong?" gulat kong tanong.

"Of course, pupunta ako. Hindi ko palalampasin ang araw na ‘to," sagot niya, halatang may pride sa kanyang boses.

At sa sandaling iyon, kahit may bahid pa rin ng mga alaala ng nakaraan, naramdaman ko ang kaunting gaan sa aking puso.

Ito na ang simula ng bagong kabanata — hindi lang bilang isang guro, kundi bilang isang babaeng handa nang humakbang patungo sa mga susunod na pangarap.

"Sige, maghintay kami ni Grace sa may kotse. Liza, congrats sayo din," sabi niya kay mama.

Ngumiti si Mama kay Ninong Axel. "Salamat, Axel. Ingat kayo," sagot niya nang magalang.

Tumango si Ninong bago tumalikod at naglakad pabalik sa parking lot, kung saan naroon si Grace na naghihintay sa loob ng kanyang kotse. Kahit pa anong pilit ko, hindi ko maitatangging may kung anong kirot akong nararamdaman habang pinagmamasdan silang dalawa.

"Anak," malambing na tawag ni Mama, na para bang nararamdaman ang bumabagabag sa akin. "Okay ka lang ba?"

Napakagat ako ng labi at pilit na ngumiti. "Oo naman, Ma. Masaya lang ako na nandito kayo."

Ngumiti si Mama, ngunit hindi niya na rin kinulit pa. Hinawakan niya ang kamay ko, isang tahimik na paalala na hindi ko kailangang ipilit ang pagiging matatag sa harap niya.

"Halika na, anak. Uuwi na tayo. Alam kong pagod ka na rin," aya niya.

Habang papalayo kami, hindi ko maiwasang lingunin muli sina Ninong Axel at Grace. Nakita kong binuksan ni Ninong ang pinto ng kotse para kay Grace, laging gentleman tulad ng nakasanayan. Pero may kung anong lungkot sa mga mata ko habang pinagmamasdan sila.

"Sige, Akira," bulong ko sa sarili. "Panahon na para tanggapin na hanggang dito ka na lang. Si Ninong Axel at si Grace ang para sa isa’t isa."

Pinilit kong itaboy ang bigat sa dibdib ko. Ngayong graduate na ako, isang bagong yugto ng buhay ang naghihintay. At kahit anong sakit ang nararamdaman ko, kailangan kong magpatuloy.

'Let’s move on,' usal ko sa aking sarili.

"Jane, mauna na kami sa inyo!"

"Bye, move on na ha. Sige na baka mainip pa silang maghintay sa inyo sa parking lot," pabirong sagot ni Jane sabay kindat.

Napailing na lang ako. "Oo na, sige na. Ingat ka rin."

Naglakad na kami ni Mama papunta sa direksyon ng parking lot. Ramdam ko ang kaba at kaunting pag-aalangan habang papalapit kami. Pangalawang pagkakataon ko na itong makita si Grace, pero parang hindi pa rin ako handa.

Pagkarating namin, agad kong nakita ang pamilyar na kotse ni Ninong Axel. Nakatayo siya sa tabi nito, nakasandal at mukhang may inaayos sa phone. Si Grace naman ay nasa loob, abala sa kung anong ginagawa. Sa kabila ng lahat, hindi ko maitanggi na maganda talaga siya — elegante at may kakaibang dating.

"Axel!" tawag ni Mama, dahilan para itaas niya ang tingin at ngumiti.

"Kanina pa kami naghihintay," biro ni Ninong Axel, pero may lambing sa tono niya.

"Sorry naman, nagpaalam pa kasi kami kina Jane." Sagot ko nang pilit na ngumingiti.

Bumukas ang pinto ng kotse at bumaba si Grace. Diretso ang tingin niya sa akin, ngunit may malumanay na ngiti sa kanyang mga labi.

"Hi, Akira," bati niya. "Congrats, graduate ka na rin. I'm sure proud na proud si Tita Liza sa'yo."

"Salamat," sagot ko, sinusubukan ang best kong maging magalang. "At salamat din sa pagpunta niyo ni Ninong."

"Of course," sagot niya habang mahinhing tumango. "Axel wouldn’t miss it for the world."

Naramdaman ko ang bahagyang kirot sa mga salitang iyon, pero pinilit kong hindi ipakita.

"Halika na, Liza. Ihahatid na namin kayo," sabi ni Ninong Axel habang binubuksan ang pinto ng kotse para kay Mama.

Tumango ako at walang imik na sumakay sa backseat. Sa loob ng kotse, ramdam ko ang bigat ng hangin. Sa harap ko, magkasama si Ninong Axel at si Grace — dalawang tao na tila perpekto para sa isa’t isa.

At ako? Ako ang taong pilit na nagtatago ng nararamdaman.

"Kaya mo ‘to, Akira," bulong ko sa sarili. "Pangalawang pagkakataon mo na. Dapat mas madali na ‘to."