Chapter 03: Lifeless Body

Zeilyn.

Madilim. Nakakabinging katahimikan at nakakakilabot na lugar. 'Yan lang ang tangi kong maipapaliwanag sa lugar na ito kung saan ako kasalukuyang nakatayo. Hindi ko alam kung nasaan ako ngayon. Wala akong ibang makita bukod sa itim. May kakaunting ilaw pa naman pero itim talaga ang paligid.

I started to walk slowly in a cold ground barefooted. Ngayon ko lang napansin na nakasuot ako ng isang bestidang itim at ang buhok kong naka-braid. Napakunot ang noo ko. Bakit ganito ang ayos ko? At anong lugar 'to?

Patuloy lamang ako sa paglalakad hanggang sa may naapakan akong isang maliit at matigas na bagay. I bend my right knee at kinuha ang bagay na 'yon. Mahigpit ko 'yong kinulong sa kamao ko. Kahit naguguluhan ay kailangan kong makalabas sa lugar na ito. This place is giving me a goosebumps. So creepy.

But suddenly, my foot comes into stop. A cold, deep and scary voice started to hummed that echoes all around this place. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko at ramdam ko rin ang panginginig ng mga tuhod ko. I close my eyes and prevent myself to freak out.

I don't know what's happening to me. My mind is getting more and more chaos this past few days. Gulong-gulo na ako. I keep seeing unexplainable things that didn't exist. I thought that it will just pass away. But, I'm wrong. Kasi kahit sa panaginip ko ay nakakakita ako ng mga hindi kapani-paniwalang bagay. Kagaya nalang ng mahika. Nakikita ko nalang ang sarili ko na gumagamit no'n.

Weird right? Alam ko. That's why I'm forcing myself not to dream of it. My mind keeps giving me a taekwondo feeling and everytime I fight back, I lose. It's as if, my mind has the ability to control me anytime without me...realizing it. And there are also times that I just found myself putting my hands mid-air and expect something. Expect that things all around me will float in my command.

"Hmm...hmm...hmm.." The voice continue to hummed. Para itong isang nakakakilabot na tunog na hindi gugustuhing marinig ng ibang tao. I was still closing my eyes when I sense something. Something different. Mainit na malamig, hindi ko alam. I think, something was going to collaborate and explode. Hindi ako sigurado ngunit parang may force na humihigop sa akin mula sa likod.

Kinabahan ako bigla. Nagsitayuan ang mga balahibo ko sa batok at braso. Ramdam ko rin ang panlalamig ng mga kamay ko at ang pagbilis ng hininga ko.

Unti-unti kong dinilat ang mga mata ko at diretsong tumingin sa likod. The moment I saw what happened behind me, I stumble and feel backward. Napasigaw ako at napatakip sa aking bibig dahil sa labis na pagkagulat.

I saw a lifeless body in front of me. Ngunit di katulad ng iba, dilat na dilat ang mga mata nitong nakatingin sa akin. She was wearing a white gown na naging pula na dahil sa dugo. Ang mukha niya na natatakpan ng kanyang buhok maliban sa kanyang mga mata kaya hindi ko makita ang kabuuan ng mukha niya. But, I'm really sure this one thing..

Something isn't right.

Dahan dahan akong tumayo at naglakad papalapit sa kan'ya. Halata sa kanyang itsura na naggaling siya sa isang marangyang pamilya.

Halos lumabas na ang puso ko sa aking dibdib dahil sa sobrang kaba. Sino ba 'to? Tanging pwesto lang niya ang pinakamalinaw na aking nakita dahil sa liwanag na hindi ko alam kung saan nanggaling.

Nang nasa paanan ko na siya ay lumuhod ako at akmang hahawiin ang buhok na Nakatakip sa mukha niya nang bigla nalang siyang gumalaw at hinawakan ng mahigpit ang palapulsuhan ko.

"W-what are y-you trying to d-do?"

Nagulat ako nang bigla nalang siyang nagsalita. Alam kong nanghihina na siya dahil sa lagay niya ngayon pero pinilit niya parin ang kan'yang sarili na magsalita.

"H'wag kang m-mag-alala. Hindi kita sasaktan." Sabi ko. Nakita ko kung pano niya pinikit ng mariin ang kan'yang mga mata.

Lumalim ang paghinga ko nang bumaba ang kan'yang kamay at hinawakan ang aking nanlalamig na kamay. Pati 'yon ay puno na rin ng dugo.

Nagtaka ako nang may maramdaman akong isang kakaibang sensayo sa kamay niya. Parang nalalagutan ako ng hininga sa hindi malamang dahilan. Gugustuhin ko mang bumitaw ay hindi ko magawa dahil sobrang higpit ng pagkakahawak niya.

Namalayan ko nalang ang sarili ko na nanghihinang napahawak sa aking dibdib at napa-upo sa lapag. Kinakapusan ako ng hininga at tila parang kinukuha ang lakas ko sa katawan. Hindi ako makapag-isip ng maayos dahil sa hirap na nararamdaman. Hanggang sa lamunin ako ng kadiliman.

***

Huni ng ibon at masarap na simoy ng hangin. Minulat ko ang aking mga mata at isang sikat ng araw na natatabunan ng iilang dahon mula sa puno ang bumungad sa akin. I slowly sat on dead leaves.

From here. I've heard a faint sound of a water splash on it's own. The faint sound of the leaves in the trees because of the average wind makes me feel that I'm in a province. Far province. A place I've always wanted to go and live for good.

I scan everything around me. Tons of emerging flowers brutally caught my attention. I've never seen that kind of flower before, and I didn't even know that it does exist. It has the color of light blue with the slight combination of red and violet. A rose shaped flower that everyone wants to have and accepted, even me. It's as if, nobody can't resist that flower and calling anyone's attention.

Dahan dahan akong tumayo at humakbang patungo do'n sa bulaklak para mas malapitan ko itong matingnan. Gusto ko itong masuri ng malapitan at tingnan ang bawat parte ng bulaklak para hindi ko malimutan.

Napangiti ako. It's beautiful. So beautiful.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko na pumitas ng bulaklak at amoyin ito. It has the sweet smell of lavender kahit na sky blue ang kulay nito. I force myself to stop admiring the flower and started to wander around. Kung kanina ay nasa isa akong madilim na lugar, ngayon ay nandito ako sa isang parang paraiso dahil sa sobrang ganda at payapa. Hindi ko alam kung bakit ako napadpad dito o kung anong lugar 'to. But, I didn't mind all of my confusion. Because seeing and wandering around in this place makes my thoughts slip away from my head.

Ang tunog ng mga patay na dahon na natatapakan ko ang nagsisilbing ingay sa lugar. Para akong naglalakad sa isang gubat na ang mga dahon ang nagsisilbing daan. Sa katunayan, mas gusto kong manatili dito kesa sa lugar kung saan ako lumaki. Nakakasawa na ang polusyon. Kasi kumpara dito, walang mga taong mapanghusga at kina-iinisan ang pagkabuhay ko sa mundong ibabaw. Kung pwede lang na dito ako tumira, dito talaga ako titira.

"Woah," bulalas ko nang mapadpad ako sa isang falls. Asul na asul ang kulay ng tubig. At may nakita pa akong bahaghari sa itaas.

Namangha talaga ako. Sa buong buhay ko, ngayon lang ako nakakita ng ganito kagandang lugar. Well, maraming beses naman na akong nakakita ng falls pero hanggang picture lang. Tsaka ng bahaghari sa malapitan. Hindi ako adventurer. Dahil kung millennial lang naman ang pag-uusapan, huling huli na ako sa uso.

Sabihin niyo nang para akong isip bata dahil sa ina-akto ko. Pero 'yon talaga ang totoo. Kahit sinong tao ang makakita sa lugar na 'to ay hindi mapigilang mamangha.

Napatigil ako sa pagpapantasya sa lugar nang may makita akong isang lalaki na naka-upo sa bermuda grass at diretsong nakatingin sa falls. Nakasuot siya ng isang simpleng white t-shirt at pants. Dahil sa suot niya ay klaro ang kanyang makisig na katawan. Nakatagilid siya sa akin kaya hindi ko masyadong kita ang mukha niya. Idagdag pa ang layo namin sa isa't-isa, kaya medyo malabo talaga.

Dahan dahan akong naglakad para liitin ang distansya naming dalawa. Maya maya pa ay inangat niya ang kanyang kaliwang kamay at nilapat sa dibdib niya. Ngayon ko lang napansin na may hawak pala siyang bulaklak na kagaya ng hawak ko.

Mas lumapit pa ako at nang makuntento na ako sa distansya namin ay pinaningkitan ko siya ng mga mata.

Nakatuon lang ang atensyon ko sa bulaklak na hawak niya. Hindi ko alam kung bakit pero lumubog ang puso ko nang makita ang napakalungkot na aurang nakapalibot sa kanya. Kahit tiningnan ko lang, alam kong sobrang bigat ng dinadala niya.

Gamit ng isa niya pang kamay ay hinawakan niya ang kanyang dibdib at yumuko. Parang kumirot ang puso ko nang marinig ko ang mahina niyang hikbi. Umiiyak siya. Madalang lang ako makakita ng lalaking umiiyak kaya paniguradong may malaki talagang problema ang isang 'to. We know that boys rarely shows their deep emotions and express it by crying. Dahil ayaw nilang maging mahina sa paningin ng iba at nakakabading daw ang umiyak. Crying can't make boys gay. Sometimes, crying is the best way to express the pain you're feeling.

"I shouldn't let you left alone in that room." Rinig kong saad niya sa mahinang boses at humikbi ulit. Ramdam ko ang matinding pagsisisi niya sa bawat salitang binibitawan. Hindi ko alam ngunit parang may nagtutulak sa akin na lapitan siya at i-comfort pero hindi ko magawang igalaw ang mga paa ko.

"I miss you so much." Mahinang saad niya ulit. Napakunot ang noo ko nang parang basa ang pisngi ko. Hinawakan ko ito at tsaka ko lang napansin na umiiyak na pala ako.

Ba't ba ako nagkakaganito?

Hindi ko alam. Pero parang apektado ako sa lungkot na nararamdaman ng lalaking 'to. It feels like...seeing him cry brokes my heart into pieces. Parang pasan ko rin ang dinadala niyang matinding kalungkutan.

I really found my self weird for acting like this. I shouldn't feel anything because I don't even know this guy. But, his emotions are quiet disturbing. And I didn't even know how did I end up in this place that I don't know that probably still existing.

I close my eyes and force myself not to let my tears escape from my eyes. Kapag may makakita sa akin dito na umiiyak ng walang dahilan ay malamang, mawi-weirdohan 'yon sa'kin kung sino man siya. Pero, meron nga bang ibang tao dito bukod sa aming dalawa? Wala naman siguro. And besides, this seems to be a private and hidden place.

Nang buksan ko ulit ang aking mga mata ay nagtaka ako nang matagpuan ko ang aking sarili sa iba na namang lugar.

Ano na naman ang lugar na ito? At pano ako napadpad dito? I was just closing my eyes then pagkadilat ko ay natagpuan ko nalang ang sarili kong nakatayo sa maliliit na dahong may kakaunting putik.

Nandito na naman ako ngayon sa lugar na walang kabuhay-buhay, 'di tulad no'ng kanina. Ang mga puno dito ay wala ng dahon, mga sangang nangingitim na. Mga patay na bulaklak at putikang daan. Ibang iba ito sa lugar kung saan ako nanggaling kanina lang.

This place can make you feel dead and gives sadness. Wala kang makikitang bulaklak o nagliliparang paru-paru. Parang matagal na itong hindi naaalagaan o binibisita. May nakikita rin akong bahay ng gagamba sa sanga ng puno at sobrang pangit tingnan ng buong paligid.

It's a garden. A dead garden to be exact.

Hindi ito ang garden gaya ng expectation at pananaw ng mga tao, maging ako. I was expecting a garden with a mini fountain and a beautiful flowers. Pero hindi ko ito maikukumpara sa mga garden na inaasahan ko. A lively garden is completely opposite to this one.

Dahan dahan akong naglakad sa isang maputik na daan. Natatakot ako kasi napakatahimik ng lugar at napaka-creepy. Para akong nandito sa isang haunted na lugar.

Deficiency beautiful. That two words can only describe this place.

Napahinto ako sa paglalakad nang napalingon ako sa kaliwang bahagi ng lugar. Sa 'di kalayuan, may natanaw akong isang maliit na bahay na gawa sa kahoy. Dahil malawak ang lugar ay posibleng magtayo ng maliit na bahay dito.

Lumapit ako sa mismong bahay. Mayroon itong tatlong palapag na hagdan para makarating sa harap ng pintuan. Kapansin-pansin rin ang kapal ng alikabok kahit saang parte ng bahay mo tingnan, at tsaka napakarumi ng sahig.

Nang maibalik ko ang aking tingin sa pinto ay napa-atras ako sa gulat nang bigla nalang itong bumukas. The scratches and crack sound from the opening door gives shiver down to my spine.

Nang tuluyan na itong bumukas, bumungad sa akin ang maliit na sala. Mga upuang natatakpan natatakpan ng puting tela. Hindi gaanong maliit ang space sa loob ng bahay, pero napakatibay at hindi basta bastang matitibag.

Pumasok ako sa loob at nilibot ang aking paningin sa buong bahay. Kung titingnan mo sa labas, hindi mo kailanman maisip na magkakasya sa loob ang kwarto, sala at kusina. May nakita pa akong isang pinto malapit sa kwarto na sa tingin ko ay banyo. Simple lang pero hindi ko gusto ang environment. Masyado kasing creepy at nakakatakot. Para itong bahay ng isang weird na albularyo.

Habang naglalakad para libutin ang bawat corner ng bahay ay may 'di sinasadyang naapakan akong isang maliit na rectangle kagaya ng switch ng ilaw. Nakarinig ako ng katamtamang tunog ng nagbubukas na pader or something. Napatingin ako sa sahig malapit sa paanan ko.

Bigla nalang parang naging sliding door yung part na 'yon na kasing size ng natural na pinto. Lumapit ako ruon at do'n ko lang nakita na may hagdan pala ito pababa. Umapak ako sa unang palapag. Hindi madilim ang daan pababa dahil sa ilaw na nasa magkabilang pader. Old style ang ilaw. 'Yung salamin na diamond ang form tapos may apoy sa loob.

Nang makababa na ako sa huling palapag ay hindi agad ako nakagalaw dahil sa gulat. Para akong nasa loob ng isang laboratory.

Maraming parang kabaong na gawa sa isang matibay na salamin kaya kitang kita ko kung ano ang nasa loob.

Mga taong walang saplot sa katawan at tila hindi na humihinga. Para silang ginagawang eksperimento sa isang proyekto. Maraming wires ang naka-kabit sa buo nilang katawan. Naaawa ako sa mga taong nasa loob. Napakasama sa taong gumawa ng bagay na 'to sa kanila. Wala siyang puso kung sino man siya.

Nang mapadpad ang tingin ko sa kanang bahagi ng lab, may nag-iisang nakahandusay sa malakabaong na gawa sa salamin. Kumpara sa iba mas marami ang wire na naka-kabit sa kan'ya at siya lang ang nai-iba.

The moment I saw her face, my breathe literally stop. My aroused anger lessen and replaced by anxiousness.

In a coffin-like made of thick glasses. I saw myself lying inside of it, unconsciously.

I saw my lifeless body.

***

itsmaidemblack