Ang laro

(Dante POV.)

Umaga pa lang ay gising na ako. Tahimik ang paligid ng villa maliban sa mga alon na sumasalpok sa baybayin. Habang nag-iimpake ako ng mga gamit ni Celestine, malinaw sa isip ko ang nangyari kagabi—ang biglaang pag-atake na muntikan nang maglagay sa panganib ng buhay niya. O mas tamang sabihin… akala ko lang pala.

Tinitingnan ko ang bawat sulok ng silid habang inaayos ang mga bag. Parte na ng trabaho ko ang maging mapagmatyag, laging handa. Hindi ako puwedeng magpabaya. Ang trabaho ay trabaho—hindi ako nandito para makisama sa mga kapritso ng isang babae, kahit pa siya si Celestine Isla Navarro.

Habang abala ako, biglang bumukas ang pintuan. Pumasok ang isang lalaki—matangkad, maayos manamit, at may dala-dalang tablet sa kamay.

“Good morning, Mr. Cruz,” bati niya na may ngiti. “Ako si Marco Cinco Reyes, assistant ni Ms. Navarro.”

Tumango lang ako. “Magandang umaga.”

Nagtama sandali ang mga mata namin. Hindi ko alam pero may kakaibang kumpiyansa sa tingin ng taong ito, parang alam niya ang hindi ko pa alam. Ilang segundo lang, bumukas muli ang pinto. Doon pumasok si Celestine, naka-dress na kulay pula na halos sumisigaw ng kapangyarihan at tukso.

“Oh, Dante darling!” malakas niyang wika habang pumalakpak. “You did well last night.”

Hindi ko agad naintindihan. Nakataas ang kilay ko habang nakatingin sa kanya.

“What do you mean?” malamig kong tanong.

Si Marco, naglakad palapit at inilagay ang tablet sa ibabaw ng mesa. Doon nag-play ang isang video recording—mga lalaking nakamaskara, na siya ring umatake kagabi, pero sa video malinaw na nakatanggap sila ng pera mula… kay Marco mismo.

Nanlamig ako saglit. “Ano ‘to?”

Napangiti si Celestine, saka pumalakpak muli. “Surprise!” sabay halakhak. “Very good, Dante. You really didn’t disappoint me. Alam mo ba? That was all just part of my plan.”

Parang kumulo ang dugo ko sa loob, pero nanatiling kalmado ang ekspresyon ko. “Plano… ibig mong sabihin… scripted ang lahat?”

“Yes,” nakangising sagot niya, sabay upo sa gilid ng kama na parang batang tuwang-tuwa sa kalokohan niya. “I paid them. Lahat ng nangyari kagabi—ambush, takot, drama—lahat iyon orchestrated. I just wanted to see… kung hanggang saan ang kaya mong gawin para protektahan ako.”

Hindi ko alam kung matatawa ako o maiinis. Pinaglaruan lang pala niya ako kagabi. Akala ko tunay ang panganib, kaya nag-focus ako sa bawat galaw. Pero sa huli, isang palabas lang pala iyon para sukatin ako.

“Wala ka bang ibang paraan para i-test ako?” seryoso kong sagot. “Ginawa mong biro ang trabaho ko.”

Tumayo si Celestine at lumapit sa akin. Nakapamewang siya, nakatitig diretso sa mga mata ko. “Oh come on, Dante. Don’t be too serious all the time. That’s boring. Look, you passed the test. You were amazing. Very strong. Very focused. Exactly the kind of man I need.”

Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili. “Ang inakala kong panganib kagabi ay wala palang katotohanan. Kung gano’n, wala talagang threat sa buhay mo.”

Nagkibit-balikat si Celestine, saka ngumisi. “Who knows? Maybe yes, maybe no. But what matters is… you stayed. Hindi ka tumakbo, hindi ka natakot. That’s loyalty. That’s discipline. Kaya naman—” pumalakpak siyang muli at sabay sabing— “Bravo, Dante. Very good.”

Si Marco, na kanina pa nakatayo sa gilid, ngumiti lang na parang sanay na siya sa mga drama ng amo niya.

“Ma’am, kailangan na po nating umalis bago mag tanghali,” sabi ni Marco.

“Yes, yes,” mabilis na sagot ni Celestine. “Pero wait…” tumingin siya sa akin, sabay naglakad palapit. “Dante, darling… don’t be mad at me, okay? I just wanted to have fun. Life is too short para maging seryoso every second.”

“Trabaho ko ang maging seryoso,” maikli kong sagot.

“Exactly!” sagot niya na may malikot na ngiti. “That’s why bagay tayo. Ako ang fun, ikaw ang serious. Perfect match, right?”

Hindi ako sumagot. Nagpatuloy ako sa pag-iimpake, pilit iniiwas ang tingin sa kanya. Hindi ko hahayaang mabaling ang focus ko sa mga laro niya.

Habang nilalagay ko ang huling bag sa tabi ng pinto, biglang lumapit si Celestine mula sa likod at marahang tinapik ang balikat ko.

“You know, Dante… I like it when you ignore me,” bulong niya. “Mas lalo akong nae-excite.”

Pinikit ko lang ang mata ko sandali, pinipigilan ang sarili ko na huwag mag-react. Ang trabaho ko ay maging bodyguard, hindi entertainer, at lalong hindi laruan ng amo ko.

Pero malinaw sa akin ang isang bagay—hindi magiging madali ang trabahong ito. Hindi lang dahil sa mga posibleng tunay na panganib, kundi dahil na rin kay Celestine mismo.

Bawat ngiti niya, bawat plano niyang parang laro, bawat kapritso niya—lahat iyon ay bahagi ng mundong pinasok ko. At kahit anong gawin ko para manatiling tuwid at disiplinado, ramdam ko na sinusubok niya ako hindi lang bilang bodyguard… kundi bilang lalaki.

“Let’s go, Dante,” masigla niyang sigaw, sabay abot ng handbag niya. “A new day, a new game. I’m excited!”

Tahimik lang akong tumango at binuhat ang mga bag. Sa isip ko, iisa lang ang malinaw: trabaho lang ito, at trabaho lang ang gagawin ko—kahit gaano pa kahirap pigilan ang mga ngiting puno ng tukso ni Celestine Isla Navarro.