Ang sagupa-an

Pumasok kami sa loob at mabilis kong isinara ang lahat ng pinto’t bintana. Ang mga kamay ko ay mabilis na kumikilos, pinapahigpit ang bawat lock, pinipilit tiyakin na walang makakapasok.

“What are you doing?” tanong ni Celestine, nakangiti pa, parang walang nangyayaring kakaiba.

“Manatili ka dito at manahimik,” mariin kong sagot, ramdam ko ang bigat ng dibdib ko sa kaba. “Nagpapaputok na sila sa labas. Hindi ito biro.”

Pero sa halip na kabahan, parang wala lang sa kanya. Umupo pa siya sa gilid ng kama, nag-cross legs, at nag-sip ng wine. Para bang normal lang ang lahat.

“Calm down, darling,” biro pa niya, halos may halong pang-aakit. “Walang mangyayari. Isa pa, may mga guard na naka-palibot sa buong lugar na ‘to.”

Hindi ko maiwasang mapalakas ang boses ko. “Mga guard? Kung kaya nilang pumasok nang gano’n kadali sa bakuran, hindi sapat ang mga guard mo. Huwag kang kampante!”

Napailing lang siya at tumayo. Walang pasabi, naglakad palabas ng kwarto, parang wala siyang iniisip.

“Celestine!” halos mapasigaw ako habang hinahabol siya. “Bumalik ka rito!”

Pero wala siyang pakialam.

Ang mga ilaw sa pasilyo ay nagsimula nang mag-flicker, parang may pumapalyang kuryente. Habang nakasunod ako kay Celestine, ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin na dumadaan sa bukas na bintana sa dulo ng hall.

Bigla akong napahinto—isang anino ang gumalaw sa labas. Mabilis kong hinila si Celestine pabalik.

“Hey! What the hell, Dante?!” reklamo niya.

“Quiet.” Hinila ko siya palapit sa pader, pinakiramdaman ang paligid. May mabibigat na yapak, papalapit mula sa hardin.

Tatlong kalalakihan na naman. Naka-itim, may baril.

Mabilis kong itinulak si Celestine papasok sa maliit na storage room sa tabi ng pasilyo. “Dito ka. Kahit anong mangyari, huwag kang lalabas.”

Napatitig siya sa akin, seryoso na ngayon ang mukha. “Dante… careful.”

Wala na akong sinagot. Mabilis kong isinara ang pinto at humarap sa pasilyo.

Unang lumabas ang isang lalaki mula sa dilim, hawak ang pistola. Itinutok niya sa direksyon ko, pero mabilis akong umatras, kumapit sa braso niya, at tinwist hanggang mabitawan niya ang baril. Isang mabilis na suntok sa lalamunan, bagsak siya agad.

Sumugod ang pangalawa, mas malaki ang katawan. Tinangka niya akong suntukin, pero iniwasan ko at sinipa ang tuhod niya nang madiin. Umalingawngaw ang malutong na tunog, sabay bagsak niya sa sahig.

Ang pangatlo, mas maingat. Nakapwesto siya sa likod, baril nakatutok diretso sa dibdib ko.

“Don’t move,” malamig ang boses niya.

Hininto ko ang hinga ko. Hindi ako marunong gumamit ng baril, alam kong dehado ako kapag umatake. Pero hindi ako puwedeng tumigil—si Celestine ay ilang hakbang lang ang layo sa pintong pinagtataguan niya.

Isang segundo lang ang inantay ko. Mabilis kong itinulak ang mesa sa gilid para hadlangan ang linya ng baril, sabay tumalon papalapit. Nagkamali siya ng timing—napababa ang putok, tumama lang sa sahig. Hinawakan ko ang kamay niya, pinilipit hanggang mabali ang pulso. Bago pa siya makabawi, isang sipa sa panga ang nagpahandusay sa kanya.

Huminto ako, habol ang hininga. Lahat ng katawan sa sahig, walang malay.

Dahan-dahang bumukas ang pinto ng storage room. Lumabas si Celestine, nakatingin sa akin na parang iba ang nakikita niya. Hindi na siya ‘yung babaeng palaging nakangiti, kundi parang may halong paghanga at pagkabighani sa titig.

“Oh my God, Dante…” mahinang bulong niya. “Tatlo na naman? You’re unbelievable.”

“Hindi ito laro,” malamig kong sagot. “Gusto ka nilang patayin. At kung hindi ka susunod, baka pareho tayong hindi makaligtas.”

Lumapit siya, halos idikit ang katawan niya sa akin. Ang mga mata niya kumikislap sa dilim, parang hindi alintana ang panganib.

“Pero darling,” bulong niya, “don’t you realize? The more danger I face, the more I need you. And the more I need you… the more I want you.”

Pinilit kong umatras, pero hawak na niya ang braso ko, mahigpit, parang ayaw akong pakawalan.

“Celestine…” mariin kong sabi, pilit na tinatanggal ang kamay niya. “Hindi ito tungkol sa atin. Trabaho ko lang ‘to.”

Ngumiti siya, matamis pero may halong misteryo. “Trabaho… sure. Pero alam ko, one day, you’ll stop pretending.”

Binitiwan ko ang braso niya at tumalikod. “Mag-impake ka. Aalis tayo rito bukas ng umaga. Hindi na ligtas ang villa na ‘to.”

Habang nakahiga si Celestine sa kama nang gabing iyon, nakatanaw siya sa akin habang nakaupo ako sa upuan malapit sa pinto. Hindi ako kumikilos, alerto pa rin kahit ramdam ko ang pagod ng katawan.

“Dante…” mahinang tawag niya.

Hindi ako sumagot.

“Do you ever get scared?” tanong niya, nakatalikod sa akin, pero halata sa boses ang seryosong tono.

Sandali akong natahimik. “Oo,” sagot ko, mababa ang boses. “Pero hindi ako pwedeng magpadala. Dahil kung matakot ako, sino pa ang magbabantay sa’yo?”

Nagtagal ang katahimikan. Akala ko’y nakatulog na siya, pero maya-maya, narinig ko ulit siyang nagsalita.

“Dante…” bulong niya, halos pabulong lang. “Kung hindi kita nakuha bilang bodyguard, I think I’d still find a way to make you mine.”

Hindi ko na siya sinagot. Pinikit ko na lang ang mga mata ko, kahit alam kong hindi ako makakatulog.

Sa labas ng bintana, may mga anino pa ring gumagalaw. Hindi pa tapos ang laban na ito.

Kinabukasan, habang inihahanda ang mga gamit para umalis, nakatanggap ako ng bagong mensahe mula sa unknown number:

“Leaving won’t save her. You can’t protect her forever. She will fall… and so will you.”

Napakuyom ako ng kamao. Lalong bumigat ang pakiramdam ko—hindi lang simpleng ambush ito. May mas malaking pwersang gumagalaw sa paligid ni Celestine.

At alam kong simula pa lang ito ng mas matinding panganib.