Ang hindi inaasahang pana-uhin

“Business trip tayo. Abroad. Hong Kong,” casual na sambit ni Celestine habang nag-aayos siya ng mga papeles sa mesa. Para lang siyang nag-request ng kape—pero ang sinabi niya, ibang level.

Napakunot ang noo ko.

“Wala pa akong passport,” sagot ko diretso, parang binuhusan ng malamig na tubig ang plano niya.

Sandaling natahimik si Celestine, pero agad ding bumawi. Tumawa siya nang mahina, halos pabulong, na parang nakahanap ng laruan.

“No problem. Marco, samahan mo si Dante kumuha ng passport.”

Mula sa gilid, naramdaman ko ang matalim na tingin ni Marco Cinco Reyes, ang assistant na parang laging bantay-sarado kay Celestine. Wala siyang reklamo, pero ramdam kong pinipigilan niyang mag-react. Hindi halata, pero parang may selos sa mga mata niya.

Hindi madali ang proseso. Ang daming papeles, pila, at requirements. Ramdam ko ang inis ni Marco habang sinasamahan ako. Parang ayaw niyang kasama ko siya, parang mas gusto niyang wala ako sa paligid ni Celestine.

“Dapat kasi prepared ka. Ang daming hassle tuloy,” singhal niya habang naglalakad kami papunta sa opisina ng DFA.

Hindi ako kumibo. Hindi ako sanay makipagsagutan lalo na sa taong alam kong mas mataas ang tingin sa sarili. Delivery man lang ako noon. Hindi ko na kailangan ng paligsahan ng ego.

Pero dumating ang solusyon—at gaya ng inaasahan, pera.

“Ayaw kong maghintay,” sabi ni Celestine nang marinig niya ang tungkol sa processing time.

“Marco, bayaran mo na lang. Gusto ko bukas, hawak na ni Dante ‘yan.”

Hindi ko alam kung anong mas nakakagulat—yung bilis ng utos niya, o yung laki ng halagang nilabas ni Marco para bilhin ang proseso. Sa isang kisapmata, parang wala nang imposible.

Ganito pala ang mundo kapag may pera. Ang lahat, kayang madaliin. Ang lahat, kayang bilhin.

Napailing ako nang palihim. Pero sa loob-loob ko, may parte ring humanga.

Ilang araw bago ang alis, nasa opisina kami ni Celestine. Laging ganoon—siya, laging dikit, laging hanap ng pagkakataong lumapit. Para siyang linta. Magaan ang kilos, mapang-akit ang bawat galaw.

“Dante…” malambing ang boses niya, halos dumudulas sa pandinig.

Kumapit siya sa braso ko, halos idikit ang katawan niya. Ang halimuyak ng mamahaling pabango niya, ramdam ko sa balat ko.

Pero nanatili akong matigas. Wala akong ibang inisip kundi ang tungkulin ko. Bodyguard ako. Hindi ako dapat madala.

Napatingin ako sa salamin ng opisina. Nakita ko ang sarili kong parang bato—walang emosyon. Samantalang si Celestine, parang apoy na gustong sumunog sa paligid.

“Bakit parang deadma ka?” nakangiting tanong niya.

“Trabaho lang, ma’am,” malamig kong tugon.

At doon siya muling tumawa. Isang tawa na may halong inis at pananabik. Para bang lalong ginaganahan siyang akitin ako dahil nakikita niyang hindi ako basta-basta nadadala.

Bago pa niya muling masabi ang anuman, biglang bumukas ang pintuan. Malakas. Halos mabasag ang hawakan.

Pareho kaming napalingon.

Isang babae ang pumasok.

Tumigil ang oras sa loob ng opisina.

Hawak ko agad ang baril sa tagiliran ko, handang mag-react kung kinakailangan.

Pero hindi armas ang dala ng babaeng ito—kundi presensiya. Mabigat. Malamig. Para siyang anino na galing sa nakaraan.

Nanlaki ang mata ko. Hindi ko siya kilala, pero ang itsura niya… halos kopya ni Celestine. Magkatulad ang hugis ng mukha, ang tikas ng tindig, ang matalim na mga mata. Pero kung si Celestine ay apoy na nakakaakit, ang babaeng ito ay parang yelo na mangangain ng buhay.

“Celestine…” malamig na sambit ng babae, mababa ang tono.

Napalunok ako. Kahit hindi ko sila kilala nang buo, ramdam kong hindi ito ordinaryong bisita.

Nawala ang ngiti ni Celestine. Ang babaeng laging nakangisi, laging may hawak na kumpiyansa, ngayon ay natigilan.

“A—Ate?” mahina niyang sabi, halos hindi marinig.

At doon ko unang nakita ang kakaibang takot sa mga mata ni Celestine. Hindi takot sa mga assassin, hindi takot sa mga banta sa negosyo… kundi takot sa taong nasa harap niya.

Ako? Tahimik lang akong nakatingin. Pero ang isang bagay lang ang tumatak sa isip ko:

Kung si Celestine ang apoy, itong bagong dumating—siya ang bagyo.

At pakiramdam ko, ako ang nasa gitna ng kanilang dalawang mundo.

Tahimik lang akong naka tayo sa tabi ni celestine ginagampanan ang aking trabaho, hindi maalis yung mata ko sa babae. Mabigat ang presensya niya, oo, pero hindi ako natitinag. Sanay na ‘ko sa tensyon,

Si Marco, halata kong hindi mapakali. Nakakunot ang noo, parang may kinikimkim na inis o takot. Si Celestine naman… kakaiba. Hindi siya galit, hindi rin masaya—pero ramdam ko na parang nabigla siya sa pag dating ng babae.,.

Kallmado lang akong naka tayo. Tahimik, pero alerto.

Kung sino man ang babae, hindi ko siya kilala. Pero malinaw ang naramdaman ko: sa eksenang ito, na may na mumyong tensyon