Ang pagnanasang muntik ng matuloy

“Magpapakalasing ako ngayong gabi,” sabi niya habang nakahilata sa kama, naka-dapa, nakataas ang isang binti, nakasuot pa ng pulang high heels.

Bitbit ko pa ang mabibigat na paper bags na puno ng alak, kaya napailing ako. “Mauubos mo ba lahat ’to, ma’am?” tanong ko, medyo nagtataka.

“Syempre naman,” sagot niya na may kumpiyansa, halos mayabang pa. “Ano ako, weak?”

Isa-isa kong inilapag ang mga bote sa center table ng kwarto niya. Sinalinan ko agad ang wine glass niya, at tinanaw ko siyang nakahiga roon, para bang walang pakialam sa mundo.

Dahan-dahan siyang tumayo, naglakad papalapit sa likuran ko. Ramdam ko ang malambot niyang palad nang dumapo iyon sa balikat ko. “How about you come with me? Let’s enjoy this, Dante. Let’s get drunk together.”

Umiling ako, mabilis na tumanggi. “Hindi puwede, ma’am. Oras pa ng trabaho ko. Bantay mo ako, hindi inom-buddy.”

Ngumisi siya, pero hindi na ako pinilit. Habang lumilipas ang mga oras, nakita kong unti-unti siyang nalulunod sa alak. Ang strap ng silk dress niya nakalaylay na sa balikat, halos lumalabas na ang bra. Gulo-gulo ang buhok, pulang-pula ang pisngi.

Habang pinagmamasdan ko siya, may kung anong biglang pumasok sa isip ko: Ganito pala siya. Si Celestine. Babae na may lahat—pera, ganda, kapangyarihan—pero bakas sa mata niya ang lungkot. Parang may nawawalang piraso. Parang puzzle na hindi pa buo.

“Dante…” Mahina niyang sambit, nakadapa na siya ngayon sa mesa, nakayuko, hawak pa ang baso. “Pa… salin pa…”

“Pero ma’am… hindi na yata kaya ng katawan mo.” Malumanay kong tugon.

“I want more, Dante. Please…” pagpupumilit niya, halos nagmamakaawa.

Hinayaan ko siyang magpumilit pero hindi ko siya sinunod. “Hindi na puwede. Sobra na.”

Bigla siyang bumangon, galit na galit. “Dante! Hindi mo ba naririnig? Sabi ko bigyan mo ako!”

Tahimik lang ako, nakatayo, kunwari walang narinig. Pero siya, pasuray-suray na lumapit, kinuha ang isa pang bote sa mesa, inangat iyon, at diretsong naglakad papunta sa akin. Natumba siya bigla, bumagsak sa dibdib ko.

Tumapon ang alak sa white long sleeves ko, tumagos pa hanggang sa Americana.

“I said you’re not following me,” bulong niya, nanginginig ang tinig. “I said I want more…” At sabay tungga ng bote, halos mabuhos na sa katawan niya ang alak.

Mabilis kong inagaw ang bote. Pero nagpumilit siyang agawin ulit. Nagkapuwersahan kami, hanggang sa parehong natumba sa couch.

Ako’y nakahiga, siya’y nakapatong sa dibdib ko. Ramdam ko ang bigat at init ng katawan niya sa ibabaw ko.

Hindi ako lasing, pero bakit ganito? Bakit parang biglang uminit ang buong katawan ko?

“Dante…” bulong niya, nanginginig, parang malapit nang umiyak.

Hinayaan ko lang siya roon, nakapatong sa akin.

“Dante… bakit ganun? Ginagawa ko naman lahat para mapasaya sila. Pero bakit… bakit kulang pa rin?” Ang boses niya’y basag, puno ng sakit.

Para bang kusang gumalaw ang kamay ko, marahan kong tinapik-tapik ang likod niya. Parang sinasabi ng haplos ko, Sige lang, ilabas mo. Nandito ako.

Hanggang sa mapansin kong hindi na siya gumagalaw. Tulog na siya.

Maingat kong iniangat ang katawan niya mula sa ibabaw ko, inakay siya, buhat-buhat, papunta sa kama. Inilagay ko ang braso niya sa leeg ko, saka ko siya inihiga nang dahan-dahan.

Pero bago ko pa siya mailapag, bigla niyang hinila ang leeg ko. Bumagsak ako sa ibabaw niya, nagkatama ang mga mata namin.

Namumula ang mga mata niya, may bakas ng luha. Pero iba ang apoy na nasa loob. Mga matang malungkot pero sabik.

“Dante… stay. Please… I need you tonight. Please…”

Napatitig ako sa kanya. Sa lambing ng tinig niya, sa higpit ng hawak niya sa leeg ko, sa init ng hininga niya.

“Sige…” bulong ko.

Inayos ko ang higa niya. Inalis ko ang red heels sa paa niya. Tapos umikot ako, humiga sa kabilang side ng kama.

Pero nang tumagilid ako, nakita ko ang liwanag ng lampshade na kumikislap sa maputi niyang balat. Yung mapupulang labi niya. Ang kurba ng katawan niyang nakahiga sa tabi ko.

Hindi mapakali ang katawan ko. Para bang may humahaplos sa utak ko, nagtutulak sa akin. Tumitigas na ang dapat tumigas, at pilit kong nilalabanan.

Pinagmasdan ko ang mukha niya, bumaba ang tingin ko sa dibdib niya, sa legs na nakalantad dahil nakalaylay ang laylayan ng silk dress niya. Perpekto.

Napapailing ako. Nasa’yo na ang lahat, pero bakit parang may kulang pa rin?

“Dante…” ungol niya, pabulong. “Dito ka lang…”

Parang nanunukso ang boses niya. Napalunok ako. Mabilis kong kinuha ang kumot, itinakip sa katawan niya. Inayos ko pa ang gulo ng buhok niya, saka humiga, nakatalikod, para hindi na ako matukso.

Alam kong mali. Lasing siya. Hindi puwedeng samantalahin.

Pero sa gitna ng mahimbing na tulog, naalimpungatan ako. May mga malalakas na katok sa pinto. Sunod-sunod, halos mabasag na ang kahoy.

Agad akong bumangon. Napansin kong wala akong suot na pang-itaas. Nasa sahig ang long sleeves ko. May suot pa akong pantalon, salamat sa Diyos.

Dinampot ko ang damit, mabilis na sinuot, at binuksan ang pinto.

Bumungad sa akin si Marco—galit na galit. “Bakit ang tagal mong magbukas? At anong ginagawa mo sa kwarto ni Celestine?!”

Hindi na niya hinintay ang sagot ko. Pumasok agad, sinadya pa akong banggain. “Celes! Celestine!” tawag niya, nambubulabog.

Si Celestine naman, bagong gising, humihikab, nag-uunat. “Hi Marco. Good morning…”

“Celes! May breakfast kayo ng ate mo. Late ka na!” galit na saad ni Marco.

“Hayaan mo siya…” sagot ni Celestine, tamad ang tono.

“Ano ’to?!” sigaw ni Marco. “Wag mong sabihing nag-inuman kayo at natulog kayo dito?!”

Napatigil ako. Hindi ako makasagot. Pero totoo naman.

“Sumagot ka!” sigaw ni Marco sa akin.

Bigla si Celestine, malumanay pero may diin: “Oo. Tabi kaming natulog. May problema ba?”

Napatigil si Marco, hindi alam ang isasagot. “A… aantayin kita sa baba,” saka galit na bumaling sa akin, bumulong: “Hindi pa tayo tapos.” At binangga ulit ang balikat ko.

Pagkaalis niya, napabuntong-hininga si Celestine. “Ano bang problema ng taong ’yon? Ang init ng ulo.”

Lumingon siya sa akin, nakatitig. “Dante…”

Tumayo ako, inayos ang sarili. “Sige, ma’am. Aalis na po ako.”

“Ha? Saan ka pupunta?” tanong niya, halatang nagtataka. Bigla siyang lumapit, hinawakan ang kamay ko. “Aalis ka na ba? Wag, please… Dante, please.”

“Day off ko po ngayon. Bibisitahin ko nanay ko. Dalawang linggo na mula nang huli kaming magkita.” Paliwanag ko habang sinusuot ang sapatos.

“Ah…” bulong niya, at marahang binitiwan ang kamay ko.

Bago pa maging awkward ang eksena, biglang tumunog ang cellphone niya. Sagot agad siya.

“Hoy! Ang lakas ng loob mong paghintayin kami dito!” malakas na boses ng isang babae sa kabilang linya.

Agad akong napahinto. Kilala ko ang tinig na iyon. Boses ng babaeng pumunta kahapon sa opisina ni Celestine.