CHAPTER 5

Pagbaba ni Diana sa hagdanan, naroon pa rin si Aurore na naghihintay.

Pagkakita sa kanya, agad itong lumapit at nag-sign:

“Kamusta? Ano nangyari?”

“Hindi maganda. Tulad ng sabi sa tsismis—hindi siya matitinag.”

Hindi lang iyon—halos mailantad niya ang sarili.

Habang papalabas siya, narinig niya ang mababang boses ni Lander Sales.

“Narinig ko na nawalan ka ng pandinig dahil kay Presidente Valencia. Mukhang gumaling ka na.”

Hindi sigurado si Diana kung itatago ni Lander ang kanyang lihim. Kahit na magmakaawa siya, duda siya na papayag ang lalaking iyon.

Puno ng pagkakonsensya ang mukha ni Aurore. “Pasensya ka na. Hindi kita matulungan.”

“Okay lang. Ako pa nga ang nagdala saiyo sa gulo.” mahinang sagot niya.

Nang maaalala niya ang sinabi ni Lander sa kanyang tauhan, hindi maiwasan ni Diana ang panginginig.

Ngunit matapos siyang magsalita, napansin niyang parang nanatiling nakatayo sa isang lugar si Aurore, tila walang buhay ang mga mata. Natulala ito.

Iwinagayway ni Diana ang kamay sa harap nito.

“Ano’ng nangyari? Bakit parang wala ka sa sarili mo?”

Matigas na iniikot ni Aurore ang leeg, nakatingin sa kanya na parang hindi makapaniwala.

“Ak… Akala ko… hindi ako nag-sign kanina. Narinig mo… narinig mo ako?”

Mabilis na pinatungan ni Diana ng kamay ang kanyang bibig. “Bumaba ang boses! Halika rito.”

Maikling ipinaliwanag niya ang nangyari sa opisina. Labis ang tuwa niAurore kaya nag-gestures nang maliksi.

“Kahanga-hanga! Bakit hindi mo sinabi agad sa akin? Nakatayo lang ako doon na parang tanga, nag-sign nang walang kabuluhan.”

Bagama’t hindi siya bihasa sa sign language, alam ni Aurore na matalino si Diana para maunawaan kahit na ang galaw ng labi.

“Panatilihin natin itong lihim. Kahit si Timothy, hindi puwedeng malaman. At saka—sabihin mo rin sa kaibigan mong tumulong sa atin na malamang mawawalan siya ng trabaho.”

Lumakas ang kaba niya habang inuulit ang sinabi ni Lander Sales.

Malungkot na umiling si Aurore. “Wala na tayong pag-asa. Talaga ngang walang awa si Lander Sales. Parang mabibigo ang plano mo.”

Pagdating niya sa bahay, diretso niyang ibinenta ang custom-made, sobrang mahal na wedding dress na ini-order ni Timothy para sa kanya.

Naiintindihan na niya ngayon: kung makukuha man niya ang Oasis project o hindi, kailangan niya ng pera para sa kinabukasan. Hindi na siya ang alagang anak ng Valencia family, kundi isang ordinaryong babae. Para mabuhay, kailangan niya ng pera.

Akala niya tatagal bago may bibili, pero sa loob lamang ng kalahating oras, may nagbayad ng buong presyo.

Dumating agad ang pera sa kanyang account—limang milyon.

Ngumiti si Diana, nasiyahan, at inisip na agad kung paano gagastusin ito.

Biglang bumukas ang pinto.

Lumabas si Timothy doon, pawisan ang noo, at umupo sa harap niya, nag-sign nang may kaba:

“Nakita kong inilagay mo ang wedding dress online. Ako mismo ang nagdisenyo. Nagkamali ba ako? Galit ka ba sa akin?”

Nang makita niya ang kaba sa mga mata nito, nakaramdam si Diana ng mapait na bagay sa kanyang lalamunan. Dati, akala niya nauunawaan niya ito ng lubusan, na kayang ipakita ng mga mata nito ang lahat. Pero ngayon, bakit puro kasinungalingan ang nakikita niya?

Pinilit niyang ngumiti.

“Hindi. Para lang sa akin, materyal lang ang wedding dress. Naalala mo ba ang sinabi ko noon? May ampunan na nangangailangan. Gusto kong idonate ang pera sa kanila.”

Tumingin si Timothy sa kanya na may halong duda.

“Talaga? Hindi dahil napunta sa Jenny ang Oasis project at galit ka, kaya ibinenta mo ang dress?”

Nagkunwaring walang pakialam, hinaplos niya ang kamay nito at sumagot ng mahinahon:

“Siyempre hindi. Isa rin siyang kaklase ko noon. Natural lang na tulungan ang isa’t isa. Huwag mong intindihin ito. Maliit na bagay lang iyon.”

Pagkarinig niyan, tuluyang nawala ang tensyon sa kanyang mukha.

“Maganda. Alam ko hindi ka petty. Huwag kang mag-alala—personal kong babantayan ang proyektong ito. Walang magiging mali.”

Halos matawa si Diana sa narinig.

Para sa kanya, ang pagiging mapagbigay ay hanggang sa pagbigay ng pinakamahalagang bagay nang walang pag-aatubili.

Alam na niya ngayon na imposibleng makuha ang proyektong ito mula kay Timothy. Ang tanging pagkakataon niya ay kay Lander Sales.

Biglang tumunog ang telepono nito. Tumingin siya saglit, muntik nang sagutin, pero nakita na ni Diana ang pangalan:JENNY SUAREZ.

Isang maliwanag na ngiti ang kumislap sa kanyang maputlang mukha.

“Sino iyon? Bakit hindi mo sinasagot?”

Ipinasok ni Timothy ang telepono sa bulsa at pinilit ang nakangiting mukha.

“Trabaho. Pero ngayon, kailangan kitang amuin. Mas mahalaga ka kaysa sa kumpanya.”

Hinimas niya ang pisngi nito ng may lambing, puno ng pagmamahal ang mga mata.

Nagsalita si Diana ng mahinahon, “Sagutin mo na. Paano kung mahalaga iyon?”

Ayaw niyang sagutin, pero patuloy na tumawag si Jenny. Pinagugulo niya ang buhok nito at nagbigay ng senyas palabas para sagutin ang tawag.

Tahimik na tumango si Diana.

Pinanood niya itong umalis, unti-unting nawawala ang liwanag sa kanyang mga mata. Ang itinuring niyang pinakamahalaga, itinanggi nito ng isang casual na “desisyon ng nakatataas,” at ipinasa ang proyekto kay Jenny nang walang pag-aalinlangan.

Ngunit minsang ipinangako nito na hangga’t nariyan siya, siya ang mangunguna sa proyekto—anuman ang mangyari.

Nag-vibrate ang telepono niya, bumalik siya sa realidad.

Si Aurore iyon.

AURORE:

(Narinig ko ang tsismis na baka dumalo si Lander Sales sa charity auction ni Ella ngayong gabi. Hindi sigurado kung pupunta siya.)

(Bihira siyang pumunta sa ganitong events. Kung gusto mo subukan, pumunta ka, umasa ka sa suwerte.)

Hindi sigurado si Diana kung naroon ito, pero kailangan niyang subukan. Baka masuwerte siya.

Mabilis siyang nag-reply:

(Salamat)

Pagkatapos niyang magpadala ng mensahe, bumalik si Timothy mula sa tawag. Umupo itong muli sa harap niya.

“May dinner engagement ako mamaya, kaya hindi kita maipapasyal ngayong gabi. Pagkatapos ko, baka makabalik ako nang maaga—”

“Walang problema. Sige lang. Kumain na lang tayo sa ibang araw.”

Ayos lang sa kanya—may sariling plano siya ngayong gabi.

Hinalikan siya ni Timothy sa noo.

“Good girl. Bibilhin ko pa nga ang bracelet na gusto mo sa auction.”

“Mhm. Sige.” ngumiti na lang siya sa asawa, subalit iniiwas niya ang kanyang pisngi ng hahaplusin ng lalaki. Ang isipin pa lang na inihahaplos nito iyon kay Jenny ay nagpapasikip na ng kanyang dibdib.

Pero hindi nito napansin ang lamig niya. Para sa puso nito, naroon na siya sa ibang lugar.

Ang pinilit na melon para mahinog ay hindi matatamis—at wala siyang pakialam sa bulok na prutas.

Pag-alis nito, mabilis na nagbihis si Diana, naglagay ng light na makeup, at umalis.

Sa charity auction, ipinakita niya ang imbitasyon—swerte na, naimbitahan na ang Lide ng brand dati, kung hindi, mahirap makalusot.

Sa loob, sinulyapan niya ang paligid ngunit hindi nakita siLander. Sa halip, nakita niya ang dalawang pamilyar na tao—si Timothy at Jenny.

Inaayos ni Jenny ang tie ng lalaki, nakatingin kay Timothy nang may lambing.

Napailing si Diana. Kaya pala, ito pala ang tinatawag niyang “meeting a business partner”?

Ngunit ang sumunod na nangyari ay mas nagpasabog sa kanya.

Dinala ng waiter ang isang velvet-red na jewelry box at iniabot kay Timothy.

Dahan-dahan niyang binuksan, kinuha ang item, at siya mismo ang nagsabit sa pulso ni Jenny.

Nanginginig ang mga mata ni Diana, mabigat ang mga hakbang.

Ang bracelet… ito ang kanyang unang disenyo. Noon, dahil hindi afford ng kanyang ina ang gamutan, naibenta niya ito. Ipinangako ni Timothy na kapag lumabas sa auction, bibilhin niya ito para sa kanya.

Anong pangako? Para sa kanya, sandali lang ang mga salita. Maaari ka niyang alagaan, aminin ng pagmamahal—at sa susunod na sandali, ibigay ang parehong pangako, parehong bracelet sa ibang babae.

Nanginginig ang labi niya habang kinagat, di namamalayang dumugo. Mabigat ang paghinga.

Pinanood niya si Jenny na ngumiti ng maliwanag at sumalubong sa mga bisig ni Timothy.

“Ah Timmy, napakabait mo sa akin.” Saka may pagkapekeng nag aalala na sinabi, “Hindi ba kapag nalaman ito ng asawa mo, magagalit siya?”