CHAPTER 8

Hindi halos nakatulog si Timothy ng gabing iyon. Sumasakit ang kanyang ulo, at ramdam niya ang sakit at bigat ng kanyang katawan. Umiikot pa ang kanyang tiyan, na parang nag aalburotong bulkan!

Walang laman ang kanyang tiyan, na nagpatindi sa nararamdaman nitong kirot.

Paglingon niya sa kanyang tabi, wala na doon ang kanyang asawa. Nag iisa na siya sa silid na iyon. Bahagya niyang hinimas ang kanyang sentido, saka mahinang tinawag si Diana..

“Diana…”

Bumukas ang pinto ng silid, at si Rima ang iniluwa niyon.

“President Valencia.. Gising na po pala kayo,” lumapit iyon sa kanya.

Agad niyang inalis ang kumot na nakabalot sa kanyang katawan, “nasaan si Diana?”

“Maaga po siyang umalis patungo sa opisina..” tugon nito.

Bumangon siya,at naligo. Walang nakahandang damit para sa kanya? Ang weird naman.. Laging inaasikaso iyon ng kanyang asawa.

Nagtungo na siya sa dining room. Sa mesa, tinapay at gatas lang ang naroon, dahilan upang siya’y mapakunot-noo.

“Nasaan ang lugaw para sa hang over?”

Yumuko si Rima, halatang nagkasala. “Paumanhin po, President Valencia. Hindi ko po alam kung paano gumawa ng lugaw na iyon. Sabi po ni Madam abala siya sa trabaho ngayon at wala nang oras upang maghanda, kaya sabi po niya kumain na lamang muna kayo ng simpleng almusal.”

Isang di-maipaliwanag na pagkainis ang umakyat sa dibdib ni Timothy. Sa tuwing iinom siya at gigising na lasing, palaging may lugaw na pantanggal ng hang over na naghihintay sa kanya. Kahit gaano pa ito kaabala, kahit gumising pa si Diana ng alas-kuwatro o alas-singko ng umaga, ito mismo ang nagluluto nito para sa kanya.

Ngayon lang unang beses na pagkatapos ng kanyang pag inom kagabi, wala siyang inabutan sa mesa. Ni hindi na niya nakita ang kanyang asawa kinaumagahan.

Muling sumakit ang kanyang tiyan at kusa siyang napayuko, mahigpit na hinahawakan ang kanyang tiyan.

“Ikuha mo na lang ako ng gamot sa tiyan.”

Nagkandarapa si Rima sa paghahanap.

“President Valencia, saan niyo po ba karaniwang inilalagay ang first aid kit?”

Doon lang naalala ni Timothy— na karaniwan, si Diana ang naghahanda ng gamot at inilalagay na ito sa mesa para sa kanya.

Ikinaway niya ang kanyang kamay. “Tawagan mo si Diana, itanong mo kung nasaan.”

Tinawagan ni Rima si Diana, ngunit walang sumagot. Ilang ulit niyang sinubukang kontakin ang kanyang madam, saka niya ibinaba ang telepono.

“President Valencia, hindi po sinasagot ni Madam .”

Lalo lamang siyang nainis, pinagsama ang sakit ng tiyan at ang malamig at walang-lamang kusina.

“Kalimutan mo na. Bumili ka na lang ng gamot at lugaw sa labas.”

“Opo.” agad na tumalima ang babae sa kanyang inutos.

****************

Ngunit walang lugaw mula sa labas ang maihahambing sa luto ni Diana. Hindi niya alam na madalas itong gumising ng alas-tres ng madaling araw upang pakuluan ang karne ng baka at buto buto, para sa oras ng mahabang pagpapakulo ay maging malambot, mabango, malasa ang sabaw na ilalagay sa lugaw.

Kahit ang lugaw na mula sa pinakamahal na restaurant sa ka- Maynilaan ang dala ni Rima, matapos ang dalawang subo, nawala ang gana ni Timothy na kainin iyon.

.

“Ang pangit naman ng lasa nito!”

**************

SAMANTALA, nakaupo si Diana nang kampante sa isang café, humihigop ng kape at kumakain ng agahan. Pagtingin niya sa tumatawag na numero sa kanyang screen, bahagyang umangat ang gilid ng kanyang labi sa malamig na ngiti.

Ang lahat ng pag-aalaga niya kay Timothy ay nakabatay sa kundisyong ito man ay maglalaan ng buong sarili sa kanya.

Ngunit malinaw na hindi na iyon ang kaso. Hindi lamang katawan nito ang napunta sa iba, pati puso nito ay matagal nang lumipad palayo. Hindi siya hangal upang patuloy na ipahiya ang sarili at umasa sa lalaking may ibang minamahal.

Sa loob ng wala pang sampung araw, tuluyan na niyang mapuputol ang bulok na relasyong ito.

Ang tanging nakakaabala lang sa kanya ay kung paano niya mapapapayag si Lander Sales. Ang lalaking iyon ay mas matigas pa kaysa sa kongkreto.

Isang purong negosyante si Lander—wala siyang pakialam sa emosyon, resulta lamang ang mahalaga. Hindi kailanman papayagan ng taong iyon na maimpluwensyahan ng damdamin ang kanyang paghatol. Ang tanging paraan upang makuha siya ay ang mag-alok ng kasunduang makakakuntento sa kanya.

Kahit ano pa man, hanggang sa huling sandali, hindi siya susuko.

Pagtingin sa relo, inubos ni Diana ang kanyang kape at nagtungo sa kompanya.

Pagdating niya, agad niyang nakita ang ilang kasamahan na nakapalibot kay Jenny, ang mga mukha ay puno ng pagkainggit.

“Jenny, ang ganda ng kwintas mo! Hindi ba iyan yung eksklusibong piraso mula sa auction? Siguradong napakamahal niyan.”

Napapalibutan ng mga tao, kumikislap ang maputla’t maselang mukha ni Jenny sa tuwa—na para bang nawala na ang kahihiyang ipinakita niya kagabi.

Mahinhing hinaplos niya ang kwintas na nakasukbit sa kanyang leeg.

“Mmmm, binili ito ng boyfriend ko para sa akin. Sabi niya, kung meron ang iba, dapat mayroon din ang munting prinsesa niya.”

Agad na napuno ng hiyawan at paghanga ang paligid.

“Wow, talagang mahal ka ng boyfriend mo.”

Sa pagbabanggit ng kanyang boyfriend, naging malambot at mahinhin ang mga mata ni Jenny. Parang isang babaeng hindi makabasag pinggan.

“Sabi niya, kapag nabuntis daw ako, mas malaking regalo pa ang ibibigay niya.”

Hindi kalayuan, natigilan si Diana, nanigas ang kanyang katawan na para bang kinakalawang.

May isang nakapansin agad at dali-daling bumati:

“Magandang umaga, Director Diana.”

Nabalik siya sa ulirat, kalmadong tumugon si Diana sa empleyado.

“Magandang umaga.”

May isang kasamahan na lumapit at itinuro si Jenny.

“Director Diana, tingnan niyo ang kwintas ni Jenny—ang ganda, hindi ba?”

Napatitig siya sa pilak na kwintas. Banayad na kumurba ang kanyang mga labi.

Hindi ba iyon ang Eternal Heart mula sa auction?

Kaya pala—si Timothy ay talagang sinusubukang timplahin ang magkabilang panig, nagbibigay ng oras at alaga sa pareho, habang pinamamahalaan pa rin ang lahat ng gawain ng Lide. Hindi ba siya napapagod?

“Maganda nga,” pantay na wika niDiana. “Pero kahapon sa auction, hindi naman natin nakita ang boyfriend ni Miss Jenny. Dapat ay ipakilala mo rin siya minsan para makilala namin.”

Agad na nagliwanag ang mga mata ni Jenny,parang nagniningning iyon at walang pagdidlan ng tuwa..

“Siyempre, kapag dumating ang tamang oras, ipakikilala ko siya sa inyo, Director Diana.”

Nananatiling nakatutok ang tingin ni Diana sa Eternal Heart na nakahimlay sa leeg nito. Inabot niya at marahang idinampi ang kanyang mga daliri sa malamig na kadena.

“Medyo mahalaga itong kwintas. Iniisip ko, baka taga-industriya rin ang boyfriend mo. Maaari mo bang sabihin ang apelyido niya? Baka kilala ko siya.”

Nag-usisa ang mga kasamahan.

“Oo nga, kung taga-industriya, siguradong kilala siya ni Director Diana. Sabihin mo na, bilis!”

“Oo nga, sabihin mo!”

Kanina’y nakangiti pa si Jenny, ngunit sa tanong ni Diana, unti-unting nanigas ang kanyang ngiti.

Matalim na nakatitig si Diana sa kanyang kabadong ekspresyon.

“Bakit? Hindi ba maaaring sabihin? O… may ibang sikreto sa likod nito?”

Agad na kumulo ang imahinasyon ng lahat.

Kung talagang matagumpay at makapangyarihan ang kanyang boyfriend ni Jenny, bakit siya mag-aatubiling banggitin ang pangalan nito—maliban na lang kung may tinatago nga siya?

Hindi naman tanga ang lahat ng naroroon; natural lamang na may hinala na silang lahat.

Bigla, isang malamig at may awtoridad na tinig ng lalaki ang umalingawngaw mula sa likuran.

“Maaga pa lang, pero lahat nagkukumpulan at tsismisan? Wala ba kayong trabaho?”

“President Valencia…”

Mabilis na nagsibalikan ang lahat sa kani-kanilang mesa.

Pumasok si Timothy na nakasuksok ang mga kamay sa bulsa. Kahit halata pa ang pagod mula sa magdamagang pag-inom, hindi maitatago ang matalim at makisig niyang anyo. Ang kanyang tingin ay parang agilang nakamasid.

Huminto siya sa harap ng dalawang babae, at nakatuon ang mga mata kay Diana. Itinaas niya ang telepono.

“Bakit hindi mo sinasagot ang mga tawag ko?”

Napatingin si Diana kay Jenny, saka malamig na sumagot:

“Hindi ko napansin. Pinagmamasdan lang namin ang Eternal Heart necklace ni Miss Jenny, na sabi niya’y galing daw sa kanyang boyfriend. Kilala mo ba siya?”